حکیم سنایی غزنوی

سرحلقهٔ رندان مصفاست سنایی

استاد سخن عارف شیداست سنایی

پیر خرد و حکمت و دیوان معارف

در بحر ادب گوهر یکتاست سنایی

فرزانه حکیمی که ندیدند بدیلش

فرد است و سخن سنج تواناست سنایی

در گلشن زیبندهٔ عرفان و تصوف

خوش نغمه سرا بلبل گویاست سنایی

آموز از او آنچه ندانی  و ندانند

دانای همه سر و هویداست سنایی

شه بیت رقم کردۀ سرلوح جهان است  

هربیت که با قافیه آراست سنایی

در دفتر خود مولوی بلخ چنین گفت

برمرده دلان همچو مسیحاست سنایی

در ظلمت اندیشهٔ ارباب شریعت

تابنده فروغ ید بیضاست سنایی

با فقر و تجرد همهٔ عمر بسر برد

وارسته ترین عارف دنیاست سنایی

وصفش به زبان من و اندیشه نگنجد

فخر وطن و غزنه عزیزاست سنایی

عزیزی غزنوی

تورنتو/کانادا

سید عبید الله نادر
            
له محــبت نه محــــــــبت شــــي پـــیدا
له نفرتونو نه ، نـــفرت شــــي پــــــیدا
د ماتـــــــیدو، هــــغه قـــامــونه نه دي
چې په کې فـکر د وحــــدت شـــي پیدا
هلــته روښـــان شـــي تـــیاره ذهـــنیت
چیرته چې نور د مـعرفت شـــي پـــیدا
انسان ته ښـــايي، چې یو هــوډ ولـري
له قــــوي عـــزم نه، همــت شي پـــیدا
چې شي سمـبال په علم و فن هر انسان
په کې ښکلا زیب او زیــنت شـــي پیدا
چــې یــې اثر د تربــــیت وي عـــــالي
په کې جــوهر، د انســـانیت شـــي پیدا
چې عالمی درد او محنت کړي احساس
په کې جوهر د معنویت شـــي پـــــــیدا

عبدالملک پرهیز

ژوند د عشق خوږې نغمې دي، هم له شاتو نه خوږې دي

د اوبو په شان بهېږي، ځې تېرېږي نه ستنېږي

ترینه پاتې شي یادونه، د اندو په کږلیچو کې

کله مست لکه څپو شي،  څپې خپلو کې ورکېږي

ژوند زما او ستا قصې دي، د وختونو په پردو کې

کله اور کې سوځېدل دي، تل سپرغکې یې رسېږي

په مجهوله لارو تګ دی، کله سمه کله غرو کې

چا ته زیری د  خوښۍ شي، څوک غمونو کې سوزېږی

ژوند د څو شیبو خوښي ده، په چټکو څو لمحو کې

ژوند موسکا او تړمې اوښکې، یو په بل پسې رسېږی

څه به وګټې څه بایلې، په هر بایله کې  ګټل دي 

ژوند د تلو راتلو مفهوم دی، یو ټوکېږي بل رژېږي

 ژوند د دوه شیبو واټن دی، د پیدا، پناه په منیخ کې

ټول پر دغه لاره درومي،  ولې خلک ترینه ځورېږي

 ژوند څپانده سمندر دی، د وجود په قالبو کې

کله غلی وي آرامه، کله مست توفاني کېږی

ته زما د بدن ساه یې، په ناهیلیو پرېوتو کې

ته زما د هیلو لمر یې، زما د روح هسک کې اوسېږې

سمندر یې زما د هیلو، زما د سترګو سیلابو کې 

د ارمان په خړې وریځ کې، د برېښنا په څېر ځلېږې

هنګامې  د توفان راغلې، زما د زړه په دهلیزو کې

تورې وريځې راچاپیر شوې، د حسرت باران ورېږي

د ژوندون پاڼې ژېړېږي، د خزان په یخ بادو کې

 د ژوندون په یخو شپو کې، د حسرت واورې ورېږي

ټول یادونه پاتې کېږی، زموږ د سیوري ورکېدو کې

راشه ښکلي نغمې سر کړه ، شومه دم  نژدې کېږي

ما ته ووایه سندرې، د ژوندون ترخو شیبو کې 

یه قربان نعره اوچت کړه، د ماښام خړې خپرېږي