عبدالملک پرهیز
نه رنځور او نه بیمار یم، نه نشه او نه خمار یم
 کله ځان مې نه خوښېږي ، کله خپل  ځانه بیزار یم 
کله ځواک لرم پسرلی یم د هر دشت او غر واکدار یم
کله پاڼه د خزان یم، له هر باد نه په آزار یم
کله خم یمه اېشېږم، تسلا د زړه  پرهار یم
کله اوښکه د ماښام یم، د نرګس پر لیمه بار یم
کله ورک له سترګو خوب یم، تښتېدلی بې اختیار یم 
کله ویښه کې ویده یم، بې خبر له خپل روزګار یم
کله ځانه بیګانه یم ، خو همدم د بل اغیار یم
کله غېږ کې د یار پروت یم، خو لا تږی د دیدار یم
 کله دومره نیکمرغي شي، د یار زلفو کې په دار یم 
کله ځان ملامت بولم،  کله نوروته په قار یم
کله سر ګرېوان ته ټيټ کړم کله دنګ لکه چنار  یم
کله پورته جګ له هسک یم کله ټيټ پر ځمکه خوار یم
کله ناست د څانګې سر کې سندربول د هر ګلزار یم
کله خوښ یم غزل وایم کله درد نه په تلوار یم 
چې پیدا شوم په ژړا وم، زه شکمن پر دې دیار یم
دلته هر څه عجیبه دي، ډار له دې رنګ او بازار یم

 زلمی نصرت 
دنمارک

بې تکراره علامه!

ښه ساده د غرو قصه ده
 د کاوون د زړه وږمه ده

 اباسین څپو، څپو کې
 د بادبان د زړه څپه ده 

سلیمان د غره په څوکه 
داسې هسکه ده شمله ده

 فرق یې نشته له گُربته
 هر پرواز یې هنگامه ده

 ولَسوو نه با خبره 
د افغان د درد ناله ده 

د صحرا په لورې درومې
 د کیږدیو شنه لمبه ده

 د چونغر په ترانو کې
 د ادب ښکلا پرته ده

 طبیعت یې انځور کړی
 ښه رنگینه منظومه ده

 بډاینه د پښتو کې
 د الماسو مجموعه ده

 د پښتون په ننگ قلم یې
 د یو والې ښه بیلگه ده

 اتفاق که سره وکړو
 فرهنگ لاره یې رڼه ده 

د فرهنگ په سپین میدان کې
 بې تکراره علامه ده 

خوله یې چا بنده کړه نه شوه
 ظلم ضد یوه څیره ده

 مینه یې هیڅوخت نه ورکیږي 
زما په زړه کې چې پرته ده

 زما تنده پرې ماتیږې
 خیر که نورو ته ترخه ده 

له امو نه تر جیلمه
 د لایق چیغه خوره ده

 هندو کش ته په نظر کې
 داسي، داسي کلک صخره ده

 هر یو شعر یې حماسه ده
 د نصرت د زړه ټپه ده 

٦ جون ٢٠٢٠ میلادی

ناولو ارادو سره راغلي ول دې خواته

د غلو له قافلو سره راغلي ول دوی غلا ته

وعدې يې وې ټول تشې لکه ځګ اوبو دپاسه

قانون دموکراسي وه تش په نوم زموږ اغوا ته

د هر خبرې شاته يې دامونه زموږ د ښکار ول

ډېر مست ول ځنې ځنې د ښکېلاک دغې ریا ته

ساتلو د پسونو ته ولاړ خوني لېوان ول

اغوستي نقابونه تور دیوان ولاړ هر خواته

هر خوا یې د نفاق کرل تخمونه رنګارنګ دوی

غوږونه مو کاڼه شول د کاذبو دې غوغا ته

تل چور ؤ زور واکي وه د قانون بې قانونی وه

زموږ په بې وسۍ کې سوداګر ناست ول سودا ته

دوی چور او چپاول او مستي وکړه بې حسابه

هر څه يې له ویجاړ کوره بهر کړه بلې خوا ته

جعلي يې اتلان موږ ته کړل جوړ له غلامانو

زموږ د بدمرغۍ زړي کرل دوی نن او سباته

غوږونه مو کاڼه شول په نارو د کراسي ګانو

غږونه قلابي ول تېر ایستو زما او ستا ته

يو ورځ خلکو لیدل ټول لېوان تښتي بلې خواته

ماڼې دي ترینه پاتې ځي د ښکليو بل دنیا ته

ای خلکو د تاريخ په مکاریو لږ ځان پوه کړئ

بمونه هر زار ښخ دي ستا پر ځمکه هرې خواته