سید عبید الله نادر   
مـونږ یو بــدله زمــانه کــــې اوســــو
د بی مهرۍ، په آشـــیانه کې اوســـــو
چاســـره میـــنه، محــــــبت نه ویــــنو
د بـــیدردۍ، په کاشـــــانه کې اوســـو
د مدنــــیت سره بیــــخي یو، خـــلاف
په وحشتــــناکه ویرانه کــــې اوســــو
کله ظلـــمونو، وحشـــتونو شو ښـکار
کله د میــــني، ګلــــخانه کــې اوســـو
د محـــــبت لارې کــــوڅې لـــــــټوو
خو بــیرحمۍ قصــابخانه کې اوســـو
نه سبا کیږي ، د ظلمــــتونو،شپې مو
مونږ د تیارو په، جیلخانه کې اوســـو
مکار دښمن راته سور اور کړو وطن
ځکه تل غم او غم خــــــانه کې اوسو

عبدالملک پرهیز

لا  پسرلي مې دی د ژوند چې خزان راغی

لا آزاد یم خو احساس د زندان راغی

دلته دوست د دوست په زړه وهي نیشونه

 دلته هر څوک د چل ول په ګومان راغی

په ظاهر یې تندی ورین،شونډې خندانې

خو په خوی لکه لېوه او حیوان راغی

دلته لاس بې له غرضه نه اوږدېږي

پوخ دښمن دی په جامه د خپلوان راغی

نور مې واچول د زړه ور ته قفلونه

چې مکار په شان د ښکلي جانان راغی

چې یې فکر ډک له بدو او تیارو وي 

بوله غم دی چې بې سته آرزان راغی

څو به سوزم لکه شمعه ویلې کېږم 

یا پتنګ غوندې وزرې سوزان راغی

لکه باز په لوړ آسمان آلوتی نه شم

مات وزر یم د پرواز بیا ارمان راغی

لا تر څو به  لالهاند په کنډوالو یم

دې ذلت کې مې لا شک په ایمان راغی