زلمی نصرت

قطب تـه راغلمه له شوره

چې بې شوره کړم مشرانو

کـلـیـسـا تـه مې پـنـاه کـړه

چې بې کوره کړم مشرانو

هره ورځ له زهرو ډکې

پـيـالـې اړومــه ســر تــه

یـخ زړگی مې گـرمـومـه

چې بې اوره کړم مشرانو

نـه وېـرېـږمـه لـه مـرگـه

نـه د گـور لـه فــوارو نــه

پــه اوبـو کې بـه ښخیږم

چې بې گوره کړم مشرانو

دنمارک - ١٢.١١.٢٠١٩

عبدالملک پرهیز

کله راغلمه دنیا ته

له تقدیره بې خبر وم

 زړه کې ډېر ول ارمانونه

نه ګناه ته زه په فکر  وم

د ژوندون په لویه لاره

څه لیدل مې،ښه په ځیر وم

ټول بدن له احساس ډک ؤ

ولولو او ډک له شور وم

زده پر شونډو مې خندا کړه

ځکه خوښ د پلار او مور وم

کله پروت وم ژړېدمه

کله جوړ کله رنځور وم

ژوندون ډېر وکړولم

 ډېر ټپي ترې په ځګر وم

شپې او ورځې تېریدلې

له یادو خپل بې خبر وم

***

اوس چې ګورمه خپل شاته

د هر کال میاشتې سودا ته

وړوند وم زه تېرو کالو کې

رښتیا پټ د دروغو شاته

نیکمرغي راځنې ورک وه

د دروغجن هیلو هوا ته

د خوښۍ  احساس مې ورک ؤ

چمتو سترګې تل ژړا ته

پاتې وس د کتو نه شو

لارې ورکې هرې خوا ته

په جټکو جټکو به تلمه 

ډېر تیارې وې شا و خواته

و رسېدم زه ها ځای ته

لاره نور نه وه  نور شا ته

هلته پاتې شوم یوازې

سخته لار کې بې ویسا ته

د ضمیر ګړنګ کې ډوب شوم

چې ته راغلې زما خواته

لا هم پاتې باور ما کې

تا اوچت کړم بیا هواته

تن کې بل د مینې اور شو

 سپرغۍ لوړې شوې فضا ته

د ژوندون احساس بیدار شو

راغله بیا خوښي مې خوا ته

نیکمرغي وه آزادي وه

د تیارو د غرونو شاته

بیا د ژوند هیلې ژوندۍ شوې

د اوږده خوب دې سبا ته

زړه مې غواړي اوس وژاړم

د ویال د سلګو شاته

ښه ډېر زیاتې اوښکې توی کړم

نیکمرغۍ ښکلې دنیاته

من خانم افغانییَم  این ناله آواز من است
در خانه ام زندانییَم این ناله آواز من است

محرومم از آموختن از هرکمال و علم و فن
کو حرمت انسانییَم این ناله آواز من است

همچون متاع هرزه ام  در اضطراب و لرزه ام
من شیون پنهانییَم این ناله آواز من است

دژخیم جلاد وطن کشتند فرزندان من
دیگر چه می رنجانییَم این ناله آواز من است

بی شوهرم بیچاره ام بی خانه و آواره ام
بین بی سر و سامانییَم این ناله آواز من است

بی آب و نانم خشک لب بی خورد و خوابم روز و شب
می بینییَم میدانییَم این ناله آواز من است
طفلم نه می یابد غذا نه بهر درد دل دوا
زین تنگنا برهانییَم این ناله آواز من است

در چنگ گرگانم اسیر ای مردم برنا و پیر
رحمی به اشک افشانییَم این ناله آواز من است

در سینه خنجر می خورم شلاق بر سر می خورم
گویا که من یک جانییَم این ناله آواز من است

فریاد ها دارم بسی تا بشنود از من کسی
من جنس بازرگانییَم این ناله آواز من است

من دخترم من خواهرم من یک زنم من مادرم
جویم حق انسانییَم این ناله آواز من است
۲۸-۸-۱۹۹۸    دهلی/هند