دارد اوصاف خدایی بی ریا آموزگار

می کند ما را همآهنگ خدا آموزگار

ما همه سرگشتۀ دوران جهل و حیرتیم

دستگیر ماست بیچون و چرا آموزگار

هر که او دارد تمنای نجات خویشتن

کشتی نوح است در این تنگنا آموزگار

می دهد از ماضی و مستقبل و حالت خبر

دارد از مصباح معنی جلوه ها آموزگار

از خدا دارد نشانی مهربان و مهر بخش

عالمی را رهنما و مقتدا آموزگار

هر گدای علم را از آستین فقر خویش

بخشد از علم لدُن گنجینه ها آموزگار

اوست آموزشگر عرفان و اخلاق و ادب

لایق حرمت بود چون پیشوا آموزگار

هیچ فرقی درمیان آدم و حیوان نه بود

گر نه بودی آدمی را رهنما آموزگار

سایۀ نور خدا خورشید عالمتاب علم

کیست می دانی همیشه هر کجا آموزگار

رهبر است و یاور و مشفق تر است از صد پدر

مهربان چون مادر است و اولیا آموزگار

مبتلایان بلای جهل را همچون مسیح

نور دانش بخشد و فیض شفا آموزگار

هیچ کس در منزل مقصود نتواند رسید

گر نباشد خضر آسا رهکشا آموزگار

هر طرف رو آورد از فرط وجد و جوش شوق

خیزد از مردم غریو مرحبا آموزگار

کر و فر این جهان و پیشرفت علم و فن

جمله را باشد بنای ارتقأ آموزگار

کی توانستی کسی دانست فرق خوب و زشت

گر نه بودی نور بخش سینه ها آموزگار

آنچه می آید به چشمم در جهان پهنه ور

جملگی بیگانه اند و آشنا آموزگار

از تو دانستم طریق زیستن درعافیت

مر ترا از جان و دل گویم ثنا آموزگار

بایدم اندر حضورت نیمروز و صبح و شام

آیم و رسم ادب آرم بجا آموزگار

می کنم پا بوسی آموزگاران ای عزیز

زانکه دارد خصلت حاجتروا آموزگار

عزیزی غزنوی

تورنتو/کانادا

نی جبین سای حرم نی مست جام باده ام

نی به دیرم الفت و نی تن به خفت داده ام

فارغم از تقیه و تقوا و تزویر و ریا

نی به دام زهد خشک واعظان افتاده ام

خم نه می گردد سرم در پیشگاه هیچ کس

عشق بت دارم بدل از کین و دین آزاده ام

باده نوش سرخوشم میخانه دارم در بغل

در ادبگاه وفا تا پای جان استاده ام

راه من اینست و نقد کفر و دین من همین

هان نه پنداری بیابان گردم و بی جاده ام

پاک زادم پاک زیدم پاک می میرم که من

فطرت پاکیزه دارم از بد و رد ساده ام

سوزناک آمد اگر شعر ترم عیبم مکن

آتشین طبعم عزیزا در جهنم زاده ام

عزیزی غزنوی

تورنتو/کانادا

سید عبید الله نادر

چې د ښــــځو د بوټانو په کړســایي

په هر ځلي یې ماتــیږي ، اودسونه

زمـــــونږ د مــلایانو او زاهــــدانو

دومره خوار دي عقیدې او ایمانونه

د میني آیتونه

ځولي ځولۍ ګلونه په لمنو کې مــــــــو راوړئ

د میني آیــــتونه،په خپل زړونو کې مو راوړئ

چې زړونه شي ملهم، په ګوهرینو ټکو باندی

دا ټولي سره غونډ کړئ پیغامونو کې مو راوړئ

د محبت فضا      

خپل ځـــانونه د یو بل ځـیني، قربان کړئ

نړیدلي خــــپلي خــــونې مـــو ودان کړئ

چې فضا د محــبت هر خــــــوا خوره شي

معرفت په شمعی زړونه مو روښان کړئ

عاجزی            

که سرونه په ګریوانه کړو خــپل ښکته

عاجزۍ به مونږته، ولګــــــــــیږي پته

سمندر د معرفت به له مونږ جوړ شي

خواهــشات که چـــیری ووهو، په لته

دردمنو غمخوارانوته        

دا چې مـونږه نازوي، ته قـــدرمن یې

په زخمونو د عالم باندی، خوږمن یې

تیروي د عمر شـــپي، په اندیښنو کې

د وطن په درد و غم باندی غمجن یې

د بیباکانو خیر         

تش تصور کې ، خپل سوچونه وهم

 د ګل په ســــیوری کې خوبونه وهم

د بــیباکانو نه، دا خــــــیر پاتي دی

چې نن اوږده اوږده مـــــزلونه وهم











زیاتې مقالې …