غزل 

نی جبین سای حرم نی مست جام باده ام

نی به دیرم الفت و نی تن به خفت داده ام

فارغم از تقیه و تقوا و تزویر و ریا

نی به دام زهد خشک واعظان افتاده ام

خم نه می گردد سرم در پیشگاه هیچ کس

عشق بت دارم بدل از کین و دین آزاده ام

باده نوش سرخوشم میخانه دارم در بغل

در ادبگاه وفا تا پای جان استاده ام

راه من اینست و نقد کفر و دین من همین

هان نه پنداری بیابان گردم و بی جاده ام

پاک زادم پاک زیدم پاک می میرم که من

فطرت پاکیزه دارم از بد و رد ساده ام

سوزناک آمد اگر شعر ترم عیبم مکن

آتشین طبعم عزیزا در جهنم زاده ام

عزیزی غزنوی

تورنتو/کانادا