گرچه از گل دامن پُر تا کمر دارد بهار

در نگاه ما رخ  و رنگ دگر دارد بهار

برگریزان نشاط آرزوی عالمی است

یکقلم گویی ز حسرتها ثمر دارد بهار

از چمن تا انجمن سوز قیامت کرده گل

چهرۀ آتش فشان شعله ور دارد بهار

یک گل بیداغ در گلزارعالم نیست نیست

هرکجا جوش گل خونین جگر دارد بهار

جوی خون از پرده های ابر می ریزد مگر

از دل ریش سیه روزان خبر دارد بهار

پشته ها از کشته ها انباشته در باغ و راغ

اینچنین الطاف بر مردم نگر دارد بهار

موج توفانزای فقر و شدت سرما و برف

هیبت دوزخ وش و طبع سقر دارد بهار

جای خیل بلبل و گل از قماش کشتگان

هر طرف انبار دست و پا و سر دارد بهار

این جواب آن غزل باشد که بیدل گفته بود

غیر عبرت زین چمن دیگر چه بردارد بهار

بسکه می ترسد عزیزا از گزند روزگار

در حریم ما حضور مختصر دارد بهار

عزیزی غزنوی

تورنتو/کاندا

انجنیر زلمی نصرت

د نارنج د گل د عطرو له وږمو نه
پسرلي کې ننگرهار مست او خمار شي

د پاریس کو به کو عطر به زه څه کړم

نارنج گل چې د نگار د غاړې هار شي

۰۸.۰۳.۲۰۲۱

عمرى است مشق مسلك فرهاد مى كنم

هر لحظه در فراق تو من داد مى كنم

هر روز محشری دیگر ایجاد مى كنم

هرشب كه شام موى ترا یاد مى كنم

تا صبحدم ز شوق تو فریاد مى كنم

+++

خوردم چو تیر عشق تو اى دوست در جگر

محو تو ام ز انفس‌ و آفاق بى خبر

دارم ز اشتیاق توعمرى است چشم تر

در باغ مى روم به هواى قدت نظر

حسرت كنان به سرو و به شمشاد مى كنم

+++

بوسم ز شوق لعل لبان تو برگ گل

نوشم بیاد ساغر چشم تو جام مل

مى جویمت ز صورت و معنى جزء و كل

گه بنگرم به سنبل و گاهى بروى گل

دل را به یاد زلف و رخت شاد مى كنم

+++

بكشا نقاب از رخ خود جلوه ها بده

نور نظر به مردم چشمان ما بده

تاب و توان به عاشق بیدست و پا بده

اى شاه حسن داد من بى نوا بده

شد سالها كه پیش‌ تومن داد مى كنم

+++

جانم به لب ز شیون بسیارمى رسد

شورم به گوش‌ خفته و بیدار مى رسد

افغان من به كوچه و بازارمى رسد

آواز گریه ازدر و دیوار مى رسد

شب ها به كنج هجر چو فریاد مى كنم

+++

آمد به شور از من شوریده و مهان

جان و جهان وعالم آن سو تر از مكان

خلقى است با عزیزى غزنین همزبان

بى آه و ناله نیست زمانى كه من در آن

قاضى حدیث عشق تو بنیاد مى كنم

عزیزی غزنوی

تورنتو/کانادا