ستا د مخ لیده چې نه وي، را نه تاو غم د دنیا شی
ای د زړه لمره را خېژه چې تیارې د زړه رڼا شی
چې زه وینم تا خوشحاله، د خوښۍ باران په ما شی
رقیبان په اور سوزېږي، چې ستا نیم نظر په ما شي
ما نه هیر غم د دنیا شي، چې ستا شونډو کې موسکا شي
کله ځانته بې تا پروت یم، ټول غمونه بار په ما شي
ستا د مخ لیده چې نه وي
رانه تاو غم د دنیا شي
ځورېدلی یم په عشق کې، د دردو علت مې ته یې
لکه غر درته ولاړ یم، د اسمان تندر که ته یې
د توفان توره تیاره کې، د ژوندون برېښنا مې ته یې
که رڼا په ژوند کې نه شته، د امید ځلا مې ته یې
رسېدل تاته ډېر ګران دي، د آسمان ستوری مې یې
په تیارو کې ژوند به څه وي، ژوند بې خونده بې مانا شي
ستا د مخ لیده چې نه وي
رانه تاو غم د دنیا شی
بې له تا په دې دنیا کې، یو ستا درد زما جانان دی
سر کې تل زما یو خیال دی، د ښایسته ښکلي جهان دی
کله وځې مې له خیاله، ستا په خیال زړه مې روښان دی
سر به ورکړم ستا دپاره، سرښندنه مې ارمان دی
واخله زما د مینې لپې، دا سوغات کله ارزان دی
دا زما د عشق لارښود دی، زړه به خلاص له ډېر سودا شي
ستا د مخ لیده چې نه وي
رانه تاو غم د دنیا شي
د پتنګ په شان سوزېږم، دا د مینې روڼ نښان دی
ځکه زړه مې تل ژوندی دی، چې دا اور مې روح روان دی
مینه داسې جرقه ده، لکه وريځو کې باران دی
چې د عشق سوز په کې نه وي، داسې ژوند لکه حیوان دی
چې کوم کور کې مينه نه وي، داسې کور لکه زندان دی
دا چې تل په مینه سوزم ، دا پیرزو د عشق پر ما شي
ستا د مخ لیده چې نه وي
رانه تاو غم د دنیا شی
ته یو ګل یې ټوکېدلی، زما د روح په کرونده کې
غوړېدلی یې له مینې، په بې مينې زمانه کې
تا به خړوب کړمه په مینه، د خپل زړه په میخانه کې
دغه څاڅکي زما د زړه دي، څڅېدلې پیمانه کې
تا نه تاو تېره اغزي دي، د فکرونو جیل خانه کې
د زړه ګوتې مې زخمي دي، د اند هیلې مې پرهار شي
ستا مخ لیده چې نه وي
رانه تاو غم ددنیا شيد
