محمد عالم افتخار

با نثار بهترین درود ها و تمنیات به عزیزان و همسرایان و همسنگران دردمند و اندیشنده و اهالی کمال و فضل و هنر وطن؛ عرض میدارم که کم از کم پس از سه دهه تصمیم گرفتم و یا درست تر است بگویم که وادار و ناچار شدم تا به شعر و سرود باز گشته، پناه بجویم و از این والاترین و دیرین سال ترین ملکه و ممارسهِ نیاکان مان در جواهرستان دُر دری استفاده و استفاضه ببرم

دري څلوېښت کلونه ډېرشیان رانه هېرشوي دي

ډېرډېرکړاوونه مې په ځان باندې تېرشوي

راغللم لیبیا ته نه افغان نه سفارت ووکښې

ځان سره ځولۍ ځولۍ اندونه مې راوړي دي

فقیر احمد عزیزی غزنوی
زندگی بخشید چندانم هوای سوختن
کز بُن هر مو طراود اشتهای سوختن
دود من هم دارد آهنگ رسای سوختن
کس چو شمع من نه بوده ست آشنای سوختن
گرد داغم داغ شد سر تا به پای سوختن