{slide= د پسرلي یوه ښایـــــــــسته سهـــار}
د پسرلي یوه ښایـــــــــسته سهـــار کـــــی
له شنه اسمانه پـــــــــلوشــــــــــې را اوري
زه په کوټه کی یم فـــــــــــــکرونـــــــو وړی
پر کتابونو د لمر وړانــــــگی ښـــــــــوري
د کړکۍ شاته می لـــــه ونـــــــو څــــــــخه
د مـــــــرغــــکیـــــو آوازونــــــــــــه راځـــی
راتــــــه د تېر پسرلي یــــــــــــاد راولـــــي
راته د تېر عمر خیـــــــالـــــونـــه راځــــــي
پر خپلو سپینو وېښتو لاس تــــېـــــــروم
زړه ته یو یو زلـــــــمي کـــــــــلونــــه راځي
نامرادي ورځــــــــــی می پر زړه را اوري
لکه تیاره کـــــــــــــــــی چی ږغونه راځي
گوره چی څـــــــــــو پسرلي مخکی دلته
پــــــر شنو ښـــاخونو مرغکۍ ناسته وه
لکه له قــــــافـــــــــــــه راوتـــــلې پـــــــري
په ځان غره لکه بدرۍ نــــــــاســـــــــته وه
د فرشتو د نور له گــــــوتــــــــــــو جـــــوړه
په رنگ رنگینه نـــــاوکـــــۍ نـــــاسته وه
پر شـــــنو ښــــــاخــــــــلو یې ترانې اوډلې
پر سرو گلونو یې نغـــــمــــــې شیندلـــــې
د حــــــال پــــــه ژبـــــه یـــــې د لاري کیسې
دانه دانه راته په خـــــولـــــه پـــېیــــلـــــــي
څـــــــــه د زړې ځــــالـــگۍ نــکل په خوله
څه یې دنــوي کـــــور کیسې کـــــــولــــــې
زه په هغه توره کوټه کـــــــی نــــــــاست یم
زه لــــــــــــه هغې کــــــړکــــۍ برگونه وینم
هغه د سرو گلونو تـــــاندي لـــــښــــــــــتي
هغــــــــه د گـــــــلو امېلونــــــــه ویــــــــــــنم
د کړکۍ شاتـــــه پسرلی تېــــــرېـــــــــــږی
د مــــــرغکیـــــــــو کـــــــاروانــــونه ویـــنم
په هرکاروان کی د مرگي هنگــــــــامـــــه
د خزانونو یــــــــــرغـــــلونــــــــــــه ویــــنـــم
هغه مرغۍ چی یې نـــغمې کـــــــــرلــــــــې
چی ترانــــــــې چــــــی یـــــې کیسې پېیلې
ورک به یې چېــــــری وي وروستي ږغونه
پر کوم ولات بـــــــــــــــــــه وي خزان وهلې
بل پسرلي بــــــــــــه وي هم ځای ورکړی
نـــــــــوي ځـــــــالــــۍ ته به وي هم راغلې
کــــــــه بـــــــه د منگولــــو د خزان نیولې
یا بــه ژلــــــۍ د پـــسرلــــــــي وژلــــــې
اوس له هغې نغمې کلونه تېـــــــــر دي
اوس پر هغې شېبې عمرونــــه تېر دی
پسرلي ښخ ســـــــول د خـــــزان پر لمن
پر لحدونـــــــو یـــــــې وختونه تېر دی
زما د کړکــــــــۍ شاته تېرېږی زمان؟
کـــــــــه زه هم مـل یم د همدغه کاروان
نه می خپل سیوری نه می پل ولیدی
نــــــه پــــــه دې لار کی چا لیدلی روان
چا بــه د عــمــر قـــــافـــــله بـــــــلــــلــــې
نه یې هی هی نه یې ښکارېږی ساروان
چــــــی لا بــــــه څونه برېښنا وپړکېږی
چــــــــی لا به څونه وغړومبېږی اسمان
څومره گلونــــــــه بـــه لا وویـــــــــنــــمه
څونه به وینم لا د پــــــرخــی بــــــــاران
څونه به واورمه اشنــــــا ږغـــــــــونــــــه
څونه به ونـــــــاڅــــــی بــــــلبل ته گلان
څومره به یاد کم لــــــه زلمیو ســـــــــــره
د ځوانۍ خوب د مستۍ تللی داستان
چی لا به څونه پسرلي وشمــــــــېرم
لا څه بادونه به راځي د خــــــــــــــزان
لـکه چی ماته را یــــــادېـــــږي تللي
ما به هم یاد کي پاته سوي یــــــاران
خو دغه سر به راته نه ســــــي معلوم
دا حقیقت بــــه راتـــه نــــه سي عیان
چی په لـــــحد کی به بندي اوسېږم
که پـــــه ژوندون یم د ازل بندیوان
راته ښکارېږی چی بندی پیدا دی
د مور له غېږی ترقیامته انسان.
{/slide}{slide= غزل}
خمـار مي نه مـاتېږي شرابونه بېګانه دي
ساقي راته اشنا دى خو جامـونه بېګانه دي
پښېمـانه درته نه يم بد ګومـانه راته نه سې
جنونه ته مي خپل يې ځنځيرونه بېګانه دي
سجدې ته يې د يار كوڅې ته نه يمه بللى
پردى قاصد راغلى پېغامـونه بېګانه دي
پتنګ په دې محفل كي وزر نه سي خپرولاى
لمبې پكښي سړيږي پانوسونه بېګانه دي
دې ښار كي ربابونه د سنګسار په غېږ كي غواړه
نغمې ګوتي كي ژاړي شهبازونه بېګانه دي
لښكر د غمـازانو دي له كومه رابللى
جانانه سـتا په كلي كي مي پلونه بېګانه دي
چي زمـا د لېونو چيغو جواب ورسـره نسـته
يا زه يم بدل سوى يا دا غرونه بېګانه دي
غرور مي له ناكامه تش آسمـان ته كچكول نيسي
ازل خو داسي نه و قسمتونه بېګانه دي
سـتا دم د مسيحا دى زه منكر ور باندي نه يم
طبيبه لاس دي جار سم پرهـارونه بېګانه دي
سجدې د جهـاني پر تندي مه غواړه زاهده
په دې سـركښه ښار كي محرابونه بېګانه دي
{/slide}{slide= غزل}
دا ميكده په نڅېدلو ارزي
ساقي دا جام دي په چښلو ارزي
چي لېونتوب ته عقل وتخنوي
دا زولنې په شرنګېدلو ارزي
چي زړه ته خيال د سـركو شونډو راوړي
دا شنې پيالې په تشولو ارزي
چي توروي د كوڅې كاڼي شګي
دا سوي چيغي په وهلو ارزي
چي يې كيسې د ميني تخم كري
هغه وزر په سوځېدلو ارزي
د كوه طور د لاري سـتړى نكل
جانانه سـتا په اورېدلو ارزي
سـتا له خوږو خوږو پلمـو وګرځم
وعدې دي ټولي په منلو ارزي
سـتا په جلوه د سوځېدو په اميد
ژوندون په تمه تېرولو ارزي
چي جنازه مي سـتا كوڅې ته دروړي
دا انتظار خو په كولو ارزي
مرګه ايله اوس يې په قدر پوه سوم
دا توري شپې په سپينولو ارزي
چي جهـاني د جانان غېږي ته وړي
هسي خوبونه په ليدلو ارزي
{/slide}{slide= غزل}
گوره شایسـتی نجلی پشیمـانه به شی
خوله تر قیامته حوک خولگی نه بولی
دا بی انصافه دا هیرجن خریدار
پرونی شکلی ناوکی نه بولی
حوک یی و اوشکو ته هم نه ورگوری
هغه کتو کی چی رمزونه نه وی
حای یی د شعر په حپو کی نشته
چی د حوانی پکی مـوجونه نه وی
کله چی واوری د زمـان پر گوتو
دا د سیلیو په شان تیز کلونه
کله چی وغوریژی نوی حوانی
او تا ته پاتی شی خالی نکلونه
نور به دی اوشکی مرغلری نه وی
ناز به دی هم حوک نازولی نه شی
د تودی عیژی تودی مینی به دی
د چا اورونه سـرولای نشی
پر سورکی شوندو به دی ورک تبسم
زاره دردونه هیرولای نه شی
د بانو غشی به دی پح وی هلته
د خلکو زرونه به پییلای نه شی
پر سپینه غاره به دی توری حنی
راتاویدلای زنگیدلانی نه شی
د ناحاپی کتو یادونه به دی
د چا خوبونه ویشولای نشی
سـتا به هم زمـا په شان حوانی تیره شی
سـتا به هم مـا غونی مسـتی هیره شی
ته به هم یاد کی د حوانی خوبونه
په ژوندانه به دی هسـتی هیره شی
گوره شایسـتی نجلی پشیمـانه به شی
خوله تر قیامته حوک خولگی نه بولی
دا بی انصافه دا هیرجن خریدار
پرونی شکلی ناوکی نه بولی
{/slide}{slide= غزل}
په ژوند مي نصيب نه سوې جنازې ته دي درځم
د يار دوصل خياله هد يرې ته دي د رځم
يو تشه وعده يې دځوانۍ په بيه غواړم
سوالګرنه يم آسمـانه چي کاسي ته دي درځم
منم چي تر منزله يې سکرو ټي دي کرلي
دالار په مـاودانه ده کوڅې ته دي در ځم
يو لحظه دي مخ له رقيبانو پټو مه
لمبي خامـوشه نه سې تمـاشې ته دي درځم
داسـتا دميني اوردي چي محفل رنګينومه
پانوس رنګه بليږم بدرګې ته دي درځم
{/slide}{slide= غزل}
پيالي نسکوروم دي تشومه خو دې نه
نصيبه بدلوم دي قبلومه خودي نه
تقديره زولنې دي دجانان ترکوڅې وړمه
زندانه نړوم دي تېرومه خودي نه
ازل مي لېونتوب دی له نامه سـره کرلي
ګرېوانه څيروم دي ټولومه خودي نه
دسـر سودا منمه خوچي سـر ټيټول غواړي
قاصده سـتنوم دي ورلېږمه خو دي نه
خالق مي ککرۍ سجدې ته نه دي پيدا کړي
تنديه مـاتوم دي لګومه خو دي نه
يا غي يم د فرياد د پاره نه يمه راغلي
أسمـانه کڼوم دي ژړومه خودي نه
د غره پر ژبه غواړم د شيرينې د نوم ذکر
جنونه پاروم دي ويدومه خو دي نه
زخمـونه د حبيب دي د طبيب کوڅې ته نه ځم
پر هـاره شوړوم دي رغومه خو دي نه
چې هـر محراب ته ځمه سـتا جلوه پکي بليږي
د يار د تصوير خاله هيرومه خو دي نه
چي شمېر د جهـاني د ګناهونو باندي کيږي
زاهده ړندوم دي خپلومه خو دي نه
{/slide}{slide= غزل}
کندهـار مې د بابا په قباله دی
که پنجشير دی که واخان دی وطن زمـا دی
هـره لوېشت مې د نيکه او بابا ګور دی
په هـر ګام باندې لحد او کفن زمـا دی
هـر غاټول يې زمـا له وينو رنګ اخيسـتی
دا په وينو روزل سوی چمن زمـا دی
له نيکه راپاتې سوی په ميراث دی
دا د مشکو رباتونو ختن زمـا دی
سـرداري يې زمـا په پچه ده ختلې
له آمـو تر مسـت هلمنده مـامن زمـا دی
که تاجک دی که اوزبک دی يو افغان دی
ددې خاورې هزاره ترکمن زمـا دی
چې فکرونه د نفاق پالي په سـر کې
امتياز يې د وهلو کشتن زمـا دی
ښه يې زمـا دي، بد يې زمـا دي هـر څه زمـا دي
ددې خاورې ارغوان او زغن زمـا دی
دلته هـره تيږه کاڼی بدخشان دی
دا لالونه، غرونه غرونه دمن زمـا دی
د ازل تقسيم باغوان يم پيدا کړی
دا بهـار دا لاله زار او ګلشن زمـا دی
دا مـورچل مـورچل پکتيا او دا شېربريتي
چې فلک به کوږ ورګوري دښمن زمـا دی
که ميرويس دی که اکبر که مسجدي دی
هـره توره، هـر ميدان او تورزن زمـا دی
فتحه زمـا ده، فخر زمـا دی، جشن زمـا دی
شهيد زمـا دی د ويرژلو شيون زمـا دی
چې په زړه کې څه درتېر نسي اسمـانه
چې پرون مې د نيکونو و نن زمـا دی
زمـا کندهـاره د زمرو وطنه
زمـا د سـر کشو پشتنو وطنه
حونه یاغی یی صدقه دی سمه
د نا فرمـانو جنگیالو وطنه
لکه چه بیا دی چه یرغل ته نیت دی
لکه چه بیا د غوریدو ته زره سو
لکه چه بیا دی حه په زره کی گرزی
لکه چه بیا د خوزیدو ته زره سو
سـتا د پای لوچو تر بگریو واری
سـتا د تیرو تیغونو جنگ وگرزم
سـتا د غرور حخه کاژه کتونه
سـتا قهـر وگرحم سـتا ننگ و گرحم
بیا د ملالی میوندی خرخشه
بیا تورپیکی د فرهنگ خونه سوزی
بیا د بابا د پانی پت هنگامه
بیا شاه محمـود اصفهـانونه سوزی
بیا د گرگین په کور مرگی میلمه دی
بیا د میرویس په نامه وغوریدی
بیا د اشرف د انتقام لمبه ده
بیا دی د قهـر وینی وخوزیدی
بیا دی لمن د شهیدانو دکه
بیا دی کوچنی غازی زانگو زنگوی
بیا دی په وریزی کی سیلونه گرزی
بیا دی په غیژ کی زلزلی ویشوی
{/slide}{slide= محشر}
شېخه مه راځه محشر دی مځکه سوځي آسمان سوځي
خم له اوره سره چوي پياله سوځي پيمان سوځي
د سکروټو محجرونه د سینو ګرداب ته لوېږي
په دوزخ کې پایکوبي ده څپه سوځي توپان سوځي
د سوما له خمه اخلي نوش په نوش وروستي جامونه
د زردشت لحد اور واخیست خرقه پوش زاهدان سوزي
مهارت د علم غواړي په محفل چې ور ګډېږې
د پخو رندانو ځای دی سست مذهب او ایمان سوځي
دا مسلک د خرابات دی په هر خم کې خرابي ده
حریفان په کې غرقېږي ساقي سوځي رندان سوزي
بد مستان دي هیاهوی دی شوبې دم په دم ماتېږي
چیغې ورغلې محراب ته توبه سوځي شیخان سوځي
د مطرب ګوتې نڅېږي له شهبازه لمبې څاڅي
څوک تازه محفل ته راغی چې بورا ورته ځان سوزي
عقل لاره ورکه کړې د جنونو غېږې ته لوېږي
دجنونو حکم چلېږي دانا سوزي نادان سوزي
جهاني لارې يې څاره هسې نه چې سره ورک شي
زمانه په زړه کږه ده قول سوزي پيمان سوزي
{/slide} {slide= غزل}
په دې ټولې کې چـــــې روان شې تر زندانه ورځې
اوښکو ته مه ورښــــــیه لاری تر ګریــوانـــه ورځې
قا صده لاره مــــــې پــیـــدا کړه مــنـــت مـــه بــاروه
هره ناره چـی نـــــن وهــــــمــه تــــر جـــانـــانه ورځې
ما دکلیم له کـــــوره را وړله دنــیــل خیــــا لـــونــــه
اوس می په طـــــور کي هر آواز تر لامکا نه ورځې
دلته سا حـــــل دی دسپو ســــندري مـــه شــرنـګوه
څوک لـــیــونې په توره شپه کې تر تو پانه ورځــې
دي بلـــبــلا نو دصیاد سره خـــــپــــلــوې کــــړی ده
نه یې قاصد نه یې ټولګې تر ګلستا نه ور ځـــــې
دلته سندرو په قفس کي پـــیـــونــــــدونه کـــــړي
دا وزر وچی خدای خبر چه تـر بو ستا نه ورځــــې
ماویل زه به پا څوم پــــه چیــغــــو چــیغــو مــــړې
دلته ژوندې پر خپلو پــښو تر ګورستانه ورځــې
نه یې نومونه په ربات نـــــه پـــه منزل کښې آشـنـا
یو څو دسیوری غوندې پلونه تر کاروانه بــه ځې
داسرافیل په ږغ به پاڅی دا کــــاڼـــه غـــــــوږونه
چي دقیامت ناري له مځکي تر آسمانـــــه ورځـې
دجهانی سره کیســــــې دلمـــبــــــو مـــــه یــــــادوه
چي دپتنګ وزر لــــرې تـــر شــــبستانــه ور ځــــې
{/slide}{slide= غزل}
ســاقـــــې هو ښیار یمه خمار ا و مستان دواړه وینم
ستــــــــا په محفل کي غما زان اورندان دواړه وینم
چـــــــې مې تندې کی ورلیــږلې مسافری ســــــجدې
هـــغـــه مســـجد کی مې رقیب او جانان دواړه وینم
ګورئ تـــــــخـــمــــونـــــه دریـــا کرې په غبرګو لاسو
نن په محراب کی خلکو شیخ او شیطان دواړه وینم
داسی بـه زر ځله غوسه سې لیـــونـــی محــتـــســـب
زه دی ګودر باندې امیل او ګــــــریــــوان دواړه وینم
څو به مې ستر ګی درلیــږ م دسپــــــیلنـــیـــــو ســـــره
تر سره سالو لاندې دې ټیک او پیزوان دواړه وینم
ماته کلونه زولــــــــــــــــني پـــــــر لـــــمــن ولی لیکې
دزلیخا په تورکې خــوب او زنــــدان دواړه ویــــــنم
مـــرګـــیـــه پــــــریـــږده له قسمت سره ګوندې مه کره
زه داســــی ګل یـــــــم چې بــهار او خـزان دواړه وینم
ملګرو ږغ دقــــافــلی ديسترګۍ پـــــټـــي نــــه کــــئ
پردې ربات بـــانــــــدی جرس او کاروان دواړه وینم
هسې پــــه نـــــوم دجــهانــې تـــاریـــکې شپې لیکلې
کنه موجونو کې ساحـــل او تــــــو پــــــان دواړه وینم
{/slide}{slide= غزل}
د نیمو شــپــو په اوښکو می د رد ونه نه لمبــوم
تڼاکي پر لـیــــمــو وړمه مـزلـونـــه لــمـــبــــوم
سجدی ته د شیـریـنې مي تنـدی نــه د ی راوړی
یـو بـول مې دی وهلــــی کلـــنګــونـــه لــمبــوم
د تـورو زلـفــو تور ته دی زیندۍ په غا ړه ځمه
زنـدان تــه دی راغـــلــی یـــم تــورونــه لمبـوم
بي ږغه بي رو یباره دشبـنم پــر اوږو راغــلــم
جـانــا نــه نــن دی کلې کــې ګلــو نـه لــمــبــوم
چې بیا یې له شیطا نو ستر ګو تښتې د یــد نونـه
له نــوم د محـتــســـبـــه ګود رونــه لــــمــبــــوم
چې تــمـه زمـا د مــرګ د رتــه پــیــدا نه زاهده
دخضرپه چیــنه کې مــې خــیـــالـونــه لــمــبــوم
پــانــوســه تمـا شــې تــه د مـحـفــل نـه یم راغلی
لمبـــی درڅخــه وړمـــــه وزرونـــه لـــمــبــــوم
نصــیــبــه پــا کوم دي داســمان لــه تــورو لـیکو
ازل ته یاغــې ســوی یــــم خطــو نـــه لــمــبــوم
یـــو زه یــم جــهـــانـې یــوه ټــولـــۍ د لــیـونـــیو
د کاڼـــو پــه ما لــت کـــې دې ســرونــه لمــبـــوم
{/slide}{slide= غزل}
پــر رقــیــب چــــې مــــې اخـتـر دی له جانانه مې ګیله ده
خپل جنون په کاڼـو ولــم لــه اســـمـــانــه مې ګـــیـــلـــه ده
دهــو ښــیارو پـــه ټــــولې کې نصیب ځای نـــه و راکړی
زولني نه رارسـیــږې لــه زنــــــدانـــه مــــی ګــیـــلــه ده
نـــه ســـاحل تــه ســـومــه څیرمه نهله مو جه سره ولاړم
د څپو سره پــا تــیـــږم لــه تــو پــــانـــه مـې ګیــــلـــه ده
نه د چا د پیکې یا ر یم نه دچا په تو ر ســنـــګســار یــــم
نــه بــی لاري نــه پـر لار یم له خـــپــل ځانه مې ګیله ده
اوس بــه څــه رنــګه خـبـر سم پــــه اســرار د لــیـونـیـو
چې له پښو مې اغزې تښتې له بیـا با نــه مـــې ګــیلــه ده
نه می ځان موړ په دیدار کی نه مې ځان دغاړی هار کی
څــه بــې وخـته یـې ســهـار کی لـه آ ذ ا نـه مـی ګـیـله ده
نه مې وخندل سبا تــه نــه مې غــیــږ ورکــړه بـــورا تــه
نــه شـبـنـم مې راغی خــواتـه لـه با غـــبا نـه مـی ګیله ده
په ربات کې مې کړي سپینې ځوانېـمرګي شـپــــی دعـمـر
بې جرسه تر ما تــیر سـو لــه کاروانــه مــــــې ګیــلـه ده
جــــهانې رنــګه راځــمـــه دســلــګـــیــــو پــه ګامـــونــو
زنکــــد ن می هـــر نــفـــس دی لــه د رمـانه می ګیله ده
{/slide}{slide= غزل}
ګونګې جنون مې د پردۍ مینې په تور مـه نیــســه
زما په محراب کي بیګانه سجدي په زور مه نیسه
ماتـه نـصیــب د میــني قــــبـر پــیــښــور ټـــاکلـی
زه قـلــنــد ر یـم راتــه لاری دلاهور مــه نـیـســه
یوه ځوانــې وه لــکه ګل پــر څـــانـــګـه ورژیــده
د پسرلې پـــه هدیره کې راته کور مـه نــیـــســـه
د لــمر شغـــلې مـــې لــــه وزره ســره و اود لـې
د خیـال همای مې د تـاریکو شپو به تور مه نیسه
لـکه لـښکر د پـتــنـګانـــو بــې فــریــاده ســوځــو
موږ د مجنون د سوو چیغـو په پیغــور مه نـیــســه
اوس که راځی د محتسب له سترګــو پــټــه راځــه
د دیدن لارې دبنګـــړو په شرنګ او شور مه نیسه
شپي د لیـوانو د لـــښکــرپــــه تــوره څــو تـیـروې
د ما ر بچې دې ورته خـپـل لسـتو ڼی نور مه نیسه
پــــه اشارو سره پــوهــیـږو جـا د وګــر طبــیــبــه
لاڅــو هــو ښیار یم پـرهارونو ته می ا ور مه نیسه
د جـهـانـې شـــپـو تــه لا خپل حبیب راغلی نــه دې
درد ونه مه راویــښـوه ورتــه ټــکور مــه نــــیســه
{/slide}{slide= غزل}
شـــیــــبـــــې دانـــتــــظـــــار دی پـــه لــیـمـو درته ساتو
اغــــزې نــــه دې دالار ی پـــه بـــڼـــــو درتــــه ســـاتــــــو
پــــه شــــرنــــګ مو چی ټولۍ دغمازانوویښه نه شې
مــــحـــرم بــــه لـــیـــونـــتــــوب دزولـــنـــو درته سا تو
ازل مــــو نـــــذرانـــــــه دســــو زیـــــدو مــنــظـوره کړې
هــــر پــــل دې تــــر در شـــلـــــه پــــه لــمــبـو درته ساتو
چــــې ســـتــــرګــــې درقیب دې په جلوه روښانه نه سې
جــــانـــــانــــه ربـــــاتـــــونــــــه پـــــه تـــیــارو درته ساتو
ستا شپی دې وې روښانې موږ دی سوزو لکه شمعې
بـــیــــړی دې پـــه پـــانــــوس کـــې په ګزمو درته ساتو
وعـــــــده مـــــــو لـــــه فــــریـــاد او له قسمته سره کړې
دردونــــــه لــــکــــه ژبــــــه دزخـــمـــــو درتــــــه ســاتـو
یـــــوه شــــپـــــه یـــــــو راغـــــلــې بی اختباره بی خبره
شـــبــــنــــم غـــونـــدی مو کډی پرغونچو درته ساتو
نــــــن جــــنـــــګ تــه یو راغلې جهانې ستنیده نسته
مـــور چــــــل پـــــه کــــکـــــریـــو په پښتو درته ساتو
{/slide}{slide= غـــــــــــــــــــــــزل}
د د ې وطــــن پـــه نصیب نه دې رسیدلې خلک
چـې یې میندلې دې په کاڼو یې ویشتلې خلک
دړنـــدو ښــــار دی له ډیوی سره خپلوې نه لرې
دســـتـــرګـــورو ډلـــې ډلـــې دې وتـــلـې خلک
دهــــر وګــــړې پـــه څـــیــره کې بلا ګانی وینې
دلــتــه هــنـــدارو تـــه لا نـــه دې دریدلې خلک
نــــه یــې دزخم نه ددرد په علاج پوه سو طبیب
پـــرون لــــه ســـانـــدو سـره ووتل راغلې خلک
چــه افــسـانی یې دپیړې پر لیمه شپې زنګوې
دســنـګسارونو تر میدانه ځې ښاغلې خلک
تـــــر شنه اسمانه ګیله منې چیغی مخ استوه
داسې یې ډیر دبل په تورو دلته وژلې خلک
دلـــتـــه چـه راغلی نو درحم تمه مه ترې کوه
ددې قـــصـــاب تیغونو وینې ژړولې خلک
جـهانې تـمـــه دمردۍ دلیونتو ب کیسه ده
په هــــر ولات کـې چې ښغلې ناولې خلک
{/slide}{slide= غـــــــــــــــــــــــزل}
د انتظار سترګې مې سرې وې ما دې ﻻر څارله
د هيلو ورځې مې تيارې وې ما دې ﻻر څارله
درته خيرات مې وزرونه نذرانه ايښي وو
ستا به په کوم پانوي کې شپې وې ما دې ﻻر څارله
ژبې ګونګۍ وې ايشارو د تورو نکل کاوه
پاتې نسکورې پيمانې وې ما دې ﻻر څارله
کلونه تېر وو ﻻرو نه وايه تصير د پلونو
هېرې د شپو څخه کيسې وې ما دې ﻻر څارله
لکه يعقوب د کاروانو لارې مې ستړې کړلې
نصيب د مصر زولنې وې ما دې ﻻر څارله
زما د شهيدو ارمانونو جنډې ونړېدې
ستا په مزار شناختې ويدې وې ما دې ﻻر څارله
د ( جهاني ) قسمت رنظور انظار ورسيدی
د سترګو تور مې هديرې وې ما دې ﻻر څارله
{/slide}{slide= د آ فتونو مور}
څو چر سيان سره راټول وه هريوسروپه کيسو
په دا منځ کي يو ږغ کړه کور دي وران سي د شلومبو
که زه هره ورځ پاچا سوم زه به منع کړم شلومبې
لوی دښمن به تر دې نه وي په دنيا کي د نشې
هغه بل باندي راږغ کړل چي شلومبې له کومه کېږي
زموږ د سر د ښمن مستې دي چي شلومبې ځيني جوړيږي
له مستوکه مو خالي کړل په دنيا کي وطنونه
نوبه سر پر سر نشې وي پوچوو به چلمونه
ها دريم چرسي راږغ کړه ويل ټول نشه ښکارېږئ
له مستو مو له غړکي مو شلومبو څخه بېرېږئ
که شیدې پر دنیا نه وي نه مستي نه به شلو مبي وي
نه غړ که به څوک شاربې نه دښمن به دنشي وی
علت ما درته پید ا کړفکروکړئ هوښیارانو
د شیدو چاره په کارده که نشه یاست یارانو
د مجلس په یوه کونج کي بل چرسي وغزیدل
دي کيسې ته یې ترپایه غوږ نیول چرت وهلي
ویل اوس راته معلوم سواست چې نشه یاست بی عقلانو
دا څه ګدي وډي وایاست بې خبرو سوده یانو
نه شیدي دي نه مستي دي رت رواني له آسمانه
نه ویاله له شلو مبو ډکه چا لیدلې ده روانه
له غړ کې به خلاص نه سئ پر دنیا چي ژوندۍ غوا ده
دا د هري بدۍ سر دي دغه زموږ په ځان بلا ده
{/slide}{slide= غـــــــــــــــــــــــزل}
د شــــمعې په څـــــېر سوځو له خپل ځانه سره ځو
که وصـــــل که هـــــجــــران وي د جانانه ســــره ځو
د تورو په حـــساب دي ورکــــــــې ﻻرې د ترږميو
منزل چاته مــــــــعلوم دی د اســــــــمانه سره ځو
تش نوم د ساحل اورو يــــو تصوير د بيړۍ وينو
په څاڅــــــــکو په ګامونو له تـــــــــــــوپانه سره ځو
سېراب يې نکړې شــــــونډې سل کلونو سرابونو
له چـــــــــــغو سره راغلو لـــــــــه ارمـــــــانه سره ځو
شبنم غونــــــدې مو ﻻرې له ګلونو شولې ورکې
د اوښــــــــــکو په زولۍ کې له ګــــرېوانه سره ځو
د غله ديدن شېبې يې لکه خوب هسې پناه شوې
په نيـــــمه شپه کــــــــې راغـــــــلو د اذانه سره ځو
توښه مو په تندي کې د صــــنم سجدې اخيستې
احــــــــــرام تړو پر ﻻرې له مـــــــــغــانه ســـــره ځو
زاهـــــــــــده په تيارو کـــــې د تسپو غږونه اورم
کوثر ته دې روان کړو له شــــــيطانه سره ځــــــــو
قــــــــــاصده زما سلام دی په ټـــــــولي د رقيبانو
مونږ داســـــــــــــې مېلمانه يو د مېزبانه سره ځو
اغاز دی که انجام دی راز په سل پردو کې نغښتی
هــــــــــــوښيار که لېوني يو د زندانه ســــــــــره ځو
د ژوند په راز پوه نه شو ( جهاني ) سبا به نه يو
يو څو بې نومه سيوري له کاروانه ســـــــــــره ځو
{/slide}{slide= بېګانه نسيم}
زه هر سهار چي د نسيم مخي ته
د لېونو په شاني څيري ګرېوان
په سرتور سر په لڅو پښو ور وزم
او ترې پوښتم د ورك اشنا حالونه
هغه په بېړه بېړه
ګلونه و سپړي اغزي وكري
او د بلبلو له چغاره سره
په نازولو په پستو پاپيو
په نا اشنا لوري نغمه رهي كړي
ما ته احوال د اشنا نه راكوي
ما كي الهام د نظم نه پاڅوي
زما په رګو كي ويني نه ويښوي
دا د اشنا پر كلي نه تېرېږي
دا نسيم زما په ژبه نه پوهېږي
ده سره نسته د يارانو د ښارونو كيسې
ده سره نسته د پرېسو هديرو خبري
ده سره نسته د شپونكيو د شپېليو آواز
د ده له څنګه د جانان د كوڅې بوى نه راځي
زه به هم نه ور وزم
زه به هم نور د ده په ګونګه او ړنده لاره كي
د انتظار او د اميد سترګي ونه ګنډمه
ويرجينيا
1994/1/3
