انور شاهين خانخېل (پېښور )

 

{slide=ابتداء}ملګــــــــرو راشئ چــې لـــــه صفـــره ابتـــداء وکـــــړو
اول ځـــــــان ســـــــم کړو هله نورو تـــه تابيا وکــــــړو
حـــــق وينو پېژنو د حــــــق پـــــــه لاره تګ نـــــه کوو
څنګه بـــــــــه طمه مــــــــونږ له حقه د بريـــــا وکــــــړو
بــــې لـــــه کــــــرداره ګفتــــار هيڅکلـــــه اثر نه کوی
پس لـــــه کــــــــرداه ښائی خــلکـــــو ته وېنـــــا وکـړو
منـــــم اول ده عـقيـــده خــــــــو لـــــه عمـــــله ســــــــــره
چــــې ښــــکاره نه وينو بـــاور پــه پټ د چـــا وکـــړو
ځان پسې بل پسې مـــــو ډېـــرې خنداګانې وکــړې
بس دے راځئ چې خپل خالق ته اوس ژړا وکـــــړو
چې رانه تېر شول او په وخت باندې ادا مو نه کـړل
خېرد ے قبول دی خو که مــــونږه يـــې قضا وکــړو
حق شو ثابت نـور بـــه اوس څــــه پسې دليــل لـټوو
چـــې حــــــــزب الله وکـــــړه هــــــم هغسې ادا وکــــړو
چــې قول او فعل يې دواړه يوشی د الله پـــه فضل
راځــــئ مــــلګرو چــــې شـــاهين تــه هم دعا وکـــړو
{/slide}{slide= رڼا}

د مهربان بخښونکی خداے په نامه
((دا شعرونه مې په دې وروستيو ورځو کښې د خپلې خوږې لور رڼا فاطمې د زېږېدنې په موقع ويلی دی چې هم هغې وړې بچۍ ته يې ډالۍ کووم ______ انور شاهين خانخېل))
رڼا
تيــــــارې بــــــه تښتی چـــــې رڼــــا راغله
چـــــې فـــــاطمـــــه مې په دنيـــــا راغــلـه
هيـــلــه ده لاړ بــــه ټول غمونه مـــې شی
چـــــې مــې د خـــــوږ زړګی دوا راغـــلـــه
دا د اســــــــــلام او د پښتــــــو اثـــــر دے
چې دا په کور کښې مې ښکلا راغــــله
نبی(ع) فـــرمائی لور رحــــمت دے د رب
دا لـــــــه رحمت ډکـــــــه هـــــــوا راغـــــلــه
اسلام نه مخکښې لور پېغور غوندې ؤ
د خداے رحمت شو چــې زهرا(ع) راغـلــه
دا کائنـــــات واړه تســــلـــيم شو ورتـــــــه
چې خــــوږه لـــور د مصطــــفی(ص) راغلـــه
شــــــوه نـــمونــــه د دنيــــا ښځــــــــو لـــــره
کلـــــه مېرمــــن د مـــــرتضی(ع) راغــــلـــــه
چـــــې مې رڼــــــا هم تــــــرې رڼا واخـــــلی
د شـــــاهين خـــــولې تــــه دا دعا راغلــــه
بيــــــا يې جـــــرات زۀ د زېنب(ع) غــــواړمــــه
کــــــه يې په ژوند کښې کـــــــربلا راغـلـه

{/slide}{slide= پښتون حُسېن: }

ای غـــېرتــــــــــي! ای ننګيــــــــاليــــــــــه! ای پښتــــــــون حُسېنه!
ای د انســــــــــــــان انســـــــــانيت، روح او ژونــــــــــــدون حُسېنه!
تــــــــــۀ سفينــــــــه يې د نجــــــات د هــــــــــــدايت مشـــــــال يــــې
يـــــــــې نمــــــونـــــــه د انقـــــــــلاب او د بــــــــدلــــــــون، حُسېنه!
پــــــــــه کـــــــــربـــلا کښې دې پــــــــه پـــاکــــو او سپېڅلو وينو
انســـــــــان تـــــــه وښودو د ژونــــد پـــــه لاره يـــــــــون، حُسېنه!
راز د بقـــــــــا دې پـــــــــه فنــــا کښې کـــــړو څرګنـــد هـــر چا ته
انسـانيــــت بــــــــــــــه همېشـــــــه وی ستـــــــــا ممنون، حُسېنه!
پــــــــه قــــربانۍ بــــــانـــدې د سر دې حـــق باطـــل کـــړل جــــدا
تــــــا بـــــــې نقـــــابـــــه کـــــړو يـــزيد غــوندې ملعون، حسېنه!
زمـــکــــــه دې هــــــره کــــــربلا، ورځ عــــــاشوره جــــــــوړه کړه
فــــــــــرق دې کــــــــړو ختـــــم دا د نـــــن او د پــــــرون، حُسېنه!
تــــــر څـــو انسان چــې وی انسان نــــو هېر به نــه کـــړي چـرې
چـــــې دې پـــــه وينو کــــــوم تحــــرير کړلـو مضمون، حُسېنه!
د دنيـــــا ټــــــول غمـــــونـــــه ستـــا يـــو غـــــم تــــه نــــه رسېږي
په غم کښې ستا شته زړۀ چاودون هم زړۀ راښکون، حُسېنه!
شــــاهين کـــــه هــــر څـــــو نـــــاقـــــراره پــــــه غـمونو کښې دی
ستــــا پــــــه نــــامــــه کښې دی حـــاصل ورته سکون، حُسېنه!{/slide}