{slide= دعبد الوهاب سرتير لنډه پېژندنه}

حبيب الله غمخور
د۲۰۰۸ م کال داگست ۲۳ مه
دپښتوشعر سرتير پياوړۍ شاعر دهغه دچاپ شووشعری ټولگوله مخې درنولوستونکواودده دشعرونو مينه والوته داسي ورپېژنو

عبدالوهاب ((سرتير)) دحاجي عبدلغني زوي ،په خټه موسی زئ کوچي او په ۱۳۲۸ ل کال کښي دننگرهار دسره رود دموسی زيو کلا کې زېږېدلۍ دی
زده کړي ئي دسيد جما ل الدين افغان دښوونې اوروزنې په موسسه کې پاي ته رسولي دي . سرتير صاحب تر ۱۳۵۸ ل کال پوري دحبيبې اواستقلال په ليسو کي دپښتوژبی او ادبياتو ښوونکۍ و. وروسته يې دافغانستان په راډيو ټلويزيون کي په کار پيل وکړ چي هلته دبېلابېلو خپرونوليکونکۍ ،ويونکی اوچلوونکی وو.
له ۱۳۴۳ ل کال راهيسې يې دهيواد په مطبوعاتوکې شعرونه خپرېږي .يو زيات شمير شعرونه ئي دافغا نستان دپښتو ژبو سندرغاړو لخوا دموسيقی په څپوکي کمپوز اوپه سندرو کې ويل شوی دي .
عبدالوهاب سرتير له ۱۹۹۳ م کال راهسې په جرمني کي دخپلې کورنۍ سره يوځاي دپردېسۍ ژوند تيروي .
غواړم په خوښي سره يادونه وکړم کله چي په ۲۰۰۰م کال کښي دسويډن دمالمو په ښا رکښي دافغانستان دآدب اوسياست دځلانده اونه هېرېدونکی ستوري ارواښاد گل پاچا الفت دادبي ،فرهنگی ،سياسي اوملي چوپړ ددرناوي په يادغونډه جوړېدل ،دنه شناخت په دنيا کښي ماښاغلي سرتير صاحب ته په دي غونډه کي دگډون بلنه ورکړه ،سرتير صاحب دهغه احترام اودرناوي له مخې چي گل پاچاالفت صاحب ته ئې درلود اودمالمو دافغانانودلېدو مينه وال وو دابلنه په ورينه ټنده ومنل اوتشريف ئي راوړ . پدې غونډه کې دافغانستان وتلو شاعرانو،ليکوالو، سياستوالو،تاريخ پوهانواواديبانولکه ارواښاد بڅرکۍ ،ډاکتر اکرم عثمان ،کانديد اکادميسين محمد اعظم سيستاني ،عبدالباري جهاني اويوزيات شمر نورو پوهانو اوپه اروپاکي دفرهنگی ټولنومشرانو گډون درلود . پدې علمي اوفرهنگی غونډه اوځانگړې مشاعره کښي موږ وليدل چي دغونډي دگډون کوونکو په منځ کي سرتير صاحب څومره دروند اودقدر وړ ځاي لري .
عبد الوهاب سرتير په اروپاکښي دفرهنگی ټولنوپه ابتکارجوړو شوو زيات شمير ادبی اوفرهنگی غونډوکي فعاله برخه اخيستې اوددې غونډو دروند مېلمه وو.
دعبدالوهاب سرتير سره په مخامخ خبروکي له افغانستان اوافغانانوسره دهغه کوچيانۍ اوسپېڅلې مينه له ورايه ښکاري . دنوموړي سرکښ شاعر دشعری ټولگو له لوستلو څخه دشعر په ژبه دعبدالوهاب د((پښتو شعر سرتير )) دکليمې مفهوم له ورايه څرگندېږي . هغه په خپلو ښکلواوله ملي احساساتو نه ډکو شعرونو سره د انسانيت ،بشري عاطفې اوترټولووړاندي له مور يعني وطن سره دهر افغان دميني تنده ماتوي .
تر اوسه دښاغلي عبدالوهاب سرتير دشعرونوڅومجموعې چاپ شوي دي لکه :
۱ . څيري گرېوان
۲ .دکوثر جام
۳.دڅپوژبه
۴.سوی ډاگ
۵. چينه
۶. سمندر
درنو لوستونکو!
دروان ۲۰۰۸ م کال دسپتمبر له ۱۷ نه تر ۲۱ مې پوري دمالمو په ښارکي دسويډن ددولتي اوفرهنگی اداروپه نوښت دايوروپين سوشل فورم ((European Social Forum )) په نوم يونړيوال علمي اوآدبي سمپوزيوم جوړېږي ،چي دې فورم ته دعلم اوفرهنگ په مختلفو څانگوکښي دنړۍ دمختلفو هيوادونه پوهانو ،اديبانو، شاعرانو،تابلوجوړونکو ،رسامانو اونوروته بلنه ورکړه شوېده . له نېکه مرغه پدې ايوروپين سوشل فوروم يا ټولنيزعلمي اوفرهنگی سمپوزيوم کي دگډون لپاره په بهرکې ميشتوافغانانو دهيواديوه وتلې فرهنگی څېرې اوپياوړي شاعري اغلي نجبې سارابياباني، دبې بي سي راډيودتکړه وياندي ،ځواني ژورنالستي اغلي نجيبې ليمې،دافغانستان مشهورتاريخ پوه کانديد اکادميسين محمد اعظم سيستاني اودپښتو شعر سرتير پياوړي شاعر اوفرهنگی شخصيت عبدالوهاب سرتيرصاحب ته رسمی بلنه ورکړه شوېده .
هېره دي نه وي کله چي زما سره دهمدې موقع نه په استفادې سره دسرتير صاحب دآدبي چوپړ اودهغه دشپېتم پسرلی درارسېدوپه وياړ ديوې درنې آدبي غونډي دجوړېدوفکر راپيدا شو،ددې ترمخه چي زموږ دټولنې مشرتابه جرگې ته دداسي يوې غونډي دجوړېدووړانديز وکړم داخبره مي ماته دډير گران اودافغانستان په کچه دپېژندل شوی ژورناليست ،ليکوال ،ژباړونکي اودبې بي سي راډيودخبري اوځيني نوروپښتو پروگرامونودويونکی اوجوړونکي ډاکتر داود جنبش صاحب ته ټليفون وکړ اوخپل نظر مي ورسره شريک کړ ، هغه داوړانديز ډير ښه استقبال کړ؛ نوماورته وويل راسه چي اوس ئي دغونډي پر لنډ نامه خبري وکړو. دغونډي لنډ نوم به څه وي ؟ هغه راته وويل سرتير صاحب ټوله نړۍ پېژني (( دپښتو شعر سرتير)) نوم ورباندي کښېږده .دا ډير پر ځاي وړانديز ؤ اوپه رښتيا سره په همدغه يوه کليمه کښي دسرتير صاحب معرفي کېداي شي . نو دمننې په څرگندولو سره مي ورته وويل : جنبش صاحب دنښي مينځ دي وويشت ډير پر ځاي نوم دي ورته انتخاب کړ زما هم درسره خوښه ده . پدې اساس دپياوړي شاعر عبدالوهاب سرتيردشپېتم پسرلي درارسېدو په وياړ دآدبي غونډې نوم د((پښتو شعر سرتير)) درناوۍ وټاکل شو.
تر هغه وروسته مي دامسله دافغانانو دعلمی اوفرهنگی مرکز له مشرتابه جرگې سره شريکه کړه ،هغوي په زياته خوښۍ استقبال اودنده ئي راوسپارل چي دسرتير صاحب سره دتليفوني خبروپه مټ هغه زموږ دټولنې پدې پرېکړه خبرکړم .
کله چي مي سرتير صاحب ته تليفون وکړدسلام اودرناوي وړاندي کولو وروسته مي له هغه سره زموږ دټولنې پرېکړه شريکه کړه ،خو هغه لکه چې ئي تخلص دي په رښتياهمداسي پاک اوسپېڅلۍ شخصيت اوسرتير دی، زماوړانديز ئي سمدلاسه را رد کړ اوراته ئې ويل : غمخور صاحب موږ دومره ستر علمي اوادبي شخصيتونه لروکه هره ورځ ديوه ددرنښت اوياد په وياړغونډه جوړه کړو داسلسله به کلنو نه دوام ولري ، بهتره داده دهغوي درناوی وشي اوځوان نسل ته د هغوي دورپېژندلولپاره درنې غوندي اوعلمي سمنارونه جوړي کړی ،ماڅه کړې چي زمادتشويق لپارتاسو غونډه جوړوۍ ،ما په خپل ټول ژوند کښي دزېږېدوورځ نده لمانځلې ،دايوڅو گوډاومات شعرونه پدې نه ارزي چي تاسو زماپه وياړ غونډه ونيسۍ . خوماډير دلايل ورسره وويل اودامي ورپه گوته کړه چي داپرېکړه زموږ ټولنې مشرتابه دمالموميشتوافغانانواوپه کل کښي دټولو افغانانو په استازيتوب کړېده ،تاسو لکه زموږ دهيوادبل هر علمي او آدبي شخصيت پر ټولو افغانانوحق لری ،له نېکه مرغه اوس په ټوله نړۍ کښي افغانان دغه ټکي ته متوجه شوئ دي چي دخپلو وياړلو څېږو اوشخصيتونو درناوۍ ددوي په ژوند کښي وکړي،زه هغه دټولنې دمشرتابه پرېکړه نشم ماتولاي اونه ئې دماتېدوصلاحيت لرم .
پسله نږدې يوساعت تليفوني جنجال اواستدلال څخه ممکن پدې پوهېدلی وي چي موږ تردغه کارنه تېريږ و، نوئې په ناخوښۍ سره دهوکړي سره راته وښوراوه اوراته وئي ويل ،زه څه وکړم تاسودمالمو خلک ډير زوروياست اودبلې خوامو زه بېله دېنه هم مېلمه يم نوځکه به ئې نورنه درسره څېړم .
که رښتيا ووايم زه دهغه په موافقه له اندازې زيات خوشحاله شوم اوپدې يوځل بيا باوري شوم چي دا څومره لوړ شخصيت دی .زما اوبې شمېره افغانانو په اند عبدالوهاب سرتير هغه فرهنگی او آدبی څېر ه اوپياوړی شاعر دی چي نازول اودرناوۍ ئي دټولو افغانانو ملي دنده شمېرل کيږي .
درنوفرهنگيانواوفرهنگپالو!
دغونډي دجوړېدو په اړه موږ پخوا يوه لنډه خبرتيا دانترنت ويب پاڼو په مرسته خپره کړېده،يوځل بيا ټولو فرهنگيانو اوفرهنگپالو ته بلنه ورکوو چي پدې غونډه کي دگډون په اړه زموږ سره دتليفون اويابرېښنا ليک په مټ تماس ونيسي . همدا ډول دليکوالو اوآديبانو څخه غوښتنه کوو چي دعبدالوهاب سرتير دشعري او آدبي چوپړ ددرناوي او ارزونې په اړوند خپلې ليکنې اومطالب موږ ته راولېږي اوپه خپل گډون سره زموږ دا آدبي غونډه نوره هم درنه کړي .
داړيکو لپاره :
تليفون : ۵۶۹ ۵۱۱ ۷۳۶ ( ۰ )۰۰۰۴۶ 0046(0)736 511 569 -
برېښناپته : دا بریښنالیک پته د چټیاتو تر وړاندې ساتل کیږي. تاسې د جاوا سکریپټ فعالولو ته اړتیا لرئ څو یې وګورئ. يا دا بریښنالیک پته د چټیاتو تر وړاندې ساتل کیږي. تاسې د جاوا سکریپټ فعالولو ته اړتیا لرئ څو یې وګورئ.

……………….
دسرتير صاحب دشعر څو نمونې :

{slide= پښتو}{/slide}
وايي اغيار چي د غضب ژبه ده
ګرانه پښتو چي د ادب ژبه ده
ماته د امن ملايکه ښکاري
د انساني غوره مذهب ژبه ده
اوس يي بلبلي په باغو کي وايي
د ترنم او د طرب ژبه ده
پخوا د پوهي په نصاب کي نه وه
نن د پوهني او مکتب ژبه ده
ددې هيواد د تاريخي وګړو
د لوی ټبر او لوی نصب ژبه ده
اغيار دي ښه پوه شي چي مرګ نه لري
دا د غرغښت دا د شنسب ژبه ده
زه يي د ټولو ژبو مور ګڼمه
هم د عجم هم د عرب ژبه ده
پښتو غيرت ، خدای غيرتي سرتېره
په دې دليل واية د رب ژبه ده
........................................................................................................
{slide= يوجهان – يو انسان}{/slide}
زه دنړۍ يم
نړۍ زماده . . .
زه ئې مجنون يم – دامي ليلاده
دنړۍ خلک . . .
زماټول وروڼه دي
ښځی مي ميندې – مشران پلرونه دي
همدغه خلک . . .
زما وجود جوړوي
دوي دي چه زه يم – دوي زما وجود جوړوي
فارغ جهان غواړم
له مصيبته . . .
ژوند دانسان مصؤن –له هر آفته
زموږ داښکلې نړۍ
پاکه اوښکلې ښه ده
دجنگ له دوړونه ئې – لمن څنډلې ښه ده
په نومونه وېشم ځان
زه يو ارمان لرمه
چي يوانسان يمه زه – اويوجهان لرمه
ځمکه مي تخت ده
آسمان بړستنه
ځکه ئې فرض گڼم – په ځانه پالنه
ولي؟ ځکه چي زه دنړۍ يم
نړۍ زما ده
زه ئي مجنون يم
دامي ليلا ده
.........................................
مينه
مينه انس دی ،انس انسان دی
چي اساس ددې جهان دي
دنړۍ دپايښت نوم دی
اوکه نه دا جهان وران دي
............................................
{slide=يوه څېره ټوله دنيا؟!}{/slide}
ستا توري سترگي چي اشنا گورمه
زه پکي توره افريقا گورمه
خانده په سرو شوډو زما لوري ته
سره پکي خپله ايشيا گورمه
ماته گډېږ ه ښوروه څڼي دي
ستا په گډا کي اروپا گورمه
د اداگانوپه څپوکي دي زه
له نازه ډکه امريکا گورمه
په کبر مه اړوه څڼې شاته
چي پکي ښکلې آستراليا گورمه
سړېږه مه چي په سړښت کي دي زه
کنگل کنگل انترکتيکا گورمه
څومره نېکمرغه يم سرتير ملگرو
يوه څېره ټوله دنيا گورمه
..........................
کرکه

{slide=کرکه}{/slide}
چي ترڅو انسان له يوبل کوي کرکه
په لمبو کي به دشخړو سوځي ځمکه
غوړولې به ماتم خپله لمن وي
نيکمرغی به وي دتل لپاره ورکه
...........................................

{slide=غوبل}{/slide}
کيږي روان دي پر هيواد دافغانانو غوبل
يادپردويا دپردودمزدورانوغوبل
دچاتوييږي ويني سرې دچاله سترگو څاڅي
نه لري پاي په دې ملت دقاتلانوغوبل
په کنډورنډو اوبې شميره يتيمانوباندي
داسي ورځ نشته چي ونه شي دوحشيانوغوبل
يو خوا داور بلې لمبې بل خواباران نه اوري
لوږه اواور کوي په ژوند دمظلومانو غوبل
دبېوسۍ داوسېليو په طوفان کي ورک يم
چي په ازاد ملت مي گورم دمريانو غوبل
زموږ يواځي په داخل کي ورځه توره نه ده
په مهاجرو جوړې کړي بهرنيانو غوبل
سپېنوجاموکي دابليس دورونولوټ اوتالان
له ټولوهېرکړ دانگريزاودروسانو غوبل
څنگه به هير شي دتاريخ څنگه به هير شي دخلکو
په ښايسته ښکلي کابل دټوپکيانو ير غل
زماسرتير قلم يې شرم له ليکلو کوي
هغه چي کړئ په وطن دغو لېوانو غوبل
........................................
{slide=جنت}{/slide}
لوي شوم دباد اودباران غېږه کي
دزلزلواودتوفان غېږه کي
زمادغرونودهيبت سندره
اورېدل کيږي دآسمان غېږه کي
دخپل اوچت پامير له څوکونه مي
گورمه ځان دکهکشان غېږه کي
آرام په خاوره دوطن شي راياد
چي کله نيسم خپل افغان غېږه کي
وطنه ! تل دې غوړېدلی غواړم
دخپلو هيلو او آرمان غېږه کي
که دنړۍ په سرجنت وي چېرته
وي به دگران افغانستان غېږه کي
................................................
{/slide}{slide=تاريخ شاهد دی}

زموږ ډبروله ټانکونونه نفس اخيستی
په بوسۍ کي موله ډيرو ځنې وس اخيستی

چا چي زموږ پر لمنه باندي اور بل کړی
په خپله سوئ دی او اوريې لکه خس اخيستی

خيال يې په سرکې لکه بم دبادارۍ چاودلی
چي هر غاصب زموږ په خاوره دی هوس اخيستی

پر موږ چي هر سړي تېرۍ کړی تاريخ شاهد دی
موږ انتقام ورنه يوڅه چي يوپه لس اخستی

بيا لکه شپې چي را رونې دازمون وي پر موږ
چې زشاعرۍ زماسرتير رنگ دجرس اخيستی{/slide}

{slide=یوه کاکړۍ قطرسولې ته}

د قطرلارې اوږدې شوې

په وطن وینې خورې شوې

د خبرو نندارې شوې

په هلمند دوړې خپرې شوې

کډې بار دې له هلمنده

خوارغریب شولو برڼډه

دا ماشوم په وینو رنګ ده

هلمندۍ مورې ترڅنګ ده

له ډېر درده مورې ژاړي

تورې خاورې په سرباري

سوال کوي له خپل الله نه

دا تیارې کړه ته روښانه

څوک ئې نشته د پوښتنې

په قطر خېټې شوې پڼډې

په والله که شي ودانې

که داغسې وي روانې

د وطن هره کوڅه کې

ځوانان مري په دروازه کې

خدایه جهاد که داغزا ده

کوم کتاب کې دا روا ده

د ډالرسره پخلا ده

مسلمان په سر بلوا ده

په قطر کې دي روانې

دا خبرې څومره ګرانې

دا په مینه کړئ ودانې

که هرڅو نوي آسانې

سولې غږ نه راځي غوږته

مئین مري د مينې څنګ ته

دقطرناندرۍ دي رنګ ته

جوړې لارې ډالرشرنګ ته

سولې غږ جګ په هرکورده

بلبلانو شور ماشورده

نورله جنګه نفرت خورده

صبورزړه کې سولې اورده

صبورساپی جرمنی     ۲۰۲۰کال داکتوبر ۱۳مه

{/slide}{slide=کړم که نه نکړمه}

ستا ښاېسته رخسار یاد کړم که نکړمه

په خیالونودې زړه ښاد کړم که نکړمه

نارام زړګی مې ترسهاره په ترپا وي

ته ووای چیغه فریاد کړم که نکړمه

نازک زړګی ستا زلفو خم کې شوبسمل

ګیله له زَور د تا صیادکړم که نکړمه

ښکلی مخ وسمین قامت دې نصیب نشو

ستا پښو خاورې په سر باد کړم که نکړمه

عشق ستا مهرستا وهجرستا زمامنظوردی

قهرستا غصب ستا زه یاد کرم که نکړمه

پرسر وهم تل  زه تیشه  ستا د ستم

خپل ځان برابر د فرهاد کړم که نکړمه

ژباړه: ښائي شعر د فاضل کابلي وي

  رُخ زیبای تورا یاد کنم یا نکنم

به خیالت دلِ خود شاد کنم یا نکنم

 {/slide}{slide=پاڅه له خوبه!}

راځئ چې ورته ځيرشو

څنګه تېرږي

دنن او سبا ورخې

دا غم لړلې

د رڼا ورځې

ټول به درته وائي

هره تيارې پسې روښنا راځي

دروغو مزل لنډ ده

رښتیا به خامخا راځي

راځئ چې ورته ځيرشو

دلته رڼا پسې 

بېګا راځي،

له تیارومې زړه تورده

بس چې له کلونو

ظلم زورده

ماشوم په ګهواره کې

بې مورده

همدې ته مې ژړا راځي

راځئ چې ورته ځيرشو

دلته رڼا پسې 

څه بلا راځي،

دا څه اور ده

دا څه شور ده

له پامیر تراشنغره

له آسمان ځمکې ترقعره

ټوله فضاده مُحقَره

زوړ اوځوان پکې

نسکور

ښځه ماشوم بېزار

له کوره

پښتون همداسې

ويدهٔ پروت په تمه چې

ښکلا راځي

راځئ چې ورته ځيرشو

دوۍ ته به لارښود کله

له عرشه د مولا راځي!

ای د سپين غرسپينو واورو

په سپينو سپينومو

خبره وم له دواړو

تیارې خورېږّي

 د جهالت

 کاڼي را ورېږي

په شنولمنو

د ‌‌‌‌ذلت

نوردعلم او تبحرنارې مونشته

نوردګل او دبلبل قصې مونشته

د منګي او د ستار

د ګدر مېلې مونشته

بد رنګه

افسانې

له شاوخواراځي

ارزښتونه دي

 یو بل پسې راپرځي

داسې فلاکت ته

اوښکۍ د هرچاراځي

په لولو به ويدهٔ نه شي

معصوم زړګی

په درزا راځي

راځئ چې ورته زيرشو

عزت جنازې مو

شاپه شا راځي،

ای د توروغر تورو مارانو

غره مه شۍ د پنجاب په

مداریانو

که څه هم شپه ده

له تیاروسره

جاهلت ده ستاسو

زړوسره

سپوږمۍ درڼاخوند

دمئين زړوسره

دا لارې سره جلا دي

یوه ځي له بیدیا سره

بل د مینې د ښکلاسره

ستورې ګرځي په مدار ‍

خویوبل سره پخلادي

لوېدلي دلته له مدار

پښتون او ژوند سره

جدا دي

دا تیارې به پاتې نشي

داشوکې به پاتې نشي

یوورځ به دحساب راځي

یوورځ به د عذاب راځي

راځئ چې ورته ځيرشو

په تمه ئې صبور چې

دظلمت به انتها راځي

جون ۲۰۲۰ جرمنی

{/slide}{slide=ترکله}
پدې خړو شاړوبه د سرو ګلو بهار راځي
مېله د غاټولو سخي جان پرستر مزار ګوره
سرې به شي لاله به شي دا خړې دښتې لالزار
الواني بشرئې د ناولو سترګو خار ګوره
هره خوا به لوبې د سروګل او پاڼو وي جوړه
نسیم د شنه سحر په دې کلي او بازار ګوره
چالاس په دعا وچت څوک تړي بند د امیدو
عشق دپاکې مينې داسې خواست له کردګارګوره
بدلېږي څنګه ژوند دکس او ناکس پلاس یودم
لاله په زړه تورخال د بدو داسې هر کارګوره
هسې تېرباسي مو له جهانه د ارزښت سترګې
شیخ و ملا وقاضي د وخت پدې آزارګوره
دنیا ئې ترنګین و ترعبا کوي خبرې
تشې وعدې د جنت په توره و تلوارګوره
سوادګری ده بې درېغه رنګ و فرهنګ په دنیا
چپنه څادر پکول ږيره خالي افکار ګوره
بیائې سرهٔ کړلل لاسونه د سرو ګلو په غنچو
د بازانو په کور د قارغانو داسې ښکار ګوره
مه ګڼه باران تل دللمو غاټول سره راځي
کله ستر سېلاب شي بیا غصه وداسې قارګوره
دا ناروا ترکله صبوره وخت د خوزیدو
کاروان تېرېږي ودهٔ په خاب د قندهارګوره

{/slide}{slide=هغه پښتونته}
یوه هنګامه یوآرمان مې زوروي
قسم چې د مینې جانان مې زوروي
که نه وایمه خپل وجدان مې زوروي
که وایمه رښتیا د مينی او روښنا
بس بیا له دې توره ټول واله کافرشم
په ایمان چې آه بې ایمان مې زوروي
ځکه بې پروا په جار نارې وهم
شرعیت آوښتی له قرآنه
مري دلته بچې د پښتون څومره ارزانه

په وینو لمبېږي لکه مَهی په اوبو کې
بې رحمه لوېږي دجهل په زانګوکې
ځانته خنجر پرَدوته نوکر له مینې نه بهر
بې فن وبي کمال بې علم و بې جمال
دا عصرد [نانو]او د [آی تي]!
پاتې دا لالهاند و سرګردان
رپانده په تیاروکې
داسې لوی شول جاهلان!
ته به څه غواړې له دې ځوانه!
مري دلته بچې د پښتون څومره ارزانه

د ژوند قاتل شي ظالم شي بې علمه
دمینې بهر شي دعشق دښمن شي جاهله
د نااهلو د جهالت په ګدرسم شي غافله
دا د مېګي ژوندبه ترڅولري نادانه کاهله
نه قلم نه کتاب ژوند سره عتاب ټول باطله
تربګنۍ تور ټوپک ته وي بې تاب ترکله
نارنجي کالي تناب په غاړه
مري دلته بچې د پښتون څومره ارزانه

پښتونه پاڅه احمدخان او خوشحال خان وګوره
بایزید پیر روښان او میرویس خان وګوره
افغان سید جمال الدین چې پرې زورېږي
داسې پښتون داسې افغان په جهان وګوره
سپېرهْ بې حال ومنال چې په یوحال پاتې
هغه ځوان وچت آسمان دا زمان وګوره
مړه دې ډيوه غواړي بيمانه
مري دلته بچې د پښتون څومره ارزانه

نن چې بې اوره بې موره بې کور پاتې پښتون
د مينې دهنره ژوند له سفره په کور پاتې پښتون
د جاهلو د جهالت له سکوره نسکور پاتې پښتون
نن چې ژبه ئې سړه په سرهٔ اور پاتې پښتون
ځکه زه صبورپه جارنارې وهم
بس دي شاهین اودعقاب قصې!
بله لمبه شه وچته ډيوېد دعلم پوهې!
شمله لوړه ګېږده بابانه
بیا به نمري بچې د پښتون دُمره ارزانه

{/slide}{slide=د ژوند اصل}
دا سوچونه دا فکرونه به تمام شي
که امیدپه غوړېدو دغوټۍ یو په اتمام شته
دا شور و ځوږ چې له تورتمه ده پیدا
ویده به شي راویښ هره تیارې ته چې انجام شته
تش خبرې د رغېدو به کو‌‌‌ؤ ترڅو
په عمل نه شمشاد و میوند پړوني ته پام شته
جوړېږي به څنګه ژوند د خوند خبرې
چې په لاس د هربرلاس دلته ټوپک بی نیام شته
توره ټوپک و قلم خوند خوشحال پلاس
چې تورې برېښ قلم زبېښ ئې مغلوپه مشام شته
ژوند غوټۍ د نوي اندسره غوړېږي
بې تجدد د ذهن توپيرچېرته له تورماښام شته
باز او شاهین په فکرو هنر مغرور
بې خیال وکمال ماهی په دریاب کې څه طعام شته
ای زما دلبره هنر په تله کښينه
بې فن څه ویني هستي چې نه فهم نه ئې افهام شته
یوسف ته رسېدل څه اسانه نه دي
د یعقوب آ تړمو تړمو اوښکوته دې چا پام شته
د ژوند په کمه لومه شوې بند دلبره!
چې په لار د نړۍ دې کوثرو جام نه امام شته
چا ویل چه ژوند ده بې مزیت صبوره
یو وینه دپښتون چې نه ئې ارزښت نْې مقام شته

{/slide}{slide=نه نیل شته نه موسی}

یو مو دین یومذهب یو ایمان ده

یومولا یوه لار یو آرمان ده

ورک شوي څه په منځکې د یوبل

د لرو بر دي وینوکې لمبل

د غیرت او د پښتو کور

د ستر پښتون اوپښتنو کور

لالهاند ژوند کړوبیزاره

چې کنډواله شو د زمروکور

وختونه دي روان

لکه بریښنا چې برېښي په آسمان

کاروانونه ترې بارېږي

پښتون ویدهٔ ترې پاتې کېږي

پاکه لویه خدایه

څه ګناه څه خطا شوې ده

چې پښتونته مکرره نا روا شوې ده

ستاپه نامهٔ را ټول شوي دي څوتنه

هم له دین وقرآن نه ناخبره

هې وژل د اومت دي ناببره

چا کړهٔ دا پښتون ته مقدره

بنده دي ستا، بنده ګي کوي د بل

شنو ډالرو نوکري کوي تل

په هرځای ئې ستا په نامهٔ

څادر ده غوړولی

له جاهلو فاسده ئې جوړکړی

نه ګل په ګلستان پاتې شو

نه سرو صنوبرپه بوستان

نه د ستا له کلامه دي آګاه

نه تاته درناوی لري ريښتیا

تل هغه کوي چې تاندی ویلي

فرعونیان ئې ځانه جوړکړي

نه ورته نیل شته نه موسی

نه ورته هبابیل شته په هوا

نه تا ورته مقرره کړه جزاء

خدائي به خود کړي بې لتا

چې اختیارستا پلاس ده

د ظالم به څوک ورکړي جزا

بې لتا!

ملت ئې کړبرباد ناپوهي سره

د جاهلو په زغرده هملاسي سره

کومه ګناه کومه خطا پښتون کړې ده

چې خندا ئې ژوندانه ته مجنون کړې ده

څوک به دمره ظلم وکړي ځان سره

لکه پښتون!

چې دښمن ته ئې مخ

ځانته ئې شا کړې ده،

ای ورکو پښتنو!!

ای لرو برښکلوځلمو!!

ای دې بې وځله قام سلګو!!

سرپه ګریوان کړئ په رڼو!!

له خپل دینه ځان خبرکړی لیونو

نه جنت شته په کنجي وپه پیسو

نه حور او غلمان ناست دي په کوڅو

کاش له دې جنګوناروا نه

کاش له دې وینو دې ژړا نه

راټول شئ یوځل ټول

د یو ارمان په لور

په سل جوش او خروش سره یو ځای

څاڅکي څاڅکي د باران

جوړ سېلاب کړئ خروشان

نه د خس او خاشاک نه د خړو اوبو

یوښکلی لښکرصبوره جوړکړئ د سړو

{/slide}{slide=بې وځله عاشق}

شمعه بَله رڼا سره

د اوښکو د ژړا سره

څاکی څاکی ترې بهېږي

زړه له درده آشنا سره،

ناستې څوک روښناته

بې وځله پریشان

څوک ئې ګوري ژړاته

مئین په شان حیران

څوک ترېنه ځارېږي

لکه پتنګ

دعشق له زوره

عاشقي تل کړې صبوره

د اور سره بې زوره

****

{/slide}{slide= ای پښتونه!!}
ای پښتون آشنا وسله دې کېږده
کوږ تګ سمې لارې ځانه پرېږده
پرېږده دا سپینې کوترې راولوزي
ولاړې شي وچتې
جګو جګو آسمانونوته
سپین پیغام له شین آسمان راوړي
ماتو پاتو زړونوته
پرېږده چې روښان دیدنونه شي
د کونډو رنډو د یتمو بچو
پرېږده چې ويښ ضمیرونه شي
د اودهٔ او سډولو پښتنونو
پرېږده چې لوړ چنارونه شي
په کلو او با نډو
پرېږده چې اغزیوکې اورونه شي
د پښتون د ژوند په کنارو
پرېږده چې د نوي ژوند بهارونه شي
د پښتون په کلو او ښارو
جهان سره سیالي وکړي شازلمي دپښتنو
لړلی ولې داسې ژوند ده د پښتون، په تیارو،
پرېږده دا ببرسري ماشومان نور
مست د مستي شي نه ده پستي
خالق د هستي شي نه ده نېستي
پرېږده چې وچته شمله شي دعزت
توره شي قلم د تبحر او د عظمت،
له ازله تر ابده پوره نشوه له بده
پښتون دلاسه قلم پاتې در په دره
دا د کوم ژوند قصه ده
چې حور او غلمانته رسېده ده
د دمره ناحقه سرو وینو په بیه،
سرپه ګریوان کړه لږ
ایمان په قرآن کړه لږ
ته او خدای قاضي چا کړې ته د لراو بره
صبور به څنګه غږ نکړي په اجیراو په مفلس
چې نه پرخه نه پونه شوه په نرګېس
پښتون ټوپک نږدي د پوهې په مجلس.

{/slide}{slide= مهٔ کوئ }
مه کوئ ملګرو د ناتارخبرې مه کوئ
دلته چې راځئ نوردبیمار خبرې مه کوئ
مسته چې دنازونعمت غېږ کې لوېدله تل
نور دهغه غېږې د انګارخبرې مه کوئ
څنګه خرامانه یوځل تېره شوه په مخ راته
بس د زرکوهوسۍ د رفتارخبرې مه کوئ
اوس پاتې په زړه زور نه ده نور دآوریدو راته
بس کړئ په تورسرو دګذارخبرې مه کوئ
په وینوسورکمیس ورونو واچوهٔ یعقوب ته نن
داسې ورورګلوي او د آزارخبرې مه کوئ
ځنې شول مشران جوړ د دوکو او دماکوپه زور
په توره اوټوپک د هنجار خبرې مه کوئ
ځان سره به وکړي څوک دمره ناتارلکه پښتون
بې علم بچي پاتي د بل ویارخبرې مه کوئ
ترڅو غشی په لیندهٔ دخپل معارف نشي پښتون
هسې د بازو عقاب د ښکار خبرې مه کوئ
دعلم ود معارفه چې وېرېږي هغه څوک دي؟
دبې جوهر ږيرې ودستارخبرې مه کوئ
مه پوښته بې علمه همداسې راتلونکی دبچو
نورد صاحب، کاتب وبادارخبرې مه کوئ
څنګه تېرېږي عبث ژوند پړاونه یوپربل
په توره اوټوپک دې قرار خبرې مه کوئ
ترخاورولاندې مو کړل بېقدره سروصنوبر
دجهل دبرکت ومکارخبرې مه کوئ
څه به وي هغه ژوند چې پلاس ورشي دجاهلو
ګلزارچې نه کړي ژوند ګلعذارخبرې مه کوئ
شنه مېنه چې جنت ځنې راته هیڅ څه کم نه و
په ټپه تیاره کې د دیدارخبرې مه کوئ
ويښو زړوکې به ترڅو لټوې ورک صبوره ته
پښتون چې په کې نوې د بیدارخبرې مه کوئ

{/slide}{slide= چاوچا وئېل }
نن مې آشنا دسولې غږده نو
وای چاته اخترڅوک دغم چیغې وهینه نو
چاوچا وئېل
چاوچاوئېل شین آسمان ستوري په نظرراځي
که خوب مې ده لیدلی رښتیابه سپین سحر راځي
چاوچا وئېل
نصیبه څنګه به نه ژاړم نو
غفلت په خوب ویدهٔ به څوک راويښه وینه نو
چاوچاوئېل
چاوچاوئېل تل ژوند ته سوله لکه زَر راځي
په سرو اوپه سپینو ځکه هرچا ته باور راځي
چاوچا وئېل
زماپرې هسې نوم بدنام ده نو
فرنګیان چېرته دا زموږګټې څارینه نو
چاوچاوئېل
چاوچا وئېل سوله به دلته له خنجر راځي
پردېس ته ګټې له دې لارې معتبرراځي
چاوچا وئېل
زما ئې توبه شي له دې حاله نو
جنګ کې شول برباد ژوندانه ټول ارزښتونه نو
چاوچاوئېل
چاوچاوئېل د شملو سوله په ټغرراخي
سپینه ده هرچاته ښه اوبد له خپل ټبر راځي
چاوچا وئېل
دا خوزما دې مینې کارده نو
واۍ دا پنجابیان پکې چا بللي دینه نو
چاوچاوئېل
چاوچاوئېل سوله ضرور پدې محضر راځي
ستامخ پکې تور پنجابه لکه ستابشر راځي
چاوچا وئېل
نورو پدې کې مزې وکړې نو
ماته جنګ ځپلي دسورکوشونډوسرونه نو
چاوچاوئېل
چاوچا وئیل مینه له عشقه په دلبرراځي
لیلا د زړه زخمونه مجنون ته په ځیګر راځي
چاوچا وئېل
صبور بس چې ترینه سخت خوارشونو
اوس دبې ننګو بې ننګي بی زوروینه نو
چاوچاوئېل
چاوچاوئېل اغیارمو بیا له دې وطنه ځي
توروموخوته راغلي په شا له دې ګلشنه ځي
چاوچاوئېل

{/slide}{slide= دسولې خبرې }
کېږي نن په ژوند سولې د ارمان خبرې
څنګه خــوږېلــږېــږي دجــانــان خبرې
د ژوند پروت برکت دې امن په لمن کې
د ټوپک له خولې وځي بې امان خبرې
ځینې ځینې چې دټوپک غږوي شپېــلــۍ
سازوبازته جوړلوي پنجابیان خبرې
پــردي سـازونوته چې تاوېږي خم وچم
ډالــر پـه مستي نه کړي، د قرآن خبرې
د نوروله غلامي چې شي خلاص عاملان
الماس کوي په ځلا تل دځان خبرې
چې تاوېږي تورو زلفو ترسیورې لاندې
خوند کوي تل تیاروکې د سبحان خبرې
کاش شي جوړه همدا اوس دعشق ښکلې فضا
دمطرب وساقی و د خوبان خبرې
دنیایي نعمات خدای(ج) بنده ته سترآزمونکړ
چې په لټون کړي خوږې د مسلمان خبرې
لکه مار روان نه یو صراتلمستقیم
څنګه کړو روښان هستي اوایمان خبرې
په ټيټ سرئې چې ځولۍ نیولې پردوته
همداکوي په ویاړ معارف سوزان خبرې
جوړه نشوه کډله اوکنډواله مولاتراوس
چې ئې وکړې په کعبه بې درمان خبرې
د خدای غضب دې په داسې ظاهرنما شي
چې ایمان په تله کړي بې ایمان خبرې
عقل شوبدل په توره اوټوپک صبوره
خدایه خيرکړي ته څه شوې دقرآن خبرې

{/slide}{slide= آشنا}
نه پوهېږم څه وایمه
چا ته
چا دپاره
په فـکـر د خیرود فلاح
چې پیدا یوغوږنشوآشنا

بیا اورولګېد
دپښتون په کور ولګېد
داچيغې دا چغارې
دا پښتون د کورچغا
چې پیدا یوغېږ نشو آشنا

څوک موپه اور سوځي
څوک مو ډالر په ځورسوځي
چې وچت سرکړو
شرر دګاونډ مو وي ترشا
چې بیدارپښتون زموږ نشوآشنا
دا ګوره ناخوالې
دا پردو د سومو خاورې
پره تې پدې ورانې ویجاړې
دا روا کړې دلته چا
چې وچت یوغږنشو آشنا

چې ناست یم په سودا یم
چې روان یم په ژړا یم
چوپه خوله ګویا یم
بې کتابو بې قلمو بینوا
چې پښتون دعلم ځږنشوآشنا

ګیله وهیله وکړمه زه چاته
چې څوک پیدا نشو خواته
دبل ور خپل سر ټکوو
ژوند صبوره دا د پښتونخوا
چې زړه په سرخوږنشوآشنا

{/slide}{slide= ښـکـلا }
وینې هغه ويـنــې دزړونـو چــې بهـېـږينه
لاله دزړه غــوټــۍ لـه تورداغه ځورېږينه
څـه ډکې پـیـالې چپه شولې د ګرموزړونو
ماته چې دزړه ښيښه شې چېرې جوړېږينه
نازکو زړو سره څـه کوئ شیـطـاني لـوبې
شیطاني لـوبـوتــه شیطان زړه خوشالېږينه
پټې چې سترگي له دنیا شي نورڅه ده دنـیا
مینــې ښـکلاده چــې یـادونــوکــې پـاېږینه
مغروره مه ځه په هغه لارچې وینې بیخار
په نیل که برابرشــــې بیا څنګه تېريږ ینه
دانسانیت مـــه ټـــولـــوه لمــن دنــیا پســې
دنیاپه غــم ډېـرد قارون په شان غرقېږینه
مه وینځئ علم ومعرفت توره په وینوسـرو
علم خزانه د ښــکلا زړونــه پرې ډکېږینه
بند چې زړه شي یوار تـوروزلفوټالونـوکې
په ښــکلا میــن زړګـی بیـا کله صبریږیته
راځئ چې مین په ښکلوښکلاشو د روزګار
پــه ناغــېـړو دین او دنــیا کلــه جوړېږینه
صبورغواړي یولاس وپه زړونوراشي مینه
بې له عشق کله سم معشوق اوربل رغېږينه

{/slide}{slide= د توحید شیرازی دښکلی غزل ژباړه }

لوبيږي نن شپه په اوږو څه له زلفی ستا
ورا نـه وې څــه تــه لــېوني زړه خونه زما
که نه غواړې مسکین زړګی زما آزارکې
بیاڅه دي خورو زلفوګومنځ الفت ترشا
ستاد داسروشونډو کوي خبرې هرڅوک
پیدا قېصی شوې له څه که لیدلي ندي چا
سوی زړه خبردارده د سوي حال نه بس
شمعه پو شوه چې څه له قربان شولوبــورا
ګرځېدومیخانه کې پرون شپه حسرت وهلي
پیروکړه پوښتنه دڅه لرئ مسته ژړا
وېښیه که شته مالې کوم څوک په دغه کور
که څوک نشته څه له جوړه وې دغه بِنا
ویل ورکړه ته د سوچه میو جام توحیدته
ترسوپوی شي څه له پټېدل ول دآشنا
***********
غزل ازتوحید شیرازی
بازی زلف تو امشب بسر شانه زچیست
خانه بر هم زدن این دل دیوانه ز چیست
گر نه آشفتگی این دل مسکین طلبی
الفت زلف پریشان تو با شانه زچیست
هر کسی از لب لعلت سخنی می گوید
ګر ندیدست کسی این همه افسانه زچیست
حالت سوخته را سوخته دل داند و بس
شمع دانست که جان دادن پروانه زچیست
دوش در میکده حسرت زده می گردیدم
پیر پرسید که این گریه مستانه زچیست
گفتم ار هست درین خانه کسی ,باز نمای
ور کسی نیست ,بنا کردن این خانه زچیست
گفت جامی زمی ناب به توحید دهید
تا بداند که نهان بودن جانانه زچیست
********
دغه ښکلی غزل د وطن مشهورهنرمند
محبوب الله محبوب په ښکلي آوازکې د ژباړې سره کتلی شئ :
https://www.youtube.com/watch?v=yWNK8lHSdEU

{/slide}{slide= ژوندلار }
اِې د ســپــینـې غــاړې لــونګــیــنه
په سیـــنه پـروت څـوک دزنـګوینه
ټــول کړې ماله هرځـای دانـې دانې
پــــه دانـــو دې نور لــــوبــې کوینه
په خپل هنر مــوسـرې کړلـې چړې
اوس دا نـاپـوهـۍ مــــو ســـوځوینه
پرې په نکریځوئې شي لاسونه سرهٔ
وینوکنډولي اغـیــار لــېــږده ویــنه
نه یولاس یوه خوله نـه پــه لارشوو
ترڅـوبه ځي کمڅوکې زمـوږ وینه
ماورته سورلعل دبدخـشـان راوړی
اټکه شه نتکۍ په وربـــل دزړویـنه
پېښوره جوړچې ته غاړې هارنشې
د ژونـدلارې ستا انتـظـا ر کـویـنـه
سروشونډو خـونـدبه هله شي کـوثر
زړه محرم چـې سـالـــووچـتـه وینه
څوک پـــه قـدردې پوشي کــه نشي
صبوردې سپېرې خاورې ښکلوینه

{/slide}{slide= آزادي څه ده ؟}
دآزادي اواستقلال خبرې
څنګه خوږې دي پښتونوال خبرې
نه ټيټه وي سرچاته دي مغروره
لوړه شمله کړي په میدان خبرې،
چې خپلواکي نه وي ژوندن به څه کی
شین خال پاس په جبین به څه کی
دپادشاهي په تخت ته
دهغه تاج مدیون به څه کی
تل اوسه شاهین د سردرو
وچت پروازکړه په لوړوغرو
نه مړزچې ګدېږي په لاسو،
چې نه غلام آزادي لري
مینه اوسیالي لري
نه مزدورخپلواکي لري
نه په ګلوکې مستي لري
دنوکروچاکربه څه وي آزادي
که ظاهرپادشاه کینولی په ټغرپردي،
منم چې له دښمنه نه لروخلاصون
قرارمونه ونن هم پرون
کله آمو چاپې اچوي
کله اباسین شي سیلابي
کله کنړسین کوي مستي
کله سیند آ غاړه موخوري
داتفاق موږ کې نشته نښانې
دنفاق لرولوړې نشانې،
نه راځي اندېښنه موږته ترسو
لاس مووږدنیولې ده بل ته دپیسو
بیاکَوؤدآزادۍ خبرې
په تشه ملا
داستقلال اوخپلواکۍ خبرې،
خپلواکي څه ده؟
آزادي څه ده؟
دواړوترمنځ دی څومره واټن
یو روح بل ئې دی بدن
بی له روح بدن څه کړې
که لعل یاقوتې وي هم په تن
تش کالبوت مړبدن.

دآزادي اواستقلال خبرې
مکړئ بیادملال خبرې
آزادۍ شوې یوه پلمه
ښونځونه موښېږي لمبه
هېڅوک غم دسبا نلري
خپل تیاروته بَلله رڼا نلري
جاهل دڅه پروانلري
ورانولوته دي ډېر
دآبادي څوک نشته په کعبه،
آزادي څه کړې!
چې واک دې نوي
په جب کې پیسه
په ملا کې ځواک دې نوي
نه عالم نه ډاکترنه انجنیر دې په کور
ټول عامي وجاهل کوي هرخوا شور
داکانونه معدنونه دخدای (ج) دا نعمتونه
تل به وی په گور
یا پردوپه لاس نسکور
اوسه ولاړاهریمن ته لاس په نام !
چې ېې مفلوس وډېرکمزور.
دجهان تجربه وګوره
لږتاریخ نه شه خبردارزړه توره
چابه ګټلی نه وای جهاني جنګ
که نه وای ښوونه اوروځنه ئې ترڅنګ
جوړبه چېرته ټانک ،اټوم اوراکټ وای!
په اول اودوهم جهاني جنګ.
ځکه تل کوي صبوردآزادي اواستقلال خبرې
ترڅنګې پرموږفرض دي
دښونې روځنې علم پوهې دامهال خبرې

*****

{/slide}{slide= دپسرلي ورځې}
کله به راشي په وطن دپسرلي ورځې
لکه اخترونوبیا دخوشالي ورځې
پاتې شوي یوژونده ستانه څومره بېنوا
لاموونه پېژندې هستي ستا ژوندي ورځې
کربلاشو هر خوا چيغې وچتې هرځای
جوړې یزیدپه چړو کړې حسیني ورځې
لویه ستونځه دناخوالو ده زموږ همدا
پیدا نکړې قـــام له نفاق وفاقي ورځې
چې راچاڼ ټوله صواتنامه کړې دخوشال خان
سرټکونه وینې د قام بېتفاقي ورځې
ځوانۍ وخت ده هریوځوان ته درانیولو
دورومرجان موندل په سین طلايي ورځې
تېر شول بې قدره دځوانۍ څومره وختونه
په تېرعمر غواړي هربوډا دځواني ورځې
ارمان دڅه کړې چې دژونددې نه لیدانځور
اوس اوبوپر مخ ئې ګوره مجازي ورځې
ویاړو پاتې پلارنیکنه موږته یوه توره
قلم په توره رانوړې چا بري ورځې
له ټول جهانه چې راټول حُسن اونظر کړې
لیدلي چا دي بې مشال رڼائي ورځې
خدای پیداکړی پښتون کومې ګناه سزاء ته
لکه قارون ولــې نه موندي خیالي ورځې
ټول ماشومان تکنالوژۍ سره لوبېږي
پښتون ماشوم دغرکربوړونغري ورځې
له ګاونده چې بېرته پاتې غصه نه یم
غصه راځي پدې ورکړې موږشاهي ورځې
نشته غوږدآورېدونه سترګې دلیدو
څوک نه ويني جهان آئینه کې عیني ورځې
یوورځ به شي خلاص صبوره ټول داغمونونه
که یوسف په کويي راشي کارواني ورځې

{/slide}{slide= چیغه}

لیکوال:انجنیرعبدالصبورساپی
غواړم وژاړم
وچه شوې مې ژړاده
ګډه په ژوندراته بلاده
ځکه ناکام یوپه ژوند
ولږېد سرمې
جنون سره په جنګ
زړه دهرچا ورته تنګ
چې ټوپک موشوفرهنګ
لاس قلم نه پېژني
مینه دلبرنه پېژني
څوک ځان کم نګڼي
کمکي سرنه پېژني
شوي په شان دابوجهل
زمانی رنګ نه پېژني،
نن قلم تُوره تېره
په جهان کې ئې لمبه
زموږلاس کې چېرته شته
لروځکه ډېرڅه کم ،
سرلرو
سَرَنی موچېرته
ددې عصروزمان
مېړنی موچېرته
پیدا چې شي سر
وهوې سرخپل پرسر
خبرنیو څوک ده
زموږپه سر
چې له بې قلم غواړي
قلم زموږد سر
کوؤبیاموږارمان ورپسې
دوی ګوره خندان راپسې
ځکه دي ناخوالې
چې نشته پر سر سَرَنی موږته
دمینې لیونۍ موږته
لدې سره روان بیاپه مغه لار
توبه نه کړودکردګار
چې خدای مو کړي بیدار
روان په سمه لار
ترڅوشوپوموږ
دښمن له نیرنګ
چي زموږ سره په جنګ
نړېږي به نن وی که سبا
دغه بې ننګ
که قلم موشي فرهنګ،
اِی دکنړ سینه
وچت آوازداباسینه
غږدې رسي چيرته
غوږوترڅنګ
ځکه نشته سَرَنی
دیوې خولې سړی
موږته په نړی،
اِی زموږبخته
وچت شه له ناکامه تخته
کېده چناروپه سر
دنن رنګ زمانوپه سر
چې سیل ته ئې جهان
راشي تماشوپه سر
ویاړي پښتنوپه سر،

چې ګورمه جهانته
ژړاراځي ځانته
دا څه خیرولبشرشول زموږپه څنګ!
دزمان سره په جنګ
خلک په مخ درومي
دوی له ځانه پتنګ ،
چېرته چې بې رنګ وبې قلم ده
دیوات سره په جنګ ده
زموږپه برخه دابدرنګ ده
خلاص موکړې خدایه
له دې غم،

خلک ځان جوړول غواړي
زمان سره
دوی زمان جوړول غواړي
ځان سره
چېرته داسې کارکړی کوم خر
چې شوره کې کرلی دژوندکر
ښاېي په امید ده
نوبل تاج ورته په سرکړي
یاجنت له فیضه ئې مفتخرکړي
چې نه رنګ لري نه بوی
کم ځای به معطرکړي
چې ځان نه پېژني
بیاانسان نه پېژني
نهٔ ژوندپه زمان،
ای دمینې یاره
پرېږده دغه لاره
ځان کره خلاص ددې محنت ته
ورکړه لاس دمحبت ته
یوسرته تاج دعزت ته
ترڅوورک شی زموږ غم،

خیبرکه تاتره ده
دوزیرو که دېره ده
دبولان وچترال وترپامیره
دایوه چیغه خپره ده
اِی د احمدومیرویس بچو
اِی دباچاوصمدخان زمرو
دصبوردزړه ارمان ده
هرچاته ئې بیان ده
خپل پرسریوه رڼا راولئ
زرپګړیونه یوه پګړۍ آشنا راولئ

{/slide}{slide= مناجات}
یا رب ته عشق محبت وصفا راکړه که ستابـلــه رضاوي بیاهمداراکړه
کـیـنه بغض وعداوت نه موتل ساته تیارو زړونوتـه پوهه اورڼا راکړه

الهی ته هغه راکړه چې ستاده رضاپکې، زموږ خیراوفلاح پکې۰
الهي ته هغه راکړه چې ستاده رضاپکې، دظلم وظلمت ، جهل وجهالت وي فناپکې۰
الهي ته هغه راکړه چې ستاده رضاپکې، موږته دنیک کارو ګفتاروعمل وي صفاپکې۰
الهي ته هغه راکړه چې ستاده ځلاپکې، زموږتیاروزړونوته رڼاپکې ترسواوسوبې ریا۰
الهي ته کریم ئې مظلومانوته ، ته رحیم ئې دردمندانوته ،ته غفورئې مغفورومغفورانوته ،ته قهارئې ظالم وظالمانوته خپل پناه کې موساته تل له ناروا۰
الهي ته کریم ئې مکرممینوته ته رحیم ئې راحممینوته ته غفورئې دحق غافرینوته له خپل قهروغضب مو تل ساته مبرا۰
الهي بې لتانشته موږته بله امسا، ته مونیسه لاس هرچېرته چې بلا ده که خطا ده اوکه څا۰
الهي بې لتا نه په مخ تلی شونه په شا، ته دزړه قوت ئې حُسن وعزت ېې مهروشفقت ېې په هرځای، نشته انکار ستاله کرامت۰
الهي بې لتا نه په مخ تلې شونه په شا، ته ېې دنیکې وپتمنې لارې تل موږته راهنما۰
الهی سپارو خپل ځان په تا، چې دي لتاسره هوسا دي هم بریا ناامید مو مشړه له خپل دره بېنوا۰
الهي ته ناظرېې په هرنظرپه سمه وي که په غرته قادرېې په هرقدو قَدَرستاله قدرته به څنګه پټ کړو موږخپل بشر۰
الهي چې کارغواړي کاردان ته ېې چه ځان غواړي جهان ته ېې چې قوت غواړي ایمان ته ېې ناامیدم مپرېږده په دا دښت اوبیابان ۰
الهي نوروبصر ېې شمس وقمرېې ته عشق وظفرېې ته رهو رهبر، بی لتا نه شته مظهر۰
الهي ته ځان راکړه دولت اوایمان راکړه عشق په هردو جهان۰
یارب چې تالري هغه ځان لري بې لــتاهـغـه کلــه جهان لري
ېــې پیداکــونکي پناه کـونکــي ناچيزبنده بېتا څـه توان لري

الهي چې دوزخ راکړې بې زارنه یم چې جنت راکړې طلبګارنیم چې ستا وصال نه وي د بل څه خریدارنه یم۰
الهي دوست له دښمنه کړې تفریق چې له تاسره وي په خپل رحمت ئې کړې غریق وموساتې د ناوړ وبدکاروله هرفریق ۰
الهي ستا شکران ته هېڅ مننه نشته ستافضل وکرم ته هیڅ لمنه نشته لوړنعمت له د نه څه ده چې پیدا دې کړو انسان، وچت لرې انسانیت موهرزمان۰
یارب چې انسان دې کړو پیداموږ له انسانیته نکـړې مـبراموږ
جـامـه دانســان کــې نـاانسان شو چــې ستـاله هدایته بینواموږ

الهی چې پیداکړم تا پېژندوته مې سوال نشته بیا، ته لاس راکړه خوږمن یم دروزګارله درده دردمن یم مه پوښته لما ولې شاکي له شرو له شیطان وله غلیم بې لتا نه یم بند د چاسلیم۰
الهی ګمراهان دې پاتې نوح له بېړۍ کړه څوک دپه امسا غرق په رودې نیل، څوک ښکاردابابیل کړه، خدایه ساته بندګان دې له سجیل۰
الهی ته کریم ېې دکرم دې اوزان نشته ته رحیم ېې ستا د رحم میچ ته زمان ومکان وبیان نشته ته غفورېې بې لتا بل غفران نشته تاته محتاج تل ستابنده وبندګان دی بی لتا بل سبحان نشته۰
الهي تاته په دعا یو ستاهدایت اونظرته دل روبایو ته ورکونکی دلذت ېې ته ساتونکی دصحت ېې ته بخښونکی بې منت ېې ته رازدارد رازو ته لیدونکې دکړو ته رسونکی دآوازو ته مرحم دې دردو ته
قوی موږضعیف یوته بی نیازموږنیازمندیو، ته حاضرپه هرځای په هرمکان په هروقت په هرزمان موږ ناشکره بنده ګان۰
الهي په روی دې خوبان چې ستادي محبوبان، موږچې دردمندیو له روزګاره ګیله مندیواسیردتوراو سپین په خپل کرم و کرامت په خپل لطف اوشفقت له ټول مومن و مومنانوسره له ټولومومنه او مومناتو سره دعزت مقام ته کړې وچت روغه سټه سوله اوصفا کړې زموږه برکت ۰

ومن الله توفیق
برحمتکه یاارحم الراحمین

{/slide}{slide= داجګړې دې سروخوري}
دویښ اوویده به څنګه وکړوتفسیر
چې دمړاوژوندي ترمنځ نشي تعبیر
تعلیم چې کړي بندپه اولاد د دې وطن
لري داسې انسان څه خرسره توپیر
زموږ شمشاد
زموږپامیرڅه شو
چې نېغ و
هغه دملا تیرڅه شو
اوس شمشادسره ولېدلي یو
رکوع کې
یوڅوشنوډالروته پښوکې
خلک ختلي ترآسمانه
هغو ته چې موږویل بی ایمانه
موږدایمانه سره ولیدلي له زنګون
ښه اوبدنه بې خبر
بې له جنګ نه موشته سکون
پړه اچوپه خدای)ج)
چې پیداکړي یوبدشګون،
داعصراودازمان کې
دتکنالوژۍ په دا دوران کې
څه مونږنه جوړسول
که ووایوريښتیاپه جهان کې
نه دې علم سوو
چې دین وآئېن موشي روښان
نه د دین سوو
چې بله دعلم ډیوه کړودزمان
علم اودین دي سره زنجیر
یودبل کوي تکوین،
ژبه وکړوبې سنجېشه
په یولاردژوندون
ټینګ یو په خپل عزم
که څه هم وي بې بڼڅټ بې یقین
بیابېل مو را اخیستی
خپل ځګرورانه و
فکروخیال
دخپل ماشوم
شام وسحرورانه و،
نه ګل شوو
نه ګل ته باغوان
نه اغزي شوو
نه دناکسودپښوخار
ټول پاڼې پاڼې
د باد په خوا نڅېږو
سورشین تورته خوشالېږو
په مقصدونونه پوهېږو،
داجنګ جګړې دې ستاسروخوري
که څه پاتې وي
هغه دهم دلراوبروخوري
ته دسبا سودالرې کنه؟
ته علم اوتخنیک ته اړتیالرې کنه؟
جوړوې ته سبا داټول په چا؟
چې نه دې ځور(علم اوپوهه)
نه دې زر شته ترملا،
یا ژوندلرې د زاڼې
پروادې نشته که مري
بچي دې هم په لارې
وطن جوړول دټوکو کارندی
مجنون ته لیلابل انتظارندی
دااسک اسک غرونه
داکانونه معدنونه
پیداکړي خدای چېرته
عبث داټول نعمتونه
عقل ورکړی خدای انسانته
چې واخلي ترې فایده ځانته
علم ئې ځکه فرض کړ جزدایمانته
کردګلو ښه ده په لارې
که ایمان له خدایه غواړې،
چې ئې نه علم وي نه پوهه
د ایمان به څه پوه شي په خوند
چې وي هغه ناپوهه،
دخدای لپاره ته یوځل
سوچ وکړه له ځانه سره
خپل زړه
خپل ګریوانه سره
خپل وجدان کړه قاضي
دوسترګې شاهد
انصاف وکړه ځانه سره
داښونځی چې دې سېځلی!
فرنګ ،که افغان ،
څوک دې پرې وژلی؟
صبوره بس کړه دا ګفتار
چې سونیمچه ملادې سرنکړې په دار

{/slide}{slide= څه وخت پوهیږو}
چې بې رنګه بې نشان پاتې
بې علمه بې کمال پاتې
بل څوک نه ده
پښتون ده له کاروان پاتې
تاریخونو پاڼې واړولې
چېرته ظلم وناتارسره
چېرته علم وهنرلارسره
دې لویې دنیا پرمخ
ځمکې او بېدیا بڼې واړولې
خوموږ!
د دې سترجهان پرلمنه
دخپل کړنوبازارکې
د ځانه سرې سترګې واړولې،

ژوندځانګې اسک چناروپه څوکو
موږولاړداغزوپه څوکو
څوک موپه چړو
څوک موعلم وهنرپه تیارو
څوک مو وژني بڼوپه څوکو،

نهٔ پټي هغه سې شاړپاتې
نه ګولی پخوا په شان پاتې
اوس کرل او رېبلو ته ماشین دی
پښتون له خپل لورسره
ویدهٔ ترماسپښین دی
تخنیک اوتکنالوژي لکه سیلاب درومې
موږلانیو خبر
چې بی خبروي
هغه انسان مري،

پښتونه !هغه ټوپک سره چې لوبې
جوړپه لاس دبل چا ده
لافې ئې تهٔ وهې
چې راغلی په لاس ستاده
دبل په هنرکوې دباپې
په خپل هنراړوې خاورې
له چانټې چې راوباسې
بیاپه ویاړواې!
داوسله ده جرمنۍ ،انګرېزۍ
یاامریکنۍ ده که روسۍ
ولې نه وائې !
صواتۍ ده که مسودۍ
وزیرۍ پېښورۍ ده که افغانۍ ،

دبل علم وتخیک ته څنګه خوشالېږې
چې خپل مکتب وسېځې بیاګدېږي
شرمو لعنت په هغه چا ده
چې پردوته مخ ځانته ئې شا ده،

دودولوخوړوسپین غره ترپامیر پوښلی
چامی علم وفرهنګ
چامې هنروژلې
محروم ماشوم ته مې وګوره
انګړمې توراوسپین خوړلی
افسوس دزموږپه حال وروزګارشه
سبابه راشي له مریخه ګل دستوسره
پښتون له علمه مرور
خدایکه دپخلاکړصبوره اعتراضوسر

{/slide}{slide= پوښتنه مکړه}

تاته چــاویـل دزړه ســره دسبا پوښتـنه مکړه
په دنیاتوراوسپین کــې دصــفا پــوښتنه مکړه
ژوندلټون ده په ګرداب هغه ښکلومــرغلروته
چې غوټې نشي وهی د دُرومرجاپوښتنه مکړه
په لاس ګرځوه ډیوه هره خواه توروتیاروپسې
که غورځې هرځای پاڅه ســـتړیاپـوښتنه مکړه
زړه مه تړه په کولال په کلال وپه ملال باندې
فانوسنه چه سرنې ښیښه شته درڼاپوښتنه مکړه
مــیــنه ده آســـانــه مئـین بـــه چــېرته شي پیدا
چه په عشق نشـــې مجنون دلیلاپـوښتــنه مکړه
جوړه کړی سپوږمۍ آسمان په زړه کې ده ښکلا
دلمراخله احسان له ډبرې دځـــلا پوښتنه مکړه
په هره جامه چې شي سرګند نه ئي عملِ دقرآن
لــه هــنــدو ګـبـروترسا دمصلا پوښتنه مکــړه
بشرپالوڅنګه نــوم ده وېــستلــی دبشــرپه نامه
لــه صـبـور دمـکارتورمخونارواپوښتنه مکړه

{/slide}{slide= زما هایکوګانې}
ولسمشرته سپینږيروسترګوحال ویلو
ویلې، پاکستان راکټو زرکسان وژلي
ولسمشر ویل: راپورچي څه ندي ویلي
****
چې وکړي ولســـمشر ملت ته ژړا
بیادکابـــينې نــوبتــي جـــلســه کې
وزیرانوتـه اوئـــي لــږ کــوئ غلا
****
چاوپوښتل چې فساد څه ته واي
بل ورتــه وېل په دې نپوهيږې
ستېژباندې دولسمشر ژړا ده کنه
****
یوسړی په غوسه ورغی وزیرته
ویل ،صیب فلان مامور زماکار نکړي
وزیرویل، ورشه بیا! غواړې زه ورشم!
****
چا قاضي ته ویل، په سترګومې لیدلی
همدغه سړی زما ورور وژلی
قاضی ویل ته چېرته سترګې لرې

{/slide}{slide= کـــوڅــه}

دفریدون مشیری دښکلي شعر ژباړه۰
ژباړونکي: انجنیرعبدالصبورساپی ۰

کـــوڅــه

بې تا شپوږمۍ، یو شپه بیا له هغه کوڅې تېرشوم
ټول تن شوم سترګې ستا لتون پسې ځیرشوم
ستا ددیدارشوق و رپڼی (۱) زما دوجود له جام
هـغـه لېونـی عاشـق شـو رانـه جوړچې وم
زمادوجودپه زرندۍ (۲) ستا دخاطروګل وغوړید
دسل یادونو باغ وخندېد
دسل یادښتوعطر وچلېد

په یادمې دي، یوشپه زه اوته یوځای له هغه کوڅې تېرشوو
والوتودزړه خاست هغه خلوت کې وګرځېدو
یوساعت هم کښېناستو ترڅنګ دهغه بیالې
تاپورې کړ دټول جهان رازپه توروسترکوکې
زه شوم ټول محو ستا دلیموپه لیدلوکې،

شین آسمان و شپه آرامه
بخت خندان و وخت رام
پرېوتي په اوبوکې وګږي د سپوږمۍ
شاخونو لاس وچت نیولی له اوږمۍ (۳)
شپه وبېدیا و تیګه وګل
ټولو زړه بایللی دتورې شپې پرغزل

ماته یاد دي: چې وویل تاراته
له دې عشقه حذروکړه!
یولمحه دغه اوبوته نظروکړه
اوبه ، هغه آئینه چې عشق په کې ګذراوي
ستا چې نن نظربل نظرته پام کوي
ګوره سبا بیا چې زړه دې دبل چاه وي
ترسو وباسې له یاده ، له دې ښاره تریووخته سفروکړه

تاته مې ووایل !
بېره له عشقه ؟
نیم پو
سفر ستاله څنګه ؟
نشم هرګز،

ستاپه امید اوله ورځ چې په هواشوزما زړه
بیاکېناست لکه کوتره ستا دبام په څوکه
تاوویشتم په تيږه ، نه مات شوم نه راغی نفرت
بیا مې ووایل :چې ته ښکاري اوزه هوسۍ په دښته
ترسو بند ستا دعشق په دام شم هرځاي ګرځېدم وګرځیدم
زه له عشقه بېره نشم
سفرستاله څنګه هرګزنشم نشم !

له څانګې پریوتله اوښکه
چغرو(۴) وکړتریخ نالښت شوپه تيښته
نم شوستادسترګوځلا
اوږمۍ ستا عشق ته په خندا
ماته یاد دي، بیا مې وا نورېد ځواب لتا
نوردغم په لمن مې وخویده پښه
نه شوم مات نه مې وکړه کرکه لچا

ولاړې دغم په تیاروکې هغه شپه ونورې شپې هم
بیا د وانخیست د زهیر عاشق خبرهم
نورونکړې ګذرله هغه کوڅې هم !
بې تا،مګر په څه حال زه له هغه کوڅې تېرشوم

۱-رپڼی:مالامال ،ډک، یولوښی چې له اوبو دمره ډک شي چې نورترې توېږي ،په فارسی ورته لبریزواي
۲- زرندۍ : زیرخانه ، تاکاو
۳- اوږمۍ یا ووږمۍ : (وږ م ۍ ) سپوږمۍ
۴- چغرو: هغه مرغه چې دشپې پروازکړي اودري ژبي ورته بوم وائې

کــوچــه
بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم !
در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید
باغ صد خاطره خندید
عطر صد خاطره پیچید

یادم آید که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم
پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم
ساعتی بر لب آن جوی نشستیم
تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه محو تماشای نگاهت
آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان رام
خوشۀ ماه فرو ریخته در آب
شاخه ها دست برآورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ

یادم آید : تو بمن گفتی
ازین عشق حذر کن !
لحظه ای چند بر این آب نظر کن
آب ، آئینة عشق گذران است
تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است
باش فردا ، که دلت با دگران است
تا فراموش کنی ، چندی ازین شهر سفر کن !

با تو گفتم :
حذر از عشق ؟
ندانم
سفر از پیش تو ؟
هرگز نتوانم
روز اول که دل من به تمنای تو پَرزد
چون کبوتر لب بام تو نشستم
تو بمن سنگ زدی ، من نه رمیدم ، نه گسستم
باز گفتم که : تو صیادی و من آهوی دشتم
تا به دام تو درافتم ، همه جا گشتم و گشتم
حذر از عشق ندانم
سفر از پیش تو هرگز نتوانم ، نتوانم … !

اشکی از شاخه فرو ریخت
مرغ شب نالة تلخی زد و بگریخت !
اشک در چشم تو لرزید
ماه بر عشق تو خندید

یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم
پای در دامن اندوه کشیدم
نگسستم ، نرمیدم
رفت در ظلمت غم ، آن شب و شبهای دگر هم
نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم
نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم !
بی تو ، اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم

زنده یاد فریدون مشیری

{/slide}{slide= دوطن بریالو}
سلامونه پرې وایه وطن په غرورغو
دوچت پامیرښکلي سپین غر په سردَرو
آبادی ډیرې هره خواه شینکي باغونه
بلبلانو جوړکړې شور وطن په چنارو
پروت مسافرۍ کې بې وطنه شوم تنها
لکه مجنون دلیلا بیل, کرځي په بیابانو
ستادجبین سورخال څنګه شو دانې وانې
لکه پرېوځي له هندوې سُندرجام په زینو
داحمد آ شجاعت دمیرویس آ امانت ګورۍ
چاته زروچت سرکړي نازوله سو‌ؤادیرو
سحرباده که وشو ګذر د سین په غاړه
سلامونه پرې وایه دګدرپه کنارو
ستا جدائې جوړې رڼې ورځې کړې تیَرې
قناري څه کړي هغه قفس که وي هم دسرو
خوشبوئې چې زموږګل ومیوې راتله په لار
داسې غوټۍ مې پیدانکړې دلته له کمڅو
مرغلرې چه جېل په یوتارنکړې څنګ په څنګ
زیب وزیوربه جوړنشي ترې زرګرپه دکانو
چې جوړ ځان کړي صبوره دخپل ځانه سره
بیاسلامونه پرې وایه وطن په بریالو

{/slide}{slide= روح د ښاد مورې}
جـــــارشمه قــــربان لتا،ېې په مونږه ګران مورې
ته روح تمې ځان مورې

څومـــــره لــــوړمــــقام لرې
صـفــت پـــه قــــــــرآن لرې
په وار وار آیــت وحـــدیث ســتا کــړی بـیان مورې
ته روح تمې ځان مورې

دمــورغیږکې ولیان لویشوي
ښـۀ ښـۀ پیغمــبران لویشوي
هم دنن پــــرون اوسبـــا ســــتر عـــالـــمـــان مورې
ته روح تمې ځان مورې

شـــپــه وورځ د وه نــارامه
مــاشـوم ستاغـېږکـې آرامه
پــه میـــنه اواخــلاص دې روځلې په ښه شان مورې
ته روح تمې ځان مورې

تاخپل وجود کـې دروځلي یو
په خوارۍ یودلوی کـــړي یو
داستــاله زحـــمتـــونه شــــو ســـل ځله قربان مورې
ته روح تمې ځان مورې

ډیـــرزحمـتونـــه دې ګـــاللــــي
څومره شوګیرې دی تیرې کړي
تـــل پـــه مــینــه محــبت دکــمال لـرې ارمان مورې
ته روح تمې ځان مورې

داجـنـت دی ستا پــښــولاندې
عـــزت دمــوږته لـیمـوبا ندې
ســتا صـــفــا نــه شــم لوګـــی تـه ئــې مهربان مورې
ته روح تمې ځان مورې

دُعامې وه خدایه قوت راګړې
توان دعزت وخـدمت راګـړې
چې وکړمه خدمت ستا اوس چې شومه ځوان مورې
ته روح تمې ځان مورې

اوس څـه کــړم دا دوټکي کلام
چــې لیکلــی مــا دا ســتاپه نام
هیــڅ مـــې چـــې ونشـو کاوی تاتــه په میدان مورې
ته روح تمې ځان مورې

دا نصیب وه چې جلادې شم
ستا له خدمت بی نــوادې شم
ته شـــوې رانــه پــاتـې نـاکامـه پـــه مـکـــان مورې
ته روح تمې ځان مورې

خــورې چـــې دهجرلمبـــې شوې
((جدائې راغله لارې دوې شوې))
مرګې واخستې ناره وکړي چاته «صبور»جــان مورې
ښادد روح وراوان مورې

http://www.youtube.com/watch?v=o2mfbhpHiu8

{/slide}{slide= ښځې ته څلوریځه}
مــه وایــه چـه زه یــــم ښـځـه اوتـه ېې نارینه
بې تا کـلـه پـه جـهـان بـل نـعمـت شتـه نازنینه
نـه بـه جـمع نـه به جهان وه که نه وای ښځینه
ته ېې هستي ته ېـې مقام بې لتا نیمګړی نرینه

{/slide}{slide= واړوه چشمان}
داتــــوری سترګی تـوردې زلفان
بــــل کړې د زمـــاپـه زړه توفان
غـیـږ تـه راشــه ومې کړه درمان
یوځل کړه ګرم زړه د خپل جانان
را واړوه بــیـا دا تـــورچـشــمان

سـورشال د پـــه ســـرمـزه دارده
دپـاولـودې ګــوره شـــرنـګـهارده
عاشق شوې تریـنه خــوار زارده
وریـږي پـــه زړه داســتا ارمـان
را واړو ه بــیــاداتـــــور چشمان

درځـم درڅــخــه یـــوواروګوره
کینم درڅـــخــه ســترګــو تــوره
را کـــړه مـینه راتــه لــــــږنوره
غنچـې مــې کـړلـــو درتــه ګلان
راواړوه بـــیـــا دا تـــورچـشمان

رقـیبـان ګــوره جــــوړه جـــوړه
تاویــږي راتـــــه پټ کله ښکاره
بـنـده کــړلـــــې ېــــې راتـه لاره
راکــړه اخـلاص لږدرنــه قربان
را واړوه بـیـا داتـــــور چـشمـان

بلبـلانـوجــوړکـړې څه شـــورده
دامــیــن زړه مې سـتي پـه اورده
پـیـغــوردغمازراتـــــه لا نـورده
چــاره د«صبور» کړه راته آسان
را واړوه بـــیـا دا تـــورچـشمـان

{/slide}{slide= بې قیضې آس}
داوختونه ارمانونه
دفکروخیال داسوچونه
لیدلي ژوندانهٔ ته ئې خوبونه
څنګه خاورې هیرې شُو
داعصردا زمان
چې ظالم شولو انسان،
اوس ګرځي تورتموکې هرخواته ګنګوټان
بربادشولې ‎څېرې
زموږ تنکۍ نودې
راتلونکی نسل هم ئې ورځ هم ئې شپې،
ددغه جهان پرلمنه
هره ورځ نوې نغارې
چاته خوږې
چاته ترخې،
چېرته ژونددانسان
چېرته مري حیوان په شان
څوک لټون نه ستړی
څوک تړون نه ستړی
خوندې نشته چې پاتې په میان،
چا دریابونو کې پیداکړې خزانې
څوک ورک دي په تیارودتورې شپې،
څوک غنم نلري
څوک غم پر لمن
څوک آن نه پېژني
څوک ځان
څوک مینه دانسان،
وائي انسان وانسانیت
ته وای میره کړي محبت
دبشروبشریت کوي صفت
لکه راغلې وي له جنت،
فرهاد سره اړون کوي
کاردبیستون
چې ورسي شیرین ته
بیا دمرګ ئې تړون ،
څنګه وخت اوزمان شوغاصیب
بی مقصده یارانه نشته
مکار ده په چل ول
دژوندسرهٔ لعلونوته
لوبه شوه درنه ورکوخوبونوته ،
موږته پکار سوچ عالمانه،
اغیارنیت ښکاري پټ لکه لَړَم
پاڼوګرئې نشته په وطن
چه ګرځي هریودلته بی غم،
زیب زینت به موڅنګه ښکلاکړي په بازار
لکه مَرۍ چې نشو جېل په یوتار،
چې نه توروي نه ټبر
دیارعشق شي شعار
وي یوازې مینه په دیار
علم پوهه جوړ کړي پکې معیار،
ښایسته جوړکړي سَره امېل
دُرمرجان شي سَره جېل
له تنګولارو یوځای سَره تېر،
په تیاروکې رسیدلې څوک چرته ترمنزل!
څو بلې ډیوې نکړي ورته په لار
علم معرفت ورته شعار
ځانته زین آس د دې عصروزمان
پلې اخیستی نشي قدم په بله لار،
په دغه آس کله رسېدی شوترمنال
چې نه ئې قیضه شته نه ئې نال (نعل)
پاتې شوو «صبوره» په تیاروکې له دې حال

****

{/slide}{slide= پسرلیه }
نـوی شـو کـال نـوي بــهـــاره ســره یــو لا ملال
وخـتـونه پــاتـــې هــغــسې نــه فــکـرونوی خیال
لاله کـــه ســـرهٔ کـــړه دښــت اوبیابـان پرمائې څه
چـــې نشـــول بــدل تــاریخ سـره رنګـونه پرمحال
وکـــړه نظــــرپســـرلــیه نــه ښکارې زموږ لورې
وږمـې په شان راځې له څهــرې نه غورزوې شال
زمــان نـــه! چــې تېرېـږې پرمــا دڅه احسان دی
زمـــادې یـــوړعمربادپه شان په څه درتـه خـوشال
ورځ شـــوه بـــدلـــه مـــیاشتـې بدلـې تاریخ شونوی
ماحول دماهی ده چه سروچت کړې ګیرشې په جال
تــرســـو پـــټ خــوزېــــږې پــه دغـه شاړوکنډوالو
پـــه تــمــه د ســتا نـالان خـلک مـزارته ځي هرکال
نــشول زموږوخـتـونه ولې زمـــان ســره هـــمـدم ؟
دوخــت قــدر نــشــته زمــان درومــي پاتې یوکلال(۱)
ترســـوبــه وي ولاړ وخــتــونــه داشـان صبوره
سوچې پوهه دخوزښت نشي یاراوسه ولاړبې مشال

۱-کلال – (کَ،لا،ل):رنځور،بې وسه ناتوان

{/slide}{slide= پګړۍ }
عجبه زمانه شوه اوس خرو په ســرګلان تړي
زموږ دژوندبرخه لیک داســې خرکاران تړي
بدنصیب له لاســه چــې شــولــوورسره درګیر
اوس زموږدآس قیضه دبلشیویکومهتران تـړي
دعلم اومعرفت مــوچـــې بـنـدې کړې دروازې
سلطــنـت تــه مــوانـګــرېــزاوس سقاوان تړي
پــه داســـې لارلاړنــشې چه سرورکړې تاوان
دلته هر لاردرتــه بــاطـــوره زمــریــان تــړي
دغــه جــونګــړه کــه څــه هـم شوه ډېره ورانه
جوړولوپګړۍ صابـرکـابـلـي بیاداحمدخان تړي
زه خــودرتــه وایـم ښکلاوسره مـل وسه همیش
«صبور»خوتل سره غاټول په زلفودخوبان تړي

{/slide}{slide= دظلمت شپې }
عجیبه غوندې فضا راغله
هره خواه ته واویلا راغله
ګلان ګورې رژیږي
دونو پاڼې دي تویږي
لګیدلی خزان،
رژېدلې هره خواراغله،
مړاوي تنکي ګلان شوۀ
هره خواه ترپښو لاندې
دلته نه شته دپوښتې
عرضی شي څوک چاله ،
چرته یې ورک ته مالیاره
ستا په بڼ خزان دی لګیدلې
ته ناست یې بیخبره
ټول حیران دی لګیدلې
هریو ګوري شاوخواته
څه طوفان دی لګیدلې
شنه او سپین راغلی دالته
ګرځي بڼ کی شاوخوا
ګلان ورنه شرمیږی
تنکي، وچ شولو نیالګي ،
بوټي دګلانو په هوا شول
ګوره اخته په څه بلا شول
خیرکړې خدایه نوربه څه راځي،
وائي بڼ جوړو
شاوخوا چمن جوړو
خه ګلرنګ جوړو
ښایسته مسکن جوړو
دا خبرده! که بڼ راته سېځي،
رښتیاموږ ته ! که ځانته ثمر جوړوي
یا یوڅوکسوجیبونوته ډالر جوړوي
په عمل کې ئې ټول وینم طوفانونه
زلزلې او پړلکونه،
خویوسوال ده پیدا ماته
چرت او فکرو سودا ماته
ته څرنګه زما بڼ جوړوې
چه انګړکی مې ماتم جوړوې
اختیار زما په چمن جوړوې
کوډله مې بچوته جهنم۰
خبر کړۍ ملګرو ځان لدې حاله
عجیبه فضاء راغله،
سره یوشۍ وطنوالو
جوړملی وحدت کړۍ
بڼ مو هره خوا رژیدلې
پردو هررنګ سېځلې
که ونکړې خیال نن تاسې!
بیا به وسۍ پښیمان تل تاسې،
ټول کړۍ شاوخواسره راټول کړۍ
ارزه بوټي اواخزي ترینه راټول کړۍ
یوځل ټول داسی په اورکړۍ
شي لمبي ترینه پورته
دود او لوګي شې لوخړې ورنه پور ته
چه شي خاوری ایرې بادیوسي پنا ته
ځمکه پاکه شي د ارزه اود اخزیو
هم دمږو کربوړو او څرموخکیو
صفا شي هره خواه لمرشي جلکې شي
ګلان شي میوې شي ورکې توری تیارې شي
په زړه د«صبور» کې سړې سرې لمبې شي

{/slide}{slide=مُسکا}
مُسکائې په سروشونـډو لـه حـیاء ډکـه ده
داړنـګه بـنـګه پـښتنـهٔ مـې لـه وفـاډکه ده
پـراخـه ټـنده سرهٔ انـنـګي مـلالې ستـرګې
دښکلاو په بازارکـې ئـې ښـکـلا ډکــه ده
مغروره په خپل حسـن ده د نـازونــازولې
دګلوغونچه سپـړي غــوټۍ لـه بها ډکه ده
بخت به وچت دهغه چاوي په روزګارچه
مجـنون زړه ګي ئې مـیــنه د لـیـلا ډکه ده
دسـروزلـفو صـفتـونه راته څه کړې مـدام
دتــوروزلـفــوپښـتـنه مــی لـــه ادا ډکه ده
دغیرت وپت شمله ئې وچته ګرځوي هریو
په میوندکې ئې هره ناره له بریښنا ډکه ده
پاتـې ئې صـفتــونـه شــــؤه صـبوره لا ډیر
پاک زړه پاکې سترګې ټوله له صفاډکه ده

{/slide}{slide=سوله او سلام راوړه}

اَی د صــبا بــاده زړونــو تــه آرام راوړه

یــوســه داغــمـــونـــه سوله اوسلام راوړه

مړۀ شوۀ ارمانونه دلـته هرځوان غېږه کې

سورلعل دبدخشان مــــې دبیابان غېږه کې

په نـــازونعــمت لوی شوي تنکي ګلان غېږه کې

دژوند باغ موونړېــد د بـاغــوان غېږه کې

خلاص شه دغوتماشونه مخ په قام راوړه

ویرځــپلــوپښتنــوتـه سـوله اوسلام راوړه

نن په سپین غرمې داورسرې لمبې ورېږي

کورپه کورهره خواه ته وینې سرې ورېږي

دپامـیره تراټـکــه اوښکــې رڼـــې ورېـږي

دکافرزړه خوهم په دغه بې رحمۍ ورېږي

پاسه ای مسـلمانـه ترحم ورته الهام راوړه

ویرځــپلــوپښتنــوتـه سـوله اوسلام راوړه

له ټوپکه به شي کلـه مـوږکې نـفـرت خور

ښونځي موپه خپل لاس بدل کړوپه سوراور

وګوره دنیا دعلـم اوتبحرنه جـوړکړی شور

مــوږکې تراوسه نڅیږي کراوکښت په لور

اوس مــېړانـــې لـپاره توره دکـلام راوړه

ویرځپلـوپښتنــوته ســـولــه اوســلام راوړه

میندې هـرخوا ادیــروکې ناستې په ژړادي

ډېــرې نــاوې په هــرځای کنډې بېنوا دي

حیرانې نــاستې یـــومــړۍ ډوډۍ ته ګدادي

کوم پښتونولۍ اواسلامیـت کې ویلي دادي؟

خه خـــوداچـــه مـرحـم د درداوآلام راوړه

ویرځــپلــوپښتنــوتـه ســوله اوسلام راوړه

زه کم زوری نــه یم چه دغه زورلیدلی نشم

دتوروشــنوغوبل پـه خپل کــور لیــدلې نشم

خودانسخه د ورانـۍ اوبـې علمي داولاد ستا

دخـــلـکــو لـپاره ژونـدي په ګور لیدلې نشم

نوځکه کړم خواست دسوکـالـۍ پیغام راوړه

ویرځــپلـــوپښـتنـوتـه ســـولـه وسلام راوړه

اُمید بــه پــیــداشـــي بـیاهـرچاته په تن کې

که ټول یـوغږ یوآوازپورته کړي ګفتن کې

چه غـواړوموږسوله دانصاف په وطن کی

علم ومعـارف دروازې واځې په میهن کې

دغه خوږ آوازصبــورته دزړه آرام راوړه

ویرځــپلـــوپښـتنـوته ســولـه وسلام راوړه

{/slide}{slide=کاکړۍ غاړه}
دوطـــن ښــکلــــوزلـــمـیـو
بـېـړه وکــړئ تــوریـالـویو
ټــول جـهـان لاړه فضا تـه
خومــوږپــاتې یــولا شـاته
داطـوفــان چې دی پریوتی
ټول وطـن ئــې نـړه ولـــی
په ټوپک کـلـه جـوړېـــږي
ورانې شـاړې بــه ډېريږي
قــلــم راواخـــلــئ زلــمــیو
جـوړې شـاړې پــه لـوستلو
ګـــاونــډي کــوي زورونه
هــرخـوا پـرمـوږه بریدونه
دوېــرې نشـو څـه ویـــلــی
دااټـــــوم یـــــوډاره ولـــی
وخت د تاسودی ځلمـو یـو
ســروچـت کړئ پویالـویـو
داوطــن کـلـه جــوړېـــږي
چه ټوپک مونه غورزیږي
که علم پـوهـه شـي خـوره
وطـــن به شي ځانـته غره
بیا نشـي مـوږســره ګـاوند
چه برابر زورشي دمړوند
صـبـورتـاسـونـه ځـاریږي
پـه پــوهـانوخپل ویاړېږي

{/slide}{slide=غــزل}
مینې دې مـلنـګ ګــړم هـسـې ګرځم درپه در
لیــونــې سـرپه صحــرا نورنـمې شته منزَل

هر یو دخپل یاره سره قدم اخلي له لداره سره
څوک کرځي په ګلانوڅوک ناست ده په محل
پــه یــووارلـیدوئې شـوم تـورو زلـفـو خریدار
راشـه تــه وګـوره دا څه وشــوه په یـوځـل
ژونــد شورانه پاتـې بـنـد پـه یــو وارې دیـدن
زړه لاړه سپیلنی شــو نــور نشتـه پـه ګـوګل
هـرې خــواتــه وګــورې لــمـرسپـیـنه رڼـا ده
پـه مـا بــانـدی تـورتم ډیــوه نـشوه را تـه بـل
داڅــه ښــکـولې فـضـأ ده داڅه ښکلې هوا ده
دا ښــکلــي یــــارانــو اُمــیــد ونـه نـڅـول
مـــاســره غــمـونه انــدیښـې وي خـــیا لـونـه
څــه وکــړم خـدایــه مــخ د آشــنا نشــؤ بـدل
ټول عــمـردځـوانـۍ شـو تیردهجـرځولنوُکې
بند به نـه وای که اخستـی دزلـیخا دزني خال
وچـت لـرې هـمت دامــی دعـا لـویـه خــدایه
رقیــبان کـړم رانـسـکوره زړه مې شي تسل
پښــتنې ویـنـې مې تـــودې ګـرځــي بـدن کې
څنګـه ښـکل کړم صـبوره طلائې زلفودرشل

{/slide}{slide=ټیکرې}
ښا یـسـت د دی څومره پـه زړه پـورې
ټـیـکـرې لــه ســـر مـاچــوه بـل لـــورې

نازکه غــوټــۍ تاو ســـروونـــې الــوان
ګــل پــه پــاڼــو ښــه ښــ‎کـاري ارغـوان
بــورا درنــه تــا ویــږی چـــه ښــــورې
ټـیـکـرې لــه ســــرمـاچــوه بـل لـــورې

دا ښـایـسـت به دې اوســـي سـو چــنــده
چــه تـاود مـخ سپــوږمـــۍ نــظـــربـڼـډه
ډیــر حــــیـــانـه ځـمـکـې لـه بـه ګــورې
ټـیـکـرې لــه ســره مـاچـوه بــل لـــورې

چـه پـه مــخـه یـو ځــل شــې څــرګـنـده
اوربــل بـیـل ښـــي اوکــیـن وي پــه ټنډه
تــاوې زلـفـی پـرتــې غـــــوږپـه لــورې
ټـیـکـرې لــه ســر مـــاچــوه بـل لـــورې

دوستـرګې لـــه نــقــابــه شـــي ښــکـاره
هـغـه سـاعـت ؤلـې ســـړې پــه تـماچه
ښـکلـي دې رانـجـه پـه ستــرګـــوپــورې
ټـیـکـرې لـه ســر مـاچــوه بـــل لـــورې

تاوچه ټیـکرې کړې لــه سـراوګــرد نــه
عاشــق حـیـران و لاړ سـتـا تــــرد یـدنه
پــه تـوره شپه ښکاُرې سپوږمـۍ خوری
ټـیـکــرې لــه سـر مـاچــوه بـل لــــورې

ډیــرد خــمــاري سـتــرګــوویـشتلـي دي
زخـمـونـــه دې زما پـه زړه کــرلـي دي
صبورته بس ورېښـمیـن نــه چـه ګورې
ټـیـکـرې لــه ســر مــاچــوه بـل لـــورې

{/slide}{slide=مــــیــنـه}
وګورۍ یــارانــــو دا څــــررنــــګه دنیاشوه
مینه مې تبا شوه
هرخـــوا مـــیلـــه ده
ګــلو تـــمـــاشـه ده
ستا تمـا شــه کــې جـــــــوړه واویـــلاشـــوه
مینه مې تباشوه
مجــنون شـــولـیونی
سرسرتـــورڅـارانی
ورک سرپه صحرا خلکوورتـــه خندا شوه
مینه مــې تبا شوه
وربل دشــانـه کــړی
سـورټیک ده زړولی
چــــې ووتــې د کوره زمـــادرته ســوداشوه
مینه مې تبا شوه
ستوري ګوره دآسمان
ځلیګي هرخواچراغان
زما دستوري ورکه آسمان کې ئې رڼا شوه
مینه مې تبا شوه
ستا دوصـال په تــمـه
زه هیڅ نشـومه بیغمه
بخت ونــکړه یـــاري کـــوژده دبــل چا شوه
مینه مې تبا شوه

{/slide}{slide=دمسافرخیالات}
ډیــره مـــوده وشـــوه چـه نـیـمـه وطــن کې
داښــیـالې ګــلـشــن کې

په خیالاتومـــې هـغه ګــلــونه دماځیګرګرځي
شـپـه تـرسحـر ګرځي
نا روغـه زړه تـه چکرپه لمنودسپین غرکرځي
ســمـع اوبــصر ګرځي
کوترې دي الوتــی دغـــرونـــو پـه عـــدن کې
داښـیـالې ګلـشــن کې

څـــه ښــایستــه روخ اوځــلا ده وه سـپوږمۍ
ښـــکلـــی وه ځـــوانــۍ
شین چـمـن هــر خــواد ګــلانـــو وې غــوټــۍ
ورته دخــلکـــو خوشحالـۍ
کــلــه به راشــي داسـی وختِ پـه دیـدن کې
داښــیـالې ګلـشن کې

ښایسـتـه ده ؤه پـغـمـان کـاریـزمیرؤه که لغمان
دلـیـدوئـې لــرم ارمان
روضــه دقـنـدهـار ومــزارسـورلعل دبـدخشان
نومې وچـت ؤه پـه جـهان
سـیـلانـیـان ؤه پــه چکـــــر ورتـــه مـیـهـن کی
داخــیــالې ګلـشن کې

د غاټول ګـل میلې ته راوان خـلـک مـزارته
سخې شای مردان دیدارته
د غـزني اوهـرات دبامیان لرغـــونـــوښـــارته
څوک بـلـخ څــوک تـخارته
مـیـنه محــبـت ؤه د زړو نــو پــه ســقـن کـې
داخـــیــــالې ګلــشن کې

دو ورځــې دنـیـاکــې عــیـش وعـشـرت موکاوه
عشق محبت اومهنت موکاوه
دمشر او کـشـر د هـــرمــقــام عــزت مــوکاوه
دوطن شتمنویوحراست موکاوه
څنګه موباي کـړهٔ پـه یـوځل داهسې په ثمن کې
داخـــــیــالـې ګلــــشــن کــې

د وطن زړه کـی خـوخـزانـه مـو دبـابـا پـرته ده
لعل، زمرد هم طلاپرته ده
ځکـه غــلیـــم تـه ئـې ده نـیـولـومـدعـا پـرته ده
دتوروسرواوشنوسوداپرته ده
ستادعزت یوُ پیـره دارسـُـوروح وي په بدن کې
دا خــیـــالـــې ګلــشــن کې

وخت راغــلې دسـمسـورداخـواست ده دخـوبانو
تېرونه عبرت واخلې ځلمیانو
«صبور» وائې جـوړبـڼ کـړې دحـالاتوپه ګلانو
دعـلم اوهــنرپـه وچت قدمانو
آرام کـړۍ روح دشهیـدانـودحـوروپه درشن کی
داخـــــیـــالي ګلـــشــن کـې

{/slide}{slide=دخیالاتوټال}

دغه لاندې شعر دیوځوان دقیصه پربڼسټ
لیکل شوې چه دری کـاله دمـخـه پـه یــو
بیرحمانه بمباردلکبله خپله ناوې ئې په
ارزګان ولایت کې دواونۍ روسته له واده
نه دلاسه ورکړې ده۰

{/slide}{slide=دخیالاتوټال} 
تاویل دښــکلـو دزړه نـتـکۍ یم نــاوکـۍ
مـلګــرې دا ستـــا دتــوروشـپوسپوږمۍ
تاویل پــه زړه کی درکومـــه زه میـــنـه
ستــا په عشــق کــې یــمه ډوبه مــینالۍ
تاویـل بښـــــم ستــا خـــوبــتـــه زه آرام
دبسترد یم نانځکه ستـــا ښکلــی پــوتلۍ
تاویل پـه ستــرګـــوکــې مې ئې سترکې
یمه وچــتــه ډیوه سـتا روښــانه رڼــاګۍ
تاویل هـــره شـپـــه ستا پــه خوبونوکې
یمه پــه پالــنـګ کې ستـادخیلاتوښاپیرۍ
تــاویــل بــی لتــامــی ژونــدون ګران ده
تــه مــی هــرســائې بـی لتــا یمـه سلګۍ
تاویل ستـایم ستـاپـــه مـیــنــه زه شــیــدا
نشتـه پـه سرعــقـل بی لـتــــایم لــیــونۍ
تاویل! تاویل اوماد آوریدې ښکلې خبرې
پوه نه وم چه پریږدې می یواځې په نړۍ
تاویل!خـوترسره نشــؤه ستاهغه خیالونه
پـاتې شــول روښـانه ډیـوه زمـا پرشړۍ
تـاویـل! خوزه اوس شـمارم هغه یادنونه
بیله شماره پاتې نـه ده مــاتـه بــلــه ټالۍ
بخت رانه جلاکـړې دسـترګـوپـه یورپ
تش پاتې نخه په انګړشوه ستاراته آرسۍ
اوس چه شي رایـاد مـاتـه ستا هغه یادنو
اوښکی په مخ راشي سامې بنده په مرۍ
دا زمـا دکمی ګناه سزأوه ای لـویه خدایه
چه ستي ده زه کـړم پــه دې ځوانیمرکۍ
اوس خوګرځـم کــوڅـوکـی سـرګــردانه
هسـی ژونــدي بــارزه یــم پــه دنیــاګۍ

{/slide}{slide=شمله }
پــه زړونــــو عشـــق و صــفــا څـه شوه
څــه شـوه سناء څه شوه
***
شـمـلـې مــو جــیـګــې دي لا پـریـښــي
پګړۍ موغټې دي وهلي
جـهـان پــه آسـمــان مــوږ تــرکږدۍ غلي
خبرنیو خپل دکوراوکلي
دنیانه بیخبردټوپک نه رسي موږ ته مړۍ
اور سره غاړه غړۍ
ویلـې بـه شۍ وسـلـو سره یو ځای په ژۍ
که خبرشۍ له تکنالوژۍ
ستونځې هـرورځ په جها ن غـوړېــږي
ژوند نړۍ کې بدلېږي
علم اوپـوهـې ته هــر ورځ اړتیا زیاتېږي
په دُروڅوک نه سړی کیږي
چه نه ئي علم اوپوهه خودبه وحشي کیږي
هم له ژونـده کله خـبـریږي
ورک کـــړې مـوکتاب اوقـلم په دامان کې
دځینومشرانوپه ډیران کې
دهــغــه مــشرانودې لټون ته څه پروا شي
چه په سرئې تورچتردبیابان ئي
څــه شــوه دخوبانوعشق او استقراڅه شوه
دخـوشحال دقـلــم رڼا څه شوه

ښـائـي داچـه خـبرکړوځان ددنیا له ناچاره
وطــنــوالـه تــه ئــــې واوره
همت وکړه وچت سبانن ورځ نشته وروره
نړۍ غوجیږي ته ورته ګوره
پــه اټــوم خــومــاته کـړې ستا بـقا له واره
دخپــل ګاونــډ نه ئې آوره
لـه مـجــبـوره بـه وائې ګاونـډي ته باداره
ترڅوئې ته ترلاسه نکړې یاره
سـرلـــوړي خـــودا ده لاړشه پـه دې لاره
علم پوهه ته که واځه کې لاره
سیالي به هـلـه وکړې خپل هریوګاوند سره
دلوړې ټکنالوژی مړوند سره
چــه ووائــې هـریــوشـمـله د ویسا څه شوه
چه شي« صبور» قربان ترینه
آه پــګــړۍ دعــزت او ریـښـتیـا څــه شوه
څــه شــوه سـنا‌‎ء څــه شوه

{/slide}

{slide=څه شوه} 

څـه شـوه خنداڅه شوه
پــه سـرو شــونــډوموسـکا څه شوه
دګــل اونرکس پرمخ
وریــدلــې پــرخــه دسـبا څــه شوه

څه شوه ریښتیاڅه شوه
په زړونـوکې مِهـراوصـفا څه شوه
لاړمـه ډیـوې پســـې
تـیـاروکــې دشـمعـې رڼـا څه شوه

څه شوه غُراڅه شوه
انـارګـل د قـنـدهـاره ښـکلاڅه شوه
ستـاباغ وباغـچـوکې
دبلـبـل اوطــوطـیانـوچـغـا څه شوه

څه شوه پکتیا څه شوه
دچرمـداروکمـیسونو ځـلاڅـه شوه
دپیغـلې مـړونـدوکې
دشنـؤ بنـګـړویو شرنګا څه شوه

څه شوه پنا څه شوه
صبوره زمونږدژوند مدعا څه شوه
هغوۍ چه کړو ستي
په انصاف دخــــدائې سزأ څه شوه؟

{/slide}{slide= اُمیدواري }
نــن بهــارده دبـــاران ښـــکلې دانــې راځي
دانی دانــی داستـــاپرمخ خورې ورې راځي
سترګوپه سترګو راته ګوره
زړه می ډک دعشق له وره
مینه داستا راته ګرانه څنګه به سپیدې راځي
کاروان د هیلوراته بارستاله کـــوڅې راځي
غمــونه شول انبارراته
رقیبان ګوره بیدارراته
ای بخته صبرخــلاص زماله حوصلې راځي
داکاڼــي بــه تــرکـمه زمــا پــر سینې راځي
کله به یــوځای شي دوزړونه
چه په ژوندموراشي بهارونه
انتظارمی دروښانه سبا یـارکلــه نږدی راځي
هوش به لکمه ورته له دې تشې مستۍ راځي
گــورې آشـنـا زمونږ داحالته
مجال مو نشته نور روزګارته
دغلیم غشې دي په زړه وینې ئې سرې راځي
«صبوره» ماتل وکړه رڼاهم تیاروپسې راځي

{/slide}{slide= آرزوبهار }
بهاربهار میـاید آنـرروز یاد بهارانت
باچهره خندان کی بینم چهره خندانت
فراموش نه شـودمرا آن شـب دوشینم
بلبل غزلخـوان وآن مـحـفـل یــارانت
ابرسیه گرفت روی تـورعـدبرسلوتی
بـربسـت لالـه رخـت زکــوه ودامانت
گهـی ان وگهـی زچـرخ زمــان چنین
کي کـند فرامــوش خــسان را استانت
دل به جانان سپردم زمن جـــان ستاند
آنکه زپشت باخنجردریدرهی آرمانت
آنکــه درمسیا ن زجان ما ریشه کشید
سرمـشـق حـــریفان گشت شهکارانت
نیرنـگ زدشمـن آیدهـمچـوتیر خدنگ
اشتباک کن پیشه تا عقد کـند کامرانت
آه جـان من بیمارتورا درمان باشد کی
تاسرمه کشد«صبور»خاکِ پای فدایانت

{/slide}{slide= یادونه }
مـینه لـــــیونۍ ده که زړه تللــــې د جانانه سره
پروتیم پـردیســــــــۍ کـــې د ســل آرمانه سره
ماته یادونه ستا رایاد شي
زړه په ښکلاوستاښاد شي
ستا یــادؤنه زړه صــــــبریږي کله آسانه سره
ګرځم هره خوا ګوتې شمارم له خپل ځانه سره
چه په ناخوالومې نظرشي
جوړدوښکو مې پرهرشي
روان یمــــه په لاره د اوښـــکو له بارانه سره
څرې مـــی ګـــــــریوان څه وکړم زمانه سره
دیدن دا ستــا راته شو ګران
چه شو روزګارغم دهجران
دهجرپه لمبوکې سـوزی زړمې د ارمانه سره
کوراوکلې هـدیره شوژړاځکه کړم ځانه سره
نفاق وکړوپه موږدغه چاری
لا تروسه روان په دغه لاری
پریږده نفاق پریږده ځان جوړکړه دجهانه سره
علم پوهه کړه خپله چه روانشې له زمانه سره
میلې به بیا په چهلستون راشی
مونږته که عزم دپیوستون راشی
جـوړ به میهن کـړي یــوالې دمینی د ارمانه سره
ګرځي به سرلوړې هرافغان دتورې دانعامه سره
کڼدی کـــپری به هـله ګلونه شي
ورک چه نفاق، لوړآرمانونه شی
سرلـوړې دا هیـواد به سیــالې وکــړي د جهانه سره
سرپه سجده کیږدي«صبور»خداې ته دشکرانه سره

{/slide}{slide= غم هجران }
درغم هجرانت هزاران آواره سوخت ای وطن
به ایران و پاکستان چه افغان، افغانه سوخت ای وطن
یکی با باده و جام و ساقی و سازوطرب کند مستی
دگر پشت درِ قصرارباب گرسنه سوخت ای وطن
برف وباران چو رحمت خدا بارد بردشت وصحرا
سردی جان سوزسر و پا ی طفل برهنه سوخت ای وطن
هر کی از خدمت و وطنپرستی بهر طرف نعره زند
این ملت افغان راتزویروطنپرستانه سوخت ای وطن
درودیوارتو خــسته شد زجـــــفـــا هـــای اغیا ر
سروسرزمین مارامنافقین صومعه سوخت ای وطن
تا به کیِ این سینه غمدیده رامزرعه کاشت اندوه کنیم
که غنچه شوق آبادی ازهرطرف رندانه سوخت ای وطن
هیچ میدانی که این زخم جان سوزدشمن بر حال ما
بیسوادی اولاد و بی اتقاقیِ سوزنده سوخت ای وطن
«صبور» ز افتادگی تو شده آواره چه کند چاره
غم تواین بینوا رادل وجان بیرحمانه سوخت ای وطن

{/slide}{slide= هــیـله }
حســن دې مـجـنـون سـرپـه صـحراکړم
یونظرراته دزړه پـه دغــه بـیـابـان راکه
توری سترګې دې څومره ښکلې ښکاري
یــوڅــوغــشــې دلـیمو راته ارزان راکه
دګلوجوړه منظره ښکاري پـه اوربل کې
ناست یـم پــه غــرمــو دګلوسـایبان راکه
خوب دسترګومې لوګې شو شـوګیروکی
په پالنګ کې دې لږ ځای دمهـمـان راکه
کله به تیریِږې راتـــــه بــیا په دغـه لاره
یونظر دتورو سترګـو لــه چشمـان راکـه
نرۍ ملادې چنګه لـــښـته په بیــضـه کې
دزړه مات پلله ته مې دا ښکلې کمان راکه
ترسوبه هسی ګرځو هـرخــوا یکه وتنـها
دوصال دارو زړه ته مـــې درمــان راکه
خوار حیران «صــبور»ولاړ ستاپه درکی
داسره خولګۍ خو راته لـــږ آسـان راکه

*****

{/slide}{slide= خال سیه }
حسنت چـــــو خـــــال خدائی دارد
نغمه ســــوز زدل جــــدائــی دارد
دل بی یار را زغـــم بــــــرم کجا
آشنای من هـــم بـــــی وفائی دارد
من زدرد عشــق وکــین نــالم واو
بانگاه فسونگـــــربیــپروائی دارد
رقـیبـان بــی حــــسـاب اندر کنار
چـــــه بـازاراست که روائی دارد
هرکــه داند کــه دل مـــاآ زارشده
صدپارچــه زهمیـارجــدائـی دارد
باد صبا پیام حاــل بدوست رسان
کان بلبل سحرچـه رســـوائی دارد
این عصرواین زمـان واین جـمال
فریبنده رخساری که جلـوائی دارد
من بحال مان همچوشمــع جـلیدم
که روزگاربما چه سا،مارائی دارد
سوزنهان سوخت صبورتاروپـودم
خال سیه دردل وجان کارائی دارد

{/slide}{slide= لویه خدایه}
دژوند دې لندبهیرکی خدایه مینه دجانان راکه
کــه ډیــره نــوي لږځلادزړه روښــان راکـه
دښکــلاوئـــې صــفتـونــــه پـــه هـرځای دی
هـــــرصــفــت تــــه ئـې توان دنګهبان راکه
ډیرزخــــمــونـــه ئې خوړلـــــي پـــه ټټردی
هرټپ روغیدوته ئې هــمـت دهرافغان راکه
هرساعت خو ترینه جــاریږي ښـکلي ښکلي
پاتـــې رڼـــووښــکوتـــه ئې قدردایمان راکه
تنــکي ګـلان مــومــړاوي هــرخــوا شــووه
رغیدوته ئې امـان پــه شان بـــاغــوان راکه
ورک کـــړې ځــنــو ځـــان دپردویوپه بازار
لارښود ورتـه دسلـــیـم عـقـل روښــان راکه
څـومــره بــیــګانه شـــولــولــــه خـپـله ځالې
دغه کورګي تموامـان لـه هـربی ایـمان راکه
خـدایه اغیــارمـی پـه سینه څادرده غوړوړي
شنـې وړانـګې دا زړه تــه دشنه اسمان راکه
دمخ ښکلائې په دوړواولوخړو سپیره شـــوه
دحسن سپوږمۍ ته ئې لعلونه د واخـان راکه
لاس د دعـا خــووچــت کړې « صبور»تاته
مــات زړه تــــه مــې یــو موټی افغان راکه
{/slide} {slide=سرې نارې}
بهاربهار میـاید انـرروز یاد بهارانت
باچهره خندان کی بینم چهره خندانت
فراموش نه شـودمرا ان شـب دوشینم
بلبل غزلخـوان وان مـحـفـل یــارانت
ابرسیه گرفت روی تـورعـدبرسلوتی
بـربسـت لالـه رخـت زکــوه ودامانت
گهـی ان وگهـی زچـرخ زمــان چنین
کي کـند فرامــوش خــسان را استانت
دل به جانان سپردم زمن جـــان ستاند
انکه زپشت باخنجردریدرهی ارمانت
انکــه درمسیا ن زجان ما ریشه کشید
سرمـشـق حـــریفان گشت شهکارانت
نیرنـگ زدشمـن ایدهـمچـوتیر خدنگ
اشتباک کن پیشه تا عقد کـند کامرانت
آه جـان من بیمارتورا درمان باشد کی
تاسرمــه کشدصبورخاکِ پای فدایانت

{/slide}{slide=سرې نارې}
دوطن په ننګ دافغان تـوره شوه وچــته
دیووالي تـړون بـــلنه وطنوالته ورکومه

دوطن په ننګ تــړلي افغان توره تیره ده
ملی پیوستون تـه ئې وچته کړې ناره ده
داغیارئې ماتـه کړې خوله تل په تیشه ده
دوطن لـرغونوکی ئې هرچاته ننداره ده
دازادۍ شمـــله به تـل زه وچته ګرځومه
داتحادلاسونه ورکړۍ دښمن نسکورومه

دبـیلـتا نه خــبــره مـکړه بیا راته اغیاره
ځان سـاته د دې مـظــلــوم ملت له قاره
ستااسلافوورکه کـړې وه دلـته خپله لاره
خطانشې زمـــریان بـه دوباسي تړانګه
لاره په لاره وږده لاســونه لڼدومــــــــه
اتحادلاسونه ورکړۍ دښمن نسکورومه

نن ټپس گوره خـــیال دښکاراسان کړی
فـکـر دالـوتنـــې د بازانو پر آشیان کړی
منګولو ته نګوري دمښوکي ارمان کړی
له ښاماره سره تلاش دیو پټ پیمان کړي
ناښاده به شـې پاتې دا ګـواښ درته کومه
اتحادلاسونـه ورکړۍ دښمن نسـکورومه

کله خـدایـه دیدنِ ئې زماپه نصیب بیاشي
چاره وکـړه که داغــم را ځنې جـلاشي
مینه محبـــــت بیرته یوبــل سره پیداشي
دژوندغوټۍ دګل پشان هرچاته زیبا شي
دګلوڅـانګه په هرځای اتلان ته ورکومه
اتحادلاسـونه ورکړۍ دښمن نسکورومه
****

{/slide}{slide=ګــــــیــله }
وطن شـــوهرخـــــــواه دپـــردوځنې پاماله
ګیله وکړم زه چاله
په هلمند راغلی جنګ دی
په ناوه اومیــــوند ننګ دی
بازار د ورانیو ګــــرم شــوی هــره خواله
ګیله وکړم زه چاله
نشــــته چاتـه مینــه محبت
کوټـــه شـوې مودې بخـت
دیــو بــل سره جنــــګـیږي هریو وطنواله
ګیله وکړم زه چاله
ناستې ځوانې کونډې په کور
بوره شــــوې میندې هرلور
دا ســوغــات دی، دجنګ مــونږته ګــرانه
ګیله وکړم زه چاله
چـا لـــیــږلـــي دي بـمونه
چـا کـــرلــي تــریــاکــونه
نراځي دوطن غم چا ته هــریوشو بداعماله
ګیله وکړم زه چاله
پردي ګرځي په وطن کې
اختیارمونشته په میهن کې
ترویزم سره جــګړه ښــه بهانــه ده اشغاله
ګیله وکړم زه چاله
وطنه کله به شې ځوان
چه وکــرم درکې ګلان
«صبور»ستا دځواني په تمه لاړبه شي اُقباله
ګیله وکړم زه چاله

{/slide}{slide=پیوستون}
شپه راغـــله تیــاره ده څــه لیدلاې نشم
دژونـــد نآخـوالـو کې ګــــرځیدلاې نشم
هره خــوا دنفـــاق لــــمن غــــــوړیږي
مینه ددلـــبرده راته ګرانه هیرولاې نشم
څوک کــړی دژبــي څــــوک دمـــذهب
دعداوت داسیخبری خواوریـــدلاې نشم
په ټا ټوبي مې کــوي غــلیمان لــــــوبی
له خپل ګــوګلــه د چـالاس لڼدولاې نشم
دشنوغوبـــل جوړوچــت مي پرسینهشو
د مړغنډۍ سوغات ته هیڅ ویــلاې نشـم
تـــرســوبـــه راروان داسـی بـهـــیر وی
پټه خـولـــه دړې وړې وطن لیدلاې نشم
د ولسونو خـیرپه یـــووالـــي کــی ښائې
دا توراوشنه واکداران خو زغمـلاې نشم
اختیارترینه تللې غلامی ته خوشحالیږي
داسی ناکسانـوته خـوسر ټیټه ولاې نشم
جګې شمـلې ګــرځیدلي تل د افغان بچې
دا ویاړخو هیڅکله دلاسه ورکولاې نشم
اوازوچــت دپیوسـتون کـــــړم ولــسوته
دغو نارونه خوهم کله صـبـریـدلاې نشم
رنځیږم پردیسۍ کــې «صبوره» ځـکـه
دیووالي نــارې دچاغوږته رسولاې نشم

{/slide}{slide=بهار}
نن راغلی دلته ښکولې بهاردی

هرخـوا ګوره ګـل اولاله زاردی

هلته نګورم د اخــزوتـش ډاګونه

طوفانوکې ئې ورک شوې بهاردی>

چه ترینه زخمي زخـمي بدن دیاردی

څنګه به خوندراکــړې دا ګل وبهارنن

چه ورک پکې سپرلي زمونږدنوبهاردی>

څوک ده بیخبره چاجوړکړی ورته بازاردی<>

څوګ خـــرڅشوې په خــدمت دخپل با داردی

څوک لري مزې چړچې خوبل دلوږینه بیماردی

څوک جنګ غـواړي دسـولې نه بیزاردی

څوک ژغوري یارخوتنها پاتې په دې لاردی

څوک ئې نکوي پوښتنـه دچاورک پکې مزاردی

څوک ټولوي ډالروطنِ پریښی په کوڅه اوبازاردی

څوک ده بې پروانه دیارنه داغیارله دواړونه افګاردی

څوک په وینوکی پروت تباه شوې دبمونو پرې انګاردی

داڅرنګــه بهــارده وایه چې ټــوټې ټـوټې پکې زړه دیاردی

هرټـوټـه نارې وهــي سره یــوشۍ کنه خومرګ موپیرداردی

غــوږونــه واړه کــاڼه شــوي نـاوري څــوک نـارې او سـورې

ځکه له ډیرغمه «صبور» وهي هـرچاته دورورۍ ښــوږې نارې
{/slide}{slide=درد دل}
وطنم مراببخش
مراببخش که دربیچاره گی تو چقدر ناتوانم
قلبِ تورا پاره کردند وهرطرف خون است
ومن، میبینم!
اری من میبینم که مادر وطنم دراتش میسوزد
هرطرف بمب است و راکت
اتش است واتش ،
ومن!
ومن جز تماشاِ زخمهای تو، چقدر ناتوانم
مادری نشسته فرزنداش راکه بمب شکمش رادریده
آری آری بخدا
خشک ومبهوت توگوی خون واشک در وجوداش خشکیده
ساکت شده
بی حرکت شده
گنگه چویک بت شده
نگاهان اش به یگانه فرزنداش دوخته شده
که دیگر از سخن گفتن
ازمادر،مادرصداکردن
ازحلقه کردن دستان دورگردن ِمادراش
ازگیریه ونازهای طفلانه اش
ازنفس کشیدن اش بازمانده، شهید شده

ومن، میبینم!
میبینم عدهِ را که مسلمان اند وازاسلامیت بیخبر
عدهِ انسان اند وازانسانیت بیخبر
ملکیت غصب میکنندو ازمالکیت بیخبر
حق تلف میکنندو ازحق بیخبر
حقوقِ خودمحترم شمارندوازانصاف بیخبر

و من،میبینم!
میبینم که، درغم زر اند و ازتوبیخبر
درعیش ونوش اند وازتوبیخبر
درفکرویرانی اندو ازتوبیخبر

درخدمت بیگانه اندو ازتو بیخبر

درفکر امروز اندواز فردا بیخبر

ای ها ای مردم!

ببینید وطنِ تانرا کشتن واسیر کردنِ فرزندِ تانرا

لباسِ نارنجی پوشیدن تانرا

ببینید دشمنان تانرا
انگشت شمار وطندارانِ تانرا
این دشمنِ خود، بیگانه پرستانِ تانرا
کسی زبانِ تانرا
کسی دین ومذهب واسلامِ تانرا
چطور به بازی گرفته وطنِ تانرا
خود زرمی اندوزندو ویران میکنندوطنِ تانرا
بشناسید سالوسانِ تانرا
خوب سیاستمدارانِ تانرا
عالم وملاِ دروغین وراستینِ تانرا
خائن وجنایتکارِ تانرا

انهائیکه برباد کردن وطنرا

مکتب ومدرسه سوختندو بیسواد ساختن اولاد وطنرا

خود راغلام واسیرکردن وطنرا

نه باید بخشید بیگانه یاهم وطنرا

نبخشید،جنایتکارانِ وطنرا.

ومن، میبینم!

چه جنگِ است بر سرِ کرسی

خیز وجست است دربی اتفاقی
هرکی ګوید منم،

منم جزواجب الاحترمِ وطنم کسی نباشد دربرم
خوب کردم یا خراب وطنم
کسی نپرسد، این است حقم.
ومن، میبینم !

خدایا چقدر ناتوانم،
میهنم!
دلم میخواهد تورا یکد م از دشمنانت نجات دهم
همه را نابود کنم،
دشمنانت را خوردو خمیر کنم
بگذارم در چنگ عدالت وانصاف،
تا باشند درزندان

ویا بروند برسرچوبه دار چه ها نکردند باتو،
هستی و داریی تو،
دار و ندا ر تو را دادند به باد.

ومن، میبینم، مراببخش ،چقذر ناتوانم من

مینویسم این چندسطر را با صدارمان
باچشمی گیریان
با اه وفغان
با قلب سوزان
بادردِهجران
چُپ وخموش از دوستان
با اه ونالهِ ضعیفان
مرا ببخش !
چقدر ناتوانم من،
مراببخش جزاین چند سطر،

چیزی بیش نداشتم تا درره تو نصارکن قلبم را شاد کنم

خاطرم را ارام کنم

فریادزنم زنده باد وطنم...
{/slide}{slide=حالات}
زه افغان یم زما وطن افغانستان دی
دا وطن په مونږ باندي ډیرګران دی
سرو مالمو جار لهَ دې ګران افغانستان دی
مونږ ګتلې ازادۍ دې ډیرو وینوپه تاوان دی
وربه یې نکړو ترڅو چه پاتی یوافغان دی
ازادۍ ده علمه سره خوند کړي
بیدې علمه هر چاته ژوندونګران دی
وږورۍ خپل بڼ ته شاو خواه ګاوڼد ته
ټول ژوند کړی بلدنګو کې ښه ښه تعمیر و کې
افغانان دي لاتر اوسه په خیمو او کندوالوکې
څوک لری اتوم څوک ګرځي اسمانو کې
افغانان سوځوي مکتب هم اخته دي په جګړو کې
افغانانو! وګورۍ خپل ژوندته ځیرځیرخپل چمن ته
ټول جهان شو الکترونیک تاسې ناست الکین ته
هرچا ته ازادۍ خپل په اختیار دا همت غواړی
فایده اخستل له حالاتو دا ستر هنر غواړی
نور به نه دغه وخت دغه ساعت وي
نه به دا مرستی دا اخلاص او سخاوت وي
راځۍ چه ټول شو سره وطن وګټو
علم او پوهه ، رغونه هر ساعت وګټو
{/slide}{slide=اندوهِ زنِ افغان}
ګلِ داشتم ګلِ یکدانه من
تاج سرو زیبِ خانه من
چه شدکه رفت ازکاشانهِ من
یادم است اخرین شبی که ګفت بمن
دوستت دارم ازدل، دوردانی من
ولی حالا،
حال در یاد اوشب را سحرکنم
عمر خود بی ثمربه سرکنم
روزوشب همی بینم سوی در
چوصدای زنګ درشود
دل ازسینه بدر شود
اینک امد یارم
دل ودلدارم
ده وم سوی در
تا حلقه کنم دست از کمر
درباز شود
سینه باند، از پرپر،
چقدربی وفا بودی که نګفتی بمن
تورفتی وماندی سه فرزند،
نه!
تونبودی، بی وفا بود بخت من
تا باشم تنها باسه فرزند،
یک وسه وپنج ساله،
همی دارندازدوری پدر ناله،
بیاد دارم صبحِ را که اخرین دیدار
دویدم تا دمِ درِ حیات
دیدم جمالش
بوسیدم لبانش
چرا تاپشت در دویدم من؟
شاید این بود اخرین دیدارش،
هنوزدرفکران بوسه بود
تشنهِ اغوشِ جانانه بودم
شنیدم صدای مهیبِ انتحار
ګرچه بودصدا،ازدوراِ دور
ګوی قلبم را پاره کرد بیکبار
ناخوداګاه فریادزدم
فرزندانم را یکا یک صدا زدم
ګرفتم در اغوش،
ګوی کسی، ګفت بمن
ګفتم پدرات...
هنوزحواسم نبود جمع
نشسته بودم درغم
کی شام شود؟
تا یارم باز درکنار شود
که رسید خبربمن
حدسم صحیح شد اندم
در انتظاراو پنج سال و نیم ګذشت
دیګر شب نشد، روز بمن
{/slide}{slide= اندوهِ زنِ افغان}
ګلِ داشتم ګلِ یکدانه من
تاج سرو زیبِ خانه من
چه شدکه رفت ازکاشانهِ من
یادم است اخرین شبی که ګفت بمن
دوستت دارم ازدل، دوردانی من
ولی حالا،
حال در یاد اوشب را سحرکنم
عمر خود بی ثمربه سرکنم
روزوشب همی بینم سوی در
چوصدای زنګ درشود
دل ازسینه بدر شود
اینک امد یارم
دل ودلدارم
ده وم سوی در
تا حلقه کنم دست از کمر
درباز شود
سینه باند، از پرپر،
چقدربی وفا بودی که نګفتی بمن
تورفتی وماندی سه فرزند،
نه!
تونبودی، بی وفا بود بخت من
تا باشم تنها باسه فرزند،
یک وسه وپنج ساله،
همی دارندازدوری پدر ناله،
بیاد دارم صبحِ را که اخرین دیدار
دویدم تا دمِ درِ حیات
دیدم جمالش
بوسیدم لبانش
چرا تاپشت در دویدم من؟
شاید این بود اخرین دیدارش،
هنوزدرفکران بوسه بود
تشنهِ اغوشِ جانانه بودم
شنیدم صدای مهیبِ انتحار
ګرچه بودصدا،ازدوراِ دور
ګوی قلبم را پاره کرد بیکبار
ناخوداګاه فریادزدم
فرزندانم را یکا یک صدا زدم
ګرفتم در اغوش،
ګوی کسی، ګفت بمن
ګفتم پدرات...
هنوزحواسم نبود جمع
نشسته بودم درغم
کی شام شود؟
تا یارم باز درکنار شود
که رسید خبربمن
حدسم صحیح شد اندم
در انتظاراو پنج سال و نیم ګذشت
دیګر شب نشد، روز بمن
{/slide}{slide=جوړول}
وطـــــــــــنــــــــه تــــــاتـــــــــــه مـــــــې ســــودا ده
تـــــــــاکــــــــــــــې ابـــــــادي څــــــــــوک جوړوي؟
هـــــره خــــــــــواته ګـــــــــــوره ورانــــــــــــــې ده
تاکــــــــې دا ورانــــــــي څــــــــوک جـــــــوړوي؟
ګـــــورمـــه هـــره خـــواه چـــه نه علم شته نه پوهه
تاکی د عــــلم او پـــوهه رڼـــایي څـــوک جــــوړوي؟
درلــوده مـــوخپــلواکــي خوپــاتې شـــوه بـــیســوادي
تـــاکــــې دابـــیســــوادي څــــــــــــوک جــــــوړوی؟
ګاونډي لــــري اتــــوم ، ګـــرځـــــي اسمـــانـــــوکې
تاکې تش ده لوټواوګټو مکتبونه وداني څوک ورانوي؟
عـــمـــر تــــیــــر شـو هرخـواته تـودې دښمنۍ شوې
تــــــاکـــــــې دا شــــــــــته دښــــمني څوک جوړوی؟
« ‎صــبور»حـــــیــران دا ټـــولـــو پوښتنو په څوچ کې
زماګرانه وطنه!
داټــــــــولــــــو پوښـــتـنوته به ځواب څوک جوړوي؟
{/slide}{slide=زن افغان}
ای زن زیبا افغان! ګل غنچه من

ګل ګفتم و خجل ګشتم از ګفته من

ګل کی ګیرد جای تو درسینهِ من

ګل کی دارد دلارائی تودرآینه من

چون توکی کند زیبا خانه وکاشانه من
ګل زنده کند باغ وباغچه
توزنده کنی دل وروح بخشی زندګانیِ من
خمارسیاه چشمانت راچه جلوهِ
این خمار چشمِ سیاه تو، بوود بادهِ جامِ من
سرخیِ لبانت چو لعل بدخشان
لعل لبت شرراندازد برجانِ من
زیرلب، برق زند آن دندانِ صدف

این لبخندِشاداب تو، زنده کند جان من ای زن باشهامت افغان! هستی با صفا
جهان کم داردمثل تودرخودهمتا
چون تو کی داردبامهرو با وفا
تو هوس خود قربانِ وفا کنی
نشسته جوهرِ جوانیِ خود فداکنی
این عشق است بینظیردر دنیا
چراقدرش را نداد دانا
می بارد زهِ رُخت صداقت وراستی
این صفت جززن افغان، کیَ دارد همتا
زیبائی ولطافت تو را این همی سودا
این پیکرقشنګ وبلورینت، دارد چه موجِ زیبا
چون بکشائی آغوشِ ګرمِ خویش
زنده کند روح وروان درهرجا

ان زن ستیزان چون تورا رنجورکنند
ندارند صفت مردی
این صفت زه خود دورکنند
کسانی چو تو رااشفته کنند
با خجالت چرا همبستر کنند
انکه برُ ند زِ تو،بنشیند باغیر
دهندزر زِدست،چون خودخطاکنند

عبدالصبور ایلنبورګ ،جرمنی ۲۰۰۹/۰۲/۲۲

{/slide}{slide= امنیت طالب}

ګویند دروقت طـالبان در ملک امـنیـت بود
این امنیت را طـالبان اورده بحـکمــت بود
پاکستان کــرده به طـالـبان این خدمـت بود
چون ملک افغان صــوبه پنجِ این حقیقت بود
****
شرعیت
زه یم طالب، راغلـــې چه شرعیت جاري کــوم
په ملک کې بې قیدوشرطه اسلامیت جاری کوم
مــکتبونه بند ښځې په کور ژیرې وږدې کــړی
زه بې علم اوپوهې محمدي شرعیت جاری کوم
****
پیژنم
زه یــم طالب بی له اسلامـه بـــل شـــې نـــه پیـــژنم
علــم پوهـــه مکتـــب داسې خرافـــات نــــه پـــیژنم
روزي رسان مو خدای ده زمـونږ شـــاته پنجابې ده
بیله ISI نصیربابراو وسامه نــه، بل اســلام نه پیژنم
****
سبق
زه یـــــم طــــالــب ویلـــــې مــي سبـــق دي
دپنجاب په مدرســـوکې خــــه پــه شړق دي
ټوپک د دې سبــــق لـــــومړې شـــــرط دي
خدمت کړو امریکه ته بدې مو ټق اوپق دي
****

ازادي
ازادۍ او خپلواکۍ ته خوشحالیږو مونږ
کله چه مکتب وسیځو بیا ګډیږو مونږ
اندیښنه د علم او پوهې هیڅ ونکړه مونږ
په ازادۍ اوخپلواکۍ کې، په اصل اسیرانیو مونږ
****
متحد
یــک جمــع یـــک دومــیشــود

این صدا ازدو لب بیرو میشود
بیدون لب کی ګفته دو میـشود

چو متفق ازقلب بـیرو میشــود
****

هجران
منم افغــــان ز درد افـــغـــان مــــیـګویم
اواره ام ز درد هــــجـــــران مـــــیګویم
سوزدرد وطن در دلم شــــراره دارد
که زاین سوزهجران به هرافغان میګویم
****
غلام
من اوره هستم ودر بند
ندانم چرا فتادم در بند؟
میخواهند غلام شـــوم
رجحانم وتاباشم دربند
****
ګناه
لحظهً به حال ملت افغان نګــاه کـردم
ګـوئی ګنــــاه نا کـــرده ګنــــاه کـردم
از مظـــالم بر ملـــت افغان بیــدیـدم ولی
مهرسکوت برلب کوبیده هیچ نګاه کردم
{/slide}{slide=نوروز}
دوستان مبارک مبارک اینک نوروزو بهاراید
وقت ګلو وبلبل ولاله زارچه خوش به دیاراید
قمری به چمن میله ګل سرخ مزار اید
میله نوروز نیکان ما هر سال یکبار اید
وقت زیارت سخی جان همه به مزار اید
این جشن باستان یما روز اول بهار اید
هفت میوه تر کنید که وقت میوه بهار اید
صفره هفت سین درهرخانه چه مزه دار اید
باز میله دهقان و وقت کشتزار اید
نو بهار ان هرات باستان چه خوشبار اید
باز میله تخت صفرهرات و وقت کا ر اید
این میله دو هفته قبل به پیشواز بهار اید
نوروزچو پيام شادمانى و شادابى شاخسار اید
پيک بهار نخستين روزنوروزدرفصل بهاراید
درختان شکوفه باران و دشتها لاله زار اید
عطرفشانِ شکوفه وګل بمشام زه نو بهار اید
دست دعا برارید که بهارِخوشترازسال پار اید
چندبیت ازحکيم فرخى سيستانى ازاین قراراید
« ز بــــاغ اى باغبان ما را همى بـــوى بهــار آيد
کليــــد بــاغ ما را ده که فــــردا مان بکـــار آيد
تـو لختى صبر کن چندان که قمرى بر چنار آيد
چـو انـدر باغ تو بلبل، به ديــــــــدار بهار آيد
تـرا مهمان نا خوانده بروز صــــــد هـزار آيد
کنون گر گلبنى را پنـــج شش گل در شمار آيد
چنان دانيکه هر کس را همى زو بوى يار آيد
بهـار امسال پندار ى همى خـوش تر زپار آيد
ازاين خوشتر شود فـردا که خسرو از شکار آيد »
{/slide}{slide=کدام بهار}
موسم بهارایدو هوا دیګر
نوروز باستان اید و نوا دیګر
روح وروانرا زنده کندهوا بهار
زشګوفهای درختان بمشام ایدعطرها دیګر

زیرِ اسمان ابی
دشت ها زلاله ها دارد سرخی
در سرزمین من
درسرزمین من لاله ها جای اش را عوض کرده
شادابی وسرسبزی اش را سپرده به فراموشی
یادګارشده ماندګارشده
درقلب من،
در قلب من بعوض باران خون می بارد
شګوفها تکیده وګلها پژ مرده شده
قطرات باران امیخته باخون
لاله هادرسینهِ داغداراش فرورفته
اشفته وخشکیده
زیرپــا شده
زیرپایِ هرسیاه،زخمی
ای باغبان!
باغ خشکیده تو دیګر بهارندارد
مزار تو دیګر ان لاله زار ندارد
کوه ودشت تو دیګران سرسبزیئ بهار ندارد
بلبلان دیګر ان نغمه وسازوپر ندارد
کیِ میګوید که بهار امد؟
باز بر این دشت وکوه لاله زار امد
سبزی وشادابی واختر تابان امد
دراین روز، روز اول سال، بهارامد
تاریخ عوض شد، روز و ماه وسال عوض شد!
هر نونهال باغ توراعمرپربا رعوض شد
بهار تو کجا است ای درمانده زه قافله بهاران؟
تا هنوزباران خون درباغِ تو نه خشکیده
هنوز خمچه های اشفته قد راست نکرده
تا به قدومت لاله و ګل برافشاند
به امد نت مباهات کند
نغمه وسرودوساز کند
میله دهقان زنو اغاز کند
که بهار اید روزِ دیګر
نوروز باستان اید روزِ دیګر
به میله نوروزاید «صبور»بارِ دیګر
این کدام بهاراست،که دارد روزِ دیګر؟
{/slide}{slide=نه راځي}
کلونه تیر شو خو دا وطـن ته سـولـه نـه راځي
هر خواه جګړې تودې دي خو میـنه نـه راځي
څوک شو طالب څوک مجاهدوڅوک توریست
هر یو یوي خواته، هیـڅوک په لاره نه راځي
ورځ او شپې تیریـــږې وطـن ‌شــودړې وړې
هریوپه خپل غم کې دوطن غـم چاته نه راځي
هریو غواړې چه پخـــــپلــه ټـــولــــواک شي
هیڅ یو دیوبل سره دوطـن پــه خواه نه راځي
نومولۍ سلو کــسـانو ځانونه افـــغــان ریاسته
هریو وایې زه یم په سلام یــوبـل ته نه راځي
وګورۍ یارانو دا اتــفـاق ده کــــه بــی اتفاقي
دې وطن ته پکار نفاق او تــــفرقه نــه راځي
نوې ســتراتــیژي ده امــــــریکه جوړه کړې
بي له افــغان داستراتیژې کــــامیابه نه راځې
دا افغــانان دي «صبوره»چه وطـن جوړوي
هیڅ افــغان د دښمن سره په خـــواه نه راځي
{/slide}{slide=هموطنته}
ای زماګرانه وطنه ستا دزخمونوشکوه وکړمه زرچاته
دا تند شعرونه لیکم ترسووشرمیږي دا نااهله هر چاته

ای زمادګــوتــو په شــمــارهمـــوطـــنــه وایــم تـــاته
ای پـــــــــردو تــــــــه نوکــر همــوطنه وایــم تــــاته
ای جهـــلـیــــــــــــارهـمــوطـــــــنــــه وایــم تـــاته
ای بـیخـبره ترسوبه نوګــري کــړی بیوطنه هرچاته

ښــــــــــــــهّ پـــــــــــه غــــــــــــــــــــــوږو واره ته
ښــــــــــــــهّ پـــــــــــه غـــټــوســتــرګــوه ګــوره ته
ښــــــــــــــهّ پـــــــــــه عـــقــل پـــــــــوهـــــــــه ته
ښــــــــــــهّ ګــــوره پـه غــټـه خــیــټــه هــــر چاته

دا وطــــــــن دا ګـــــــران افـــغــانســتان ګـــوره ته
دا د زمـــــریانو شهـیدانو مــــــــدفــــــن ګــــوره ته
دا ورانــــــې کــوڅـــې دا خـــنـــدقـــان ګــــوره ته
دا ویجاړ کــــورونـــــو ته حـــــیـــــران ګـــوره ته
دا ســــوي بــــاغـــونــــــــه درخــــتــان ګـــوره ته
دا شــــاړې دښــتـــې دا چــمـــن ګـــوره ته
دا ســپــیــره خـــلـــک دا ځـــوانــان ګــــوره ته
دامـیـندې داخــویــنـدې دي، دردمـــــــن ګــــوره ته
دا نـــــوي ځــــوانـــــان دګـــلــشــن ګــــوره ته
دا دبڼ ببرسري ښــکلــي مــاشـــومــان ګــــوره ته
دا دژوندغوټۍ ښکلـې پیغــلـې د مـیهــن ګــــوره ته
دا پـه مــخــدره تــوکــو اخــته ځـــوانـــــان ګوره ته
دا دوطــنــــوالــــو دسـرو ویـنو فـوران ګـــــوره ته
دا پـه وینـورنـګ مـاشـومــانو ژړا کــــړه هــر چاته

که ووایمه چه نشته درکی عقل اویې بیعقله لیونې ته
که ووایمه چه په غبرګوسترګو ړوند نشي لیدلې ته
که ووایمه چه په غیرګو غوګوکوڼ نشې اوریدلې ته
که ووایمه چه په غبرګوپښوشل نشې مرسته هرچا ته

دا بـــــه سخـــتــه ګـــنــاه وی دا وطــــن ته
دا بــــه سخـــتــه جــفــاوي دا مــیـهــن ته
دا بــــه سخــتــه خـطـا وي اسـلام اومـسلمـان ته
دا بـــــه وي ســخــتــه تــیـــروتــــنــه هـر چا ته

دا ټــولې ګــورې تـــه ولـــی نــه شــرمــیږې ته
داکـــڼــډې کـپـرې ګــورې تــه ولې نه شرمیږې ته
دا ظـلمـونه داتـیري ګـورې تـه ولـې نـه شرمیږې ته
دا کـوڼـډی روڼـډی ګورې تـه ولی نه شــرمیږې ته
دا دپردووژنې، نیونې ګورې ته ولې نه شرمیږې ته
دا دمـکـتبو نوسوځونې ګورې ته ولې نه شرمیږې ته
دا د اولاد بیسوادي ګورې ته ولـې نـــه شـرمیږې ته
دا پـردوتـه غـلامي ګـــورې پـــوزه نشــته هرچـا ته

لــــــږ ســـر پـــــه ګـــریـــــوان کـــــړه ته
لــــــږ راشـــه پــــه عـــقــل ځان انسان کـــړه ته
لــــــږ نــظـــرپــــه نـــــور جـــهـــان کــــړه ته
لــــــږ نـــظـــر پــــه ګـــاونــډیــان کـــــړه ته
لــــــږ نــظـر پـــه مــلــک او انـــســان کـــړه ته
لــــــږ دعــلـم پـــوهـــې ډیـــوه روښان کـــړه ته
لــــــږ پـــــــام پـــــه ابـــــادي دځــــان کـــړه ته
لــــــږ مـــینــه مــحــبــت پــه مـورګران کــړه ته
لـــــږ ځـــان ســپــیــن پـــه دی زمـــان کــــړه ته
لـــــږ د غلامۍ نــه خلاص خــپل ځـــان کــــړه ته
لـــــږ ځـــان ســر لـــوړی کـــــــړه هـــرچــا ته

هلـــــه بـــه جـــوړ دا وطــــن کــــــړې ته
هلـــــه بـــه ښــکلې دا ګـــلــشـــــن کــــــړې ته
هلـــــه بـــه ګــلــــزار دا چـــمــــن کـــــړې ته
هلــــه بــــه ســمــسور دا مـیــهـــن کـــــړې ته
هلــــه بــــه مینه مــحــبــت د ځـــان کـــــړې ته
هلــــه بــــه تــــیــــارې روښـــــان کـــــړې ته
هلــــه بــــه ســـپــیــن ځــــــان ګــــــړې ته
هلــــه بــــه سیــالــې د جـهـــان کـــــړې ته
هلــــه بــــه کـــړې ځـــان مــحبــوبــه هــر چا ته

چــــه جــــوړه تــــــوره مـــیـــــړَنــــۍ کــړې ته
چــــه جـــــوړه دوطن ښکلې ځـــوانــۍ کـــړې ته
چــــه جــــوړه مــینـه اومحـبـت د ودانـۍ کــړې ته
چــــــه جــــــوړه ورانــــــه ورانــــۍ کـــــړې ته
چــــــه جـــــوړه عــلــم پـــوهــــولــــۍ کـــړې ته
چـــــه جــــوړه د دی وطـــــن ســیــالـۍ کـــړې ته
چــــــه جــــــوړه ورور ولـــــــــــۍ کـــړې ته
چـــــه جــــــوړه خپـــلــولــــــــــــۍ کــــړې ته
چـــــه جـــــوړه کلـــکـــه ریـښتـینـولـــۍ کــړې ته
چـــــه جـــــوړه کـــــړې ګـــــلالــۍ مـینه هرچا ته
چـــــه جـوړکړې داټول، پاتې به نوې ژړا نورچا ته
{/slide}{slide=دپیغلتوب خوب}
خوب مې دي لیـــدلــې مـــلـــــګرئ وایــــم تــــاته
دبام پــه سر پرته پــه پالنګ د سـپوږمـــې رڼـــاته
خیالونه مــــــې پــــــه زړه تــــاویـــدل را تـاویدل
د سپوږمـــۍ پــــه مــــخ کــــتلــــې مــــې چــاته
تصور کې مـــې دچـــاخــیالــــونــــــه جــــوړلول
زلــــفـــې مـې په ګوتوراتاولې کله په مخ کله شاته
پــه فـــکـــرونـــوکـــې ډوبـــه نــه یمـه پویه شوې
خـــــوب وه کــــه نشه د ځـــوانـې راغلې وه ماته
یــــو څـــوک دی پـــه پــــالنــګ مـــې راخـــتـلې
دګوتوپه څوکوزلفې نازوي ناست غلې مې خوا ته
ســتوري دي اســمان، شــاوخــواپه ځـلیدوښکاري
زړه زما په رپیدو توان نشته چه وګــورم هـواتـه
دا څــــــوک دي پــــــه پالــــــنګ مې راخـــتلـې؟
مــــینـه لـــــیونــــې ده کـه جنون ختلې سراوپا ته
سترګي له خـــماره نــــه وازیـــِګي وږورمه سه
باد نودې سره موښې ګلان غوټې جوړوې سباته
د عــشـق وږمــــې دي چـــــه ځي راځې یوپر بله
وریښمین بـاد سادریــــې وړې رانـــــــه شـــــاته
دا ســـی شـــپــه وه ای مـــلګـــرو دهــــوســـونو
پـــویــه نشـوم دا بورا لکمه خواه راغلې وه غلاته
تـــاویـــدم راتـــاویــدم په پـالنګ کې ومه ناقراره
چه دمـــورمـــې راته غږ شو لورې پاسه مانځته
چـــــه مــــې سترګې کړې راخـلاصې بیا سبا وه
زه دعشق په خولو ډوبه ولاړه وه مورمي سـرته
خــــوبـــونـــه واړه د ځـــوانۍ ښــکلې خـــوبونه
دا ځــــوانۍ هسي یوخوب ده د دنیا شاه او ګداته
دا وخـــتونـــه د ځــوانۍ څنګه هسی ژر تیریږي
که مینـــه لیـــونۍ ده چـه پام یې نکیږي وه چاته
{/slide}{slide=ستا په عشق}
وطنه ستـــا پــه عشــق کـــې بیماریمه
ستا د دردونو او ټپونه زه ناقرار یمه
ورځ می ده تورتـــم شپـه راته غم شي
چه وګورم دسو ناخلفودلاسه افګار یمه
بیشمارزخمونه دی خــــوړلې پــــه ټټر
دهرزخم روغیدوته دِ ګړۍ شماریمه
څوک نشته په زخمونودی مرحم کیږدی
په عقل پوه طبیب ته سترګې پلاریمه
شپه ده تیارهٔ، لاتروسه غوړیدلې دی تورتم
د لمرختو ته به لا ویښ تر سهاریمه
چاچه درکړی تاته ټپونه بیشمار هرساعت
ددغـــــــونـــاکسو پرزیدوته انتظاریمه
لمربه شي رڼا به شي هـــر څه به ارام
دابه هغه ساعت وی چه زه ورته امیدواریمه
صبوره دسهارستوری به را ښیږي ضرور
خو زه بـه ورته په کور یابه په کم غاریمه
{/slide}{slide= سولې ته سلام}
چـه مینه ددلــبرمی شی ترلاسه
سولې ته به یوځل دزړه نه سلام وکړم

ســهارشی لــــــمــرراشی لپاسه
زه ئې پـه لیدو دزړه تسل اوارام وکړم

پـــرنســتل شي مکتب اومدرسه
رڼا ته ئې د روښانه سـبا اهتمام وکړم

یوه غـوټۍ دګلاب یوه له نرګسه
سـره یوځای جـوړعــطردماښام وکړم

کــــه ونسي هریو یوبل له لاسه
خوشحالۍ شراکت تـه دخپل کام وکړم

سولې تــه دهـــر چا ده تالوسه
استخاره به ورتــه دخاص وعام وکړم

ټـــول راټــول شوي خداناترسه
په واروار به ورته تلاوت دکلام وکړم

ورک به شي هـرنااهله اوبیپاسه
لعنت ئـې وطنوالوســره په کنام وکړم

«صبور» ژړېګــي لا تـروسه
چــه چـــاتـه زه ګـــیله دخپل قام وکړم
{/slide{slide=مسافریار}
یـارمسافرشـوچیرته خـوب ماله په کورراځي
کــلـــــه به خـــط او خـبـــرماته نـــور راځي
یــــارمســـافـــــــــر شــــــو لاړ لــــه کـوره
کلـــه بـــــه بــــیــا زمــــا په لــــور راځي
جــدائـــــۍ دی په مـــا بــــل کــــــړۍ وردی
زړه مـــــې ستـــي ســــــوئ نســــکــــوردی
زړه نـــرې شــو شپـــــه او ورځ ژړیــږي
ارمــان یــــې زمـــا پــــــه زړه وریــــــږي
پــــــه مـــــا ورځ اوشــــپـــه نـــتــــیــریـږي
ددیـدن غــوټــې به یې کلـــــــه راغــوړیـږي
جــدائـۍ دی پـــه مـــا بــــل کـــــــړۍ وردی
زړه مـــــې ستـــي ســـــوئ نســـــکــــوردی
نـــن مــــې لیـــــدلـــی داســـــــی خــوب دی
چه راغـلې یـې خـط اوخــبرله کم صوب دی
خدایـــــه تــــاتـــــه مـــــې دخیر ســــوال دی
زړه راتـه وایـي یــار راروان عنقــــریب دی
جــدائـۍ دی پـــه مـــا بــــل کـــــــړۍ وردی
زړه مـــــې ستــــــي ســوئ نســـــکــــوردی
ارمان به مــې پوره شــــې زمـــــا نـــــګاره
کـــه زه جـــارو کـــــــړمــــه هـــــغـــه لاره
ګــــلان بــه پــــــرې وشــینـــدم فـرېـــمــانه
چــه قــــدم پـــــرې کــــیـږدې تـــه دلـــداره
جــــدائـۍ دی په مـــا بــــل کـــــــړۍ وردی
زړه مـــــې ستـــي ســــوئ نســـــکــــوردی
{/slide}{slide= له انتظاره پس}
داتـــاچــــه وعـــــده وکــــړه زه تــــالره درځمه
ښایسته غوټۍ دګلــــوبه ځـــانـــسره دروړمــــه
ستـــادلارئــې څــار تـــه ولاړه پـاس پــــه بــام
لکــه ستـــــوری ده سهــارلــه ورایه ښکاریدمه
روان هســــی په لاره راتــــــه راغـلــې پر نظر
دیــــدن ته دی دزړه ســــره څــــومره هوسیدمه
راغــلې پرنـــظـــر مـــاته لـــه ډیره مودې پس
دی مـــینـــې پـــه وږمـــــو کې لکه پاڼه رپیدمه
لارشـــوه غلـــطــه دروازه راځـــینـــې ورکـــه
عـقــل شو غـــافـــل له کــــړکۍ نــه والـــــوتمه
ور کـــړې رادورې یــــم ولاړه انــتظـــــار زه
دمینی تــــلوســه ده ځــــان لـــه تـــــانه جارومه
ستړې مشې ستــــرګــــوتــــوره راغلې له سفره
غــیږراکــــړه ګــــرانـــه اوس مـاته لږڅه ګرمه

ګرانی راغــلې تـــاتـــه لــه ډیـره مودې پس یمه
دیـــدن تـه دی بی صبره دهرڅه نه په تلوس یمه
ښکلی زلـــفان دې د حـسن په بــازار غـــوړېدلي
دیدن له ئې زه بی هــــوشه پـــه بسترد هوس یمه
ستا دزلفو پیچاپیچ کی ســودا ګـــانی دي پیــچیلی
راغلی ئې نیــــووتـــه زه لــکه درویش پلاس یمه
ژر کــمه به تــرینه رانیسم په دی ښکلی بازارکې
زه خـــو دسروشــونـــدودلالــــونـــو حــرص یمه
ستادمــخ سپوږمـــي رڼــاېي ده غــزولې هرخواه
خوزه پــــه کـــې شبکوره شـوي له ډیرهوس یمه
ساقــــــي راکـــړه ډک جام دسروشوندو دحریرنه
چه زه شمه په هوش کـــنـــه هسی ســـــلاس یمه
داشپه څه ښه شپه ده «صبوره»چه غوټۍ سپړمه
دوه سترګو لیدوتـــه په پالنګ بانـــدی تڼۍ سپړمه
{/slide}

کاکړۍ غاړه

{slide= مکتبۍ}

ستا د جوش او زما د هوښ پيالې سوي دواړي.
لکه مى چې صراحـــــــې کړي غاړي، غاړي.

دا په زړه او دا په عــــــــــــــــقل باندي نه سي.
چې هم شـــونډي هم شــــــراب له ياره غواړي.
دا د ځواک له ځواکه چـــــــــــېري پوره کيږي.
چې د څڼو په ځنګل کـــــــــــــــې ګوتي نغاړي.

زموږ د کلـــــي د ګــــــاونډ پيغلـــــي ويـــــــله.
چې انځور ته د دېـــــــــــوال به (ارغند) ژاړي.
کړى{/slide}>