{slide=چي رښتيا به نه راته وايي خداى دې ووهي}پدرامه پټ راته په غوږ کي وايه
تاکوم هوټل کي مزدوري کړې ده ؟
ته د ايران په وړکتون کي لوى سوې
که مور او پلار په تا خواري کړې ده ؟
تا جوړوله د انجونو ورېښتان
که دي عامه غچي کاري کړېده؟
څنګه دي لار کړه پارلمان ته پيدا
دا خو دي سمه هوښيا ري کړې ده
د ستر غازي توهين کوې ظالمه
دغه خبره دي کفري کړې ده
ډير يې خوړلي دي پر خوله سوکونه
دلته چي لږ يې بيلاري کړې ده
هلکه ځان په اديب مه پيژنه
تا بې ادبه شاعري کړې ده
نه به د ...... په خوله درياب سي مردار
نه يې څپو څه قراري کړې ده
ډير ژر به لاندي سې تر تورو خاورو
پدرام و طن کي غداري کړې ده
د اوږو دوړي به دي پورته کړمه
دا مي د ډانګ سره ياري کړې ده
راسه هلمند ته خامخا خرڅېږې
ما د پسو دکانداري کړې ده
په تاکي شک دى د(( پرديس)) پدرامه
د غلو دي څومره همکاري کړې ده ؟

دلاور پردېس هلمند لښکرګاه
٣-٥-١٣٨٧{/slide}

{slide= نظــــــــــم}
زه ملنګ شـوم، زه فقیرشــــــــوم
ته نامتو شوې شـهزاده شــــــــوې
زه لار ورکی سرګـردان شــــــوم
ته په خنـدا په ننــــداره شــــــوې
زه مظلـوم شوم، آواره شـــــــــوم
ته مې مــرګ ته آماده شــــــــوې
کتــــابتون می خیال تــه راغــــلې
یو تاریخ یوه خاطـــــره شــــوې
تا مې واک را څخــه واخــــیست
ته ځیــــــګر ته کومانده شــــوې
زه بسمـل شوم زه وردګ شــــوم
ته سپین سترګې پيمــانه شــــوې

{/slide}{slide= ښــــتيا}
ستــا په غـم چــي مــا ژړاوکړله
ته په قهقا پـرما خنـــدا وکــــړله
جـانانه ستا هغه وجـــدان چير وو
زما په اوښـکــو دی مسکا وکړله
لاس مي وږدکـو دوست په صفت
په هغـه دم بيــا دی ښــيرا وکـړله
افسوس افسوس دی صداقت نن کوم
چي مـا وفــا او تـا خو جفـا وکړله
وردګه ستا په صـداقت سـلام وي
ټـــولــه خـبـر دی رښتيـا وکـړله

{/slide}{slide= اميرالمومنين يي}
ړوند شويي اشنا نن ځان په کانو ولی
د بل په اشاره هر افغان په کانو ولی
اميرالمومنين بيا ښه ځاته خطاب کي
بيا ولی دا مظلومو يتمان په کانو ولی
نن پوه شومه جانانه زما نه د بل چا يي
ابليس سره يو ځاي مسلمان په کانو ولی
د ولس له وينو برکته خاوند د امارت شوي
نو ولی دا ولس بي ګناه په کانو ولی
رښتيا که درته ووايم وجدان دی پلورلي
نوځکه بي ايمانه با ايمان په کانو ولی
رښتيا که ته پر حق اميرالمومنين يي
نو ولی هجره د عالمان په کانو ولی

{/slide}{slide= مجسم}
هرخواته چي نظرکړم ستا يـادونه را په زړه شــي
دادنيا راڅخه هيـرشي ستا زخمـونه را په زړه شي
ستا خـواږ خـواږ خبري ، لارښـنونـي را په ياد دي
ستا حـــسن مجسم شـي نصحتــونه را په زړه شــي
ته چي نشته يي جانانه په چمن شـو خــزان پــوري
د بلبل نعمي شي هيري ستا دردونه را په زړه شي
وس چي ځمه حجريي ته نه کتاب شته نه بڼدار شته
ستا ژوند راته کتاب وو کتابــونه را په زړه شــــي
زه وردګ دا ژوندن ځه کړم ته چی نشته یی جانانه
کله ځمه ستا مـزار ته ټول غمـونه را په زړه شـــي
______________________

{/slide}{slide= نه منم}
نه منــم جــانانه د يــــاران خبــري نه مــنم
ډيري دوکي راکړي د دوستان خبري نه منم
څـومـره جــفا وکـړل هر يو پخپـل وار سره
نه منــم زړګــيه د مشــران خبــري نه منــم
نـور زمـا توبه ده چي د چا سره ياري وکړم
نه منــم استـازي د مــلا يان خــبري نه منم
لـويه جـرګه څــه کــړمه مشرانو جـرګه کړمه
داســي تړون نه منــم د وکــيلان خبري نه منم
نه غواړم وردګه د اغيــار هــډي شــتون دلته
نه منــــم اشــنا د پــارلــمان خــبري نه مــــنم
_______________________________

{/slide}{slide= حجره}
خوبـونـو ته مـي راشه ، انځـورنوته مـي راشه
چي خبرې سره ورکړو بيا خيالونـوته مي راشه
دا څومره موده وشو چي انځور دي څـرګند نشو
فــکرونو ته مي راشه ، بيا يادونوته مــي را شه
بيا ډيـر وختــونه وشــو ستا د ليدو په انتظار يم
زخمي رنځور بيا پروت يم پرهرونوته مي راشه
وس چي ځمه کتابتون ته کتابتون بد رنـګه ښکاري
حجــره کي هــم تنها يم مجلسـونو ته مــي را شه
پسرلــي موده بيا راغي بيا ګلان په غــوړيدو شو
دګـلــــونو سره راشــه ، بيا ليدولو ته مــي راشه
زه وردګ شــــــولم تنها ته جانان راڅخه ولاړيي
تورتمونو ته مــي راشه شبګيـــرونو ته مي راشه
____________________
د بسم الله وردګ شعرونه

{/slide}{slide= انګارونه}
د دې ژوند سختو شېبوکې، بس غمونه شول راپورې
یو خو لرې یم له کـوره ، بل دردونه شول را پــورې
واويـلا راځي غـوږو ته، بـس فغان راځي غــوږو ته
زه بـې وسه شومه ګـوره، ځنځيـرونه شـول راپـورې
د ځان غم راسره نشته، ستا بيلتون په رنـځ اخته کـړم
خوځـېدی نشم له ځـايه، چې زخمـونه شول راپــورې
ستا د عمر ګل خـزان شو، ساه پـرواز وکړ سبحان ته
دا خبرچې تر غــوږ شـو، پـرهــرونه شول را پــورې
هغه دم په ما محشـر شو، چې د مرګ څـپو پناه کړې
ړنا ورځ راته تـورتـم شوه، تورتمـونه شول را پورې
زه پردېـس تکي تنها وم، چې د اوښکوکاروان راغی
بيا د عمـر په سفــر کې، تـوپـانـــونه شول را پــورې
هرې خواته چې نظرکړم، ستا انځورمې ځیرته خاندي
واخ د اوښکو په ویالو کې، انځورونه شول را پـورې
زه وردګ شولم بــی وسه، چــې جانان راڅخه ولاړو
ستـا د هـر ټکي په یاد کې، انګارونه شول را پــورې

{/slide}{slide= اختر}
اختره  که  راځي خوشحالو سـره راځه
دسـولي ورور والـي پغامـوســـــره راځه
په تمه درته ناستي دي زما د وطن خلک
د ژونــد نـوۍ پيغام نصحتو ســره را ځه
زما دکلي خلک رنځور زخمي پراته دی
اختـره که راځـي مـرهمـو ســــره  راځه
نفاق په ورکي وسول لــوی افعانستان مو
د مينـي او وحـدت له خيمـو ســـره راځه
اختـره که راتلـي ګاوڼـډيان مي خبرنشي
وردګ  سره يوځاي له جرګوسره راځه

په مینه او مننه
بسم الله وردک
چین ایوو ښارګوټی

{/slide}{slide= ملګري}
رښتيا که درته ووايم غمونه راملګري دي
هرې خواته دروموم دردونه راملګری دي

زه خو په ظاهر کې ښه هوساه يمه
نه دی حقيقت په خدای اورونه را مګري دي

یاره نه لرم قرار په لراو بر افغان کې زه
هری خواته ځمه کړاونه را ملګري دي

ځه وکړم جانانه چې قسمت مې په ټکر کې دی
زما یې څه ګناه ده کړاونه را ملګري دي

زه بسمل وردګ خو نن د ايوو په دښته پاتې يم
نه رسم منزل ته طوفانونه را ملګري دي

چين _ ايوو ښارګوټي

{/slide}{slide= عبرت}
تور او سپين خلک روان دي
ټول په ګټه د خپل ځان دي
نه يي مينه او الفت شته
نه یې مهر او محبت شته
ټول کاږه واږه روان دي
څه دوه مخي انسانان دي
نه یې زړه کې صداقت شته
نه کرم نه یې عزت شته
زمونږ مرګ د دوی ارمان دی
دا یې عهد دا یې پیمان دی
دوی چې ختمه یارانه کړه
زموږ یې ختمه حوصله کړه
را څرګند یې اصلیت شو
دا بسمل ورته عبرت شو

{/slide} {slide= اوښــــــکي}
څــــو چي دا حالت داســی روان وې
څــــوک غريب څـــوک به خانان وې
وران زمونــــــــــږ افغـــانستا ن وې
هرڅــــــوک ځـان ځـان ته روان وې
ظــــــــا لم ښـا مار ودان وې
مظلـــــوم ملــت به وران وې
زمونــږژوندون به ګـران وې
دا ملت لاس او ګريــــوان وې
د وردګ اوښـکــــي روان وې
د ښمنــا ن به، په امــا ن وې
تـــــــــــــــخار تالـقان
{/slide} {slide= هیـــواد}
ته میـــنه محبت یه يـــــــــــي
ته د ما دنوم عزت يــــــــــــي
زه خوستا په داګـــــــــوویاړم
ته زما شان وشوکت يـــــــــي
ته ډ ګــــــردآزادی يـــــــــــي
ته زما ضمیرصفت يــــــــــي
یی مورچــل دافغــــــانانـــــــو
د پښتون د زړه فرحت يــــــي
په کوټ کوټ کـــــی د لعلونه
دوردګ د زړه قــوت يـــــــي

تـــــــــــــــخار تالـقان
{/slide}{slide= کفــــــــن}
هرخواتـه چـي نظــــــرکړم
درد اوغـــــــم په میهن وينم
داعاصي سر کښـه زړه مي
هـر ظالم ته کرجــــــن وینم
بیچاره ډیــره بـی وســـــــه
هرافغـان پـه وطــــــن وینم
نور پیڅـلي په ورښــــم کی
مظلوم لوڅ لـه کفـــــن وینم
وردګـه ګــــــوره بلـبلان ته
دیرخفـه په چمـــــــــن وینم

تـــــــــــــــخار تالـقان
{/slide}{slide= سپنه سپوږمۍ}
سپنه سپوږمۍ چې شپه دتار لــــټوي
لمــرته ګـوره سپیـــن سهارلــــــټوي
خزان تیر شو له غمــــونو ســـــــره
بلبل ته ګورۍ شین بهــــارلـــــــټوي
دمظلوم سړي ماښام ګوره سهارنلری
ګوره ټول عمر ځاله کــــار لـــــټوي
ظالم ته ګوري مست غزل په خولکي
ځان له شیبی هسی دښـــکار لــــټوي
نفاق په خپل اور کي وســول افغانان
غلیــم خو ځان ته داسی وار لــــټوي
وردګـه څــــه داد حـقیقت سپــــړوې
دښمــن خـو ستا پـــړی د دار لـــټوي
تـــــــــــــــخار تالـقان
{/slide}{slide= بـینــــــوا}
لکه شمع غوندی په اور سـوزیږم
څوک مۍ نه پوښتې چي ولي ژړیږم
دمور دمهر نه خلاص شومه دوستانو
دغوسې نه په زړګې باندی پرسیږم
خوشحالی مۍ په نصیب نه شو ژوندون کی
دافسوس په سمندر کی اوس دوبیږم
زه مظلوم به ولي ؟ نه ژاړم وردګــــه
شوم بـی کــسه بینـــوا ځـکه چغیږم

کــــــــــــــــــندز خاناباد
{/slide}{slide= باور}
دويي بوميان مونږ اجنبيان شولو بيا
هر يو قاتل يي قهرمان شو لو بيا
په خپل وطن کی مهاجر ګڼي مونږ
نن په تخار کی بنديوان شو لو بيا
چيري چي يو نيو قرار داد زمان ګناده
د هر خوانه په تعاوان شو لو بيا
هغه کوچيان چي غزنوي راوسته
نن دهغوسه لاسو ګريوان شو لو بيا
پورن مهاجم د بخارانه را غلل
د مونږ لاستوني ته ماران شولو بيا
وردګه نور په چا باور نه کوم
هغه مظلوم څيري شيطان شولو بيا
{/slide}{slide= څلــــوریزه}

څـــوک د دنیا څوک د بقا په مینه
ځیني خو ډوب دي دښکلا په مینه

تسبیح د حسن په سرو شونډو وایي
غرق د ښایست، ناز او ادا په مینه


څلوريـــــزه
خــــــواربه شي نا پوه سړی
که نا پـــــوه سره يې کاروي
پـــــوه به شي نا پوه سړی
ښـــونکي سره يې کاروي

تـــــــــــــــخار تالـقان
{/slide}{slide= په ځان پوهيږم}
په ځان پوهيږم له شپو سه په ټکر کی يمه
رڼا خو ورک شو له تيارو سه په ټکر کی يمه
خدايه څه راسره کيږی ليونی شومه زه
اوس د زمان له دی شيبو سه په ټکر کی يمه
په ز ندان پروت يم شاو خوا ته ګورم
بيا د ځنځير او زولنو سه په ټکرکی يمه
وردګه څه وکړم ؟ هيران ،هيران يمه نن
په هر قدم د سره لمبو سه په ټکر کی يمه
بسم الله وردګارومچی – چين
ننداره

زه ملنګ شـوم، زه فقیرشــــــــوم
ته نامتو شوې شـهزاده شـــــــوې
زه لار ورکی سرګردان شــــــوم
په خندا شوې ننــــداره شــــوې
زه مظلوم شوم، آواره شـــــــــوم
ته مې مرګ ته آماده شـــــــــوې
کتـــــــابتون د خیال تــه راغلې
یو تاریخ یوه خاطـــره شــــوې
تا مې واک را څخــه واخیست
ته ځیــــــګر ته کومانده شوې
زه بسمـل شوم زه وردګ شوم
ته سپین سترګې پيمــانه شوې
{/slide}{slide= توره شپه}

پښتون حیران په دې جهان کې دی نـن

په تــوره شپــــه په بیـابـان کې دی نـن

دغه دنیا کــې ترې مـکان ورک شـوی

ستړی ستومان په دې زمان کې دی نن

د ژوند ناخــوالـو پرې نخره ده کـــړې

دهری خـواه نه په تــــاوان کې دی نن

هغه پښتـون چـې تـرې جهان ویــریده

دهغی دښمـــن په بدخشـان کې دی نن

وردګـــــــه وکړه د بري دعــــــاوې

ستا هر ورور په امتحان کې دی نن
{/slide}{slide= رقيبه}

ستا دی لاسه نن رقيبه څومره بد نامه ګرځم
نمی هويت نمی عزت هسي بي شانه ګرځم
چيري چي ځم نيم کرار غليم پيغور راکوي
نن يم لار ورک او سګردان هسي هيرانه ګرځم
زما جانان څومره ساده دی له رقيپ سره مل
په دی نړی کی شوم تنها ډک له ارمانه ګرځم
وردګه مل شه په دی لاره نن تنها ،تنها يم
څومره نن لری د خپل ګران پښتونستانه ګرځم
{/slide}{slide= افغان زلمۍ یمه}
ګل یمـه ،ګــلاب یـم، پسرلـۍ یمه
دهـرغلـیم ستـرګـوته ازغــۍ یمه
ترڅوپه د دنیاکی تورتم چـی ويځلیږم
په اسمان کی سپوږمۍ یمه
افغان وطن غلیم ته بس دوذخ به ويیمـه
زه پښتــو تر ځو ژوندۍ یمه
مات شول په نړی کی دا روسی لشکر
ورک مۍ کړل اغیار افغان زلمۍ یمه
تیـر به شــي وردګه دا دنن نخرې
اشنایم ګړنــــګوسه زه زمرۍ یمه
{/slide}{slide= ګل یمـه}
ګل یمـه ،ګــلاب یـم، پسرلـۍ یمه
دهـرغلـیم ستـرګـوته ازغــۍ یمه

ترڅوپه د دنیاکی تورتم چـی وي
ځلیږم په اسمان کی سپوږمۍ یمه

افغان وطن غلیم ته بس دوذخ به وي
یمـه زه پښتــو تر ځو ژوندۍ یمه

مات شول په نړی کی دا روسی لشکر
ورک مۍ کړل اغیار افغان زلمۍ یمه

تیـر به شــي وردګه دا دنن نخرې
اشنایم ګړنــــګوسه زه زمرۍ یمه
{/slide}{slide= حــريت}
د بشــــــريت او انســانيت دښمــــنان
دپاک اســلام او د افــغانیت دښمــــنان
په خپـــــلو لاســـو دا ملـت قتـــلـو ي
دا د سمــون او عـــدالـــت دښمـــــنان
دلـته راغلـــي دوي فــــساد خپــــروي
د پاک قـــران او شـريعت دښمــــنان
دوی له فضا او ځمـکې اور را شینـدي
داصــليبـــــيان د حــــقانـیت دښمــــنان
وردګــه ځواک د پښتنو ختموي
حــق د دې واړو پرګنو ختموي

په درنښت
بسم الله وردګ
ګانځو چين
{/slide}{slide= انتحار او انفجار}

زه د توري د قلم سره اشنا يم
شاهين يم هسکوغروسره اشنا يم
نن چي څه کړی انجام ته يه ځيرشه
د ډ ګر د سرو لمبو سره اشنا يم
انتحار او انفجار يو جهالت دي
پاک قران له اياتو سره اشنا يم
د ځانمرګو مخه و نیسه غلیمه
د مرميوله شپيلو سره اشنا يم
که يه نه منی و پوښته انګريز نه
زمری يم لويو درو سره اشنا يم
د وردګ له دې بیتونو عبرت واخله
افغا نان يو له ځوابو سره اشنا يم
{/slide}{slide= ساړه}
داسې ښکاري چې یو نه یو
که څه هم چې خوله په خوله يو
هر يو وار ته سره ګورو
د مورچل په ژوند پراته يو
په ظاهره سره خاندو
حقیقت غوښه، چاړه يو
يو د بل د سترګوخار يو
د دوستۍ په زړه ساړه يو
نه د ژوند په مزه پوه يو
نه صنم تر څنګ ويده يو
دا ځواني مو هسې لاړه
ارمانونو پسې مړه یو
زه وردګ داسې ګمان کړم
یو د بل هدف ته پړه یو
{/slide}

{slide=     گریستن     }
خضر فرخ کجاست ؟ آب حیوان تیره گشت و ما گریستیم
                           خون چکید از قلب شاخه های گل سرخ و ما گریستیم
در شب بدیدیم که در عمق موجها چی چیزها نهفته است
                           دست و پا  و دهن  بسته ایم و  به  درازا ما  گریستیم
سکوت مبهمی شب را ، صدای آبشار برهم میزد
                           در آن شب با غبار اندوه  به نابودی  ها  ما  گریستیم
در آستان خون و آتش و خاکستر داغ امشب
                           آیینه دار شب  بودند  پاسداران  روز  و ما  گریستیم
در چشمه ی رنگ چرا ما مسکن درد و آلام نباشیم
                           به ریختن قطره ،  قطره ی شمع وجود و ما گریستیم
هر یک به تنهایی ،هر ستاره ی صحرای آسمان
                           در شب به چراغ کم نور هر یک شان ، ما گریستیم
همه گان در سر زمین پُر حادثه و حوادث شب
                           به روز سیاه شب  ی   قیر گون همه ی ما گریستیم   
زدوده نشد «بلقیس » سایه ی شب در آغوش صبح برما
                           زنگ تقدیر  به صدا  در آمد و همیی  ما  گریستیم

                         بلقیس « مل »  2011 ، 6 ، 

{/slide}{slide=    سپاه گرسنه گان }
سپاه گرسنه گان به پا خواهند شد
آنان از جمله گم شده گان اند
که اگر پیدای شان باشد باز هم گمشده اند
راهرو را گم و منزل را نیابند
نباید ره گم گشته ها را از آنان پرسید
رشته های غم و رنج با نوک سوزن
در صفحه زنده گانی آنان دوخته شده
و در مقابل نگاه های چرکین و
سایه عقده ها و لجاجت نهفته
و زهر ناکامی و ساغر رویاها همه ریخته
و لجام افسار همه گسسته
آواز از قلب ها خیزد اما آه ندارد که شنوا باشد
پس زنده گی اینچنین همیشه عریان است
جرقه های آتش در چشمان نمایان است
مثالی که خون وجود در کله ها پمپ شده
کی در فکر گدایان است
هیچکس از جوی حقیری که به مرداب میریزد
مروارید بدست نخواهد آورد
سرود ها همه سرود های نیستی و نا بودیست
سپاه گرسنه گان به پا خواهند شد
برای بدست آوردن   « نان  ، کتاب ، آزادی »
به پا خواهند شد برای در هم کوبیدن در های بسته
صدای هر قدم رعد آسا شده و
شهرها و کوچه ها وراه های عبور نا شده را پیموده
با شکم گرسنه و تن گران و
پا های از هم گسسته را بدوش کشیده و
سبوی شکسته را بر دوش
همنوعان :
بر ما نگاه نکنید که از چی نژاد و از چی نسب ایم
در سر زمین ما  « نان » در کام شیر است و
« کتاب » در زیر پای ستوران و
« آزادی » را باد ها برده و نابود شده
 وسرهر چشمه اژدهای خفته 
مرگ انسانها پیش از چهل ساله گی میرسد
این ترانه ورد زبان همه است
« که هیچکس از مرداب پلید جنگ جان سالم بدر نمیبرد »
پس چرا به این گرسنه گان و زاد گاه تان رحمی نمیکنید ؟
تا به کی این انسانهای فلک زده از دیدگاه دیگران زنده گی نمایند ؟
آیا انسان جایگاه بود و باش خود را بر دیگران میگذارد ؟
چرا این حق را بر دیگران واگذار میشوید ؟
که خانه شما را قسمت ، قسمت کرده
به خودی های شان تسلیم نمایند
آیا دستها و پا های تان به زنجیر سرمایه بسته شده ؟
بنگرید زاد گاه تان عریان گشته
در خمار کدام افیون غرق شده اید ؟
آیا لحظه ی هم حدس زده اید ؟
که همه باید سیر باشند و در امن
شما را سوگند به « پرورد گاری »
که همه را هست نموده
دستهای دو طرف را کوتاه سازید
به سر نوشت خود ، خود حاکم باشید
نگذارید که دیگران سر نوشت ساز شما باشند
آخر چرخ بر مدار حق بر خواهد گردید
آنگاه جواب شما ها چی خواهد بود و مکان شما در کجا
گرسنه گان به پا خواهند شد
تا زمانیکه در جهان یک سر زمین اسیر
و یک انسان اسیر باقی نماند
در آسمان یک ابر اتمی دیده نشود
                                         با ادای ادب و احترام  
                                           بلقیس  مل     29-4-2011
   

{/slide}{slide=     روشنایی       }
آیا من به تنهایی میتوانم با دیگران رزمید ؟
آیا میتوانم به قوت بازوانم در حضور اجتماع هنر نمایی نمایم ؟
آیا میتوانم اندوه ها را از بین بردارم و
رنگ غم و رنج را به خوشیها مبدل سا زم ؟
در میان گروهی از مردم
آیا میتوانم عشق و محبت و شادمانی را تقسیم نمایم ؟
آیا میتوانم در عقب پنجره های زندان ی
مخوف و تاریک و نمناک
در انتظار نشینم  و
جهان را به چشم دیگران بینم ؟
آیا میتوانم به دوران کودکی باز گردم و
در آغوش مادر پُر مهرم شیر به مکم    ؟
آیا میتوانم به خوابم و دیگر بر نه خیزم ؟
آیا میتوانم در هاله های
فلق اینجا و آنجا تغزل دوستی را سر دهم 
و از مناره های قطب بلند
در نور کمرنگ مهتاب
آب را ازآیینه تشخیص نمایم
تا به کیی به شکل یک اشباح ی
جنبنده و لغزنده باشم
در تنهایی بی انتها تنها باشم
وقتی گذشته ها را بخا طر میاورم
در یک زمان بیزمان میشوم
پس همه یی ما
چرا تکبیر خوان شب باشیم ؟
چرا ذهنیت ها را داغان سازیم ؟
چرا شیشه ی ناموس وطن را به سنگ زنیم ؟
چرا در درون خود با خود به جنگیم و
تصویر خود را در آیینه یی خود بینیم ؟
اگر میخواهیم کوه را بهتر تماشا نمایم
باید از آن فاصله گیریم
وقتی آسمان هیجانی میشود
غرش و صدا از آن بلند میگردد و
سیلی از باران و ژاله نثار زمین میکند
من در  منظومه یی عظیم تفکر غرقم
آیا میتوانم برفراز تپه بر آمده
فریاد زنم بر زمین خویش
که من عاشق تمام انسانها ام ؟
در سکون و سکوت مطلق
احساسات خفته بیدار میگردد
کسیکه اسطوره میسازد یک قربانی است
کسیکه واقعیت ها را بر ملا میسازد یک قهرمان است
پس همه یی ما میتوانیم در آیینه یی دنیا
خورشید را بسوی عدالت دعوت نمایم
تا که روز کشف گردد .
                                        بلقیس مل 2011-1- 29

{/slide}{slide= دیار باستان}

منم دیار کهن هزار ، هزار سا لیان

نامم است افغان ستان

منم مادر

مادری که در سینه دارم

سوز نهان

گلایه دارم از گردش گردون

فراوان

بنالم از ویرانی گلستان

که زرین خوشه هایش به زمین ریخته

و در حال فنا شدن است

پس تو ای روزگار

جفا گر

بر ما چی ها بود که نکردی

و چی کسانی نبود که به بالا

نبردی

و بر اوج نا انسانیت ها

جا دادی

پس قصور من چیست ؟

که چنین شدم و چنان

اشکها خشکید و خنده ها

محو گشت

گر عاقلی با سنگ خارا مرا سر بشکن

باکم از سر نیست ، زان ترسم که سنگ نشکند

زنده گی انسان یک نفس است

یک نفس برای او بس است

اوضاع ی آشفته اعتمادم را

متزلزل ساخته

در همه جا زوال بینم

به زیر چکمه های زور آوران

تنم لرزان است

و بیمار

صبحگاهان نسیم ملایمی

بر تلخی روزگارم  به خندید

و گفت :

من در زیر چتر باران

حوادث

که این همه نیست جاودانی

دست به گوش نهاده ام

وسُرب فرو برده ام

که نشنوم  صدای

دُهل و سرنا را

امااین صدا   !

به سنگینی باد خزان

مشتی گشت و بر دهانم بکوفت

بر تباهیی عاطفه ی همه تبار ها

بدو گفتم :

ای نسیم روشنایی  !

گهی آمدندی و گهی رفتندی

اما

من از زمان تا زمان

پا بر جایم

و قایم المقام

صدایم به گوشها طنین انداز است

که ای وای

دستانم را نه بندید

و پا هایم را نشکنید

وچشمانم را کور و زبانم را لال مسازید

من هنوز زنده ام

ای وای بر شما ای دود مان

شهیدان و گلگون کفنان

که شاهد اید اما خموش

از جنایات

به پا ایستید

شمع را روشن نگهدارید

از دره به دره

و از کوه به کوه

از بیابان تا بیابان

من با شما همگامم

من تا هنوز زنده ام

و پا بر جا سر و دست و ام

پایم در تنم چسپیده است

امان که سر و تنم را به یکی

و دست و پایم را به دگری دهید

من عنکبوتم

آری ، آری  من عنکبوتم

می تنم من

رشته به رشته را

در هم پیچیده و از هر رشته

تار و پودی تنیده ام

می تنم و باز هم می تنم

که تاب  ، تاب رشته ها بیتاب نگردد

از آوان کهن جویباران من

صدای بر خاسته همیش

که این صدا به گوشهایم آشنایت

تو و من ما میشویم

من با تو و تو با من همنوا میشویم

من ، من وتو ، تو از هم جدا نیست

ببین گیاهان به پا خاسته

به دست دارند نیزه ها

گهی خون ریزند از بی پروایی

همه جا سراب است و جلوه نمایی

تباهیی که پایان ندارد

آیا خطوط سپیده ی افق پگاه خواهد دمید ؟

که این شب ظلمانی را بیرنگ سازد

از زرین کمان خورشید نوری خواهد جهید؟

این همه صحنه ها

بر همه گان روشن است

تماشاچیان این زمانه

میدانند که به بیراهه میروند

هیچگاه سر از تن و تن از سر

خون از خون و گوشت از ناخن

جدا شدنی نیست که نیست

این یک اعتماد است  و یک

باور

شحنه یی در کار نیست

پس بگذارید که در یک فضای

بشریت

زیست باهمی نمایم

بلقیس مل                                    جرمنی 12-9-2010

{/slide}{slide= سایه مرګ}

شیشه ی شب درز بر داشته

وسایه ی مرگ نظر انداخته

تو ای زن به کدام اندیشه ی نا یاب

خود اندیشه شده ای

و با چهره ی شکسته و خموش

همه را مجذوب نموده ای

پس تویی که سم تلخ زنده گی را

به میراث برده ای

درخت کالبد تو پُر غوغاست

تویی که در دلها شور و شر ریخته ای

تویی که به مقاصد جامعه ی مرد سالاری

و آن  تظلمی که بر تو سایه افگنده بود

آن اسارت را با صبوری

و نجابت ات در هم ریختی

عمری را با خشونت بسر بردی

که آن همه قسمت شمرده شده

راه سیاه را به سپیدی رسانیدی

من در تما شای تصویرتو

غبار خاکستری رنگ و شکنجه ی گنگ

را درروح و روانت حس نمودم و

مانند یک فرشته ی زخمی و لطیف

در چمنزار خیالاتم ظاهر گشتی

به تصورم که اشباح های سر گردان

با خنجر های خون آلود شان

راهیی جهنم اند

و تصاویر هفت گانه ی شیطان را

با خوش باوری ها در کنج و کنار مخروبه ها

با خود حمل می نمایند

و آنرا مایه ی افتخار شان میدانند

پس تو ای و امثال تو

از این سپیدار های بی ثمر و جهالت مطلق

چی توقع دارید ؟

آنان خون آشام اند و بیمار

و مهماندار غضب و خشونت

پس تو ای بی بی عایشه  دخترافغان

نباید در دیگ جوشان تاریخ

غلت زده و حل گردی

تو تنها نیستی هزارانی به مانند تو

در این نامرادی سوخته اند

پس من و تو ای زن یک عقابیم

در این پهنای جهان یک شهابیم

کسانی که روز و شب بر تو حرام کرده و

ترا در غم و اندوه نشانده و با خنجر

کالبدت را پاره پاره ساخته و

لگد مال نموده و بر پیکرت زخمی زده

ودست و پایت را بسته و ترا

در آغوش صحرای آتشینی پُر از خاک

رها نموده  .

هیچ دانی هر تظلمی را پایانیست و

بیرحمی در حال رسوا شدن است

پس تو آن صبوری و آن تحملی

که سوز وگزنده گی خشونت

از کف پا تا سرت خزیده اما

ترا از پا نه انداخته و به مقاومتت افزوده

پس پیراهن تنت برنگ سرخ نی

بل برنگ افق است

تو آیینه ی که دیگران در تو

تصویر خود بینند

تو فرشته نوری و وجود تمام عالمی

و مظهر عطوفت

دیگر تلخابه ی خشونت را نه چشند

{/slide}{slide= لاله های سرخ}
لاله های سرخ
هامون کهنسال و قدیمی
در بر داشت لاله های مخملین
وسرخ
بسان الوان
که زیب وزینتش بود
اما دریغا
که در بین لاله های خودرو
دانه، دانه ګلهای بد نمود و
زشت جاګرفت
سرخ وزیبا را تنګ در بغل ګرفت
درزیر سایه های ګل های وحشې
با نمود ناتراش
دوست ویاور خار
همه لاله ها
به خشکیدن ګرفته
بسان بازوی شکسته
وپای شکسته ویا سربریده
جدا شده از هم قطارانش
دراطراف هامون کهنسال
یګان،یګان شاخه
از لاله هاې سرخ
تکه، تکه وتنها،تنها
شاخه،شاخه به روييدن ګرفته
اما دريغا
که نه رنګش به لاله های
سرخ ماند ونه قامتش
اما افسوس
که هامون کهنسال
نه باغبانې داشت و نه غمخواری
از برکت طبيعت زيبا
آبياری شده بود
زيبايی وزينتش همان
لاله های سرخ بود وبس
{/slide}{slide= غزل}
په سرو شونډو دې بازارد شكر مات كړ
تورو زلفو دې ناموس د عنبر مات كړ

چې د صبـــــــر په اهـــــن مې و تړلــــى
تا د زلفــو په حلقـــه هغه ور مات كړ

چې يې ستـــا د خط وقد ننـــــداره وكړه
صورتگرو مې پركارو مسطــر مات كړ

سحرگــــرو اوس د سحر دكان ونغښـت
دواړو سترگو دې د سحر هنـــر مات كړ

په دا دوه سواره د مخ،يانې ستا سترگې
تا مې درست د پارساييه لښكر مات كړ

په هوس هوس راځې شملې پرې ا يښې
گوره ! بيا دې د چا نوى سنگــــر مات كړ

چې ارزو لرم په زړه كې ستا د وروځــــــــو
دې ارزو مې په ځيگر كې خنجر مات كړ

تا وې نور به قول مات نه كړم سوگند دى
په سوگند سوگند دې لا څه بهتر مات كړ

په بارخو دې مار حلقه شو كه صهبا مې
ستا د تورو زلفو خولې وته سر مات كړ

ماتوه د خوشحــــــــال زړه بيا به ووايې
چې مې څه لره دا هســـې گوهر مات كړ
{/slide}{slide= پروانه و گل}
در اطرف گل
ناله کنان بلبی
عشق گل و بوی گل را
زمزمه ميکرد
از حسرت دوری در دلش
ناله مرد
از رخ اش نبود هويدا
غم جانگداز و نا پيدا
چنان غمی که باهم
در اصل بيگانه بودند
گل از جای دگر و
بلبل از جای دگر
پرنه بی مثال
اشکی سر داد از دل اش
آهی کشيد از قلب اش
گويی
از دل اش باخبرم
حالت اش زار بود و
دل اش نا قرار
با خود گفت بيا
ناچار با اين گل
همراه شوم
از حسرت بناليد
باز زمزمه عشق را سر داد
به خود اش زنده بودن را خبر داد
که نه مرده زنده است تا کنون
تا که عمر با قيست است جگر خون

گوينده بلقيس مل ۲۰۶ ، ۴
{/slide}{slide= عقاب}
منم عقاب پر و بال شكسته
دور از آشیانم
به پایین غلتیده ام
یارای پریدن ندارم
پای را ست و بال چپم
از كار افتیده
دور و برم
پرنده گان در پرواز اند
از طایفه های بو قلمون
ناگهان نگاهم به پایین افتید
دیدم لاش خورك ها را
كه به دور هم جمع اند
در كنار جویبار
در جنگ و جدال یافته اند
كرمكی را
برای بلعیدن در تلاش اند
یك بر دگری حمله ور میشوند
ضربه میزند با نول پر شان
بسان خنجر كندی
نمی برد
اما ، اما
خون از كله و گردن شان
بسان الوان سرخ جار یست
اما در تلاش بلعیدن پا می فشارند
اما من
در تلاشم كه روم
كرمكی را قسمت نمایم
ا ما ، اما افسوس
كه بال و پرم شكسته
یارای پرواز ندارم
بر ایشان افسوس میخورم
كه چرا
نمیتوانم كمكی نمایم
آن لاشخورك ها را
از عذاب جدال ها
رهایی بخشم
تماشای من و جدال ادامه دارد



بلقیس مل
{/slide}{slide= خشونت}
برای آنكه دایم خموش باشی پرده بر رخسارت كردند
همیش بنام سیاه سر گفته ترا پنهان و حصارت كردند
شماری زن ستیزان اند پیروز و عاجزه نامیدند ترا
شدی محروم ز انتخاب همسر زندانی ای خواستگارت كردند
باری هم خشونت ها
از خشونت های كه دیده ام
درد و رنج مانند كوه سیاهی
در نظرم جلوه گر ا ست
بار سنگین بر دوش دارم
اینهمه سیاهی به اعماق دلم راه یافته
آنقدر غمین ا ستم
كه با شنیدن كلمات ركیك و دشنام ها
لت و كوب و موی كندن ها
از خشونت های كه دیده ام
طوری تصور میكنم
كه سقف خانه ، سقف دنیا
سوراخ ، سوراخ شده
از آنجا نفرت و خشونت میبارد
هر باری كه لت و كوب میشوم
گویی سنگی از آ سمان جدا شده
ریزه هایش بر تاركم می ریزد
طعم خون سرم را می مكم
از خشونت های كه دیده ام
اقبال و خوشبختی از من فاصله دارد
همه ای آن در حال پرواز ا ست
دور میپرند و میروند
از نظرم نا پدید میشوند
از سر و سامان زنده گی من
به غیر از اشك ریختن
چیز دگری دیده نمیشود
آرامی روحی را نمی شنا سم
از خشونت های كه دیده ام
خود را غرق شده میپندارم
هر روزی كه از زنده گی ام میگذرد
برگی از عمرم می ریزد
وجودم نا توان میشود
بین من و خوشی های زنده گی
فاصله ها قد میكشد
قامتم خمیده میشود
زنده گی ام مرگبار ا ست
از خشونت های كه دیده ام
قبول این همه رنج ها ساده نیست
در پنجه ای بد بینی ها اسیرم
ضجه و ناله ام تنها نیست
موجودیت من و امثالم
از دگران جدا نیست
شماره ای ما
از هزاران بالا تر ا ست
ما را از پا درنخواهد آورد
از خشونت های كه دیده ام
به آینده امید وار ا ستیم
امید یك عتماد ا ست
یك باور ا ست و یك یقین ا ست
نه تصور ا ست و نه تخیل
امید مایه ای حیات ما ست
آن امید ، امید آزادیست
واژه ای آزادی پر بهره ا ست
این همه از زبان یك زن ا ست


بلقیس مل
{/slide}{slide= كل مر غان سال پار}
در بیشه ای سر سبزی انواع پرنده گان در پرواز بودند
و از تمام مزایای آن بیشه بر خوردار بوده
و هرگاه خور شید طالع در افق آسمانش ظاهر میگردید
امید های تازه ای به ارمغان میاورد
فریاد گلهای خود رو
شگفتن شگوفه ها
زیبایی سبزه های لبریز از طراوت
نغمه ای آبشار ها
تابش خورشید هفت رنگ
نوای عندلیب ها
و شرشر آبهای جاری جویچه های باریك و د ست نخورده
در زیر پای درختان بلند قد كشیده ای سپیدار ها
و چهچه ای مرغكان خوش آواز از بالای شاخساران
اندیشه و عاطفه آزادی حس میگردید
و نوای صلح به گوش میرسید
واین همه و همه دل تاریك اندیش و وجدان مرده را روشن و بیدار میساخت
در گوشه و كنار این بیشه ای طبیعی و د ست نخورده
كه از تمام نعمات بر خوردار بود
تمام پرنده گان از آن مستفید بودند
قضا را تك ، تك كل مرغان بد نمود با چشمان موره مانند شان
از كرانه های دور حضور یافتند
و در پی بد ست آوردن طعمه هراسان و شتابزده از اینجا و آنجا
مانند بزغاله های چابك در تگاپو بوده و بودند
با موجودیت این گردن كلفتان
تولد شاخچه ای و شگفتن گلی بدان ماند
كه این بد جنسان ترانه ای بیهوده گی را سروده
و به مانند فنر را ست گردیده
به نابودی این بیشه و تباهی پرنده گان زیبا و قشنگ و خوشخوان
در خشم و حسادت میسوزند و از غضب میكفند
و از روی خصومت
صبح سپید را ، نسیم سحری و برگهای شبنم دار و غنچه های امید را
از عرصه ای زنده گی سینه ای روزگار
محو گردانند ، آنان گرسنه اند
گرسنه اند و بیك كرمك و دو كرمك قناعت نكرده
در پی طعمه ای والایی در تلاش اند
پرنده گان این بیشه وارثان حقیقی این جایگاه
با دیدن كل مرغان در هراس افتیده
با مقدم قدوم آنان به پناه برگهای درختان پنهان شده اند
از ترس آنكه مبادا طعمه ای آنان گردند
زمانی كه كل مرغان با بد ست آوردن طعمه های وافر و فراوان كه نصیب شان شده
از حرص و آز بال هایشان به لرزه افتیده
خود را آماده ای بلعیدن میسازند
اما بر خلاف سایر پرنده گان در حال انتظار اند
این بد قدمان نیستی و نابودی
از خوردن سیراب نگردیده
كجا ست كه باقی را بدیگران گذارند
با گردن های برهنه و بی پر و بال شان
بر سبیل مزاح به گردن یكدیگر پیچیده
و با شكم های برآمده و بقچه مانند شان مجال دفاع را نداشته
به هر طرف میلولند
و هر یك شان با بد ست آورد طعمه ای مباهات میورزند
و نعم طبیعی را حق مسلم خود میدانند
پرنده گان خرد و ریزه ای بیچاره از ترس آنكه
مبادا با ضربه ای نول آنان كه بسیار زننده و خونبار ا ست
از صحنه ای این بیشه خارج گردند
ویا اینكه نابود شوند
بر دیوار شكسته ای صبر خویش تكیه داده
منتظر اند و دایم در حال انتظار
متل معروف ا ست كه گویند صبر تلخ ا ست ولیكن بر شیرین دارد
وجود بی دفاع آنان از پرزه ساخته نشده
كه آنرا با تیل یا روغن چرب نمود تا به حركت آیند
گذ شت زمان لحظه های سنگین گرسنه گی و نیافتن طعمه
سكوت حزن آوری سایه افگنده
و خشم و نفرت شانرا دو چندان ساخته
رنج و یاس و نا امیدی وجود شانرا هر چه بیشتر ریزه و زره ساخته ا ست
سرا سر بیشه را وحشت و هراس در بر گرفته
آب جویچه ها به خشكیدن رسیده
گویی آسمان د شمن زمین شده
مدت ها ست
كه باران رحمت رویش را از زمین گردانیده
ودر آغوش ابر های غول پیكر جا گزین شده
تمام سرسبزی این جایگاه از بین رفته
و به یك علف زار زرد و خاك آلود و پژمرده مبدل گشته
برگ درختان بار سنگین شاخچه ها شده
برگ ، برگ از درختها جدا گردیده
بر روی زمین خشك و بی آب ریخته
تمام تنه ای درختان برهنه شده
برگ های زرد و خشك
به زیر پای كل مرغان شغ ، شغ كرده
وپرنده گان با شنیدن این صدا ها
به هراس دوباره افتیده
اما كل مرغان از این آواز نا بودی و ریزه ، ریزه شده ای برگها
و هر آنچه آوای نا بودی را دهد حذ میبرند
مرغكان خوش آواز دگر نمی خوانند
به خاطریكه آواز شان شنیده نمی شود
دیگر نمیپرند به خاطر یكه فضای پریدن برا یشان محدود شده
چغ ، چغ شان خفه شده
بخاطریكه مو جودیت شان بی مفهوم بوده
تنها و تنها زنده اند
قوی جثه هاطعمه را برایشان نمیگذارند
و نفس پر هیجان نیستی
این قاصدان را ستین بهار را به هراس افگنده
و چنگال بی رحم گرسنه گی گلو شانرا فشرده
و آخرین روشنایی زنده بودن را از آنان گرفته
و سرود نیستی را برایشان میسرایند
و این سیل بی دفاع ها را به پله های آخر زنده گی رهنمایی نموده
و جای سپیدی را سیاهی گرفته
و لاش این نیمه جان ها را به سوی نابودی میكشانند
و صدای چیغ ، چیغ مرغكان بینوا
به گوش گرگسان و گردن كلفتان نمیرسد
اگر طعمه نیابند از گوشت لذیز مرغكان خرد و ریزه نوش جان مینمایند
كل مرغان حالا بهتر از گذشته
نظر به تغیر فصل سال با فرا رسیدن بهاران
با ریزش پر های سال پار
پر های نو كشیده اند
و خود را زیبا جلوه میدهند
همچنان حرص و آز شان دو چندان گردیده
با پر های نو تغییر آرایش داده
و به تصور آنند كه والاتر از دیگران اند
آیا این یك حقیقت ا ست
آیا واقعیت دارد كه چنین با شد
آری این همان كل مرغان سال پار اند
كه با ریزش پر های فر سوده و رو ییدن پر های نو
به درنده گان وحشی مبدل شده اند خطرناكتر از گذشته

بلقیس مل
{/slide}{slide= شکوه}
دلم شکوه مکن
وقتی کبوتر سپید بخت من به دور دست ها پرواز میکند
بیاد روزگاری می افتم
که میگفتم وطنی دارم
آ ری وطنی داشتم اما حالا بیوطنم
آیا یک رویا بود نام وطن , آنجایکه من زاده شده ام
شاید
آ ن رویا ها همچو بذر جاودانه در اعماق جان من نهفته است
میخواهم همان رویاها دو باره زنده شود
بیاد همان رویا زنده ام


و من صاحب وطن گردم
باشد جایگاه دایمی برای بود و باشم
که دیگر دست ستمگران نتواند آنرا دوباره از من گیرد
ای وای نابودی
ای وای خشونت
از کجا پیدا شدی
نازل به سر ما شدی
از آسمان ها
یا که از دشت ها و کوه ها
یا که از اعماق زمین از آتشفشان ها
از کجا پیدا شدی
که سایه ظلمت بسر ما فگندی
بدان که دستاوردی برای فروش نداری
احتیاجی برای خرید هم
ای ناصح بیدادگر
تا به کی دوای تلخ پند و اندرز را به گلوی مظلومان میریزی
من زیر چتر باران حواد ث
خادم بی مزدم
خوب بیاد دارم که
میگفتم وطنی دارم
آری وطنی داشتم اما حالا بیوطنم
وقتی دلم برایت تنگ میشود
قلب بلورین و شیشه دلم می شکند
آ وازه جدایی و دوریی تو
مانند صدای نا میمون زاغان در گوشم زمزمه میکند
احساس دوری و نزدیکی ترا ار دست داده ام
گذشته فراموشم نمیشود و آینده ها را تعیین کرده نمیتوانم
1



درکوزه دلم آرزو ها سرازیر میشود
جایکه قدرت پا میگذارد قانون هیچ است
براه میرفتم , میخواستم از خود جدا باشم به پیش رفتم اما
با خود یکجا بودم پس به خود گفتم هر چه رفتم
اما با تو بودم
به تماشای آ بشاری نشستم
دیدم که آ بها با یک شور و هلهله
بر تخته سنگ ها جریا نش را دوام میدهد
بخود گفتم
انسا ن بیچاره انتها آنرا میداند
چرا که هیولای وحشت سیل گدایان را به کام خود میبرد
گرسنه گان , پایمال شده ها و زیر دستان و مزدوران
شراب زهرنا ک زنده گی را مینوشند
و مانند آ بشار ها ها لخطه سر شان به تخته سنگ ها میخورد
و بر میخیزند
روزی بر جویبار نشستم , میخواستم حما سه او را شنوم
دیدم که آ ب از سرم گذ شت .



بلقیس مل
{/slide}{slide= فاجعه}
ای هیولای جنگ و نابودی ا نسان
چهره ات چقدر بد نما ست
تا به کي دامن ویرانی و کشتار را گسترده ای
در دنیای ا نسانان بی دفاع
که خاکش از خون شهیدان به سرخی گراییده
گليم ماتم چی وقت چیده خواهی شد ؟
بل وسیعتر شده میرود
ای هموطن میدانی ؟
با این سلاح های مدرن
با تمام تهدید های نا روا
این همه گلوله ها و پارچه های آ تشین
بر سینه کیها فرو میرود
بر پشت و سینه ای برادر من و تو
یا که بر پیشا نی خواهر و مادر من و تو
یا که بر دشت سینه اطفال معصوم و بیگناه من و تو
این معصومان گرسنه شکم که لقمه نانی نخورده
با پا های برهنه به امید آ ینده نا معلوم راهي درس و تعلیم اند
یا که برای بدست آ وردن نفقه ای فامیل پی کسب و پیشه اند
بکدام جرم و کدام گناه
طعمه ای راکت و بمب شده
که دوباره بر نمیگردند
ای شهید پاک
تو نه مرده ای
تا زمانیکه سلاح کشنده در جهان ا ست
تو زنده استی
ای طفلک امید بسته به دنیا
ای بیرق بسر و بخاک خفته
حالا از جمع یارانت رفته ای
خواهر و مادر تو داغ به دل دارند
و چشمه , چشمه می گیریند
ا ا ی خواهر ای مادر تا به کی مینالی
من اشک های ترا احساس میکنم
چون تو در قلب منی
به جای گریه فتح را آ رزو کن
آ فتاب در حال غروبش نوید افق روشن را میدهد
ای شهید پاک نهاد
زنی یا مردی یا که طفلی
تو نه مرده ای
تو در خاطره ها زنده ستی
تو از تبار شور بختی ها و سرخ کفن ها ستی
تو تنها نیستی
همه روزه مظلومان قربانی یخچا ل ها میشوند
کشتن گنجشک ها آ سان است
اما نجات جان شان مشکل
از دست دادن ساده ا ست
اما بدست آوردن کاریست بس دشوار
وقتی دست مادری در ماتم اولادش
به آ سما نها بلند میشود
میدانی عاقبت تو چی خواهی بود ؟
باید به اندیشی
ای آ نکه ابزار نا بودی انسا ن را بدست داری
شاید مشکلی داشته ای
برای حل مشکلت
باید طرز تفکرت را عوض نمایی
تولد و مرگ اجتنا ب نا پذیر است
پس چرا سخاوت را به ثروت فروخت
میدانی ؟
زمان برای هیچکس توقف نمیکند
نه بر میگردد و نه اضافه میشود
پس آ خر همه نسل آ دمیم

آ نکه به مرداب نهاده پا و پر شتاب نشاید نام آدم بر اوشود خطاب



بلقیس « مل »

جرمنی : 2008- 6-1
{/slide}{slide= تبه کاران}
وقتی خورشید از لای شیشه ای
شکسته پنجره بدرون قلبم میتابد
رخشنده و تابناک
میابم جسم نا توانم را در مجمر آ فتا ب
چون دود سپید و سبک با ل
بر هوا شوم در حا ل پرواز
بر فراز جا یګاه روشنایی جهانتا ب
پندارم که در جای دیګر ام
به فاصله های دور
از جایګاه آ د میان پُرغرور
که بشکل نا مریی بجان یکدیګراند
خواب و خورش و آ سایش بر خویشتن خواهند
و دیګران را در عذوب ګذارند
در راه عشرت و ګامګاری به پیش اند
از بساط دوران ، زمان همی نالند
جامه سپیدانی که پا ک طینتی را جلوه دهند
خود در حریر و حُله لولند
عفت را در رسوایی و
رهایی را در ا سارت روا دارند
و خاک را سرمه ای چشم مردم سازند
در سرشت و اندیشه و خرد شان
آ تش کین و نفرت جوشد
و کردار شان شعله ور
از عشق دروغین بود
دوای تلخ را با رو پوش پوشانند
تا تلخی اش ‌ظاهر نګردد
لجاجت و تبه کاری از خصلت
این جفا پیشه ګان ا ست
همه ای این دودمان را دوام خود
و نصیب خویش دانند
با هر نګاه و هر دیدار سر شار از خشونت
بر یکدیګر نګرند
کجا شد سمند همدلی و دوستی
کجا شد آ ن سخاوت و پا کدامنی
همه جا رنګ است و رنګین کمان تخیلی
در دومان جها لت همه سیه ګشتند
بینوایان از ماتم دوران خسته ګشتند
نا کامی و نامرادی در رګ ، رګ
خسته دلان آ تش خشم بر افروخته
آ ه و ناله ای درویشان هاله کشد و
بر خرمن ناکسان آ تش افروزد
‌‌‌وقتی خورشید از لای شیشه ای
شکسته پنجره بدرون قلبم میتابد
با خود می اندیشم
در سر زمین بد بختی ها
آ یا از زن زنګی وتار
سپید دامن خوشبختی بدر خواهد آ مد ؟
روزنه ای برای امید فردا ها
ما که نهال ګُل در شوره زار نه نشانده ایم
که نا شګفته ګُل نقاب پژمرده ګی کشد
در قمار زنده ګی بباختیم حیا ت خویش
بجای آ ب و دانه بدادیم ممات خویش
جان سپردن در راه حق آ سان بود
ګر فتادن به پای دونان دشوار
بی فروغ شمع زیستن توان کرد
در چهل چراغ نا کسان بودن نتوان کرد
صبورم و از غم روزګار ریشه دارم
پایداری در این خراب آ باد بیهوده دارم
نیم صوفی ریا کار که ترسم ازعقوبت دار
خرقه ای فقرا به تن و ګفتار از رحلت دارم
وقتی خورشید از لای شیشه ای
شکسته پنجره بدرون قلبم میتابد
رخشنده و تا بناک
میابم جسم نا توانم را در مجمر آ فتاب
چون دود سپید و سبک با ل

بلقیس (مل) ۱۴-۱-۲۰۰۹
{/slide}{slide= فاجعه ای غزه}
درسر زمین شکسته و پُر خروش
سبوی درست را بد ست ګیرند
و شکسته را بدوش کشند
از ابر های سوخته برنګ خون
بر همه ا نسا نان و زنده جانها
و بر همه اشیای آ نجا
افسون غم انګیز میبارد
وای بر سر زمین تا بوت های سبز
که همه روزه با شنده ګا ن این سر زمین
نعش مردمان بی د فاع
نقش بر زمین میګردند
شهر ها و دهکده ها
از شر آ دمکشا ن در اما ن نیستدند
دګر تما شای این همه صحنه های کشتار
و این همه وحشت و دهشت
چشم و دل هر بیننده را خدشه دار میسازد
وای بر سر زمین تا بوت های سبز
وای بر تو ای مادر ، ای زن فلسطینی
که فرزند ات را در جنګ نا فرجام
از دست داده ای
و بروی خاکهای منزل ویران شده ات
چادر سیاه پوشیده و د ست برویت
حیران نشسته ای
اشک ات خشکیده در تفکری که دیګران
در ما تم تو شریک نیستند
مګر چرا ؟
ما همه شریک درد های تو ایم
زخم هزاران شهیدغزه تا حال التیام نیافته
دامان مادران هنوز پُر خون است
ساکت مباشید
کسانی که رشته های ګل سرخ تانرا پر پر نموده
و مانند برګ های ‌پژ مرده تشنه
با جګر خا ک یکسان کرده
به بیداد ګران و قاتلان
با دشنه های پُرخون فرزندان تان
که با بیرحمی ساغر عمر شانرا به فنا سپرده
و بهار تانرا خزان ساخته
مجال ندهید که دګر چنین کنند و چنان
وای بر سر زمین تابوت های سبز
دیدید که زمین را عطش وحشی بسوخت
و سلیی مرګ با شما چی ها کرد
ګلان را در ګلستا ن بسوخت
دوستی و صمیمیت را به خاکستر مبدل سا خت
و دود سپید فاسفور از آ سمان بر زمین
دزدانه پا ګذ اشت و با شنده ګان غزه را
کور ساخت
و همه شهر را وحشتزا
پس تو بیحرکتی و خاموش
نشود که سنګ و جماد شده یی
میدانم دستانت خالیست
باور کن که همیش اینطور شدنی نیست
دګر آتش از میله های تفنګ نخواهد بود
هر آمدی رفتی بدنبا ل دارد
باید بدانی که ارمغان نفرت و خشونت
به باد تمسخر ګرفته شده
دګر سپیدار های تان بخون نخواهد افتید
نفرین و توهین بر جباران و آ د مکشان
قرن حاضر
وای بر سر زمین تابوت های سبز
فلسطین ، فلسطین ، فلسطین

بلقیس (مل) ۱۵-۱-۲۰۰۹
{/slide}{slide= گرسنه گان}
گرسنه گان سنگ خواهند گرفت
همه خسته دل و سرگردان
در این دنیای بیکران
ای بحر جاودان
که تو همیشه پا بر جا ایستاده ای
پس ترنمی بحش ساحلی را که تشنه لبا ن
در کنارت جا دارد
سیل باران حواد ث
بر پیکر گرسنه ها
صد ما تی رسا نیده
رهگذر مست نغمه خوان که دل میبرد
ا ین ترانه را میخواند
هیچکس از گرداب پلید جنگ جان سا لم بدر نبرده
پس ادای تعظیم به روح قدسی و ملکوتی شهیدان
تاریکی وظلمت حکم پاسدار مرگ را دارد
هیچکس فریاد گرسنه گان را نمیشنود
آ سمان بیرحم از بالا به پایین
نظاره ی محشر را میکند
فرق بین دیروز و امروز چیست ؟
که زخم ها وخیم شده میرود
ما که خود گمشده گانیم
راه گمگشته ها را از ما مپرس
ما همه سنگ بدست و گرسنه گانیم

بلقیس مل( 12-10- 2009
{/slide}