تېر مې له غم ، درد، محرمیو او لوږو تندو په غرونو کې  شډل یو ژوند و چې هسې نوم یې پاتې و،   بس ژوند مې تیراو په مانا یې نه پوهیدم فکر مې کاوه چې ځانله ظلم ته پیدا یم او یوازی په تیارو کې یوه وینزه یم د وینزېتوب لپاره هست یم.

اوښکې او رنځ مې د ژوندون ملګري، لکه د څانګې پریوتې پآڼه، لکه له سیاله پاتې شوی زاڼه او یا لکه د سارا سیلیو وهلې مماڼه چې پاڼې او څانګې مې بې واکه سیلیو اخیستې دي. زه هو، له دې ناخبره پاتې چې زه هم الله تعالی د

زه غواړم د خپل ژوند حقیقت بیان کړم خو؛ ویریږمه چې له آسمانه تیږې ونه وریږي ، لمر له ډيره غمه ویلی نه شي خلک له  ډیرې غصې غرونه لاسونو کې راپورته او زموږ ویجاړ او غم لړلی وطن نورهم ونه نړوي.

غواړم چې خپل د ژوند پټ راز بیان کړم چې هیچا یې اوریدو ته غوږ نه دی ایښی او نه هم څوک وخت ورکوي خو له تا هیله کوم لږه شیبه تم شه او زما د ژوند له حال هم خبر شه زه هم انسانه یم او ستا په اسلامې هیواد کی ژوند

خداوند "ج" ما را به شکل گروپ ها، قبیله ها، دشته ها، و با زبان های متفاوت آفرید تا با همدیگر افهام و تفهیم نموده؛ متحد گردیده یک پارچه گردیم نه اینکه تبعیض و تفرقه افگنی را پیشه خود قرار داده تا از همدیگر بپاشیم و دشمن به طرف ما بخندد؛ بیاید با هم باشیم و به تعصب نه بگویم.                                تعصب انسان کور و بی دندان را میتوان درمان  و معالجه کرد.
ولی ، انسان متعصب را هرگز،
تعصب کور‌‌کورانه ، انسان بینا را کودن میکند.
تعصب یک واژه اشتباه است ، حال فرقی نمیکند که این تعصب نسبت به دین ، مذهب ، نژاد ، قوم ، رنگ ، و حتی فردی باشد

مولانا داکتر محمد سعید « سعید افغاني »

هرڅه ته په دقت ګوره .

هواس دی بیداره ساته .

اسباب ، عوامل او مناشی په پام کښی نیسه .

پل دی غلط  لیاره مه ږده .

پوره خوښیار او بیداره اوسه ،  بد بیني بده  ده .

خوښبیني هم اندازه لری .

نو پام کوه چی د بدبیني او خوشبیني مفیده اندازه پیدا کړی

درنو او قدرمنو آغلو او ښاغلو حاضرینو، د سیاست، ټولنیز ژوند، ادب او فرهنګ مینه والو، مخورو مشرانو او دوستانو!

اجازه راکړۍ، خپل تاوده سلامونه، نیکې هیلې او

اسدالله غيرت
ستا سپېڅلي شهادت ته په دوه لاسې سلام
هغه مينه چې تا د خپلې خاورې او هېواد سره درلوده ، ته يې د شهادت تر لوړ مقامه ورسولې . تا ددې هېواد له وګړو څخه د ساتنې په موخه د وخت هر زورور او پرديپال ته خپله سينه سپر کړه او بلاخره د مرګ پرښتو ته ورغاړې وتې .
زما د وطن شهيده !
ستا د ژوند هغه شيبې به مې کله هم هيرې نه شي ، چې د خپلو ولسونو د سوليز ، ارام او سوکاله ژوند لپاره دې ، ترخې او د اور لمبو ته نيولې وې .
ستا د مور هغه کريغې مې اوس هم په ياد دي ، چې تاته د ټليفون د نه کيدو په پايله کې به يې د هوا څپو ته سپارلې او ټول کلی به يې په ژړا اخيستی و.