عبدالمنان ارغند

 

{slide= مکتبۍ}

ستا د جوش او زما د هوښ پيالې سوي دواړي.
لکه مى چې صراحـــــــې کړي غاړي، غاړي.

دا په زړه او دا په عــــــــــــــــقل باندي نه سي.
چې هم شـــونډي هم شــــــراب له ياره غواړي.
دا د ځواک له ځواکه چـــــــــــېري پوره کيږي.
چې د څڼو په ځنګل کـــــــــــــــې ګوتي نغاړي.

زموږ د کلـــــي د ګــــــاونډ پيغلـــــي ويـــــــله.
چې انځور ته د دېـــــــــــوال به (ارغند) ژاړي.
کړى{/slide}>