عبدالغفور لېوال

 

{slide= عقله !}

های ! ورکه عقله

نن دې لټون پیلوم !

نورنو د خپلو ناخبره اوساده نیکونو

سپکاوی هم نه منم

چې څلوربول یې بولي

څوک یې (زمری) نومو ي

څوک یې شاهین او څوک یې پړانګ بولي

ساده ( انسان ) دآدم زوی یمه زه

چې خامې غوښې نه خورم

ما دغنمو په ډوډۍ پسې جنت پریښی دی .

پروطن سرنه بایلم

سر د وطن ترسیوري ساتمه ،چې فکر وکړي

( سر) د وهلو نه دی .

(سر) د ساتلو شی دی.

هرڅوک چې دې وطن ته بد راګوري

ځناور نه یم چې یې وداړمه

سرساتم فکر کوم :

که دا وطن ښایسته کولای نه شم

هرڅوک به بد راګوري

زه له هرچا سترګې ایستلای نه شم.

دلته سرونه نور ریبدل نه غواړي

دلته سرونه ویښول او پوهول غواړي .

لیونی نه یمه چې جنګ ته ولاړشم

په تاردزلفو کفن مه راګنډه

زخمي زخمي په تورو نه درځمه

د ناپوهۍ اواز مې درمه شه مینه !

د تاریخ خړ سیلاو ویاړونه یووړل

نور نو د تورو او د زغرو افسانه ورکه شوه

د مذکر تاریخ زاړه بابونه

د کمپیوټر د خیټور موږک ترغاښ لاندې دي.

وطن دتن په وینو نه ساتمه

دې ته دوچویلي خولې په کار دي

نور نو تاریخ ته د درواغولاپې نه وهمه

هرڅه ریښتیاوایم او :

( ژوند) ژغورمه.

{/slide} {slide=تاته !}

یوه بله عاشقانه

چې دزلفو دوږموڅپې دې ولاړې

له هغې شپې زماخوبونه په ناتار دي

چې دې زیری دراتلو ورسره نه شته

څه بدرنګه ماښامونه ددې ښار دي

چې لمن دې څرخ ونه خوري په هواکې

دښکلاخوشبويي ورکه ده له ژونده

زړه مې لویږي ، لویږي ، لویږي ، پسې لویږي

چې دې نه کړ په پیکي پورې ځوړنده

ستا دشونډو سیوری نشته په پیاله کې

بې رنګۍ کې دشرابو نشه سوزي

چې خوله دې پرې شبنم غوندې نه څاڅي

بې عطرۍ کې دګلابو نشه سوزي

ستا ګریوان خو زما له سترګو څخه تښتي

چیرې پټ شم له دې دومره هیاهو نه

چې پر لېچو دې نور سر ایښودای نه شم

چېرته یوسمه دزړه سوي اهونه

دهغو مازدیګریو دې یاد تل وي

چې به سیوري زموږ یو شول سره دواړه

په موسکا به دې کړې پټې تورې سترګې

زماساه به تخنوله چې ستا غاړه

بیا به هسې مازدیګر کله رانه شي

چې ته راشې په وړو وړو ګامونو

او بیا نښه زما په سپینو جامو کېږدې

په شوخۍ ، دخپلو شونډو دسرونو

۱۳۹۲ سلواغه ۱۲

{/slide} {slide=شېبه}

ستا دراتلو شیبه دې کله هم په زړه درګرځي ؟

چې ستا له هرګام سره زما دنفسونو موسیقي غږیده

ته به آرامه زما دمټو منځ کې پټه شولې

اوف ! زما دزړه درزهار

دتل په څېر مزاحم

هیڅ ځل ونه پوهېدم

چې ستا ټټر کې هم یو زړه رپیږي

په دې خبر نه وم چې

ستا دمرغۍ په څېر کوچنی ، خو مهربانه زړګی

ورو ورو

که

تند دربېده ؟

{/slide} {slide= پېغله چینه کې}

د بر کلي صاحبزاده يم 

پېغله چینه کې خپل وربل جوړوي

او د وږمو ډمې یې مخ ته ده نیولې د اوبو هینداره

د شپونکي ګام نه تیږه رغړي د چینې لوري ته

او پرې ماتېږي د اوبو هینداره

پېغله ښېراوې کوي

شپونکی یې لمانځي په سلام د مینې

د پېغلې شونډې په ښېرا اخته دي

خو یې د سترګو ژبه بل څه وايي

تا سره مینه لرم.

{/slide} {slide= مکتبۍ}

د بر کلي صاحبزاده يم
يو مې آس يوه شړۍ
قصيده مې پخه کړې
ګرځومه کوزړۍ
ځوان مُريد د څرخي پېر يم
رنګ دې ورک شي کوډې نه کړم
کوډې باسم
بند بختونه خلاصومه
د مينو زړو ريبار يم
شکرانه مې يا مميز دي يا توتان دي يا مرۍ
څوک دسمال راته خامک کړي
څوک راجوړه کړي خولۍ
د برکلي صاحبزاده يم
يو مې آس يوه شړۍ
نجونې ګردې رانه تاو وي
تاويزونه رانه غواړي
ملا تل راته په قار وي
سل کوپرونه راته وايي
خو پروا يې ډېره نه کړم
خدايزده ولې
د کوز کلي په زلميو باندې ګران يم
ماته راز د دوی مالوم دی
يو د خان په لور مين دی
بل ليدلې د ملا صايب لمسۍ
د برکلي صاحبزاده يم
يو مې آس يوه شړۍ
د شنډ توت ډډې ته ناست يم
شنډو ښځو ته تاويز کړم
ماشومان له ځېله خلاص کړم
د برات د مياشتې سر دی
نن اوله پنجشنبه ده
يوه پېغله راته ناسته
زښته ډېره ښايسته ده
وايي داسې تاويز راکړه
چې مې پلار لږ بسلمان شي
ميرات مړی ولور کم کړي
خوږ جانان مې مساپر دی
په دوبۍ کې مزدوري کړي

نيمه شپه چې شي رابره
په سندرو باندې سر شم
ټول ماران مې په هوده دي
غږوم ورته شپېلۍ
د برکلي صاحبزاده يم
يو مې آس يوه شړۍ
ژرنده ګړی مې ښه یار دی
ډېرې شپې سره يو ځای يو
ظالم ښه مست ربابي دی
د ځوانۍ سندرې وايو
شپه چې ښه ډېره پخه شي
بيا نو بله کړو دوهۍ
د برکلي صاحبزاده يم
يو مې آس يوه شړۍ
ژرنده ګړی چې نن راغی
په خندا يې راته وويل:
صايب زاده کيسې ته غوږ شه
نن اوړه مې د خان يووړل
کور يې ډک له ميلمنو وو
څوک له ښاره وو راغلي
په انګړ يې شور ماشور وو
يوه ښکلې مېلمنه وه
په ښايست وه ښاپېرۍ
کليوالو غوندې نه وه
ښکارېدله مکتبۍ
شرمېدله پټ يې وويل:
صايبزاده يار ته دې وايه
پېرخانې ته دې سلام دی
يو تاويز خو راته وکړه
چې جانان ته شم منظوره
شکرانه به پوره درکړم
خدای دې مه کړه ادې بوره
مکتبۍ راته دا وويل
بيا يې راکړ دا کاغذ
ژرنده کړي توبې وکړې
ويل يې ورانه زمانه شوه
مکتبۍ نه وه بلا وه
په خندا بېرته ستنه شوه
په کاغذ کې وو ليکلي:
(( په سندرو يم مينه
د نغمو يم لېونۍ
په يو چا مې زړه بايللی
غږوي ښکلې شپېلۍ
يو تاويز ورباندې وکړه
چې ما ګل کړي د پګړۍ
د برکلي صايبزاده دی
يو يې آس يوه شړۍ))

عبدالغفور لېوال
۱۳۸۳/۱۱/۴
متحده ايالات - مريلند

{/slide}