د ژمی زړه و، د سړې هوا لمنه هرې خوا ته خوره وره وه. د ماښام تته تیره د غرونه په څوکو خپره شوه. کابو دا لس دولس ورځې چا د لمر سترګه نه وه لیدلې. ډیری وخت به وریځې له شماله جنوب ته کوچیدې او دلته یوه باور هم د خلکو په ذهنونو حکومت کوه یعني کله چې وریځې له شماله جنوب ته لاړې شې؛ بیا نو د آسمان زرینه سترګه طبعیت ته ګوري. خو هغه د عام باور په خلاف، دا ځل جنوب ته تللو وریځو لمر رانوست. سپوږمۍ هم دا  ډیره موده چا نه وه لیدلې، ښایي خوښه به وه چې د کوچو په شان بشره یې څوک و نه ویني

نن د عرفاتو ورځ وه، عرفات یعنې د مسلمانانو د اخوت او وحدت د تمثیل ورځ. عرفات یانې د مسلمانانو تر ټولو سپیڅلې غونډۍ کې راغونډیل. عرفات هغه ځای دی چیرې چې د نړۍ ستر لارښود د ژوند مهم اساسات خلکو ته زده کول. دلته خلکو د لوی اختر د لمانځني لپاره لازمي ترتیبات نیول. چم او ګاوند ته مې لیدل چې ګاونډیانو ښکلی پسونه او ورغمي د قرباني په نیت راوړل. زه نه یوازی له کلی، کور، ګاوند، او وطن نه لیری مسافر وم؛ خو

در شفاخانه دو بیمار٬ در یک اتاق بستری بودند؛ یکی از بیماران اجازه داشت هر روز بعد از ظهر یک ساعت روی تختش که کنار پنجره اتاق بود٬ بنشیند.

ولی بیمار دیگر مجبور بود هیچ تکانی نخورد و همیشه پشت به هم اتاقی اش روی تخت بخوابد . آنها ساعت ها در مورد همسر ٬ خانواده و دوران سربازی شان صحبت میکردند و هر روز بعدازظهر بیماری که تختش کنار پنجره بود می نشست و تمام چیزهایی را که بیرون از پنجره می دید برای هم اتاقی اش توصیف میکرد . پنچره رو به یک پارک بود که دریاچه ی زیبایی داشت ٬ مرغابی ها و قوها در دریاچه شنا میکردند و کودکان با قایق های تفریحی در آب سرگرم بودند . درختان کهن

د کېسې لېکونکې : دکتور ببرک ارغند :2

ژباړن س . سېلنی :

د خرابات تنگه او دوړنه کوڅه له ېوازېتوبه هوو وهله او دلته هلته د کوڅې د پاسه ېونیم مړتت څراغ بلېده .
د صابر د کور مخې ته چې ورسېدم ، ودرېدم ، تا به وېل ځان مې سوړ او بې واکه کېده او پښو مې د تللو ځواک ندرلود ، خېال ته مې راغی چې وخت له تگ څخه دریدلی و او ځمکه پر خپل چاپېر نه گرځېده او ستوري په پورته هندارو کې نه ورښکارېدل ، ېواځې د ساز ناڅرگند غږ په هوا کې څپې وهلې او د سنتور پرېکېنده نالښت د کړکۍ له درزو او چاودو د کوڅې لاندې بهېده .
پورته مې وکتل ېو مړتتې رڼا د صابر پاسنۍ کوټه رڼا کړې وه او د کوپ سړي سېوری د کړکۍ پر سپينې پردې لوېدلی و او د ساز له نغمو سره کيڼ و ښي خوا ټيټېده راټيټېده

اسدالله غيرت / پکتيا

نيمه شپه ده ، هرې خواته خاموشۍ خپلې وزرې غوړولي دي ، د اسمان په ټتر ځليدونکي ستوري شغلې کوي ، خلک د مرګ ورور ؛ خوب په خپله غيږه کې ټينګ نيولي دي ، شپه ورو ورو د ديوالي ساعت له ستنو تيريږي او سحر ته ورغاړي وځي .

د کوټې په ګوټ کې ناست مين ؛ د تکې تورې شپې تر شاه د خپلې بې وسۍ اوښکې څاڅوي . ژاړي ، اسويلي کاږي او د خپل بې وفا ملګري د لاسه خدای ته فرياد کوي .

په ژړا ژړا کې د بې وفا ملګرو کيسه تکراروي او په لپو لپو اوښکې تر خاورو جاروي . پرلپسې اسويلي د هوا څپو ته سپاري او ځان ته په ښيرو خوله پرانيزي

نویسنده: انوپا لال
مترجم: ذبیح ا لله آسمایی
مونا بکس کتابهایش را بالای تخت خوابش انداخته به طرف مادرش دید و گفت:
«مادر ، حدس بزن ، او دوباره آمد.»
مادر گفت:
«خبر خوش اس. مه همیشه فکر میکردم که بسیار نادرست اس که معلم ورزیده مانند آقای وایوک درم راج که برای یک مدت شما را انگلیسی درس میداد ، مکتب را ترک کنه.»
مونا گفت:
«او به خاطر درس خواندن برای مدت یکسال رفت ، مگر مادر، چطور فامیدی که مه در مورد وایوک درم راج گپ میزنم.»
مادر ، درحالیکه برایش چشمک زد ، گفت: