د کیسې لیکونکئ : ډاکټر ببرک . ارغند

ژباړونکئ : س . سېلنی

ښه مې ېادېږي چې یو تود او لمرین ماسپښین و او هغه ، لکه د ځېری وړنکوتوکمو څخه یو عاق شوی ، سرکښه او سپین سترگی هلک مې ، د پښو مخې ته ناست او رډې رډې یې را کتل ، تا به وېل د څېرې کرښې مې راته شمېرلې ، تابه وېل خپل ړنگ شوی انځور زما د څیرې په کاب کې لټوي

شکسپیر

د عبدالملک پرهیز ژباړه

د یونان په آتنس کې یو ځوان سړي ، دمیتریس یوه ستونزه لرله.

«لطفن ، هرمېیا، په ما ګرانه يې!!»

«هرمېیا وویل»: نه ، دمیتریس، ليزندر پر ما ګران دی.

« لیزندر وویل » له چا سره مینه کول څه آسانه کار نه دی، راځه چې په ګډه وتښتو.

هلنا د هرمېیا ملګرې وه. هغه پر دمیتریس مینه وه

 ژباړه: رفيع الله روشن

يو نابينا شخص د ونې تر سيوري لاندې ناست و چې د وخت پاچا يې څنګ ته راغی،سلام يې ادا کړ اوپه ډېر احترام سره يې ورڅخه وپوښتل:

 بابا جانه! له کومې لارې کولی شم چې پايتخت ته ولاړ شم؟

په ده پسې د همدې پاچا دکابينې يو وزير راغی او پرته له سلام او احترام څخه يې نابينا ته وويل:

 پايتخت ته کومه لاره تللې ده؟

دی هم ولاړ ورپسې دهمدې پاچاهۍ يو عادي ساتونکی راغی،نابينا يې په سرباندې وواهه او ورته ويې ويل

کیسه
د سګرون شیریواستوا لیکنه
د ذبیح الله آسمایی ژباړه
تانوی وویل:
« پوجا  ، هیر یی که «
خوزه یی نه شم هیرولی. لږ تر لږه  دا اوس  خو د هغو دو تنو خاطره زما نه هیریږی چی دموټر دروازه یی وهله او په چیغو چیغو یی ویل « ادویه ، ادویه «
دهغوی د چیغواو نارو انګازی تر اوسه هم زما په غوږ کی دی.
زه په دی لټه کی نه وم چی افغانستان می دی خوښ شی ؛ خو زما پلار چی یوازی څلور میاشتی هلته وه ، افغانستان یی خوښیده. ده هلته د خان اباد د اوبو لګولو په پروژه کی  د انجنیر په توګه کار کاوه. زه او زما ورور دلته په ډیلی  کی له خپل تره او ترور سره اوسیدو ؛ خو پریکړه مو وکړه چی د رخصتی ورځی به له خپل پلار سره د کندز په ښارګوټی کی ، چی دروسیی له سرحد څخه څه لیری نه دی ، تیری کړو او هلته ولاړو. د اونی په  پای کی مو د بلخ تاریخی  ښار ولید

ژباړه: رفيع الله روشن

يوه ورځ څو تنو له چرچيل څخه په کلکه غوښتنه وکړه چې سياست تعريف کړي.

چرچيل پوه شو چې نه يې پرېږدي،ناچاره يې يوه دايره ووېسته او يو خُراس) چرګ(  يې پکې  خوشې کړ،بيايې ملګروته وويل، دا خراس په داسې حال کې را ونيسی چې له دایرې ونه وځي.

ملګرو يې چې هرڅومره کوښښ وکړ ناکام شول ځکه دوی چې به لاس ور نږدې کړ خُراس به منډه کړه او له دایرې به ووت.

اخر يې له چرچيل څخه وغوښتل چې خپله يې راونيسي

د ژمی زړه و، د سړې هوا لمنه هرې خوا ته خوره وره وه. د ماښام تته تیره د غرونه په څوکو خپره شوه. کابو دا لس دولس ورځې چا د لمر سترګه نه وه لیدلې. ډیری وخت به وریځې له شماله جنوب ته کوچیدې او دلته یوه باور هم د خلکو په ذهنونو حکومت کوه یعني کله چې وریځې له شماله جنوب ته لاړې شې؛ بیا نو د آسمان زرینه سترګه طبعیت ته ګوري. خو هغه د عام باور په خلاف، دا ځل جنوب ته تللو وریځو لمر رانوست. سپوږمۍ هم دا  ډیره موده چا نه وه لیدلې، ښایي خوښه به وه چې د کوچو په شان بشره یې څوک و نه ویني