فقیر احمد عزیزی غزنوی

سرو از چمن و غنچه ز گلزار ببردند
شاخ و ثمر و ریشۀ اشجار ببردند
دزدان مقدس به ترازوی شریعت 
از کوه و کمر معدن و احجار ببردند

لکه

څانګې

لاسونه يې

خپل ډډ ته تکيه کړي وو

ځواني يې خزان وه

يوې شډلې موسکا يې

پر خيرنو اننګو کرښې راښکلې

مخ يې شاته نه اړاوه

ډاډمن و

ته وا چې يو ځواکمن پښت يې تر شاپاته دی

يو څو نيمګړې غونډلې يې

پر شوڼدو ورغړېدې

لاسونه يې لکه ګلپاڼه وغوړول

په ورغوو کې تڼاکې يې...

زما د سترګو

د ترنده رڼوبېو پرخو

د بېوسېو پټغالی

چې ژوند پنځوي

هو، ما د خپل ولس يو هستوونکی پنځګر وليد

نوی ښار، کابل، ۲۰ جون ۲۰۱۷

نجم الرحمن « مواج»

پوښتنه:

کابله

تاد خپل د ژونداوږ دوکې

څه لیدلی؟

که راته.

یو پریویې وشمېرې