{slide=برګشت تاریخ} 

خوانده بودم که تاریخ برنمیگردد ... 

نیرو های مؤلد رشد میابند و

این رشد ، مناسبات کهنه ای اجتماعی را ، 

دگرگون میسازد 

                *********

همه به بالیدن نیروها دل بسته بودند

تا این جریان به راه افتد و 

مردم ما ازکوره راه تاریخ موفقانه بگذرند ، 

وعقب ماندگی ها به گذشته متعلق گردند .

               ********** 

ولی این آرمان  بسر نرسید 

قبل از وقت ، 

به عوض مردم ، 

واحد های نظامی را به حرکت درآوردند 

            *********** 

گفتند : ما " راه کوتاه " را انتخاب کردیم …. 

عجب راه کوتاهی … واپسگرایان ، 

ببخشید ، واپسگراترین واپسگرایان 

از همه جا سربلند کردند 

            *********** 

" زرنگترین " آنها فتوا داد 

که کابل 

شهر کفرشده است ، باید 

خاک آن به عمق " هفت بلست " عوض گردد 

             ***********

آنها نه تنها ، 

شگوفایی نیرو های مؤلد را نشانه گرفتند ، 

بلکه آنچه هم وجود داشت ، 

منهدم کردند . 

             *********** 

سپس عقب گرا های دیگری ، 

در معرکۀ تاریخ ظاهرشدند 

آنها برگروه اولی اعتراض کردند 

که چرا ….؟ 

             *********** 

چرا ؟ به تخریب مدنیت موجود ، 

اکتفاء میکنید ؟ 

این مسامحه است ، 

باید آثارگذشته را هم از ریشه برکنید .

             ************ 

مدنیتی که عقب مانده ترین عقب مانده ها 

آنرا درتمام دوره های تاریخ 

تحمل نموده بودند 

حالا اینها ، آنرا به آتش انفجار سپردند .

             ************* 

مدنیتی که تاریخ مارا بازگو میکرد 

آثاری که نه تنها به افغانها ، 

بلکه به تمام بنی آدم مربوط میشد 

ازجانب آنها محکوم به انهدام گردید . 

           *************

در برابر این حکم 

جهان با معرفت اعتراض کرد 

اما عقب گرایان به آن خندیدند ونا بخردانی دیگر 

درآنسوی مرزها ، به آهنگ انفجاررقصیدند 

             ***********

آنها شادیانه کشیدند ، 

که گویا چرخ تاریخ به عقب برگشت 

خوش بودند ، که با این " کارنامۀ بی مثال " 

برگشت تاریخ را به نمایش گذاشته اند . 

              ************ 

اما مردم متعجبانه پرسیدند : 

که با این " شهکار" ،  

آیا تاریخ به عقب برگشت … ؟؟؟ 

ویا صرفا" به شکل مضحک آن تکرارشد ؟ 

             ************ 

افسوس که 

اندیشه پردازان تیوری تکامل تاریخ ، 

سالهاست 

که در بستر لحد جا گرفته اند 

             **************

آنها زنده نیستند تا ببینند ، 

که چه گونه ؟ کارنامه های چنگیز و هلاکو

در کشورما تکرارشد .... و به زعم واپس گرایان ، 

به چی سادگی " تاریخ به عقب برگشت" 

               *************

               ختم - سال 2011

 {/slide}{slide= سُرورگم شده}

عمری ست گشته سُرورازبرم جدا یا من شدم به هجر و فتادم زاوجدا

روزم به یاد گمشده ام شام می شود شامم به فکر صبح نباشد ازاو جدا

مقهور روزگار و سزاوار غربتم افتیده ام به دام و نگشتم ازاو جدا

نی شمع روشنی که زنم پربه دوراو نی اهل دل که شکوه کنم بـهراو جدا

می سوزم از فراق و نیابم شعله ای تا پرزنم به آتش وگردم زغم جدا

نشنیده هیچ کس، که درآئین عاشقی سوزنده شمع جدا وپروانه زآن جدا

جسمم به این دیارو روانم به میهنم باور نمیکنی، که بود جان زتن جدا

تقدیرروزگار ، بیفگنده ام به دُور ورنه گمان نبود ، که باشم ازاو جدا

گم کرده ام سرورو نیآبم به این دیار یابم سرورآنجا ، که ازآن شدم جدا

کو دست "عنایت"ی ؟؟؟ کزفیوض آن

باشم به کوی خویش ونباشم زخود جدا

تاریخ سروده : دسامبر2005

{/slide}{slide= " ناسازی زمانه "}

نمیدانم چرا با ما نمیسازد ، زمانه ؟               مگرظالم پسند است، تا القیامه؟
فسون گردش کند در چرخ گردون                ولی ایستد درینجا ، با صد بهانه
زهر کنج و کنار ، سیل حریصان                  بگیرند با حیله ها ، مارا نشانه
چرا از خاک ما سازند گذرگاه ؟                  برای هر قاتل و دزد شبانه
چو مجنون آواره شد مردم ما                   به جرم عشق میهن ، از آشیانه
چرا ؟  فرماندۀ این خاک کردند                  یکی گمراه سابق ، از میانه
همه  نالند ازین رنج آفرین ها                 بخواهند داد خود ، نباشد ناشیانه
              چو گفتم مدعا ، آرم دلیل اش                     تو بشنو ! غمنامه ها ازهر کرانه
                                          خدایا ! بس کن رنج و عذابت                     بفرما !  تا به ما سازد زمانه
                                                                             کالیفورنیا -  اکتوبر 2012
                                                          

{/slide}{slide= کابل}
 
کابل تو ای ديار غرور و حماسه ها
                              از رزم دليران تو صد ها سروده ها
از روزگار باستان تو سازد خبر همی
شيوا مدايح و خجسته قصيده ها        
فرهنگ آريا ،  ترا پرشکوه ساخت
                              از فيض آنزمان تو هرجا ترانه ها
مردان نامدار تو برجا گذاشته اند
                              صد ها حکايتی و هزاران فسانه ها
از سعی مادران تو پروريده شد
                     دوشيزگان کار فهم ، برای عرصه ها
رودابه  ای کابلی ، بيآورد رستمی
                         باشد به ياد رستم هرجا نشانه ها
مدفون خاک تو آثار بس بزرگ
                          ُرخشد قدامت تو ، ز نقش کتيبه ها
زآنرو ضرورتيست ، که يابند ز مهد تو
                            کاوشکران ، عظمت و فر زمانه ها
"بابر"بباخت دل به تو و آرميد کنار تو
                             در بييشهای مشجر ، دربين سبزه ها
توصيف باغ و راغ تو کردند شاعران
                              چون صائب اصفهانی  ، کزو مانده ناله ها
گاهی ترا جنت فردوس  در قياس
                               بی جا نبود که بگفتند چنين تشابه ها
"طرزی" زجسم و جان  سخن در ميان کشيد
                               "جان وطن" تويی ، ای شهر زنده ها
اشعار دلپذيرسرودند به پاس تو
                                صفا و اعظمی  و دگر چاک سينه ها
هريک ستايشی مرصع نمود به نظم
                                يادی ز "عيارکابلی"و مردانه "کاکه"ها
سيمای نو بهار تو رشک بهشت بود
                                از فيض مرغکان و گلبانگ چهچه ها
رومی اشارتی به عجوبه ای تو کرده گفت
                                کابل بود مرادف سحر آفرين  حديقه ها
خنيا گران نوای دل انگيز ميکشيد
                                 افسونگران همه با چنگ و چغانه ها
ليکن فسوس طرب ات پايه دار نبود
                                 زردی گرفت بهار تو ز گردش زمانه ها

در سایه ای  مذاهب و آئين زنگی
                                  غارت نمود ترا ، مختلف سلاله ها
گاهی زدور و گهی از جوار تو
                                  در غم نشاند ترا يورش جنگ باره ها
در قلب آسيا  تو بودی دژ بلند
                                 زآنرو شتافتند مهاجمين ز هر کرانه ها
تحليل گران ز موقف تو باخبر شدند
                                 دادند صراحتی که برملأ بشد بهانه ها
دشمن کمر ببست که ويران کند ترا
                                 آتش زدت به نام مذاهب و اقوام فتنه ها

بر پایه ای منافع و تمويل ديگران
                                ظاهر شدند اجيران به شکل فرقه ها
هريک مقابل هم ، سنگری بساخت
                                 از جنگ نابکاران ، به هرسو کشته ها
واحسرتا که نامراد ، برفت از کنار تو
                                 مردان کاردان و استاد حرفه ها
پدر مرا که به حب تو پروريده بود
                                  ناليد در ماتم تو و سرائيد چکامه ها
گفتا که کابل بدتر از کربلا شدست
                                  با اين دريغ بسر ببرد واپسين لحظه ها
کابل تو زير پای اجيران چرا شدی ؟
                                  پرسيدم اين سوال و نيافتم کنايه ها
راويان ز نام تو ساختند مرکبی
                                   ترکيبی ز آبيل و ز قابيل قرينه ها
آن دو گذاشتند ، برادرکشی به ارث
                                   گوئی عنادها ، رسيده بما از گذشته ها
 تو رنجها ز گردش دوران برده ئی
                                   ار خون رفته گان تو سرزد لاله ها
اما عداوتی که در لباس "تقدس"بشد
                                    هرگز نخوانده کس ، در طول سده ها
زآنرو بجاست که گويند به آن دهه
                                    اين بوده است ، سياه ترين دوره ها
توپ و تفنگ و راکت همه زبانه کرد
                                   آتش بزد به هستی مردم درون کلبه ها
دزدی و غارت ، نشد لحظه ای دريغ
                                    بردند ثروت ترا و نماندند خزانه ها
ديو سار وحشی ، در پی آزار کشتگان
                                   راضی بشد ز خويش ، از رقص مرده ه  
نی شرمی از خدا و نه از بنده های او
                                   کردند انتخاب شرارت ز پيشه ها
از دور آريا و خراسان هر آنچه بود
                                    سوختند ، شکستند و دزديدند ز موزه ها
نی مصئونيت منازل و نی حکم محکمه
                                    تاختند به امر خود درون کلبه ها
صد ها زن جوان نمودند انتحار
                                    تاوارهند خويش را ز ارواح خبيثه ها  

" کابل بسوخت و دودش بلند بشد"
                                    با اين مطلع سرائيد جوان تو نغمه ها
ويرانی ات نداشت نطيری به عصر ما
                                    الحق که در جهان نه يابی چنين خرابه ها
کابل تو مهد فرهنگ و تاريخ آريا
                                     در عصر خراسان بودی شهيرشهره ها
" تيمور"  ترا مرکز افغان زمين بساخت
                                    حالا چه شد، که فتاده هرسو زباله ها
ويرانگران تو خوار و زبون شوند
                                    وقتا که آه آتشين ات برآرد زبانه ها
بيچاره ساکنان تو طالب "عنايت" اند
                                    جويای صلح و امن به دعای شبانه ها

- رودابه : دختر مهراب کابلی و  زن زاال است . رستم فرزند رودابه و زال میباشد .[1]

- توصیف آرامگاه وی در " باغ بابر " واقع در گذرگاه کابل[1]

3- صائب اصفهانی : صائب در نیمه ای قرن دهم هجرئ مدت چهار سال مهمان ظفر حسن حاکم کابل بود . شعر معروف او در وصف کابل با این مطلع آغاز میشود :

       خوشا عشرت سرای کابل و دامان کوهسارش    *        که ناخن بر دل گل میزند مژگان هر خارش

 - در شعر شاه شجاع تشبیه مذکور به این شکل آمده است : گرمی هندم دل و جان را بسوخت   *   کابل جنت وطنم آرزوست [1]

 - جانست کابل و همه افغان ستان جسد *  خوبست هرچه هست درو کمتر است بد \\  در لفظ نام خوب وی ار آوری نظر*  یابی میان کل تو یکی آب چون گهر [1]

6- ابراهیم صفا : ژورنالیست معروف و شاعر مشروطه خواه افغان بود . وی ضمن توصیف میهن اش در مورد کابل میگوید :                                                  عندلیب اصفهان دارد نوا  *    میکند گلزار کابل را ثنا                                                                                                                                                    غلام جیلانی اعظمی (1365-1314) هه : شعری نغزی بنام " گلشن کابل " در وصف کابل سرود که از جانب هنرمندان افغان به چندین طرز کمپوز و خوانده شده است . مطلع :  مشک سوده میبیزد صبح گلشن کابل * موج سبزه میکارد کوی و برزن کابل   

 - مولانای بزرگ جلال الدین بلخی ( رومی ) سروده ای دارند در بیان قدرت کشش کابل . عنوان شعراو" جادوگر کابل " نام دارد.[1]

 - اشاره به این شعر معروف علامه اقبال در مورد افغانستان است : آسیا یک پیکر آب و گل است * کشور افغان در آن پیکر دل است [1]

9 - اشاره به ابیاتی ار آخرین سروده ای میرعزیزالله سادات ( پدر گوینده ای این قصیده ) میباشد که همزمان با جنگ های کابل (جنوری 1994 ) به عمر 84 سالگی در غربت از وطن وفات یافت . از اوست :  برادر بابرادر جنگ دارد دیده ها تاریک * کسی نیست در میان مصلح تماشابین و حیرانم  \\                                              الهی لطف کن بر حال زار بی نوایی شهر * که کابل غرقه در خون ، کربلا نادیده پندارم  

10- گویند اسم " کابل " از نام " قابیل " برادر " آبیل " و پسر حضرت آدم (ع) گرفته شده است . آندو با هم در همینجا جنگیدند و همدیگر را کشتند . لذا برادرکشی از آنروز به ارث مانده است .

11 -  اشاره به حکایت واقعی از سرزدن اسیر شده ای مربوط به جناح مقابل و تجلیل از جریان جان سپاری او که به " رقص مرده"  در برخورد های دوگروه در غرب کابل شهرت یافت .

 - شعر و کمپوز معروفی است که بعد از جنگهای کابل از جانب اکثریت افغانهای دلشکسته استقبال شد. شعر اینطور آغاز میشود: " کابل جان در گرفت دودش بر آمد "[1]

13 - اشاره به تیمور شاه درانی پسر احمد شاه بابا است که بسال 1773 پادشاه شد. موصوف در سال اول سلطنتش پائیتخت را به کابل منتقل ساخت و نقش تاریخی این شهر را دوباره احیاء کرد .  

{/slide}{slide= نوای افتخار}

فبروری 2006

سرزمین خوب من

افغان زمین من

امید هست و بود من

معبد برین من

* * * *

دلم تپیده میرود

به یاد سخره های تو

به یاد کوههای تو

که پرغرور و سربلند

افراشته قامت اند

علیه دشمنان ما

* * * *

حماسه گو بود

باد ها و آبشار تو

دارند حکایتی

زگردان رزم تو

سازند ترانه ها

هردم سروده ها

درطول قرنها

عشق آفریده اند

در دل پیر و جوان تو

* * * *

دیار دور من

ز دوری ات زبون شدم

ولی چه باک

دانم که بازهم

بعد عمر من

همیشه زنده یی و

* * * *

نوای افتخار تو

هردم، همیش

همچون حماسه های جاویدان

از آبشار مست تو

از پیک صبح تو

در سروده های میهنی

در آهنگهای مردمی

چه زیبا !

چه دلپذیر!

شنیده میشوند

ختم

{/slide}

{slide=یارانه}

خدایږو نشته دی سکون په یارانه کې
بس دی را دې شي بدلون په یارانه کې
د چوکۍ مینه خو ژوند له مونږه اخلي
مونږ ورکړی دی ازمون په یارانه کې
پیتاوي واعظ صحرا ته کړ مجبوره
لیونی نه وو مجنون په یارانه کې
نوي نسل ته د مینې کښت پکار دی
ګډ نصاب ته کړۍ مضمون په یارانه کې
لوې ملت د خلاصې ملیانو غرق کړ
رب دې راولي سمون په یارانه کې
دوي د حسن صفت عار ګڼي میرویسه
څه غیرت لري پښتون په یارانه کې
 

{/slide}{slide=غزل} 

ما چې دې دزلفو بلا واخیسته
تا رانه د مینې سزا واخیسته
ما چې ستا دخولې نه ژړا واخیسته
تا رانه د عمر خندا واخیسته
که په حسن ته پوره یی دلربا
ما هم د ګلمینې غنأ واخیسته
ټوکی یی کولی خو ریښتیا شوله
خبره مې دخولې نه اشنا واخیسته
بس داد له یی پرې نښودم ملګرو
ما نه یی له ورایه رضأ واخیسته
چې تا درغیدو تکل دی کړی
ایله دې د میرویس نه دعأ واخیسته

{/slide}{slide=کابل ته}

اوس په فکر د خپل ځان دي په کابل کې
ټول چارواکي په لړزان دي په کابل کې
اوس د غلو له ډلې ځان باسي لګیا دي
د چارواکو ټول خپلوان دي په کابل کې
نه د ولس غم ورسره دی نه د خاورې
ښه معلومه سګ شویان دي په کابل کې
طالبان دي که داعش که مجاهد دی
ټول زمونږه مجرمان دي په کابل کې
نه پوهیږو کوم عذاب باندې اخته دي
خداې وهلي ملکان دي په کابل کې
که دې مرګ باندې غوغا جوړیږی یاره
وژل کیږې ظالمان دي په کابل کې
د جهاد سپیڅلی نوم یی بدنام کړی
د اسلام ټیکه داران دي په کابل کې
خوله په واک کې خوځوه میرویسه خوار شې
د تنقید ډیر دشمنان دي په کابل کې

 {/slide}{slide=مارشال}

ته مارشال هغه مارشال دوستم مارشال شو
اوس دې شخه لکۍ ګرځي ډم مارشال شو
خدای پوهیږی د بې وسو ښاریه ده
دې وطن کې غم مدغم شو غم مارشال شو
شیخ فریده ته خبر شوې او که نه شوې
هغه ړوند هغه ګونګی لړم مارشال شو
اهلیت یی صدقه کړ له سیاسته
ټوکې نه دی مجبوریت وو سم مارشال شو
پښتانه دې پیڅې بره ساتي جنګ ته
قلم مات کړه کتاب سوځه بم مارشال شو
میمه حق یی دی چې ارتې تڼئ ګرځي
د بې واکو واکداري شوه هم مارشال شو

 {/slide}{slide=اختر ته}

ته اختر یی مونږ پوهیږو بختوره
ته لمانځلی محمد یی منوره
د لمانځلو شوق کې نه یو خو جنابه
اوس چې راغلې ستړی مه شې زوروره
هر کور کې د شهید ستاینه کیږي
زوې یتیم دی مور یی کونډه لور اوتره
غم ځپلې دلته ټولې کورنۍ دي
نیغ تیریږه له دې کلي له دې دره
ستا مقام د طالب کور دی بختوره
بیا د ارګ ماڼۍ ته ورشه معتبره
ټول د وینو په بوي مست زمونږ غټان دي
په هر حال کې خرمستي غواړي اکثره
هر کلی درته هغو وایی اختره
چې لري سینه کې زړه لکه ډبره
لویه خدایه نور په مونږ رحم وکړې
میم دعا کړي ته امین وایه دلبره

 {/slide}{slide=ملاصاحبه}

لا صاحب

ښه جوړه برنامه که
په سر دې عمامه که
د ممبر د پاسه کینه
په ایات دې پیلامه که
د صلحې حدیبې نه
ارشاد یو کارنامه که
د خداې رسول خبرې 
خطبه کې اقامه که 
اصلاح چې ملکان شي
خطاب یی په نامه که
سیرت راته شروع که
اخلاق زمونږ جامه که
نور قانع کړه لیډران
چې ختمه ډرامه که
ولسونه دعایه کې 
راټول په علامه که 
د میم کلام جنابه
هدف اساس نامه که

 {/slide}{slide=غزل}

ځنې ځنې شته دي د پاګل په څیر
ټول خلک خو نه وي یو د بل په څیر
شته دي بلا ډیر ښکلي خو دا یوه
رنګ لري خوشبو لري د ګل په څیر
خپل ګستاخ نظر په واک کې نه لرم
میشت د زلفو سیوري کې د غل په څیر
خوب کوم په خوب کې حقیقت دې شي
ستا په ګرمه غیږ کې د اټکل په څیر 
اوس هغسې نه یمه ملنګ یمه
لوټ مې زندګي شوه د کابل په څیر 
نه یمه د جنګ سړی افغان یمه
نه مې کړې مجبور ګوره د تل په څیر 
اوس هم میرویس ښکلو ته سترګک وهي
شنګ یی د ځوانۍ شته د اول په څیر 

 {/slide}{slide=زندګي}

 {/slide}{slide=سندره}

 {/slide}{slide=چوکۍ}

شرپسند ناموس پریدي چوکۍ ګټي
په سرونو قدم ږدي چوکۍ ګټي
منم شراب ګناه ده خو ملا صیب
د قاتل ګناه بښي چوکۍ ګټي
یوې سپږې لپاره پوستین سوځي
عجیبه نه ده مفني? چوکۍ ګټي
د غرو دي که د سمې واکمنان دي
د مظلومو وینې سکي چوکۍ ګټي
ما په تا ' تا په ما وژني جهاد کړي
لور په لاس ځوانان ریبي چوکۍ ګټي
په روبلو په کلدارو په ډالرو
عقیده او سوګند خوري چوکۍ ګټي
میرویسه دواړه ورونه جنتیان دي
یو شهید بل یی غازي چوکۍ ګټي

 {/slide}{slide=غزل}

تل بیکاره بی روزګاره سړی سپک شي
خیلخانه کې تر بنډاره سړی سپک شي
ځنې سرې کرښې جبري وي مجبوري ده
کله کله بې اختیاره سړی سپک شي
تش پښتو یمه نیولی نور څه نشته
اوس که ووځم له دې ښاره سړی سپک شي
خپل حاکم چې زولانه دې کړي محضر کې
نه پاکیږي شي داغداره سړی سپک شي
ځنې ځنې شي د لارې د سر ونې
بې کتابه شي سنګساره سړی سپک شي
زړه چې ور نه وړې ناترسه دي میرویسه
د خوبانو له انکاره سړی سپک شي
 

{/slide}{slide=غزل}

ستا کتل د ناز خندا سړی تیر باسي
ځوانان پریده سم بوډا سړی تیر باسي
طالب جانه مدرسې ته د شپې مه ځه
د شیطان معلم ملا سړی تیرباسي
د حنا رباني مړاوې مړاوې سترګې
د کرزي غوندې بلا سړی تیرباسي
سپینه غاړه تړمې شونډې سینه چاکه
په والله چې خامخا سړی تیرباسي
له پنجابه لاس نیوی کوي چالبازې
پیښورۍ جونې رسا سړی تیرباسي
د کابل او پیښور ټاپکي لګیږي
تور لالی زمونږ دلخوا سړی تیرباسي
د تلوار خبره نه ده وخت به راشي
هسې غورې د انډیا سړی تیرباسي
میرویس څه وایی لګیا دی خبر نه دی
چې اکثر ډیره وینا سړی تیرباسي

{/slide}{slide=غزل}

پریده نه خورمه ډوډۍ طببعت مې وران دی
ډیرې مه وهه ناندرۍ طبعیت مې وران دی
سمه روغه انتروي مې ورته ورکړه
اوس په طمع د چیټۍ طبعیت مې وران دی
ما تیر باسي پوهیدمه چاره نه وه
ویل یی ځه په خوشالۍ طبعیت مې وران دی
د یوه په وړو کې شګه وه نور ښه وو
ویل یی ستا نشته لکۍ طبعیت مې وران دی
منجمنت دی اداره ده جامعه ده
تعریفات یوه نړۍ طبعیت مې وران دی
واسطې راسره نه وې نور تکړه ووم
شوه پلمه ژبه پردۍ طبعیت مې وران دی
د هغه سره خالي سلام کلام وي
مونږ به چیړي یو ګړۍ طبعیت مې وران دی
د میرویس د ژوند ریښتنې خاطري دي
تاته ښکاري کیسه ګۍ طبعیت مې وران دی

{/slide}{slide=غزل}

چې د اوښکو به جرګو جرګو کې ګرځي
ارمانونه د احساس  لمبو کې ګرځي
د ساقي د لاسه جام ځکه نسکور شو
چې نظر یی د قانون شملو کې ګرځي
د فلاح د لورې رو رانه غلط شو
یاد خو ځکه په زړو کیسو کې ګرځي
چیرې بیا به یی د حسن کیسه ګۍ وي
ځکه زړه مې د پردو دیرو کې ګرځي
دا خو ځکه چې ابرو د ژوند ګاڼه ده
پیغله مینه مې د زړه ورشو کې ګرځي
د روح پاڼې رنګینۍ ته څه په منډه
شاعر خیال ځکه په ګل کڅو کې ګرځي
چې د فکر په ټال زانګي میرویس ګوره
ستړی ستړی د اشنا کوڅو کې ګرځي

{/slide}{slide=غزل}
روښانه می کړه
دزړه له کومي
جانانه ستا لپاره
ستا دښلا لپاره
وایی چی ؛
مینه دپیغلو زیور
نو ستا دسینګار لپاره
دسکون په طمع
دخوږ ژوندون په طمع
نو:
ته او خدای جانانه
پریږده پریږده
مه پوکوه
بریده چی بلیږی
دښکلا دښار په بلۍ
چی دا
یو یا دګارپاتی شی
تل دی روښانه وی
دا دعشق ډیوګۍ
دا د عشق ډیوګۍ

{/slide}{slide=غزل}

ستا د شونډو مهماني که مې نصیب شي
د عشق رنځ ته به مې خپل قسمت طبیب شي
چې دنیا اخرت دواړو کې نږدې یو
بس راضي دې له مونږ دواړو نه حبیب شي
شاعري د جدایی له درده کیږي
چې یی خیال له شعره ووځي نو ادیب شي
د غربت خو دې دا نوم له دنیا ورک شي
بس سړی له سړو باسي چې غریب شي
چې دولت او طالع او نه لرې میرویسه
سړی څنګه د یار غیږې ته قریب شي

{/slide}{slide=ومنه قسم جینۍ }

زه درپسې مرم جینۍ
نورې سترګې ښکته کړه
نه لرمه زغم جینۍ
خدای به دې راواړوي
پاڼه د ستم جینۍ
وبه کړې ارمان ګوره
زه له کلي ځم جینۍ
ځه بلا دې ووهه
نه غواړمه غم جینۍ
رابه شي یو ورځ داسې
شونډې به دې خورم جینۍ
ما میرویس ته مه وایه
مه سکوه جیلم جینۍ

{/slide}{slide=ډزې }

بس دی یاره ظلم مه کوه ما خپل که
خدای لپاره لونګین سره مې مل که
چې مدام دې بس د مخ په ننداره یم
یاره ګل مې د رخسار یا د وربل که
هر عاشق دې د الفت سندرې وایی
زه لایق یم نوم مې ټولو کې اول که
ووځي نیغ له ځیګر ستا د نظر غشي
دا خونخواره څه خونخوار غوندې کتل که
ای په دار مې کړه شهید مې کړه په مینه
را تر غاړې د وریښمینو زلفو ول که

{/slide}{slide=غزل}

اوس مې شو په خیال له مانه هیره وه
ستا جفا یو کال له مانه هیره وه
راشه چې مننه درنه وکړمه
شپه دې د وصال له مانه هیره وه
بیا مې زړه ته راغلې زړه مې درکړلو
دا می د زړه حال له مانه هیره وه
زړنونه د افغان زلمو د کاڼو وې
ته خو لرې شال له مانه هیره وه
بیا مې بې اسرې چیرته کې پرې نه دې
ډير لرم وبال له مانه هیره وه
ګرانۍ په وعدو دې مودې واووښتې
مه ورکوه ټال له مانه هیروه
همدومره به میرویس لره کافي وه
ستا مینه مثقال له مانه هیره وه

{/slide}{slide=ډزې }

دې وطن کې مدام ډزې وي جانانه
سهار ډزې ماښام ډزې وي جانانه
د غیرت په نوم اکثره داسې کیږي
په نوبت د حمام ډزې وي جانانه
شعاریان دي عمل نشته دی جنګیږي
تش په نوم د اسلام ډزې وي جانانه
اوس پنا وړي مسلمان د کفر کور ته
د جومات په امام ډزې وي جانانه
اخر څنګه سړی پوه شي چې دا څه دي ؟
په سجده په قیام دزې وي جانانه
دلته مه راځه شهیده رانه نه شې
زه درځم چې ارام ډزې وي جانانه
وخت بی وخته دی میرویس کله درتلی شی
غلاوې ډيرې په بام ډزې وي جانانه

{/slide}{slide= غزل}

اوس مې شو په خیال له مانه هیره وه
ستا جفا یو کال له مانه هیره وه
راشه چې مننه درنه وکړمه
شپه دې د وصال له مانه هیره وه
بیا مې زړه ته راغلې زړه مې درکړلو
دا می د زړه حال له مانه هیره وه
زړنونه د افغان زلمو د کاڼو وې
ته خو لرې شال له مانه هیره وه
بیا مې بې اسرې چیرته کې پرې نه دې
ډير لرم وبال له مانه هیره وه
ګرانۍ په وعدو دې مودې واووښتې
مه ورکوه ټال له مانه هیروه
همدومره به میرویس لره کافي وه
ستا مینه مثقال له مانه هیره وه 

{/slide}{slide=غزل}
اوښکې خورمه اوښکې سکمه زندګي ده 
نیم که نه یمه که یمه زندګي ده 
بې له تانه اوس نیمګړې راته ښکاري 
چیرته مه ځه ورک شې غمه زندګي ده 
د هر نسل د ژوندون جدا تعریف وي 
شکر خدایه زمونږ ډمه زندګي ده
د کوم نیک انسان په پل که برابر شم 
په دې لاره ځم راځمه زندګي ده 
که هر څومره سترګې مړې کړې خو اغلئ 
بې اجله کله مرمه زندګي ده 
جنتونه د همه ښیګڼو کور دی 
ملا وایی هلته سمه زندګي ده 
یو شیبه کې بلا سترګو کې ورکیږي 
د میرویس خوشې مبهمه زندګي ده 
ــ

{/slide}{slide= غزل}

ژڼي مزدوري کوي 
جونې دې مستي کوې 
حق به مساوي غواړي 
کار به په سړي کوي 
یو دم په ژړا شي دا 
جنګ به په بنګړي کوي 
دا د لوپټې میرمن 
خدای سره دوستي کوي 
ښځه قدرمنه ده 
میم هسې شوخي کوي

{/slide}{slide=غزل}

چی ټول کیني په یوه ټغرجرګو ته
دومره وس خو خدایه ورکړې پښتنو ته
بس وطن چې مو اباد شې لویه خدایه
نور له  پوندو عقل راولې سرو ته
چی نړۍ دې په بچو تړي شرطونه
مرګی غواړم ای وطنه ستا بچو ته
دالفت په قدر پوه هریو انسان کړې
چې غاټول ګلونه راوړي ستا کمڅو ته
دهیچا د لومې سرویستلی نشو
څه جرأت خدایه ورکړې پرګنو ته
په راتلو دې یم خوشحاله خفه نشې
غټان کله پورته کنږې میلمنو ته
ټول قومونه کاڼه شوې دې میرویسه
اوس وهه دهمت ډول کڼوغوږو ته

{/slide}{slide= هیله}
چی ټول کیني په یوه ټغرجرګو ته 
دومره وس خو خدایه ورکړې پښتنو ته 
بس وطن چې مو اباد شې لویه خدایه 
نور له  پوندو عقل راولې سرو ته 
چی نړۍ دې په بچو تړي شرطونه
مرګی غواړم ای وطنه ستا بچو ته
دالفت په قدر پوه هریو انسان کړې 
چې غاټول ګلونه راوړي ستا کمڅو ته 
دهیچا د لومې سرویستلی نشو
څه جرأت خدایه ورکړې پرګنو ته
په راتلو دې یم خوشحاله خفه نشې 
غټان کله پورته کنږې میلمنو ته 
ټول قومونه کاڼه شوې دې میرویسه
اوس وهه دهمت ډول کڼوغوږو ته

{/slide}{slide= زما ملګرې زما جګړه ده}
په هر ځای کې راسره ده 
زما ملګرې زما جګړه ده
خیر دی لږه مانه مشره
دمشرانو فیصله ده
په هر غم هره ښادۍ کې
بې بلنې میلمنه ده
ښه تضمین دی د چارواکو
جنګ د ژوند یی وسیله ده 
مونږ ته پاتې شهادت دی 
دی غازي دی عجیبه ده 
مرې که مرمه ایکس مجهول دی 
لاینحله معادله ده 
نور ساکت وسه میرویسه 
پندانې کیسه اوږده ده

{/slide}{slide=غزل }

دخیال په فیصلو کی 
دحسن په جلووکی 
دعشق سینګار مستي ده 
دزړونو محکموکی 
دوصال خوښي شراب 
دشونډوپه جاموکی 
زړه دهیلو چوکیدار
دهجرتورو شپوکی 
شوتیت سوی آهونه 
دحسن په شغلو کی 
انسان انسان ته مینه 
وریښمینو عاطفوکی 
دا د خیبر دره خو 
پت دغرور مورچوکی 
حق دزینت میرویسه 
وایه څرګند مصروکی

{/slide}