سید عبید الله نادر
دومره وخــت شو بی اتباره، چې آشـنا نه مونږه تښتو
ځــان ځانۍ په رڼخ اخـــــته یو، له دوا نه مونږه تښتو
زمانې دیوانو دومــره یو، اوهــامو کـــښي پری ایښي
چې خپل سیوري نه ډاریږو، له هر چا نه مونږه تښتو
محبت مو د دوکــو او د درواغــــو دی ،په زړه کښي
صداقت ایمان دارۍ ، او د ریښـــتیا نه مـــونږه تښتو
د بد رنګ ضمیرپه سترګومو،جهان بد رنګه ښکاري
ټول جــهان بد رنګه وینو، د ښــکلا نه، مونږه تـښتو
دومره وشــولي چاودنې، په محراب او په منبر کښی
چې اوس هر چـیري طالب،او د ملا نه ، مونږه تښتو
د تړلي مکتـــــبومو،فلــــــسفه ده ښـــکاره شــــــوي
چې هر چا ځــــیني ډاریږو د دانا نه ، مونږه تـــښتو
پلوشو د معرفــــــت خـــو، ټول جهــــان رڼا رڼا کړ
خـو مقــــام د علم وفن، او د رڼا نه، مــونږه تــــښتو
مغــــــارو په لور روان یو،مدنـــیت نه یو بــــیزاره
له غروره نه کوزیږو، د دنـــــیا نه مـــونږه تــــښتو
حقیقت کښي مونږ د غــــرو، او تیارو هغه دیوان یو
په ویو د یو څـــو ټکي، بسم الله نه، مـــونږه تــــښتو
د بګوواو دیوانو خولي ته پروت مو خوار وطن دی
مسلم دا حقــــیقت دی، دي بلا نه مــــــونږه تــــښتو
