دشمن زشت و زمخت نوع انسان است فقر
تیشه اندر ریشه های نخل وجدان است فقر
مایۀ بی دانشی و جنگ و نیرنگ و نفاق
در میان جملۀ افراد و اوطان است فقر

سیه کاران جاهل تیره دارند زندگانی را

بسر کوبند فرهنگ رفا و شاد مانی را

به هرگاهی چراغ معرفت روشن شده درملک

جهاد با نام دین کرده به پا هردزد و جانی را

کشند شمشیر الحاد بر رخ هر جلوهء تنویر

به فتنه بر فگندند جنبش دور امانی را

همه نو آوری هارا بخوانند بدعتی دردین

به پا دارند با جنس فریب، بازار گانی را

به جز از فتنه و آشوب ندیدیم زین سیه کاران

بدیدیم زین همه اوهام فریب و سر گرانی را

بگشتیم شهرهء دهر از نفاق وفقر و پسمانی

به پا شو ای وطندار بر فگن این خصم جانی را

به دنیا شو هماهنگ بر گزین راه تمدن را

بیابی عزت و آبرو  نماد زندگانی را

بری باشد بدین باور که ظلمت محو میگردد

بیابد ملت افغان غرور باستانی را

ف.بری

مستوم دې د خپل مينې له څپو نه
خبروم دې د خپل زړه له سره اورونه
څو څو ځلې خوږ ماشوم مې د احساس
ټپي شوی دی د اوښکو سېلابو نه
مینه ستا هسې آسان بې اغزو نه ده
راکوي راته همیش د زړه سوزونه
بلول پر زړه د اور اسان کار نه دی
وچېدی کله د سترګو شي رودو نه
په غرور د هسک تر بامه به لوړېږې
ماتوې به تل په ځان کې بیا کبرو نه
زما زړه په تور د مینې څو څو وارې
شو ‌‌ذرې ذرې د ښن له ګوزارو نه
بې خوبۍ بې قرارۍ مې دي ګاللي 
ځورېدلی د هر خپل او نور پردو نه
هر څپېړه د روزګار مې ده زغملې
فارغ نه شوم ستا د یاد ستا له فکرو نه
که هر ځل يې زما وزرې دي مات کړي 
رسېدو ته ستا مې بیا ویستي وزرونه
څه آسانه مې خپل کړی نه يې مینې
ستا دپاره سپېلني د ژوند کلونه