فقیر احمد عزیزی غزنوی
زه په مینه کشې د دوو کونو سودا کړم
سر او ځان به ځار د ښکلیو په ادا کړم
ستا د در د غلامۍ کړۍ مې بس ده
چې مې غاړه یا مې غوږ په خوشنما کړم
جانان تر کله
نه پخلا کيژی زما جانان ترکله ماسره وی نا مهربان ترکله
کلونو تیر شو خوجانان رانغله زه هسی ناست یم بی جانان ترکله
زه یم یوازی زما غمونو سره له مانه لیری وی جانان ترکله
بیا سنگ ها را به شیشه ها عاشق کنیم!
محمد عالم افتخار
با درود ها به همه نیک اندیشان و نیکوکاران!
سلامی دیگرگونه به وطن و وطنداران، سلامی به افغانستان و انسانستان!
نمیخواهم با برهنه کردن چونی و چرایی سخن؛ خدای زیبایی و نیکویی را کم سپاسی کنم!
گپی از نام و نامه و تحفه عزیزی از دیر ها رفته سفر(هجرت) است؛ عزیزی که همبازی پسران و دختران بزرگتر و میانی ام بود
حاالت
نه شبنم په گلو اوری
نه بلبل ګالن ته ګوری
نه د یا ر د زلفو مشک
په مشام کی می خپوری
پاتې په ضمیمه کې