لا چې څومره ډېر زړیږي لا مستیږي
دا بد بخته درد د اور واخلي بلیږي
سترګې پټې کړم چې خدایه ته یې هېر کړې
غم دې ومسکیږي وخاندي خندیږي

         
گر تو ریاست طلبی  فطرت عالی بنما
نه مقامیست زبهر هوس و کبر و هوا
بَنَگرخویش به‌آیینهء کردار دریاب
مر ترا است همان منزلت و مهر و صفا


را په ياد شي ها وختونه چې به موږ مينه کوله
د رامبېل ګلونو خواته مو د زړه خواله کوله
د نارنج پر څانګو ناستې د غوټيو پونډکونه
موږ پر شونډو د سرو پاڼو د مچکو کرکوله


این چه دین است و چه آیین ای خدا
گشته ایم بر باد زین وهم و دغا
چون به قدرت آمدند ارباب دین
جوی خون گشته روان در ملک ما

زیاتې مقالې …