سید عبیدالله نادر
د شعر او ادب د برخي د پاره
کال ۱۳۷۹
دردمن چي ، په خــــپل ژبه د بلـــــبل په شــــان ګویا وي
په رموز د عشــــــــق پوه ، وي په دردونو آشــــــــنا وي
چي د خــــدای له ویرې نه وي ، غــافل یوه لمـــ-حې کې
خبردار د زمـــــاني ، او مـــــــکارئ ددي دنیــــــــا وي
چي په لاره باندی ســـم کړي ، دا ړانده د زړه په سترګو
غمخوار چي ، دبشــــــر وي د بی لارو رهنمـــــــــا وي
په پرهار د زخمـــــي زړونو ، چي مرحم د تسل کیږدي
هم طبیــــــب زمونږ د رنځ وي ، پرهارونو ته دوا وي
په کیمیــــــا د خپلي ژبی ، کینـــــي لیري کا ، له زړونو
د دردمنو په څیر زړه کې ، آییني غوندي ، صـــــفا وي
او ښـــــکي پاکــــي د بیوزلو، په دستار او شمــــله کړي
چي غمخوار وي د دردمنو ، مــهربانه په هر چـــــا وي
بیا په نور د مـــــعرفت کړي ، جهـــــــالت خونه روښانه
چي خــــورې یي په هر لوري ، د مشعل په څیر رڼا وي
دي صـــحرا د جهالت نه ، چي بهر مو په اخلاص کړي
چـــي په رمز باندي ، آشنــــا وي ، تر همه واړو دانا وي
درد و غم کې د وطن چي ، شپه او ورځ وي ژړه غونی
عبادت او ذکر و فــــــکر یي ، د وطن په حـــال ژړا وي
چــي مــــهار د قـــــــافلي د بیدردانو ځیـــــــــنی ، واخلي
هم په رنځ د ســــــــفر پوه وي ، کــــــــړیدو لره پیدا وي
منور چـــــــي په راتګ خـــــپل ، دا زمونږ د زړه دنیا کا
دا دردمـــــن دي خدای پیدا کړي ، که زمونږه په دعا وي