دودیال

نعیم اکا زموږ بزګرو.  لوړ قد او پیاوړی مټې یې درلودې. په کولبه کولو، درمند میدولو، لَو او د پټي دپولو په جوړولو کې بیساری تکړه و. ټوکې یې ډیرې زده  وې او خپله به یې هم عجیبې خبرې کولې. یوه ورځ د میاجان د ځوی واده و. ټول کلی یې غوښتي و. غرمه یې خلکو ته وریجې پخې کړې وې، خو وریجو کې یوه نیمه شګه وه. د ډوډۍ پر مهال د نعیم اکا غاښ لاندې کومه کوچنۍ تیږه راغله کړس یې خواته هاشم جان هم واورېد. د کړس په اورېدو هاشم جان ورنه وپوښتل : 

دودیال

(داستان کوتاه )

در یک روز بهاری که باران تازه سنگفرشهای پیاده رو، اطراف مینار میوند و روی جاده نادر پشتون را شسته بودند، پدرم دستم را گرفت، غرض عکس گرفتن و شامل نمودن در مکتب از خانه برامدیم. در حالیکه تا آنروز عکس خود را ندیده بودم خیلی  ذوق زده در مقابل صندقچه ای که روی سه پایه ایستاده بود، نشستم. پدرم مرا متوجه اسپک سیاه رنگ بالای  دوربین کامره که بالای همان صندوقچه چسپانیده شده بود، ساخت.

سیدعبیدالله نادر
 

نور نه غواړم چې جګړې ته لار شم او جګړه وکړم ،او دا نیت می د دې د پاره نه دی ، چې د مرګ څخه ایریږم ،او یا د خپل ښځي او ماشومانو سره د مینې له وجهی ده. 

دودیال

یوه لنډه تاریخی کیسه:

د کابل ښار جنوب لوري ته، کله چې د پخوانۍ  لاهورۍ دروازې څخه تېرشئ او نور هم جنوب لوري ته وړاندې ځئ، نو د تاریخې بالاحصار  ختیځې دروازې ته رسیږئ. له دې ځایه چې نور هم جنوب خواته روان شئ، دسړک خواسره یوه ویاله ستوی رابهیږي چې دغه ویاله پخوا د استقلال ترجادې پورې راغلې وه او په پای کې له پُل محمودخان سره د کابل سیند سره ګډېدله، هغو کلونو کې به دغه ویاله ډکه بهیدله.

نویسنده : انوپا لال
مترجم : ذبیح الله آسمایی

هنګامیکه مونا زنګ دروازه اپارتمان کاکا سوشیل را فشار داد ، دید که ناندو برایش لبخند میزند. او درحالیکه دو خریطه کلان پلاستیکی پر از سبزی را داخل خانه میکرد ، ګفت :
«سلام خوارک»
مونا ګفت :

دودیال

(له ولسي فوکلور څخه –دوهمه برخه)

د شپې ډوډۍ  خوړل شوې وه، اڅک پلار ته وویل چې دوی  ته د تیرو شپو په شان بیا یو نکل ووایی.  پلار به زیاتره وختونه د سوی او ګیدړې،  دزمری او موږک، د نیکی او بدی او دیوانو کیسې کولی. نن اڅک او دده خور کوټه کې ناست وو، چې د پلار نکلونه وا وري. پلار دوی ته وویل : نن به درته د مومن خان نکل وکړم: