مادر عزیزم!

نوشتۀ: ولي الله ملکزی

برگردان: عزیزی غزنوی 

امروز نهم ماه می است و جهانیان امروز را به نام مادر نام نهاده اند. امروز به خاطر بزرگداشت و احترام به مقام مادر، در سر تا سر جهان محافل تدویر مییابد؛ پوست کارت ها رسم می شود و تکت های پستی چاپ می شود.

محمد عالم افتخار

با اینکه صحت خوبی نداشتم و در غیر آن برنامه این بود که پیرامون شهکار هنر نمایشی فولکولوریک افغانستان یعنی سریال باشکوه «د کوندی حوی» ادای دین نموده و عرایض  و ارزش یابی های خودم را به هموطنان و تاریخ و فرهنگ این مرز و بوم تقدیم و تسلیم نمایم؛ اما برخوردن با کلیپ ویدیویی آتی؛ دیگرگونم ساخت و بی قراری ای در من خلق نمود که نتوانستم تا اعاده کامل صحت و به هرحال تا فرصت دیگر؛ صبر پیشه نمایم:

نوریه تابش کاپیتان تیم هندبال ' صلح آوران '  در افطار ماه رمضان همراه با زن برادرش کشته می‌شود ، قاتل به منطقه‌ی طالبان فرار می‌کند  و در پناهگاه قاتلان پناه می‌گیرد ، باز خون زنان به آسانی پایمال می‌گردد اگرچه اعتراضی از طرف مردم و بخصوص مردان هم نسبت به چنین خشونت‌هایی دیده نمی‌شود زیرا نورم اجتماعی و فرهنگی مردم مسلمان افغانستان می‌پذیرد

تتبع و نگارش : ناهيد  علومی
نويسنده کتاب زنان نخبه افغانستان ، فعال امور اجتماعی و امور زنان ..

            زنان افغانستان از گذشته های دور تا امروز در عرصه های سياسی، اجتماعی وفرهنگی سهم شايسته ودرخور اهميتی داشته اند، درهر مرحله يی از تاريخ سياسی افغانستان ميتوان از نقش برجستۀ زنان ياد آور شد و به نسل های بعدی بشارت داد که زن افغان در هر دور تاريخ به رغم دشواری ها وموانع جدی برازنده گی وشايسته گی لازم را ازخود تبارز داده اند.

محمد عالم افتخار 

                یوروپ کی لویه ځویه تاته وایم 

آدم؛ حوا سره  پشتو  ویله     خدای؛ موسی سره پشتو ویله

عیسی امت ته په خطاب کی وویل  مریم؛ له ما سره پشتو ویله

(په صحیفو کی د انجیل راغلی    مریم عیسی سره پشتو ویله)*

یوسف د مصر د عزیز ماڼی کی    له زلیخا سره  پشتو  ویله

محمد عالم افتخار 

بدون «حس کنترول بر محیط زیستی» در بشر؛ احساس امنیت و اطمینان از «بقا» در جهان پر از خطر و آشوب به پرتگاه هولناک می افتد. لذا تلاش برای اینکه افراد؛ از چنین حسی برخوردار شوند؛ نزد انسانهای نخستین ظهور کرده؛ و با گذشت زمانه ها و عصر ها تشدید می یافته است.

بقیه در ضمیمه

 پوهاند داکتر محمد اسلام رحیمی    

چرا این عنوان را برګزیدم ؟ بخاطری که بیش از هروقت دیګر، مردم ما در داخل و خارج کشور، جهت حل مشکل شان به همبستګی وهمکاری با یکدیګرنیازدارند . درین راستا ، یک مثال عملی و آشنا به هموطنان ما درکشورالمان را متذکر میشوم . تا مصداق سخن اینجانب باشد : 

ما در آخرين روز سال ( ١٣٩٩ هجرى - شمسى ) قرارداريم ، ختم سال مبين اين واقعيت اسفبار است كه يكسال ديگر بر سالهاى هلاكتبار جنگ و عواقب خانمانسوز ان و صفحات سياه بيشتر براوراق جنايات شرارت پيشه گان تروريست ايزاد گرديد .

 ولي الله ملکزی 

د یو فیلسوف وینا ده (د هیلو په سمندر کې غوپه کیدل، د نا امیدۍ په ساحل کې له پاتې کیدو څخه ډیر غوره دي) ځکه چې هیله د ژوند کولو او نورو ته د ژوند بښلو، ښکلی هنر دی. هیله د هرې هڅې تاداو او د هر باور د زیږون سرچینه ده. په زړه کې د مراد لرل، په خپل مخ باندی د موسکا شال غوړوي او د مقابل لوري د ډاډ لامل ګرځي.

در کنار سرک زنی خسته در لباسی گرد و غبارآلود روی زمین دراز کشیده بود ، بازوی راستش را بالین دختر پنج ساله‌اش کرده بود و دست پر مهر چپش را بر صورت پسر شش ساله‌اش گذاشته بود ، پسری که در کنار خواهرش خوابیده بود و با دست راستش خواهرش را بغل کرده بود .