سید عبید الله نادر
ستا مـعرفت کـــــــې چـــــې آشــــنا یو
پابند د میـــــــني عشـــــــق و وفـــــا یو
په عظــمت کې ،ســـــــتا کمــۍ نشــته
تقصیر زمونږ دی، چـــــــې نارسـا یو
جوړښت مو یو دی غــــــافل له دي یو
له یوي خـــاوري ، لــه یو اجــــــزا یو
زمــا اوسـتا نور فرق به په څــــه وي
چې پیدایښـت کــې یو شــــان پـــیدا یو
ځان ځاني هومره ، لویي کې ډوب کړو
چې ټول جــهان ته ، رســــوارســــوا یو
کــــاروان د عـلم ، فلــک ته وخــــوت
مونږ له غفـــــــلته، په څــــه هــــــوایو
نقصان په هر شي ویـــــــنو ، له جهله
د سترګـــو عیب دی؟یامونږ خطـــــایو
لکــــــــــه ذرې مونږ ، د لمــر رڼا ته
هر چانظر کې ، ځــــانونه ښــــــــــایو
کتـــــــل په کــــار دي، خپل آییني کې
څــــو به یـــــــو بل، عـــــیــــبونه وایو
تکــــیه چــــــې نشــــئ ، دنیــا په چارو
چـــې ســترګو ،رَپ کـــې ، بادِ ، فنا یو
دښـــــمن مـــو څــــاري له هـرې لوري
مونږ ناخــــــــــــــبره ،دا څــــــــه بلا یو
عبرت تــــــــیریږي د ســـــترګو وړاندی
مــونږه وړانده یو؟ او کـــــــه بیــــنا یو؟
نه دي عنوان زیــب ، نه دمضــــمون شو
نه دچــا درد کــــــې ،د زړه دوا یـــــــــو
روح مو اســـــیر دی ، وچ تعــصب کې
د معـــــــرفــت نه، ځـــــکه جـــــــــلایو
کرکي نـــفرت مو، زړونه تیـــاره کــړل
په انتــــظـار دې ، یـــــــوې رڼـــــــــا یو
ترڅو به شـــخړي، د ځــــان ځـــانۍ وي
یا د نفـــاق په ، لومــــــــــــــــه کې پایو
که ځان ته ځیر شـو ، په دې به پوه شو
چې حقیـــــقت، کــــــې وړ د ژړا یــــو
