ارض او فرض

عمرې ته

باچا خان لاړو عمرې ته
د اسلام مرکز مکې ته

له مکې نه فلسطین ته
مقدس او پاک زمین ته

ټول گرد ناست و انتظار کې
د مهدي راتگ تلین ته

یهودان مصروف د کار و
لوی قصرو ته ور قطار و

لوی ماڼۍ یې جوړولې
ټینگ بنیاد یې ایښودلې

مقدس او پاک زمین دوی
په څو چنده را نیولې

عربانو خرڅولې
یهودانو رانیولې

ما وې ای زما همدینو
فکر وکړي زما خود بینو

خرڅوی ولې دا ځمکې؟
ځان درنه کړي د بل سپکې؟

وی سوچ مه کوه دینداره
زه وهه دې خپله لاره

ای د دین نه ناخبره
غوږ دې ونیسه دلبره

را روان دی څوارلسمه
د امام سره یې ویشمه

واپس اخلو خپلې ځمکې
بیله سپورې بیله سپکې

که په زور که په رضا دی
نن ددوی سبا زما دی

ما وی دوی هم سر تنبه دي
له خپل ځانه بیگانه دي

څوارلسمه شوله تیره
ددوی ویره شوله ډیره

نه مهدي شته نه امام نور
زمان هم شولو تمام نور

چې خرڅ کړی چا خپل ارض دی
ا تیر شوی له خپل فرض دی

زه د رڼا په مانا نه پوهیږم( ۲۴،۲۵،۲۶، پاڼه)
کال ۱۹۲۶ م کې باچاخان حج نه وروسته فلسطین ته تللی وه، دا نظم د هغه د خاطرو پر بنیاد تنظیم شوی دی.