په خپل عاجزۍ سوچ کول د عبادت نه کمه نه ده       

 

سید عبیدالله نادر

داسي به وي چې یوه شپه سهار راپاڅې ،او بی خبره له دنیا تللی یې ،بی له دي نه چې د یارانو او نژدې دوستانو دیدن وکړې ،او داسي له دې فانی دنیا څخه تللی یې، چې په ځان هم خبر نه یې ،او له هیڅ چا دي خدای پامانی هم نه وي اخیستی ،د مخه له دي چې داسي یوې صحنې سره سړی مخ شي ، د داسي یوې صحنې تصور خپل خیال ته یو عجیبه کار دی ،په دي کې ځای د شک نشته چې خپل عاجزۍ ته متوجه کیدل ، او په هغي سوچ کول د عبادت نه کمه نه ده ،ولی دا حال هر چا ته لاس نه ورکوي نو راځئ چې د محبت او میني غیږه خلاصه کړو ځکه 

دا سبا چې  مونږ پری دومره ډاډه یو ، شاید چې دا سبا نه وي ،نو غوره دا ده ، چې یو بل د مهربانۍ په غیږ کې ونیسو ،ځکه دا نه ده معلومه چې سبا به مهلت وي او که نه ،ژوند ډیر ژر تیریږي ،د مخه تر دي چې هر یو د اجل غیږي ته ورشو ،نو راځئ چې یو  بل ته د محبت او میني غیږه خلاصه کړو ،او یو بل په غیږ کې ونیسو.