سید عبیدالله نادر
در اقتفای این شعر حضرت ابوالمعانی بیدل
دل حیرت آفرینست ، هر سو نظر ګشائیم
در خانه هیچ کس نیست آئینه است و مائیم
ای غافلان بفهمید
چندی زعمری خود را، در قیدِ این ســرائــــیم
همچــــون حبابِ دریا ،هیـــچیم و در شـــنائیم
از عـرش چو رانده ، مارا ، یکسر غرور بیجا
نخوت رهـــی ندارد ، از خـــود اګر برائــــــیم
پوشـیده راز حکمت ، از فهم ما برون نیســـت
هر جلوه هم عیان اســــت ، ما دیده ګر ،ګشائیم
فـکرِ منی تویی ها ، مـــا را به هــــر کجا بُرد
از خویش اګـــــــــر برائـــیم ،با خلق آشــــنائیم
دامِ هوس چـــو مارا ، رسوای عالمی ســـاخت
در بندِ حرص و آزیـــم ، خـــود را چه وانمائیم
اعمال ما نیکو نیست ، پندار نیک در او نیست
از زشتی ئی درون است ، درچنګ صد بلا ئیم
در جــامه ئی ریایی ،پـــــــندارِ ما همــین است
خلق خــــدا فریبیم ، هر چــــــند و ،بَر مـــلائیم
باطــن مثال دیو ئــیم ،ظاهر فرشــته ګانـــــــیم
در بیرهی روانیم ، یک عـــــمر در خطـــــائیم
سر را اګــــر بــــدزدیم ، در زیرِ بـال خجـــلت
با یک دو ګــام ازین وهــــم ، بر اوجِ کـبریائیم
رمزو اشــــارتی اسـت ، درشـاخ و برګ ګلشن
ما را به فـــــهم آرد ، تـا در ســــــخن بـــــیائیم
از آب و ګِل سرشــــتند ، بنیادِ ، عـــــجزِ مـا را
ګر حالِ ما همین اســـــت ،مغرور خود چرائیم
از عجزِ ما همـــین بس ، در عـــالــم تــوهـــــم
کز ذَره بیش و نیســــتیم ، در فـهم هــــم نه آئیم
سازِ نفس چه ګـــــوید ، ای غافــــلان ، بفــهمید
عالم چــو در خروش است ،ما نیز در نوائـــــیم
بَر آســتان دل چون ، ګـــــــوشِ خِرَد نهــــا دیم
آمد صدا که اینجا ، کـــس نیست ، جز که مائیم
