ژوند

عبدالملک پرهیز

ژوند د عشق خوږې نغمې دي، هم له شاتو نه خوږې دي

د اوبو په شان بهېږي، ځې تېرېږي نه ستنېږي

ترینه پاتې شي یادونه، د اندو په کږلیچو کې

کله مست لکه څپو شي،  څپې خپلو کې ورکېږي

ژوند زما او ستا قصې دي، د وختونو په پردو کې

کله اور کې سوځېدل دي، تل سپرغکې یې رسېږي

په مجهوله لارو تګ دی، کله سمه کله غرو کې

چا ته زیری د  خوښۍ شي، څوک غمونو کې سوزېږی

ژوند د څو شیبو خوښي ده، په چټکو څو لمحو کې

ژوند موسکا او تړمې اوښکې، یو په بل پسې رسېږی

څه به وګټې څه بایلې، په هر بایله کې  ګټل دي 

ژوند د تلو راتلو مفهوم دی، یو ټوکېږي بل رژېږي

 ژوند د دوه شیبو واټن دی، د پیدا، پناه په منیخ کې

ټول پر دغه لاره درومي،  ولې خلک ترینه ځورېږي

 ژوند څپانده سمندر دی، د وجود په قالبو کې

کله غلی وي آرامه، کله مست توفاني کېږی

ته زما د بدن ساه یې، په ناهیلیو پرېوتو کې

ته زما د هیلو لمر یې، زما د روح هسک کې اوسېږې

سمندر یې زما د هیلو، زما د سترګو سیلابو کې 

د ارمان په خړې وریځ کې، د برېښنا په څېر ځلېږې

هنګامې  د توفان راغلې، زما د زړه په دهلیزو کې

تورې وريځې راچاپیر شوې، د حسرت باران ورېږي

د ژوندون پاڼې ژېړېږي، د خزان په یخ بادو کې

 د ژوندون په یخو شپو کې، د حسرت واورې ورېږي

ټول یادونه پاتې کېږی، زموږ د سیوري ورکېدو کې

راشه ښکلي نغمې سر کړه ، شومه دم  نژدې کېږي

ما ته ووایه سندرې، د ژوندون ترخو شیبو کې 

یه قربان نعره اوچت کړه، د ماښام خړې خپرېږي