کتل په کار دي خپل آییني کې         

د اونۍ شعر
Typography
  • Smaller Small Medium Big Bigger
  • Default Helvetica Segoe Georgia Times

 

سید عبید الله نادر 

ستا مـعرفت کـــــــې چـــــې آشــــنا یو                      

پابند د میـــــــني عشـــــــق و وفـــــا یو                     

په عظــمت کې ،ســـــــتا کمــۍ نشــته                      

تقصیر زمونږ دی، چـــــــې نارسـا یو                     

جوړښت مو یو دی غــــــافل له دي یو                     

له یوي خـــاوري ، لــه یو اجــــــزا یو                     

زمــا اوسـتا نور فرق به په څــــه وي                      

چې پیدایښـت کــې یو شــــان پـــیدا یو                     

ځان ځاني هومره ، لویي کې ډوب کړو                     

چې ټول جــهان ته ، رســــوارســــوا یو                    

کــــاروان د عـلم ، فلــک ته وخــــوت                     

مونږ له غفـــــــلته، په څــــه هــــــوایو                     

نقصان په هر شي ویـــــــنو ، له جهله                      

د سترګـــو عیب دی؟یامونږ خطـــــایو                     

لکــــــــــه ذرې مونږ ، د لمــر رڼا ته                      

هر چانظر کې  ، ځــــانونه ښــــــــــایو                     

کتـــــــل په کــــار دي، خپل آییني کې                        

څــــو  به یـــــــو بل، عـــــیــــبونه وایو                       

تکــــیه چــــــې نشــــئ ، دنیــا په چارو                       

چـــې ســترګو ،رَپ کـــې ، بادِ ، فنا یو                       

دښـــــمن مـــو څــــاري له هـرې لوري                        

مونږ ناخــــــــــــــبره ،دا څــــــــه بلا یو                       

عبرت تــــــــیریږي د ســـــترګو وړاندی                       

مــونږه وړانده یو؟ او کـــــــه بیــــنا یو؟                       

نه دي عنوان زیــب ، نه دمضــــمون شو                       

نه دچــا درد کــــــې ،د زړه دوا یـــــــــو                       

روح مو اســـــیر دی ، وچ تعــصب کې                       

د معـــــــرفــت نه، ځـــــکه جـــــــــلایو                        

کرکي نـــفرت مو، زړونه تیـــاره کــړل                        

په انتــــظـار دې ، یـــــــوې رڼـــــــــا یو                       

ترڅو به شـــخړي، د ځــــان ځـــانۍ وي                       

یا د نفـــاق په ، لومــــــــــــــــه کې پایو                        

که ځان ته ځیر شـو ، په دې به پوه شو                         

چې حقیـــــقت، کــــــې وړ د ژړا یــــو