همېش خليل

{slide= زندګی}
په آواز د خپل ضمير چې زنداني وه
دا زما د سر خوړلي ژوند ځواني وه

چې شوه تيره په تيارو او زولنو کې
ياره! ستا د محبت مهرباني وه

چې له داره سلامت پښتو ته راغلم
فيصله په لوې دربار کې آسماني وه

ددوؤ سترګو د فیضونو له تاثیره
د ګریوان للمه مې ټوله باراني وه

ماچې وينې تويوې پځايې د اوښکو
بدخشان کې د لعلونو ارزاني وه

اوس په خوب کله په خيال کې راته راشې
هغه وخت چې ستا د وصل پريواني وه

ستا د عشق له زلزلې نه امان غواړم
چې راغلې په ځواني ناګهاني وه

له ماښامه تر سحره ختمه نه شوه
ستا د زلفو قیصه څومره طولاني وه

لکه موج په سمندر کې ناقراره
د هميش زندګي لاړه طوفاني وه



همېش خليل
{/slide}