پر لوبغاړو برید د وحشت انتها

.

کله چې نه ښوونځی، نه پوهنتون، نه جومات او نه روغتون، نه لوبغالی او نه هم د تذکرو د وېش مرکز او نور ملکي تاسیسات له بریدونو خوندي نه وي، نو دا د ظلم انتها ده. دا د وحشت اوج دی. دغه انتها نه په چوپتیا دفعه کېږي او نه هم د خپلې ګناهۍ او مسلمانۍ د ثبوت په وړاندې کولو.

ځکه وحشي تروریستان نه په مسلمانۍ باور لري او نه هم له ګناه وېره لري، هغوی یوازې او یوازې د وېرې، وحشت او دهشت د خپرولو هڅه کوي او د دغې ناوړه هڅې لپاره دوی همېشه د قتل عام په  فکر کې وي، د وینو بهولو په فکر کې وي، د خلکو د وژولو او وېرولو په فکر کې وي او دغه ناوړه او ناولی فکر هغه مهال له منځه ځي چې ټول خلک په یو غږ د دوی په ضد راپورته شي.

داسې نه کېږي چې نیم دې وژل کېږي او پاتې نور دې یا خاموشه وي، یا دې زموږ د وژل شویو د وژل کېدو د توجیه لپاره دلایل تراشي او یا دې پر هغوی د ویر، غم او ماتم اوښکې تویوي. وحشت په اوښکو نه دفع کېږي، که دفعه کېدلی په تېرو څلوېښتو کالو کې مو د اوښکو او وینو سیندونه وبهول، په دعاګانو او ښېراو مو خولې شخې کړې، خو نه یوازې چې کوم تغیر راغی، بلکې ورځ تر بلې لا ډېر وژل کېږو او په لا ډېر وحشت وژل کېږو، چاره څه ده؟

نور نو رښتینی اقدام پکار دی هم د ترهګر او هم د فاسد چارواکي، وکیل او وزیر پر وړاندې. هغوی چې زموږ د مسوول په توګه (ولسوالی، والي، وزیر او قومندان) په نوم امتیاز اخلي، خو موږ ته د کار او خدمت پرځای په خپلو سیاسي معاملو، پیسو ټولو، غلا، فساد او لوټ بوخت وي، نو د هغوی لاس نور لنډول پکار دي او دا کار د ولس د هوښیارۍ، بیدارۍ او راولاړېدو په اساس کېږي، نور نو په دې برخه کې سکوت او بې تفاوتي همدومره جرم دی لکه د یو بې ګناه انسان قتلول.

بله چاره داده چې د وحشي تروریستانو پر ضد باید موږ له خپل حکومت او صادقو چارواکو سره خپلې همکارۍ شریکې کړو، په خپلو سیمو کې د ناخلفه کسانو او تخریبي فعالیتونو د لیدو پرځای هم باید مسوولین په جریان کې کړو او هم هغوی سره همکاري وکړو، تر څو هغوی پر وخت د ناوړه پېښو چې زموږ د هېوادوالو د وژل کېدو او بدبخته کېدو لامل کېږي، مخه ونیسي.

د وحشت انتها له زغمه وتلې. د زغم پرځای د عملي اقدام وخت دی، د صادقانه اقدام. داسې اقدام چې نور نه مفسد او بې کفایته چارواکي خپل فساد ته ادامه ورکړي یا غفلت وکړي او نه هم باید ترهګر وحشیان زموږ په کلیو، سیمو او ښارونو کې د اوس په څېر ډاډه تګ راتګ وکړي، د دوی په زړه کې باید وېره خوره شي او داسې وېره چې په هیڅ ځای کې ځان خوندي حس نه کړي.