هینداره یمه د هیلو د غربت تورو تيارو کې
انځور ترې جوړومه د فکرونو رنګینو کې
زما د بې خودۍ له سازه څه غواړې غږونه
غزل
خړې ورېځې پر چمن وير او ژړا کړي
وچې شونډې د هر ګل ځکه موسکا کړي
ګلان مري چې د شرابو جام خالي وي
یوه کاکړۍ قطرسولې ته
د قطرلارې اوږدې شوې
په وطن وینې خورې شوې
د خبرو نندارې شوې
په هلمند دوړې خپرې شوې
بدلون
چې کوچنی وم لوی آرمان او اند زما ؤ
د جهان د بدلولو فکر زما ؤ
ما ویل دړې وړې دا بدرنګ نړۍ کړم
