لمر په لوړ آسمان ځلېږي
د باران څاڅکي ورېږي
کله پړک د یو برېښنا شي
کله غږ د هیولا شي
د آلو ګل
د پسرلي نرۍ شمال خوږه وږمه ده
په غزني کشي د آلو د ګل میله ده
د مرغانو قطارونه دی خوځیږی
هري خوا ته په زړه پوری ننداره ده
د بادار منندويي
ستا وطن دې وران ویجاړ شي
د پنجشیر لارجورد دې زما شي
موږ به جوړ پرې خپل وطن کړو
یو کوڅه به په نوم ستا شي
پسرلی
د پسرلي وږمې راځي وطن له غرونه
غوړوي چمن د زړه مې ژړ ګلونه
لکه ګل هر خوا تازه سپېره چمن کړه
په وږمو دې عطراني کړه مړاوي غرونه
