عزیزی غزنوی
کاش بودم گنگ و بودی چشم نا بینا مرا
تا نه بودی فرق پیدا ها و نا پیدا مرا
کاش بودی در بیابان جنون ماوا مرا
کاش بودم لاله تا جویند در صحرا مرا

ز آه تکیه به اندام ناتوان میداد
سرشک بهره به دریای بیکران میداد
گلو ز بغض به ترکیدن امتحان میداد
زنی تمام خدا را به قرص نان میداد

ما د وطن د نوی نسل مفکوری ویښول
له نا پوهی اوله اوها مو می ځوانان بچول
یا می غوښتل د وطن شا ړی ګلستان جوړ شي

یا د وطن الری اوکوڅو کی می اغزی شڼدول

ضمیمه