عبدالملک پرهیز
وزرمې مات دي ما کې وس د آلوتلو نشته
وختو زپلی اراده د درېدلو نشته
د بې وسۍ په کټ پرېوتی درېدلی نه شم
د رنځ بستر کې مې درمل د رغېدلو نشته
خوله مې ګنډلی له دردو ځګیروي ایستلی نه شم
دردو کړم ستړی نور شیمه د درد زغملو نشته
یو وخت سمبول د آزادۍ او عدالت ومه زه
ترهې وهلي کې نور وس د جنګېدلو نشته
که د پرون او نن سبا د غم قصې مې واورې
په دې بازار کې بې له غم هيڅ د پلورلو نشته
د نا څرګند پرتم په لور مو ډېر هاندونه وکړل
کشتۍ شوه ماته اوس چاره ترې د وتلو نشته
زموږ د سبا پرتم په لاره سره اورونه بل دي
لکه د اور سمندر تاب د اور زغملو نشته
