سید عبیدالله نادر
هر شیبه د درســت عـــالم غـــمونه خورمه
په اندیښــــنو کـې، خـــپل عمر تـــیرومـــه
دې غــدۍ کې ، نا کــــراره ژوند د لاســـه
سټړی روح
ستړی روح می ، په کالبُد کې ګـــرځـــومه
په دې لارو او کــــــوڅــو ، د انتـــحار کې
زه قطرې قـطرې ، بدن راټـــــــولـــومــــه
د دراتګ غـــــم چې می ، ونه کړې مـرګيه
زه په خپله خـــوښه ، ســــتا لـور ته درځمه
عاجزۍ اوښکي می راغلي ، تر ګــــریوانه
په خپل اوښکو می ، پرهـــــر د زړه ګنډمه
چې د درد په ویــــــنا ، زړونه یې دردیږي
ځم هـــغو ته ، خــــپلي اوښـــکې تــــویومه
چې ګـــوهر د معــــرفت ، دلـــــته پیدا کړم
سمـــندر کـــــې د معنی ، غــوپۍ وهمـــــه
معرفت د ورشــــو باز وم ، حقیــــــقت کې
خــو د زړه په ســــــــترګو ، چــا ونه لیدمه
د پاڅون چې یوه څرک یې وي ضــمیر کې
داســي خـــلـــک له غــــفلته ، ويـــــــښومه
د وطـــن فراق اوږې ، زمـــا درنې کـــړې
چې کلــــونه د بیـــــلتون ، بارونه وړمــــــه
که هر څو له هرې خوا ، تیارې خورې دي
دا تــــــیارې ، په معــــــرفت رابد لومــــه
