هغې ښځې چې د اوړي
پر ېوې تودوخي ورځ
راغله زموږ کوڅې ته
او نارې کړې :
« باران
باران،
هاې باران خرڅوم اې ، اې باران » .
چوپتیا وه او اویړه تودوخه کوڅه کې
او د ښځې یوه بوخڅې پرلاس
)))
او ښځې نارې کړې:
« باران
باران
های باران خرڅوم
ای ، ای باران ، های »
په دې ټکنده غرمه کې
د باران خوږې سړې رڼې اوبه
راشې اې های
باران»...
چوپتیا وه او تپغړنه تودخه
كوڅه کې
(((
« راوړې زړې جامې مو
د هلکانو جامې
زاړه بوټان مو
چې په بدل کې
دې بوخڅۍ نه
درکوم درته باران ».
)))
له روستي کوره مېرمنې ،
د نیمکښې دړې ترشا وغومېده:
« ورځه بابا
دلته نشته نه زاړه بوټونه
او نه زړوکې جامې
ورځه پرې مو ږده کرار ته ».
(((
ښځې ، کېښوده بوخڅۍ پرسر،
تر هغې دړې لاړه ،
لږ یې ورو وویل :
« جامی که نلرې نو خېر دې وي
زه به درکړمه باران
په بدل کې دې د وچې ډوډۍ ستا
سبوس راوړه ورسره وچې ډوډې
خورې ورشه ! ».
)))
دړې شاته یوې بلې نارې –
پرته له مخکې نارې-
انگازه وکړله غوږونو کې یې :
« خو ډوډۍ سبوس څه نشته
سپین سترگي بس ده همدومره
خدای لپاره ».
)))
« ښځې هغه وخت
ښکاره پټه غوسه کړه
په رښتینې غږ یې- نارې کړلې
یه وای
تاسو نه غواړئ باران
لري ښې گټې باران
هم زرغونه مو کړي ځمکه
پرې مینې دي هم ونې هم گلونه
باران رېبزي په یو وار
د غم دوړي چاپېریال نه
په رگو د هرې پاڼې کې باران
او د اغزو لرگين پوښ ذهن کې
دي تلپاتې یادښتونه
او بیا به هم وي
د باران څڅوبکو غږ
دي د مینې زرغونتیا
بایده وپېرې كه وي په هره بیه
او که ولرئ کوم ښکلی څیز
ورځئ ورشئ
وي که ښه او یا وي پټ
راوړئ اې
څو پر لاس راوړئ باران. »
)))
چم گاونډ ښځې بیا وویل :
« اوه...
ورځه پرې مو ږده ارام ته
ورځه پرې مو ږدې ارام ته
څه یې هومره لېونۍ
پرېمانه ارزښتمن شیان لرمه زه هغې ته
خو زه نه غواړمه باران. »
)))
چوپه پاتې شوه پلورونکې
دیواله ته یې ورکړه ډډه
خو غوسه یې ما
له شا نه ، د کړکۍ
لیده څېره کې.
لاړم ودرېدم تر څنگ یې
وویل مې ورته بیا :
« نلري ښکلي شیان ؟ »
)))
ښځې وکړلو نالښت :
« هلک جانه
لټولې مې دي نورې کوڅې هم
ورځ مې لاړه
خرڅلاو هېڅ . »
(((
ورته ومې ويل:
« مورې
خو لا شته دی وخت
تر شپې پورې او هیلي. »
)))
ویويل :
« خو دا ځای وچ او پیکه دې
دی اړین دلته باران ... »
)))
ورته ومې ويل :
« مورې ، ماته گرانې
زه خبر یم
نلري څه ، د مالت خلک ارزښتناکه
نلري کوم ښکلی څه هم »
)))
وې وویل :
« پوهېږې
چم گاونډ ښځه خو وایي چې لرم یې
خو زه نه غواړم باران
« نو ولې ... ؟ »
(((
ورته مې وویل بیا :
« له ما واوره
دا درواغ دي . »
(((
چوپه شوه و بیایې وويل :
« که یې داسې لا د مخه
خپل رښتیا وو ماته ویلای
ما به خپله د باران بوخڅې
ورکړې وه وړیا »
او كه اوس هم راته
ووایي رښتیا
زه بوخڅې ورته بخښمه نذرانه کې »
)))
وويل مې ورته :
« نه لري هم رښتینواله »
)))
او ښځه
ښایي وي به لېونۍ !؟
ژباړه : س . سېلنی
كال ٢٠٢١ د مرغومي ٦م
-*-**-
زنی که باران می فروخت
زنی درگرمی یک روز تابستان
میان کوچهء مان آمد و فریاد زد :
« باران
باران ، آی باران می فروشم
اې ، اې باران » .
سکوتی بود وتَـفی گرم درکوچه
و زن یک بقچه در دستش .
(((
و زن فریاد زد :
باران
آی باران می فروشم ، آی
درین داغی
گوارا آبِ سرد و بی غش ِ باران
بیایید آی آی
باران » ...
سکوتی بود و تفی گرم
در کوچه .
(((
« لباس کهنه یی آرید
لباس بچه ها را
بوت های کهنهْ تا نرا
در بدلش
من ازین بخچه
براتان می دهم باران. »
(((
زنی از خانهء آخر چهره اش در پشتِ درغرید :
« برو بابا
نباشد بوت کهنه و لباسِ کهنه در این جا
برو بگذار ما آرام . »
(((
زن ،اما بقچه را برسرنهاد و رفت تا آن در و کمی آهسته ترگفتا :
« لباسی گر نداری خیر باشد
من به جای نانِ قاغت می دهم باران
سبوس و نانِ قاغت را بیاور
برو خواهر ! »
(((
نوای دیگری از پشت در _ غیر از صدای پیشتر _ در گوش او پیچید :
« نانی و سبوسی نیس
خدا را شلگی کم کن... .»
(((
زن آنگه
_ غصه اش درکنهِ آوازش نهان _ فریاد زد :
«یوای
شما باران نمی خواهید
باران چیز هایی بهترین دارد
زمین را سبز می سازد
درختان عاشقش هستند و گـُل هاهم
باران گـــَرد ِ غم را از فضا یکباره می روبد
باران دررگِ هر برگ
و ذهنِ چوب پوشِ خار
همیشه خاطراتش بوده است
و باز خواهد بود
صدای ریزیش ِباران
رویش ِ مِهر است
به هر قیمت که شدباید خریدش
برو و چیز ِزیبایی اگر دارید
وگر خوب است و پنهانست
بیارید آی
تا باران به دست آرید . »
(((
زنِ همسایه آن گه گفت :
«...اوه
برو بگذارشان آرام
برو بگذار مان آرام
چه دیوانه
فراوان چیز با ارزش ، بدان ، دارم
ولی باران نمی خواهم .»
(((
فروشنده سکوتی کرد
و زد تکیه به دیواری.
من اما غصه اش را
زپشت ِ پنجره
درچهره اش دیدم .
رفتم ودر پهلویش استادم و گفتم :
«ندارد چیز زیبایی «
(((
زن نالید :
«بچه جان
کوچه های دیگری را نیز پالیدم
روزم رفت
فروشم نی ..»
(((
گفتمش :
«مادر
تا شب نیز وقتی هست و امیدی. »
)))
گفت :
« آخر این جا خشک و بیرنگ است
باران لازمست این جا» ...
(((
گفتمش :
« مادر ، عزیز من
چیز با ارزش ندارد مردم کوچه
من خبر دارم
ندارد چیز زیبا هم .»
(((
گفت :
« می دانی
زنِ همسایه می گوید که دارم من
ولی باران نمی خواهم
چرا آخر ؟...«
(((
گفتمش :
« زمن بشنو
دروغست این».
(((
سکوتی کرد و آنگه گفت :
« که این طور
از اول راستش را گر بمن می گفت
به او این بخچهءباران خود را مفت می دادم
کنون هم
گربگوید صادقانه
به او این بخچه را چون صدقه می بخشم ».
(((
گفتمش :
«صداقت هم ندارد ! »
(((
و زن
دیوانه شاید بود .
.رفعت حسینی
کابل ،
سیزده صدو پنجاه و سه خورشیدی
