سید عبیدالله نادر
چې په چپه خوله ،وږمی شـــیندم ماحــــول ته
د بســتان کې د فــــطرت ، شــاګرد دګـــــل یم
معــرفت ســـــره می میـــنه ده په ،زړه کـــــې
په بوســــتان کــې د ادب ، لــــکه ســنبل یـــم
په فریاد سره می ،ويـــش چې غـــــــافلان شي
عبرت ګـــاه کې د دنــــــیا ،لـــکه بلــــــبل یـــم
په وینـا چې ترې ، روښــان شي،تیاره زړونه
د عبرت په خــانقــاه کې ، صـــــاحــــــبدل یم
د هــغي دم مــی ، تر ننــه آرام نشـــــــــــــــته
بنــدیوان چـــــې د هغـه، چــــــــــپه کــــاکل یم
له مینا سره می، خـــــوی هلتــــــه دی نغښتی
چــــــې آرام یــــي ، په آوازه ، د قـــلقــــل یم
له عالمـــه ځـــاریدل زمــا مشـــــــــــرب دی
نه بد خــــواه د یوه قــــــــوم ، او نه د بل یــم
پاکــــــه ربه ! په رحمــــــــــت دي زه ډاډه یم
ستا په فضـــــــــل او په کــرم ، مــــــتوکل یم
په خـلوت کــــې ځـــــان هم نه بولم ، بی تا نه
داسي انګیرم ، چې حضور کې دي شــــامل یم
ستا تصویر می په محــراب کې ، د زړګي دی
هســــــــي نه چې سـتا له یاده زه غـــــافـل یم
له دي غمه ، چې یو څــــو ورځي ، میلــمه یم
ژړهغونۍ ، په خـــپل حــــــال باندی می تل یم
چې د ځان اوځان ځــــــانۍ نه ،رابهــر شــوم
هله پوه شوم ، چــــې زه اوس پیری ، کامل یم
ځــــان کم نه بولــم ذرې نه ، په هــــر دم کـې
آیـیني ته چــــې د عــــــــــــــجز ، مقـــابل یم
دا ارشـــــــاد له عاجــــــــــزیه ، راته شــوی
خاکسارۍ کې چې ، د خپو خــــاورې د کُل یم
