{slide= ملنګ جان}
محمدامين ملقب پـه (ملنګ جان) د عـــبدالشکور زوی د ننګــرهار د بهســــودو د چميار د کلی اوســيدونکی د پـښــتنويود ملی او ولسی شاعـــرانو پـه لـــړ کی يـو پـياوړی او خـــوږ ژبی شاعر تــير شـــويدی .
دی پـه 1296 هجـری لمــريـز کال کی زيـږيدلی او پـه دری کلــنی کی ئی پلار مــړ او يـتـيم پاتی شــو. پدغـــه وخت کی دده ډيــره کـوچـنی او خــورا بی وزلی کـورنی د رزق او روزی د پيداکولو په نيت د چمــيار کلی نه د پــيروړ ســيمی تـه ولـيږديده او پـه هغـه ســيمه کی د چادســره پـه کلی کی ميشت شــوه .
د پـنځلس کلـنی پوری پدی کلی کی پاتی شــو او د هغـه وروســته د کامی د داربنګ کلی تـه وﻻړ او هلــته پـه کار او زيار لګــيا شــو او پـه ډيـری سـختی او بی وزلی ئی خـپلی ورځی شــپی ســبا کـولی. ده د لومــړی ځل لــپاره خــپل تاثرات او جذبات او حاﻻت او د محــيط عکس العمل د خــوږو او روانو کلمــاتو پـه تــرڅ کی وپـيل چـه پـه نتـــيجه کی شـعر تری جـوړ شــو .
دده لومــړی تــرانه چی وروســـته بيا د اتحاد مشــرق پـه ورځـپاڼی کی هغـه وخت خــپره شــوه چی ښاغلی خادم ددغــه ورځــپاڼی مديــر ؤ، او د هغی له امله مشــهور او پـه ادبی محافلو کی وپــيژندل شــو. د هغی يـو بيت دا دی .
بـاغ دی دتوتيـانو نه پـــريـږدی زاغـان
دی پښتون ماليار پکی وژنی پری خــپل ځان
پـه 1332 هجـری لمـريـز کال کابل ته راغې او پـه کابل راديو کی د پښـتو د موسـيقی د تنظيمونکې په توګه مقــرر شــو. ده لـيک لوست نشــو کوﻻی او پـدی ډيــر زوريده .
وخــتی چی محروم له علمه زه ملنګ جان پاته شـــوم
بـــــند به وی قـيامت کی زما ﻻس د چا ګريوان سـره
د وطن په درد دردمن او د ولس په خـوږ خـوږمن ، دپښـتونســتان د ازادی د غـورځنګ د لــياری فدا کار او د پښــتون د پــرمختګ ارزومن ؤ .
د حسن او جمال لــيوال ، د ګل بلبل ، د شـمعی پـتنګ او د ازادی ملنګ ؤ. د نادودو او تـيريو ســره ئی مخالفت ، د نفاق او ګـوندی ســره ئی دښــمنی او د بی علمی ســره ئی جګــړه درلـوده. د لټی او بيکاری په مقابل کی ئی ښـه په ټينګه مجادله کــړيده. او د پښتنې کلــتور ممثل او مبلغ او د ننګ او غــيرت ټوټه وه ، د مشــرانو احــترام ئی ساته او پـر کشــرانو ئی شفقت کاوه. ده د لــری او بــری پښــتونخــواه د عـوامو او خـواصو د پوهـو ، او بی سـوادو د رسمی او ولسی کسانو په زړو کی ئی ځای درلود او هــر چا ورته په درنه ســترګه کــتل. دا خــو ځکه چی ټول پښتانه ده ته ګــران او په زړه پوری او د ټولو خــير او سعادت دده لومــړی هــيله او ارزو وه .
{/slide}{slide= دا زموږ زيبا وطن}
دا زموږ زيبا وطن
دا زموږ ليلا وطن
دا وطن مو ځان دی
دا پښتونستان دی
دا دمينې کور زموږ
دا د پلرو ګور زموږ
نه ورکوؤ چا لره
دا د سترګو تور زموږ
نه دی د بل چا وطن
دا دی د شيرشاه وطن
کورد خوشحال خان دی
دا پښتونستان دی
دا وطن دی ځان زموږ
دا وطن ايمان زموږ
وايي په خاپوړو کې
داسې ماشومان زموږ
دا مو د بابا وطن
دا مو د دادا وطن
په موږ باندې ډير ګران دی
دا پښتونستان دی
ځار يې له سيندونو شم
ځار يې له ډاګونو شم
ځار يې له خوړونو شم
ځار يې له دی غرونو شم
دا زموږ اشنا وطن
درد له مو شفاء وطن
زړګۍ مې پرې روښان دی
دا پښتونستان دی
دا وطن زيارت زموږ
دا وطن نعمت زمونږ
دا وطن په دې دنيا
دی لکه جنت زموږ
دا وطن صفا وطن
زړه د ايشيا وطن
ژوندون د ملنګ جان دی
دا پښتونستان دي
{/slide}{slide= د ځوانۍ سره شهرت}
ځوانۍ سره شهرت د ننګ او نام مزه کوي
ټټر په لار د قوم په وينو رنګ مزه کوي
يا ژوند د خپلواکۍ ښه دی يا مرګ د شرافت
ميدان کې د سرباز د توري شرنګ مزه کوي
که ژوند ابدي غواړئ د خپل قوم په مخ کې مړه شئ
بيرغ د شهيدانو رنګارنګ مزه کوي
ځوانان ښايي په توره چې د ننګ توره په ملا کي
د پېغلو په سينو لاچي لونګ مزه کوي
چې واک يې د پردو وي که قبا يې وي د زرو
د هغه نه زوړ کند د يو ملنګ مزه کوي
د ځان غوښې کړه ويلې قوم ويښ کړه ملنګ جانه
{/slide}{slide= بي بازخواستي}
بې بازخواست او بې پرسان به يم تر کومه؟
سر سرتور څيری ګرېوان به يم تر کومه؟
په نارو مې ستونی وچ شو څوک يې نآوري
د کاڼه بادار دهقان به يم تر کومه؟
زما مخ د بل څپېړې به تر څو وي؟
په سلګو او په جان جان به يم تر کومه؟
د وطن خدمت دپاره وزګار نه شوم
خدمتګار د هر يو خان به يم تر کومه؟
په کرلو او رېبلو يې پوهيږم
نالايق د دسترخوان به يم تر کومه؟
په قيامت کې به د ډېرو ګرېوان نيسم
خوف نه ګونګ زه "ملنګ جان" به يم تر کومه
{/slide}{slide= بې بازخواستي}
بې بازخواست او بې پرسان به يم تر کومه؟
سر سرتور څيری ګرېوان به يم تر کومه؟
په نارو مې ستونی وچ شو څوک يې نآوري
د کاڼه بادار دهقان به يم تر کومه؟
زما مخ د بل څپېړې به تر څو وي؟
په سلګو او په جان جان به يم تر کومه؟
د وطن خدمت دپاره وزګار نه شوم
خدمتګار د هر يو خان به يم تر کومه؟
په کرلو او رېبلو يې پوهيږم
نالايق د دسترخوان به يم تر کومه؟
په قيامت کې به د ډېرو ګرېوان نيسم
خوف نه ګونګ زه "ملنګ جان" به يم تر کومه
{/slide}{slide= غزل}
ما شراب خوړلـــــي نه ، په حـــد واهــــــــــه شـــــــم
كــــــه يـې وخــورم ، خبـــر نه يم چــې به څه شـــــــم
په هر لـــــــوري چـې نظر كوم اغيـــــــــــــــــــــــار دى
د زړه حــــــــــــــــال وچـــــــــــاته وويلـــــى نه شـــــــم
زمانـــــــې راباندې وكــــــــړې هسې چـــــــــــــارې
لكـــــــــــــــــــــه در د خرمهــــــــرو ســــره پييه شـــــــم
د اورنگ پادشـــــــــــاه په دور عدل نشتــــــــــــــــه
تر طنـــــــــــــــاب لاندې په شهـر كې لوټه شـــــــم
كه د رنـــــــــځ دارو مې كړې طبيبــــــــه ! وخت دى
هاله ستـــــــــــا دارو ومه شه چې په تله شـــــــم
خپل خوني وچـــــــــــــــــــــــــــاته څه ښايم په گوته
چې د چا د لاسه مرمــــــــــــــــه ، خود ليده شـــــــم
درسته شپه لكه اغزي په زړه څرخيــــــــــــــــږي
د فـــــــــــــــــــــــــــــــراق غمونه ، څرنگه اوده شـــــــم
هېڅ په سترگو ليده نشي ، يو قصـــــــــاب دى
نه يې لاس نه يې چـــاړه ، په زړه ورژه شـــــــم
لكه و په هغه شـــــــــــان په وفا ټينـــــــــگ دى
چې تر يار يې خجل نه كړم ځار تر زړه شـــــــم
په دا لــــــــــوڅو پـــــــــوڅو نه رسم تر ســــــــرايه
د سيميـــــــــا علم مې نشته ، چې مرغه شـــــــم
خلق تشې تسلــــــــــــې كـــــــــــــــــــا، زه له ځلې
د هلك غوندې د هر ســـــــــړي په خوله شــــــــم
الهـــــــــداد چې بند په بند گوتې په تار ږدي
د خوږ زړه دمه مې شــي ، څه خو تابه شـــــــم
نه شېخـــان ، نه طبيبـــــــان ، نه ساحـــران شته
چې له دې رنځه د چـــــــا په سبب ښه شـــــــم
زه خوشحــــــــــال له نورو څه لره فريــــاد كړم
په زړه زړه واړه په خپل غشې ويشته شـــــم
{/slide}{slide= غزل}
ما شراب خوړلـــــي نه ، په حـــد واهــــــــــه شـــــــم
كــــــه يـې وخــورم ، خبـــر نه يم چــې به څه شـــــــم
په هر لـــــــوري چـې نظر كوم اغيـــــــــــــــــــــــار دى
د زړه حــــــــــــــــال وچـــــــــــاته وويلـــــى نه شـــــــم
زمانـــــــې راباندې وكــــــــړې هسې چـــــــــــــارې
لكـــــــــــــــــــــه در د خرمهــــــــرو ســــره پييه شـــــــم
د اورنگ پادشـــــــــــاه په دور عدل نشتــــــــــــــــه
تر طنـــــــــــــــاب لاندې په شهـر كې لوټه شـــــــم
كه د رنـــــــــځ دارو مې كړې طبيبــــــــه ! وخت دى
هاله ستـــــــــــا دارو ومه شه چې په تله شـــــــم
خپل خوني وچـــــــــــــــــــــــــــاته څه ښايم په گوته
چې د چا د لاسه مرمــــــــــــــــه ، خود ليده شـــــــم
درسته شپه لكه اغزي په زړه څرخيــــــــــــــــږي
د فـــــــــــــــــــــــــــــــراق غمونه ، څرنگه اوده شـــــــم
هېڅ په سترگو ليده نشي ، يو قصـــــــــاب دى
نه يې لاس نه يې چـــاړه ، په زړه ورژه شـــــــم
لكه و په هغه شـــــــــــان په وفا ټينـــــــــگ دى
چې تر يار يې خجل نه كړم ځار تر زړه شـــــــم
په دا لــــــــــوڅو پـــــــــوڅو نه رسم تر ســــــــرايه
د سيميـــــــــا علم مې نشته ، چې مرغه شـــــــم
خلق تشې تسلــــــــــــې كـــــــــــــــــــا، زه له ځلې
د هلك غوندې د هر ســـــــــړي په خوله شــــــــم
الهـــــــــداد چې بند په بند گوتې په تار ږدي
د خوږ زړه دمه مې شــي ، څه خو تابه شـــــــم
نه شېخـــان ، نه طبيبـــــــان ، نه ساحـــران شته
چې له دې رنځه د چـــــــا په سبب ښه شـــــــم
زه خوشحــــــــــال له نورو څه لره فريــــاد كړم
په زړه زړه واړه په خپل غشې ويشته شـــــم
{/slide}{slide= که په حال زما خبر}
که په حال زما خبر تمام جهان شي
ټول عالم به په فرياد ان په سوران شي
لکه زه چې داسې زېړ زبېښلی ګرځم
هر بشر به داسې زېړ لکه زعفران شي
زه رټلی معشوقو يم نه رغېږم
که عالم رانه د څيرمې حکيمان شي
که څوک ما منع کوي د يار له دره
د ماهي په وچې څه رنګه ګذران شي
تسلي زما د سوي زړګي دا ده
يوځل کله به ښکاره د يار چشمان شي
د يار مخ ته منتظر زه ملنګ جان يم
{/slide}{slide= پښتون اوپښتنې سوال اوځواب}
ودې سوم محبوبې ستا دزلفو خريدار يمه واخله مال وسرزما
زه دوطن لور يم دباننگو زلمو ياريمه
ورك دې كه بشرله ما
ودې سوم محبوبې خپل وصال باندې مې موړ كه ته
غم مې دزړه سوړ كه ته
پوه نه شوې په نيمه مړه ته دسره سيال نه يي
سيال مې دجمال نه يي
سيال دې دجمال يم ډير دولت لرمه خان يمه
بريت تاووم ځوان يمه
داسې خان دې ورك شې چې دبل لاس لاندي ژوند كوي
ستا خاني څه خوند كوي
مه كوه پيغور مستې دسرو به دې زيور كړمه
موړ به دې ټبر كړمه
هغه مال دې ورك شې چې په ټيټو يې گټلى وي
نو٬م يې پرې بايللي وي ۔
نه يمه ټيټ سترگى پلار نيكه نه غټ پښتون يمه
تاپسې مجنون يمه
پلار خو دې پښتون و لاكن ته په پښتو پوې نه يې
ته دې دپلار ځوى نه يې
څنگه دپلار زوى نه يم دپلار نه دونيا داريمه
كوم تربور نه خواريمه
ته دونيا پرست يې دخپل پلار غوندې بهادر نه يي
ته دسره نر نه يې
مه وايه داسپورې نور دقهره بې اختيا ريمه
وريت دې كړ ځيگر زما
-------
زه له خپله پلاره څه كې كم يم چې پيغور كوې
دومره څله شور كوي
پلار دې ننگيالى ومړه تا غوندې بې ننگ نه و
هيڅوك يې دجنگ نه و
ما خو دخپل پلار اودنيكه نه اړولي دي
ډېر مال مې گټلي دي
مال پسې دې اور شه مركه دننگ ناموس كوم
دې كې زه تپوس كوم
ښه دى چې تپوس كړې بې ننگي راته زما ښكاره كړه ته
پوه مې دوباره كړه ته
دادي بې ننگي ده چې دپلار پښتو ته نه گورې
دبل پيسو ته ښه گورى
زه خو دخپل پلار اودنيكه نه بې همت نه يم
چاته خجالت نه يم
ولې نه شرميږې بې غيرته ځه زندان گوره
جيل كې خپل بنديان گوره
رب خو دې ړنده كړه چې دې بې اوره كباب كړمه
څومره دې بې اب كړمه
تادې خالق ړوند كړي چې ستا ورونه يې وژل
تا ټيټ ورته كتل
مخ دې رانه ورك كړه ديارۍ نه دې بيزاريمه
جوړ دې كړ محشر په ما
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
مخ دې رانه ليرې كړه چټې خبرې وايي ته
څومره بې حيا يې ته
خپله بې حيايي ټيټ سر ناست يې شرمېدلى يې
كوټې په كنج كې غلى يې ۔
زه چې غلى ناست يم نو ستا ورونو څو وژلي دي
په كوم مورچل ختلي دي
ورونه مې نران دي لكه تاسو ټپسان نه دي
دبل چا غلامان نه دي
څه نر توب يې كړى چې دادومره جگ غږيږې ته
موږ پورې خنديږې ته
سور بيرغ ځليږي دادورونو مې كمال دى
لاس كې توره ډال دى
بدې سترگې وخوري چې دا څومره بد ويل كړې
محض شرمول كړې
بدې سترگې ستادي چې په بدو نه شرميږې ته
قوم ځينې بيليږي ته
زه خو دخپل قوم اوقوميت نه نه بيليږمه
پوه يم نه غوليږمه
څنگه نه غوليږې چې ستا قام نن ازادي غواړي
ستا زړه بربادې غواړي
۔۔۔۔۔۔۔۔۔
زه خپلې موقع ته گورم نوم به يې درته ورك كړم
برناحق دې سپك كړم
دادى دهمت موقع ده ودريږه نرشه ته
پاڅيږه بادر شه ته
زه كه چيرې نر وم دا پيغور به مې ستا هير نه شي
هير به مې تر ډير نه شي
دا پيغور لا څه كړي چې ستا مړو ته پيغور كوي
نور مړي دگور كوي
زه به دخپل گور مړي په گور كې خجالت نه كړم
نور به دا غفلت نه كړم
ته خو دې خپل اصل ته نظر وكړه چې څوك يې ته
ولې دومره پوك يې ته
پوك نه يمه بس دى نور مې مه شرموه پوې شومه
شمعې په شان توي شوم
ښه دى چې ته پوى شوې رب دې ټول پښتانه پوى لري
نوم دې خالق لوى لري
تل دي وي دايم دې وي دا عزم داهمت زموږ
داملي وحدت زموږ
زه ملنگ جان سور په وينو خوښ په دغه لاريمه
گوربه شي سره زر زما
{/slide}{slide= نفسونه شول غالب}
نفسونه شول غالب ددې غمه ژړيږم
بې کاره بې تعليمه راته پاتې خپل اولاد شو
پښتون غريب برباد شو
نسونه مخالف شول خيالونه مختلف شول
د کور بغض او حسد مونږ لره نه دی مناسب
نفسونه شول غالب
هر څوک ګټه د ځان کړي، وطن به څوک اباد کړي
د قوم مينه د زړونو نه بهر شوه ښه پوهېږم
ددې غمه ژړېږم
ملک صاحب دې جوړوي، په ګېډه دې دی موړ وي
د خوار او د غريب پوښتنه نشته څه فساد شو
پښتون غريب برباد شو
سيد پخپل سيادت، د ځان غواړي عزت
قسم دې ما ونه ليد د وطن د خير طالب
نفسونه شول غالب
څوک ميا او څوک ملا شول، د کسب نه ټپرا شول
وايي کسب و کمال څه کړم شکرانو باندې مړېږم
له دې غمه ژړېږم
نه ننګ شته نه غيرت، نه خاورې ته خدمت
نن وګوره دنيا ته هر ملت سر په مراد شو
پښتون غريب برباد شو
ګوندي او عداوت، په مونږ کې شو عادت
دوستي او شفقت په پښتو کې شو غايب
نفسونه شول غالب
څوک وايي چې زه خان يم، معروف په کل جهان يم
هستي دولت مې ډير دی په خدمت باندې شرميږم
له دې غمه ژړيږم
دا خان نه دی خاين دی، پخپل ځان چې مين دی
هيڅ غم د وطن نه خوري چې يو ځل يې نس اباد شو
پښتون غريب برباد شو
که حق وايم ويريږم، که نه وايم پړسيږم
د ځينو کارکنانو کار وي وړ د تعجب
نفسونه شول غالب
په ځای د عدالت ، ما وه ليد تجارت
له غمه شم ترور يو نيم مامور نه چې خبريږم
له دې غمه ژړيږم
خاونده مونږ اصلا کړې، دنيا کې سربالا کړې
ډير غله د خپل کاله دي هر سړی مل د فساد شو
پښتون غريب برباد شو
پښتونه وروره واوره، نيکونو نه دا خاوره
ده مونږ ته سپارل شوې يې غافل په څه سبب
نفسونه شول غالب
دد خاورې خدمت، کوی په صداقت
د کور په ځانځانۍ له باندنو خلکو شرميږم
له دې غمه ژړيږم
رښتيا رښتيا به وايم، چې څو په دې دنيا يم
مجبور دی "ملنګ جان" له ډيره غمه په فرياد شو
پښتون غريب برباد شو
{/slide}{slide= د ازادۍ قيمت}
پتنګ د بلې شمعې ياردی
بلبل دګلو خريدار دی
دليلی دوه سترګې مجنون پيژني
د آزادی قيمت پښتون پيژني
پتنګ خو مينه په ګلزار نه لري
بلبل د شمعې سره کار نه لري
پښتانه ټيټ چاته کتلی نشي
دچااثرلاندې کيدلی نشي
پښتانه ټينګ عزم او همت لري
پخپل ناموس باندې غيرت لري
لکه زمري په ځای د ننګ دريږي
په ځای د ننګ په وينورنګ دريږي
پښتانه بيرته په شاتلل نه کوي
که سريې غوڅ شي دروغ وييل نه کوي
نه دې چازرنه يې پيسو ته ګوري
زوۍ د پښتون دپلار پښتو ته ګوري
پښتون د بدو نه بيزاردۍ
پتنګ د بلې شمعې يار دی
پيسه په ښه سترګه قارون پېژني
دې ازادۍ قيمت پښتون پېژني
پښتانه لوړدي لوړکارونه کوي
تل پيروي دوی دې نيکونو کوي
نه په پيسو چاته اورميږنرموي
نه دې خپل ګورمړي په ګورشرموي
نه سپک حالت نه بيباکي خوښوي
تل ازادي او خپلواکي خوښوي
دچادلاس لاندې ژوندون نه کوي
داسې ژوندون زوۍدې پښتون نه کوي
له خپله حقه تيريدلۍ نشي
دغلامۍ نوم قبلولی نشي
اوس پوهيدلی دۍ پوهيږي پښتون
دچاپه مکرنه غوليږي پښتون
پښتون دې توري طرفداردی
پتنګ دې بلې شمعې يار دی
نه د بل چارسم وقانون پيژني
دازادۍ قيمت پښتون پېژني
دې پښتون خټه دې غيرت ځنې ده
ډکه له ننګ اوشجاعت ځنې ده
پښتانه چاته خپل بدل نه پريږدي
ځان دې دنيا مخکې خجل نه پريږدي
دې زهرو ګوټ څوک هضمولی نشي
حق دې پښتون څوک ستنولی نشي
په خپل وطن پښتانه سر ورکوي
دې صورت غوښې په سنګر ورکوي
دې جنګ په لوبه ازموده دۍ پښتون
نه کوي څنګ باتجربه دۍ پښتون
زموږ پلرونه دا اساس پاتې دی
توره او سپر موږته په لاس پاتې دی
هريوپښتون دې بل نه جاردي
پتنګ دې بلې شمعې ياردۍ
يو اتفاق اويوتړون پيژني
دې ازادۍ قيمت پښتون پيژني
الهي ته شې نګهبان دې پښتون
نکړې زوال نوم اونښان دې پښتون
همه دې علم خاوندان کړې ربه
په خپل کرم يې عالمان کړې ربه
ګوندې نفاق نه په امان کړې پښتون
دې اتفاق په لورروان کړې پښتون
څوک چې پښتون په بده سترګه ګوري
دې بدۍ مخ دې شي دې ده په لورې
زه ملنګ جان يم پروا نه دې وطن
سرمې دی ايښۍ نذرانه دې وطن
خدايه لوګی مې کړې په لاردې وطن
چې عاشقانو کې شم شمار دې وطن
ډک مې له درده داګفتاردی
پتنګ دې بلې شمعې يار دی
دې مريض نبض افلاطون پيژني
دې ازادۍ قيمت پښتون پيژني
{/slide}{slide= سر مې جار ستا له نامه}
سر مې جار ستا له نامه پښتونستانه
ستا نوم مې نقش شوی په ځيګر دی
پښتانه به ژوندون څه کړي بې له تانه
هر يو ايښي ستا په مينه مال وسر دی
سر مې جارشه ستا د لوړو لوړو غرونه
له غيرته چې هر يو جګ تر اسمان دی
صدقه شم ستا د ګرانو پښتنو نه
چې منلۍ ستا خدمت په ټينګ ايمان دی
دښمن کله بری وړی شي له هغو نه
که هر څو مکر و فريب کې پهلوان دی
ميړنو ګويا ښکاره کړ له ميړانه
ځکه سور بيرغ هر ځای کې لروبر دی
په هر ځای کې چې اصيل پښتون زاده وي
خاص الخاص پښتونستان له خدايه غواړي
هغه څوک چې بې غيرت حرامزاده وي
ټيټې سترګې به د بل لور ته ولاړ وي
اولاده به يې پس له مرګه شرمنده وي
د وګړو د پېغور ځنې به ژاړي
خپل اولاد ته پيغور نه پريږدي له ځانه
هغه څوک چې د سوچه پښتون پسر وي
نارينه توب د پښتنو طبعي عادت دی
بلې بلې چې رښتيا سره پښتون وي
دوی ليدلي د ازاد ژوندون لذت دی
مرګ يې بولي چې محکوم د دوی ژوندون وي
څه ناڅه که يې په کور کې عداوت دی
خو دښمن د پاره بيا په يو تړون وي
پښتون نه دی په شا تللی له ميدانه
ټول جهان و ته ښکاره لکه د لمر دی
چې خپل واک او اقتدار يې د ځان نه وي
که نواب وي صدقه شه ما ملنګ نه
عاجزۍ کې څه پروا د انسان نه وي
خدای دې مانه کړي عاجز له نام و ننګ نه
چې په مال و سر ايسار په ميدان نه وي
جار قربان شه د پښتون د تورې شرنګ نه
خو زما ملنګ جان زړه دی پرې روښانه
نن د هر زلمي په لاس د ننګ خنجر دی
{/slide}{slide= د چشمانو مې ...}
د چشمانو مې بهيږي نن خوناب
چې مې حال د زمانې وليد خراب
صداقت او ننګ ناموس دنيا نه ورک شو
هر سړی خوځوي ژبه په کذاب
د ساداتو سالکانو عزت ورک شو
عزتمن دي چې لري چنګ و رباب
هيڅ صفت به د عالم چيرې وانه ورې
د پيمخو صفت کيږي بې حساب
شان پوشان د زمانې ګرځي شړۍ کې
د شړۍ خاوندان اغوندي کمخواب
دا ګردش د زمانې دی ملنګ جانه
کارغه ناست دی په چګس باز په تراب
{/slide}{slide= د معارف ترانه}
د انسانانو فضيلت علم و عرفان دی وروڼو
شرف د ځان دی وروڼو
علم يو کان دی په کانونو بې بها يې مثال
هر څه چې غواړې فی الحال
پکې موجود پراته اصيل درو مرجان دي ورڼو
شرف د ځان دی وروڼو
علم يو باغ دی باثمر تروتازه وی مدام
لري تر عمره دوام
خالق ساتلی له زوال او له خزان دی وروڼو
شرف د ځان دی وروڼو
پوهه دارو ده د صحت که چا تری نوش کړ يو جام
هغه به تل وي نيک نام
خو ند د کباب خوند د شراب ورته حيران دی وروڼو
شرف د ځان دی وروڼو
تعريف د علم نه خلاصيږي که څوک ستړی کړي ځان
صفت يې ډير دی بی شان
دا څو مثاله نشر کړي ملنګ جان دي وروڼو
شرف د ځان دی ورونو
{/slide}{slide= هر ګز مه وايه ...}
هرګز مه وايه هر هر ګل ته رامبېل
چې اصيل وي هله جوړ کړه ترې امېل
خوند او بوی وي د هرې مېوې بېل بېل
په بکياڼی کې خوند نشته دی د هېل
زيړ غوړي خوره چې بدن دې پرې صحت وي
ته پر ځای د زيړ غوړو مه خوره تور تېل
فرق د سرو او جستو وکړه "ملنګ جانه"
کوټ بنګال پيروزه مه ګڼه يو خېل
{/slide}{slide= که په حال زما}
که په حال زما خبر تمام جهان شي
ټول عالم به په فرياد ان په سوران شي
لکه زه چې داسې زېړ زبېښلی ګرځم
هر بشر به داسې زېړ لکه زعفران شي
زه رټلی معشوقو يم نه رغېږم
که عالم رانه د څيرمې حکيمان شي
که څوک ما منع کوي د يار له دره
د ماهي په وچې څه رنګه ګذران شي
تسلي زما د سوي زړګي دا ده
يوځل کله به ښکاره د يار چشمان شي
د يار مخ ته منتظر زه ملنګ جان يم
چې زما د خوږ زړګي پورې درمان شي
{/slide}{slide= ملنګ شم}
زه چې راواخلمه کچکول او ستا ملنګ شم
نو هغه ساعت به تېر له نام و ننګ شم
نام و ننګ به وي هغه ځای رانه پاتې
په کوم ځای کې چې زه ستا په تومت رنګ شم
پروا نشته که دنيا راپورې خاندي
ماشوم نه يم چې نور وخاندي زه تنګ شم
ستا په عشق کې که ستي شمه په اور کې
فخر کاندم که زه ياد لکه پتنګ شم
ما چې عزم ستا د سپين رخسار دی کړی
وا به نه وړم که په وينو کې رنګ رنګ شم
په شا تلل د ميړنيو بدنامي ده
اوس به زه "ملنګ جان" څه رنګه په څنګ شم
{/slide}{slide= نه پوهيږم...}
نه پوهيږم چې زه يار يم که اغيار يم
په عالم کې ليونی يم که هوښيار يم
که هزار د صداقت بنياد قايم کړم
په ميدان د نمايش کې خيانتکار يم
نه د چا ځنی څه غواړم نه څه وايم
برناحق د يو او بل زير فشار يم
که څوک ما نيسي په رسم او رواج کې
زه له عشقه هومره کله لاوزګار يم
خدای د مينې په رياست کې ملازم کړم
کار تقدير کړي نو زه څله ګنهګار يم
د تقدير په رسۍ بند زه ملنګ جان يم
نه مجنون ، نه لېونی او نه بادسار يم
{/slide}{slide= نن می بيا زړګۍ...}
نن می بيا زړګۍ نرۍ نرۍ خوږيږي
درد می بيامونده د خيال په نندارتون کې
له افسوسه می چشمان دي په خونيار ګډ
کشکی نه وای د دی دهر په بازار ګډ
محترمو اوريدونکو عزيزانو
عاليقدرو عزتمندو صاحبانو
زه غمجن د څو خبرو ارزومند يم
ازرده نه شی له ما نه زه دردمند يم
عفوه غواړم که وينا کې می تلخي وي
د مريض په سخت ويلو څه ناخوښي وي
زه دردمند يمه د درد سندرې وايم
خو د زړه دردونه اوس تاسی ته ښايم
زمونږ سترګې له غفلته نه غړيږي
نن می بيا زړګۍ نرۍ نرۍ خوږيږي
تاسی وګورۍ دی دنيا او دی جهان ته
دی کوښښ او دی غيرت او دی وجدان ته
خيال لری چې په سپوږمۍ کې وداني کا
پاس له ځمکې په هوا زندګاني کا
موږ تر اوسه لا په خاورو کې توغړيږو
د سودخورو سودخورۍ نه نه خلاصيږو
ډک سيندونه د اوبو راته روان دي
خو ډاګونه د اوبو له کمۍ وران دي
خدای راکړي ښه پاسته پاسته ډاګونه
په لکونو کروړونو جريبونه
افسوس دا چې کمال نشته په پښتون کې
درد می بيامونده د خيال په نندارتون کې
پښتانه که ټول د علم خاوندان شي
او ډاګونه تمامی زمونږ ودان شي
په وطن په زمونږ څه لره کاختي وي
د دانو به په مونږ ولی قيمتي وي
وجه دا ده چې کوښښ او کمال نشته
د ملت په دی خبرو څه خيال نشته
هر سړی د ځان ځانۍ په لار روان دی
د مکتب او د تعليم نه روي ګردان دی
که ځانونه معارف سره اشنا کړو
د عرفان په ماميره سترګې بينا کړو
نه به اوسو په احتياج او انتظار ګډ
کشکی نه وای د دی دهر په بازار ګډ
يو انګريز به بېسواده پاتې نه وي
په خپل علم به نامراده پاتې نه وي
موږ په سلو کې پنځه نوي اميان يو
تر دريم کلي ميرزا پسې روان يو
يو انګريز به چا نادان ليدلی نه وي
د مکتب نه به ناکام وتلی نه وي
زمونږ وړوکې ډلې ډلې ناکاميږي
ناکامۍ په نوم مکتب نه خارجيږي
که رښتيا وايم پښتو او غيرت نشته
د ناکامو په پلرو کې همت نشته
دا خو مرګ دی چې پښتون زوی ناکاميږي
نن مې بيا زړګۍ نرۍ نرۍ خوږيږي
تمدن اول له بلخه شروع شوی
جهان پوه نه ؤ له موږ ځنې پوه شوی
موږ نه وروسته خلګ مخکې عالمان شول
شاګردان د استاذانو استاذان شول
څلور سوه کاله مخکې زما ګرانه
امريکا ده کشف شوی واوره ما نه
نن يې فکر اسمانونو ته ختلی
تر مريخ او عطارده رسيدلی
هۍ افسوس افسوس زموږ په پښتونواله
نن تعليم له چې موږ درومو امريکا له
يو عالم نه شو پيدا قوم د پښتون کې
درد مې بيا مونده د خيال په نندارتون کې
که يو ټوکۍ د خارج نه نوی راشي
اخيستو ته يې زمونږه ميل پيدا شي
دا خو نشته چې پخپله يې ځانته جوړ کړو
په قوت د خپل زحمت سره ځان موړ کړو
خپل مالوچ او وړۍ موږ ليږو جهان ته
پاو په دوه يا درې خرڅيږي ځي جاپان ته
ګز په سل او په نوي يې بيا اخلو
د بزاز په دکان وار نه وي پرې نښلو
څه پيسې موږ نه په چای او په سګريټ ځي
د کال ګټه مو خارج ته په منټ ځي
له ناکامه يم په شور او په چغهار ګډ
کشکی نه وای د دی دهر په بازار ګډ
ښه کانونه په وطن کې خدای راکړي
مګر موږ د بې علمۍ سيلاب يو وړي
د پترو لوښي چيني لرو کاله کې
دروغ نه وايم د ملک په هره ناله کې
علم پوهه زموږ نشته چې يې د ځان کړو
خپل ځانونه د هستيو خاوندان کړي
د خارج تيلو نه کار اخلو تر کومه
نه شرميږمه نه په دې خبره مرمه
څو به شميرمه هر شی واړه قياس کړی
خدای د پاره د نفاق نه پورته لاس کړی
په نفاق کې عاقبت سړی سپکيږي
نن مې بيا زړګۍ نرۍ نرۍ خوږيږي
نور عالم کې رائ ګيري چې چرته کيږي
يو ريس يا يو واکمن چې غوره کيږي
تر څليرويشتو ساعت کار يې تمام وي
په يو تن به قناعت د تمام قام وي
موږ که نيسو يو وکيل ملي شورا ته
ته به ماته غاړه نږدې زه به تاته
تر پنځو مياشتو جګړه مو نه پرې کيږي
په ګوندۍ سره پسونه حلاليږي
چې زمونږ د بارسوخو دا روزګار وي
نور د عامو ځنې څه ګيله پکار ده
له دی غمه اوړ مې بل شي په لړمون کې
درد مې بيا مونده د خيال په نندارتون کې
ای پښتونه! ورشه کينه سينما ته
چې وضيعت د نور عالم شي ښکاره تاته
نورو خلکو له کارو نه ځان خبر کړه
بيا دی خپل موجوده حال ؤ ته نظر کړه
په دنيا کې هسې رنګه ډاکټران دي
په هر فن کې دوی غښتلي ماهران دي
خو زموږ ماته باجه دوګړه رباب دی
هغه هم کله موقوف کله ازاد دی
خان، ملک ما ته غم کې د رشوت دی
شيخ صاحب مې راته وايي جوړ قيامت دی
ومې نه ليد په خدمت کې خدمتګار ګډ
کشکی نه وای د دی دهر په بازار ګډ
که څه نه وايم له درده ټول پړسيږم
که څه وايم خدای شته دی چې ويريږم
دا زموږ د پښتنو ځينې خانان دي
شپه او ورځې د پيمخو ملنګان دي
کله لکه تمانچه ورته تر څنګ کا
دا لا بله په خپل ځان پورې ريشخند کا
نو د هغه خان به څه د خانۍ خوند وي
چې په مينه د پيمخو کې دئ بند وي
دی عمل او دې کارو ته چې نظر کړم
څه اميد به له غيرت او زور و زر کړم
په قسمت کې چې څه وي هغه رسيږي
نن مې بيا زړګۍ نرۍ نرۍ خوږيږي
بيا د ځينو حاکمانو به څه وايم
خپه نه يم خير دی زه ترينه رضا يم
په شنو لښتو يې تمام کنډوکپر يم
پاکه خدايه زه انسان يم که ډنګر يم
حاضرينو نه حياء راضي شرميږم
عفوه غواړم په همدې ځای به يې پريږدم
په اخلاص سره لاسونه کړئ راپورته
په زارۍ او استغفار شی د خدای لور ته
خدايه ته مو د حسد تبه سړه کړې
ددې وږو خلکو ته ګيډه مړه کړې
د تيارې د جهالت نه مو بيرون کې
درد مې بيا مونده د خيال په نندارتون کې
د نفاق مکروب مو ووژنې رګو کې
خدايه ته پخپل کرم سره موږ يو کې
پښتانه د کارخانو ټول خاوندان کړې
شاګردان مې د مکتب ټول استاذان کړې
افغاني ساخت ماشينونه راښکاره کړې
ټول جهان مې د کمال په ننداره کړې
الهي ستا د حبيب له برکته
د پښتون جنډه دنيا ته نه کړې ښکته
غمزده د زمانې زه ملنګ جان يم
ترقي د پښتنو ته په ارمان يم
درويزګر يم په هر در په هر ديار ګډ
کشکې نه وای د دې دهر په بازار ګډ
{/slide}{slide=سر مې جار ستا له نامه}
سر مې جار ستا له نامه پښتونستانه
ستا نوم مې نقش شوی په ځيګر دی
پښتانه به ژوندون څه کړي بې له تانه
هر يو ايښي ستا په مينه مال وسر دی
سر مې جارشه ستا د لوړو لوړو غرونه
له غيرته چې هر يو جګ تر اسمان دی
صدقه شم ستا د ګرانو پښتنو نه
چې منلۍ ستا خدمت په ټينګ ايمان دی
دښمن کله بری وړی شي له هغو نه
که هر څو مکر و فريب کې پهلوان دی
ميړنو ګويا ښکاره کړ له ميړانه
ځکه سور بيرغ هر ځای کې لروبر دی
په هر ځای کې چې اصيل پښتون زاده وي
خاص الخاص پښتونستان له خدايه غواړي
هغه څوک چې بې غيرت حرامزاده وي
ټيټې سترګې به د بل لور ته ولاړ وي
اولاده به يې پس له مرګه شرمنده وي
د وګړو د پېغور ځنې به ژاړي
خپل اولاد ته پيغور نه پريږدي له ځانه
هغه څوک چې د سوچه پښتون پسر وي
نارينه توب د پښتنو طبعي عادت دی
بلې بلې چې رښتيا سره پښتون وي
دوی ليدلي د ازاد ژوندون لذت دی
مرګ يې بولي چې محکوم د دوی ژوندون وي
څه ناڅه که يې په کور کې عداوت دی
خو دښمن د پاره بيا په يو تړون وي
پښتون نه دی په شا تللی له ميدانه
ټول جهان و ته ښکاره لکه د لمر دی
چې خپل واک او اقتدار يې د ځان نه وي
که نواب وي صدقه شه ما ملنګ نه
عاجزۍ کې څه پروا د انسان نه وي
خدای دې مانه کړي عاجز له نام و ننګ نه
چې په مال و سر ايسار په ميدان نه وي
جار قربان شه د پښتون د تورې شرنګ نه
خو زما ملنګ جان زړه دی پرې روښانه
نن د هر زلمي په لاس د ننګ خنجر دی
{/slide}{slide= تر کومه؟}
بې بازخواست او بې پرسان به يم تر کومه؟
سر سرتور څيری ګرېوان به يم تر کومه؟
په نارو مې ستونی وچ شو څوک يې نآوري
د کاڼه بادار دهقان به يم تر کومه؟
زما مخ د بل څپېړې به تر څو وي؟
په سلګو او په جان جان به يم تر کومه؟
د وطن خدمت دپاره وزګار نه شوم
خدمتګار د هر يو خان به يم تر کومه؟
په کرلو او رېبلو يې پوهيږم
نالايق د دسترخوان به يم تر کومه؟
په قيامت کې به د ډېرو ګرېوان نيسم
خوف نه ګونګ زه "ملنګ جان" به يم تر کومه؟
{/slide}{slide= څه لرمه چې د خدای...}
څه لرمه چې د خدای په نوم يې ورکړم
چې طبيت د خان صاحب پرې برابر کړم
په زر درېزره جريمه قانع نه دی
مناسب وي چې يو چرګ ورميسر کړم
زما وږي نس ته نه ګوري خان غواړي
يه يارانو سلا راکړئ څه هنر کړم
په سلام او په ځار ځار نه پخلا کيږي
سل ګيز نشته چې له جئبه يې بهر کړم
نن سبا به يې تر لښتو لاندې مړ شم
اوس بايد چې کور او کلی پرې خبر کړم
زه چې خدای کړم د هر چا ګزار ته نښه
څه ګيله به د غريب او زورور کړم
نن به زه " ملنګ جان " صبر نه کار واخلم
خپل فرياد به پاک الله ته په محشر کړم
{/slide}{slide= وتړه ملا په صداقت پښتونه}
وتړه ملا په صداقت پښتونه
ځان ته پېدا کړه لياقت پښتونه
له خپل وطن نه گلستان جوړ کړه
شه نارينه پښتونستان جوړه کړه
وتړه ملا د زړه په مينه باندې
مه کړه سرفه پخپله وينه باندې
د غلامۍ شرمنده ژوند دې ورک شي
خو د پردي په ډوډۍ شخوند دې ورک شي
د آزادی عشق هېرنه کړې گوره
د بل پېسو ته زړه ښه نه کړې وروره
د بې ننگی نوم به دې خور پاتې شي
ستا کړوسو ته به پېغور پاتې شي
په فرېبونو مه غولېږه د چا
نه په جلب کې وځغلېږه د چا
چې سر ټيټ نه کړې په رشوت باندې
په ساختگی مينه ، محبت باندې
دغه دې وخت دی د همت پښتونه
ځان ته پېدا کړه لياقت پښتونه
د درنو تورو پرې باران جوړ کړه
شه نارينه پښتونستان جوړ کړه
پښتانه ښه ښکاري له ننگه سره
په هر مېدان د تورې شرنگه سره
د تاريخونو داستانونه گورئ
هم د نيکونو لوړ کارونه گورئ
نيکونو وينې پرې ښندلې وروره
د آزادۍ کيسې يې گټلې وروره
خرڅ يې نه کړې په پيسو پښتونه
بيا به خجل گرځې تر څو پښتونه
حقوق دې مه پرېږده بل چا له وروره
هېره دې نه شي پښتونواله وروره
چې خپل لوړ نوم چېرې بدل نه کړې
ځان د دنيا مخکې خجل نه کړې
واخله شمشېر د شجاعت پښتونه
ځان ته پېدا کړه لياقت پښتونه
د وينو رود په سپين مېدان جوړ کړه
شه نارينه پښتونستان جوړ کړه
هندو برما ، ېهود آزاد شول واړه
د آزادۍ په نعمت ښادشول واړه
نن د افسوس په اور سوزېږمه زه
نا اميدی راشي ژړېږمه زه
پښتونه وروره لږ همت وکړه ته
ځای د غېرت دی نن غېرت وکړه ته
قوم د سيالانو سره سيال کړه وروره
ځان په وطن باندې لېوال کړه وروره
پښتونستان جوړ کړه پښتون اوسېږه
وطن لېلا ته ئې مجنون اوسېږه
روښان د نیا ته کړه ځراغ د تورې
د دښمن زړه کې کېږده داغ د تورې
دښمن ته وښېه عبرت پښتونه
ځانته پېدا کړه لېاقت پښتونه
د تورې برېښ دې په جهان جوړ کړه
شه نارېنه پښتونستان جوړ کړه
په حال دې پوه شي سرحدونه زمونږ
ټول پښتانه باننگ قومونه زمونږ
نن درست جهان دا انتظار لري
چې پښتانه څومره وقار لري
داسې يادگار په دنيا پريږدی وروڼو
نښه د خپلې تورې کېږدې وروڼو
څو د نيکوښه نوم تازه شي زمونږ
دنيا کې گډه آوازه شي زمونږ
د لېلا قدر د مجنون سره وي
د آزادۍ قدر پښتون سره وي
چې آزادي په څو آنې خرڅوي
لکه چې کور کې پښتنې خرڅوي
تاسره ښايي ډېر غيرت پښتونه
ځان ته پېدا کړه لياقت پښتونه
نوی تاريخ نوی نښان جوړ کړه
شه نارينه پښتونستان جوړ کړه
ټول پښتانه سره ېو وروڼه يو مونږ
ټول د ېوې ونې ښاخونه ېو مونږ
غوښه او نوک څوک بېلولی نشي
زوی د پښتون څوک غولولی نشي
نه به شي کاڼي چېرته خام په اوبو
نه به پښتون کړي څوک غلام په دوکو
مونږه په ټينگه دا اقرار کوؤ
د زړه په مينه دا گفتار کوؤ
ېوځای دې وي ژوندون او ژواک د پښتون
آزاد دې وي اسلامي خاک د پښتون
قايم دې وي پښتونستان د پښتون
خدايه خراب کړې دښمنان د پښتون
د خپلواکۍ جوړ کړه شربت پښتونه
سځان ته پېدا کړه لياقت پښتونه
پرې سوی زړه د ملنگ جان جوړ کړه
شه نارينه پښتونستان جوړ کړه
{/slide}{slide= ورځ مې شوه}
ورځ مې شوه په انتظار شپه په سودا
ورځ کې هغه ژړوي مې شپه کې دا
لږ خو وخت د کرارۍ زما معلوم کړه
دا خو نه کيږي چې تل تر تل ژړا
ستا په خوښه که ژړيږم باری خير دی
مګر نه د رقيبانو په سلا
ستا په ور کې چې غماز تور مخ ښکاره شي
لکه څوک چې په مسجد ويني ترسا
ستا په سر باندې ما کور ور کلی پرېښود
د مجنون په شانې ګرځم په صحرا
ستا په سر باندې ما ټول اقربا پرېښول
يه کمبخته مآوره ته د اقربا
ياره زه ملنګ جان ستا مينې احتياج کړم
کنې ما کله احتياج کاوه د چا
{/slide}{slide= يارګرم نه دی}
ما پخپله ځان سېځلی يار ګرم نه دی
پخپل لاس مې زړه بايللی يار ګرم نه دی
ما چې زړه پخپل لاس ورکه خپل حبيب ته
که يې ساتلی که يې داغلی يار ګرم نه دی
د عاشق زړه د معشوق د لاس مڼه ده
که يې بوی کړی که خوړلی يار ګرم نه دی
هر عاشق د معشوقو د در غلام وي
که يې شړلی که يې بللی يار ګرم نه دی
لکه مار هسې په ما يې ګذار وکړ
تا پخپله مار ساتلی يار ګرم نه دی
يار ګرم نه دی يار ګرم نه دی "ملنګ جانه"
چې تا نه وو پېژندلی يار ګرم نه دی
{/slide}{slide= خاوره يې د سرو ده}
خاوره يې د سرو ده هر يو کاڼی يې مرجان دی
زه چې پرې مين يم دا هغه پښتونستان دی
دې کې اپريدي اوسي
دې کې اورکزي اوسي
دې کې دي خليل مومند
دې کې يوسفزي اوسي
دې کې مموزي اوسي ، ددې خوړل ډېر ګران دی
زه چې پرې مين يم دا هغه پښتونستان دی
دا د خوشحال خان ګلشن
دا د ميرويس خان ګلشن
دا د در يا خان ګلشن
دا د ايميل خان ګلشن
باسي ترېنه زاغ زغن، ماليار يې باچا خان د
زه چې پرې مين يم دا هغه پښتونستان دی
دې کې ښه زلميان اوسي
دې کې شنه زمريان اوسي
دې کې ښه خانان اوسي
دې کې نوابان اوسي
دې کې صمد خان اوسي، غليم ترې په لړزان دی
زه چې پرې مين يم دا هغه پښتونستان دی
خدای دې باجوړي لري خدای دې چترالي لري
تل دې وي وزير مسيد
خدای خو دې ساپي لري
خدای دې اڅکزي لري، زړګی مې پرې روښان دی
زه چې پرې مين يم دا هغه پښتونستان دی
{/slide}
