بخت که عقل؟؟

یوه ورځ وزیر خپل زوی د لاسه ونیوه او د پاچاه باغ ته یې د چکر دپاره بوته د وزیر زوی د پاچاه خوښ شو نوهلک ته یې یوه ښکلې مڼه یې ورته ورکړه، هلک سمدستي په مڼه خوله ولګوله پاچاه د دې پیښې په لیدو په خندا شو،خو څه یې وانه ویل ،خو وزیرلدې کار سره ډیر خجالت شو او رنګ یې تک سور واوښت.
کورته د بیرته راتګ پر مهال وزیر خپل زوی ته مخ واړاوه او ورته وی ویل : "زویه!پاچاه چې څه درکړل هغه لومړی بوی کړه ښه یې وګوره او بیا یې په کراره وخوره."
زوی وویل:"ښه ده پلاره ! تر دې وروسته به همداسې کوم."
د دې پیښې څو ورځې تیرې شوې وږیر بیا خپل زوی د لاسه ونیوه او د پاچاه باغ ته د چکر په نیت وخوځیده.د بڼ په شاوخوا کې یې چکر وواهه او د بڼ په یوه څنډه کې کیناستل.پاچاه امر وکړ چې د چایو بندوبست په هماغه ځای کې ورته وکړئ.نوکرانو هملته چای ورته یووړ.
پاچاه وزیر او د وزیر زوی د چای په خوړلو پیل وکړ پاچاه د چای خوړو پر مهال یوه غوړه نوړئ د وزیر زوی ته ورکړه ،هلک په ډیر درنښت د پاچاه د لاسه نوړئ واخیسته اول یې بوی کړه او بیا یې له ځان سره کلکه وساتله .
پاچاه د دې کار په لیدو له ځان سره کټ،کټ وخندل ،که څه هم وزیر ځان تیرکړ، خو له خجالته تک تک سورشو،مګر د پاچاه په وړاندې یې خپل زوی ته څه وانه ویل.
د بیرته را ګرځیدو پر مهال وزیر بیا خپل زوی ته مخ واړاوه او ورته وی ویل: افسوس! زویه څومره کم عقل یې! ته پدې نه پوهیږې چې غوړه نوړئ څوک په جیب کې له ځان سره نه ساتي.
هلک د دې خبرې په اوریدو ډیر ناارامه شوکله چې کورته راورسیده له ځان سره یې وویل : داڅه ډول ژوند شو! دا کار وکړه ،دا کار مه کوه ! تر دې ژوند خو مرګ غوره ده او په منډه له کوټې ووت او بام ته پدې نیت وخوت چې ځان له بامه راوغورځوي. پدې وخت کې بخت عقل ته وویل :اې عقله! مرسته وکړه د وزیر زوی له مینځه ځي.
عقل په منډه ولاړ او د وزیر د زوی په سر کښیناست، هلک چې کله عقل پیدا کړاو هوښیار شو نو د ځان له وژنې یې لاس واخیست او خپل ژوند ته یې دوام ورکړ، نو پدې مبارزه کې عقل پر بخت بریالی شو.
خو د پښتو ژبې تصوفي شاعر حضرت عبدالرحمن بابا بیا ویلي.
عقل مه غواړه رحمانه بخت ترې ښه دی
عقل مند د بختورو غلامان دي
ژباړن: نجیب الله پیمان