یک رویداد شګفت انګیز

وانیشا به اوازی که از اتاق دیګری می امد ګوش ګرفته بود و به اهسته ګی صدا کرد : «روور؟»
مګر پاسخی نه شنید. پسر کاکایش به طرف او خیره خیره در حالی نګاه میکرد که چشمهایش سرخ شده بود و با خشم ګفت :
همه اش اشتباه روور است. او مولی مرا دوست نداشت. همیشه پشتیشه ګرفته بود و او را تعقیب میکرد.
اوکشتیش.»  اګر تو برا ی ګذشتاندن رخصتی تابستانی نمی امدی ، مولی من زنده میماند.»
مادر پیتر ، درحالیکه دستش را بالای شانه های ونیشا انداخته بود، ګفت :
«پیتر ، به او ګوش نکو ،  هدفش ایتور نبود ، به مه باور کو.»
ګلوی وانیشا را عقده ګرفته بود و بنګ بنګ ګرده ګفت :
«هدف روور ای نبود که  مولی  را زخمی بسازه.»
مګر عمه باز هم برایش اطمینان داد که :
«عزیزم ، مه میفامم . فراموشش کو ، فراموشش کو.»
پسرک که در مقابلش نشسته بود ، با خشم به طرف پاهای او خیز زد و ګفت :
«مادر ، چطو ای ګپه میزنی؟ مه هیچ وخت  مولی  خوده فراموش کده نمیتانم.»
این را ګفت و از خانه برامد.
خانم اهی کشید و به شوهرش ګفت که  :
«یک پیاله چای دیګه مینوشی؟»
ادم که نزدیک کلکین ایستاده بود ، سرش را تکان داده ګفت :
چرا  پیتر را ملامت میکنی؟ تو باید میدیدی که او برای  مولی چګونه قبری را اماده ساخته است.
  صلیب چوبی ، ګلها و چی چیزها نیس که بالای ان نه ګذاشته» .»
وانیشا در چوکی خود پیچ و تاب میخورد و دود پایپ کاکا را تماشا میکرد. دفعتا به طرف او نظری انداخت :
«او ده کجاس؟»
«ده امی چار طرف.»
وانیشا از جایش برخاست. با علاقمندی پرسان کرد :
«اجازه اس که بروم و او را بپالم؟»
درهوای ګرم بعد از ظهر در باغ خاموشی حکمفرما بود. وانیشا ، روور را صدا میکرد و در تلاش بود تا سګش را دریابد ؛ مګر نتوانست او را در جایی بیبیند. یک بار دیګر صدا کرد :
«روور؟»
وباز پیهم فریاد میکشید که : «روور ، روور».....»
مګر هیچ پاسخی نه شنید.
شاید اتفاقی افتیده باشد ؛ زیرا روور هیچګاهی این قدر دیر نمیکرد. ایا پیتر .......؟ نی پیتر .......اوهیچګاهی نخواهد بود.
«روور؟ روور!»
دراین وخت از طرف درخت سیب یک صدای ګرفته و ارام سګ به ګوش رسید. درخت سیب یک درخت دوست داشتنی پیتر  بود که شاخچه های ان به طرف پایین کشال شده بود و در زیر ان سګ کوچک خود را ګور کرده بود. وانیشا  تعجب کرد و بعداز سبزه ها ګذشته به زودی در مقابل شکوفه ها ایستاد شد. در انجا  روور را در میان سبزه ها دید. دردهن او یک خریطه پلاستیکی بود ، هما ن خریطه یی که  پیتر ، مولی  ضعف و بیحال را در ان پیچانیده و دهنش را نیز بسته بود.  وانیشا تعجب میکرد:
«روور ، او خدا ،  نی نی»
وانیشا  دو سه ګام برداشت و خود را نزدیک سنګ رساند
«پرتو  روور ، پرتو!»
وباز یک بار دیګرفریاد کشید که :
«پرتو ، روور ، پرتو!»
روور پذیرفت و خریطه را از دهن خود در زیر پاهایش انداخت. وانیشا در حالیکه دستهایش میلرزید ، انرا برداشت. دران چیزی حرکت میکرد و پایک میزد.  مولی ؟ اوه نی ، او نمیتوانست حرکت کند.
سګ کلان ګاهی به یک طرف و ګاهی هم به طرف دیګر خیز میزد و ارام ارام فریاد میکشید و ار را میفهماند.
دستهای وانیشا میلرزید.  خریطه را ګرفته و بازش کرد و سګک را را ان بیرون اورد ؛ در حالیکه چشمهای سګ بسته بود ، در دستهای وانیشا حرکت میکرد. وانیشا  توانست که ضربان قلب سګ را در دستهای خود احساس کند.  مولی زنده بود و هوای حبس شده در خریطه نګذاشته بود که او بمیرد. شکر خدایا ! و باز وانیشا، مولی را در اغوش خود ګرفت و به طرف چشمهای طلایی سګ خود دید. او در حالیکه صدایش با ګریه یکجا شده بود ، پرسید :
«روور ، تو چطور فامیدی؟»