ښاغلی مټیق ( چونګښه)

(( په رښتیا هم  ډېره په زړه پورې ده )). ووتر بیا هم هماغه شان د اوبو د سطل په مینځ کې مټیق ته کتل او یو ناڅاپه وویل : (( دا څنګه کېدای شي ، تاسو څو شېبې مخکې مټی...))یو دم  دنیس یوه کلکه لغته په پښو ورکړه او هغه اړ شو چې خپله خبره قطع کړي .دنیس وخندل او ویې ویل : (( څه ښایسته سره ګلان لرې ! دا چا ته وړې ؟ )) . د ښاغلی فرانس مخ  لږ  سور شو ، : (( هوکې ، هوکې ، دا باید یو دوست ته مې مو ور وړم ،ښه نو هلکانو زما تلوار دی ، خدای په امان تر سبا پورې )) .او په منډه له هغه ځایه ولاړ . دنیس د اوبو د سطل تر څنګ په زنکنو کېناست ،هاخوا مټیق  د سطل په مینځ کې د ایښودل شویو ګلانو تر څنګ ناست و او بهر ته یې کتل .دنیس په قهر سره ووتر خوا ته مخ ورواړوو او ورته یې وویل : (( دا ټوله ستا ګناه ده  چې داسې مو و انګېرله .)) .ووتر هم په قهر سره ځواب ورکړ : (( تا خپله وویل چې سترګې یې د ښاغلي فرانس په شان دي )) .هغوي څو شېبې یو د بل سره  ناندرۍ ووهلې خو په پای کې خندا ورغله او ښه په لوړ غږ یې وخندل .دنیس وویل : ((  که رښتیا شي نو ما او تا دواړو په ګډه همداسې فکر کاوه )).ووتر وویل : (( ښاغلي فرانس په دې مسخره ټوکې سره ، موږ ته ښه کار وکوت .)) .او بیا په فکر کې ډوب شو او ویې ویل : (( رښتیا ، هغه دا سره ګلان چا ته واخیستل ؟ )) . دنیس  په خندا شو : (( خامخا به یې مېرمن سوزانې ته اخیستي وي )) . کله چې هغوي غوښتل خپلو کورونو خوا ته لاړ شي ، ووتر وویل : (( سبا به له خیره ټولو ټولګي والو ته دا کیسه وکړو )) دنیس وویل : (( څرګنده ده چې دا کیسه به کوو ، بیا به نو ټول وپوهیږي چې د ښاغلي فرانس ټوکې وې )) .ووتر لږ په کر کې لاړ او ویې ویل : (( موږ باید داسې وښیو چې د ښاغلي فرانس خبرې هسې ټوکې وې ، موږ دا هر څه ومنل چې دغه شان نورې  خوندورې ټوکې  بیا هم له موږ سره ولري .)).
نور بیا