زلمی نصرت
له پاکستانه د افغان کډوالو غیر قانوني جبري، ناڅاپي اوکتلوي اخراج غمنامه مې ولیده، چې لړۍ يې لا ادامه لري.
دهغوئ سره د پاکستان د پوځي ادارې سپک، غیر اسلامي، غیرانساني، غیر اخلاقي د تهدید، تخویف او تحقیر سره، چلند مې هم ولید.
همدارنگه کله، چې د هغوئ مظلومانه د بې وسۍ او له ځانه د هغوئ د ورک حالات ژړا او له اوښکو ډکې سترگې مې هم ولیدې.
نو زما له سترگو هم د بې وسۍ اوښکې یوار بیا راغلې او
د ساړه جنگ او د غربیانو د بمونو غورځولو تیر فصل د بې وسو او بې گناه ولسې خلکو پر جونگړو او کورونو باندې زما په زړه او ذهن باندې فشار لا زیات کړ او له ډیره درده مې هډوکي په سوزیدو شول، چې څنگه په هغه وخت کې هم خلک په سرو سترگو له خپلو کورنو نه په تش لاس هجرت ته جبرآ مجبوره کیدل.
زړه مې تنگ او ساه مې بنده، بنده شوه.
د زړه د تسل لپاره مي فکر وکړ، چې خپل د زړه دغه درد او د هډوکو سوز د چا سره شریک کړم، چې لږ تر لږه دا زما چیغه خو واوري؟
سوچ کې ډوب شوم، چې خپل دا احساس چاته ووایم، چې زړه مې لږ شانتې سکون او ارام و مومي؟
شا وخوا ته مې وکتل، ملگرو ته مې وکتل، دوستانو ته مې وکتل په اروپا کې میشت نورو مهاجرو ته مې وکتل.
خو زړه مې راته وویل، چې نه دا غلطي مه کوه، پام کوه،دې حالت نه د هغوې ځنې، ځنې، ډول، ډول برداشت لري او اکثرو ته دا مجبور او خوار کډوال پردې ښکاري،دا ځکه، چې اکثریت یې پښتانه دي!.
هوش مې له سره والوت او درد مې لا زیات شو،چې بې له کړيکې مې بله چاره نه لرله.
له ډیرو چرتونو او سوچونو نه وروسته مې چاره وموندله، چې چا ته خپل د زړه حال ووایم، چې ښه غوږ ورته نیسي او زما د کړيکو او ژړاگانو راز بې له ریا، بدلون او تزویر په خپله سینه او زړه کې خوندي او امانت ساتې.
نو ځکه هغوي ته ورغلم او زړه مې ورته تش کړ او هغوئ هم په خورا سړه سینه او په ځیر هرڅه واوریدل.
کله چې بیرته کور ته راتلم، او د گور ځنگل تر څنگ په لاره تیریدم په زړه کې مې د آرامتیا احساس را ژوندی شو او هیله مند شوم، چې ممکن د ځنگله له مرغانو نه يو نه، یو خو به زما دا احساس راستنیدونکو مهاجرو هیوادوالو ته ورسوي؟.
انجنیر زلمي نصرت
۰۶.۱۱.۲۰۲۳
