د جواد ظریف څرګندونو ته له یوه بېل لیده غبرګون!

نو په داسي یوه حالت کې پر ایران، پنجاب، فرنګ او مغل د تکیی پرځای ښه دی چې زموږ سیاستوال، رهبرګوټی او واکمنان دا وطن خپل وګڼی، د نیویارک د ساتلو، په تهران، سویس، ماسکو او خلیج کې د عیش نوش پرځای پدې خاوره کې ځانته د کور، اور او ګور فکر وکړې، هغوی چې لکه جواد ظریف د لویدېځ په ښیښه ای ښارونو کې زدکړو غربی نه کړو، سیکولار یې نه کړو، خپل اولادونه یې خپل وطن ته یووړل او نن د ایران د یوه داسي نظام له دریځ څخه د خپلو وطنی ګټو په دفاع کې مبارزه کړې چې زما او ستا هېوادوال د خپلو ګټو په پاره د کرایی ملېشو په توګه د یمن له صنعا، د عراق تر موصله، او د لبنان له بیروت او صیدا څخه د سوریی د جولان تر لوړو د خپلو نیابتی جګړو په پاره جنګوی او بیا په وروستي سپین سترګۍ د هغوی هرچاته په اجرت او کرایه ورکولو ټټر دربوی.
د کارګری انقلابونو لوی مبارز چیګواراه وایي: چې يوه ژورنالېست راڅخه وپوښتل: چې هېوادپالان او د بلواکۍ ضد مبارزان ولې په روحي لحاظ ځانونه دومره شتمن ښيي چې په سترګو کې يې د لوږې څرک هم نه موندل کيږي؟
وایي ورته ومې ويل: چې هېوادپالان او په خپل تاریخ او ارزښتونو تکیه کوونکي د مالکيت احساس لری، دوی فکر کوي چې هېواد یې، ملکيتونه، معدنونه، شتمنۍ، کروندې، فابريکې او هر څه زموږ یانې ولس دی.
ځکه نو هېڅوک له خپله ماله له خپلو خلکو او له خپل وطنه غلا نه کوي.
هېواد پلورونکي بیا د دې خلاف يوه بنسټیزه او ستره ستونزه لري، هغوی هېواد او ولس د ځان نه بولي او پردې یې ګڼي، نو ځکه غلا ترې کوي او بيا له غلا سره د پردیو غيږې ته پناه وړي.
پر همدې بنسټ ښه به دا وی چې موږ موږ شو، د پردو رنګینو غلامیو او ډالرو ته شاه کړو، یو بل وزغمو، له سویلي کوریا بغیر هېځ ملت پردو نه دی سیال کړې، چین وروسته له هغه صنعتی شو، امریکا ته بلاه شو او ډېرو ته د سترګو خار شو چې کله چینی رهبر ماوتڅه د کنفسیوسیزم د ښوونو او لارښوونو پر بنسټ چې پر اصیلو چینی ارزښتونو ولاړ وو د خپل انقلاب سروکي وټاکل، د اپارټایډ پر ضد د لوترګینګ او نیلسن مانډیلا د آزادۍ د لاری اوږد مزل پرته له دې چې پرخپل ولس یې تکیه کړې نور هېځ هم نه دی، ګاندی هغه ځېره چې د انګلیستان څخه یې په فلسفه کې ډاکټری راوړه ولي د انکرېز د فکر او جلال غلام نه شو، بلکي لنګ یې ووهل او د خپل ولس منځ ته ورغی، د بودیزم خندونکي او د عقلانی فسلفی ضد عبادتونه یې تر سره کړل تر څو چې هند یې د انګرېز د پیړیو له تاړاک، یرغل او نیواک څخه خپل اختیاره کړل او په پای کې زموږ د پولی او پټي دښمن، د فرنګ وارث او د سویلی اسیا د آزادو قامونو زیندان مصنوعی پنجاب، پاکستان د خپل پېداېښت د تاریخ په خلاف او زموږ د پوپولیستي او پولیسپي واکمنانو د عوام فریبانه څرګندونو پر خلاف، وروسته له هغه د هند پر ضد د اټوم څښتن شول، کله چې ذوالفقار علی بوټو خپل ولس ته په ویناه کې وویل: که اړتیا شي نو ریشکه به وخورو ولي د اټومي وسلو له جوړولو به لاس وانخلو.

دا د ټولو سیالو، پرمختللو، د عزت څښتنانو او هغو ځواکمنو ملتونو د عزت، راج او غټ سترګي راز دی چې نن لوی اقتصادونه، په پرمختللو وسلو سمبال پوځونه، په نړېوال سیاست او لوبو کې د خبرې دریځونه او په ټوله کې د سکون، آمن او هیلو څخه د ډکي نن او سبا څښتانان دی.

زه وړمه شپه د ظریف خبرو د سپېڅلی افغانیت له دریځه خوراه خواشیني کړم، دهغه څرګندونو او له مکر او تکبر ډکو اشارو مې وجود په لړزه راوست، ولي د افغان ژورنالېست نجفی زاده اورژبو او د ملي ګټو له دریځه د نوموړي په سترګو کې د سترګو ننویستلو به مې د دې هېواد پر راتلونکي بیا، بیا باور را ژوندی کاوه، او ویل به مې که متعال رب په موږ سوله ولوروله، نو د هوتکی راج، ابدالی عزت او امانی غرور څښتنان به شو، او هغه ورځ به بیا وګورو چې د محمود هوتکي لښکرو د میرویس نیکه له سپارښتنې سره سم اصفحان ونیو او د ابدالی بابا اسونو به په ګنګاه اوبه څښلی او غازیانو به یې له فرغانی او سمرقنده نیولی تر ډهیلی او نیمی اسیا د سردرو ګران وطن په پاره د وطن ګشایی تورې وهلی.
ولي دا ټول څه یوازی پدې بنسټ دی چې موږ پرخپل ولس او تاریخ تکیه وکړو، د بایډن بریاه ته خوښ نه شو، پنجاب او تهران څخه مو خپله سیاسي قبله د وطن لویو او ارمانی ګټو ته واړو او د سولې له لارې د امریکا او ۴۸ هېوادونو سره د حکومت او نظام جوړولو پرځای له طالب، حکمتیار او بل هر هغه څوک چې په ژبه ګویا وی بس افغان سره ګډ افغانستان وزغموو.