پاکستان هغه هېواد دی، چې افغانستان یې له ولس سره کلتوري، مذهبي، اقتصادي او نورې ګډې اړيکې لري. دغه هېواد له جوړېدو بيا تر اوسه د افغانستان په جګړه کې ستره ونډه درلودلې ده. د پاکستان جوړېدو بیا تر دې دمه یې له هر لوري هڅه کړې، چې په يو نه يو ډول افغانستان ته سرخوږی جوړ کړي.
کله يې په کورنيو چارو کې ښکاره لاسوهنه کړې، کله يې د مذهبي ايډيالوژۍ له لارې د جګړې ډګر ګرم ساتلی، کله يې له سرحدي سرو کرښو تجاوز کړی او کله يې بیا له افغان دولت سره پټه دوه مخې ډيپلوماسي پر مخ وړې ده.
له کلونو راهيسې د پاکستان د شف شف موخه د ډيورنډ کرښې ته رسميت ورکول دي، چې په يو نه يو ډول دغې کرښې ته رسميت ورکړي او افغان دولت ته په نړيواله کچه د دغې کرښې د رسميت اسناد پيدا کړي.
په ډيورنډ کرښه د اغزن سيم له غزولو نيولې بيا په سرحدي سيمو (د ننګرهار په ګوشته کې دروازه، د پکتيکا په انګور اډه کې دروازه، د کندهار په سپن بولدک کې د افغانستان خاورې ته راننوتل) په دغو سيمو کې د افغانستان په خاوره تأسيسات جوړول، پر ډيورنډ کرښه خندق کيندل ټولو ته یاد دي او د پاکستان دغه ټولې هڅې يوازې او يوازې د ډيورنډ کرغيړنې کرښې ته د رسميت ورکولو په خاطر دي.
د پاکستاني پوځ مشرانو په وار وار د ډېورنډ پر کرښه د امنیتي پوستو پر ډېرولو ټینګار کړی او دلیل یې هم د ترهګرو د تګ راتګ مخنیوی دی.
پاکستان وروسته له هغه دا اقدام وکړ،چې ولسمشر محمد اشرف غني اسلام اباد ته د یو خپل لومړني سفر په ترڅ کې ومنله، چې د پاکستاني طالبانو په خلاف به په افغانستان کې عمليات کوي، خو پاکستان هېڅکله هم رښتینی ګام پورته نکړ.
دا دی اوس،چې عمران خان امریکا ته روان دی؛ د خپلو ګټو لپاره یې ځیني اقدامات وکړل او وروستی ګام یې دا و،چې حافظ سعید یې ونیوو؛ څو امریکا ته وښيي،چې موږ سرخوږی نه،بلکې د ترهګرۍ پر وړاندې مبارزه کې همکار یو او مرسته کوو.
پاکستان په وروستيو کې په پرله پسې توګه هڅه کړې له اوسني حکومت او امریکا ته د ښه نیت ښودلو له لارې د ډيورنډ د رسميت اړوند اسناد ترلاسه کړي، خو په مقابل کې يې افغان حکومت تل ګونګه روژه نيولې او چوپتيا یې خپله کړې ده. که څه هم افغان حکومت تر ډېره کوښښ کړی،چې پاکستان په خپل رنګ کې کوټ کړي،خو که رښتیا ووایو افغان حکومت د پاکستان پر وړاندې هېڅ ډول اغېزناکه ،پر ملي ګټو ولاړه او دایمي پالیسي نده خپله کړې.
د افغانستان حکومت په پکار ده، چې خپله پالیسي د پاکستان اړوند داسې عیار کړي،چې که د سولې مذاکرات کېږي،که د امتیازاتو بحث رامنځته کېږي او د معاملو خبره کېږي، نو افغان ولس او افغانستان باید قرباني نه،بلکه لاسته راوړنه ولري. د دې ترڅنګ د عامه خلکو په کچه،چې په هغې کې رسنۍ ، محصلین ، د مدني ټولنې غړي او....هم د اعتماد جوړولو په بهیر کې شامل او د باور رښتینې فضا رامنځته شي. که افغان دولت دغه دریځ خپل کړي، نو د آرامۍ،بریا او د افغانانو د ګټو د تأمینېدو یو څه تمه شته؛ که نه نو همدا اوسنى حال به دوام ولري او هره ورځ به نوې اندېښنې ور زیاتېږي.
لیکنه: خوشحال آصفي
