له نړۍ سره د سیالۍ او کلیوالۍ لپاره باید څه وکړو؟

یوازینی شی چې موږ سولې او ثبات ته په اسانۍ سره رسولی شي، هغه د واحد ملت په توګه زموږ وحدت دی، ځکه زموږ ټولو عزت، قوت او حیثیت زموږ په یووالي او وحدت کې دی. موږ څو لسیزې مسلسل د جنګونو، مهاجرتونو، تاوتریخوالي، خشونتونو او افراطیت قرباني شو او په دې برخه کې مو کافي زحمتونه او سختۍ وګاللې، نور نو موږ باید په خپله ټولنه کې د سولې او اخوت کلتور پیاوړی کړو او د خشونت، خصومت او نفرت له مصیبت سره مقابله خپله اساسي وظیفه وبولو.

دا زموږ ملي، اسلامي او انساني وظیفه ده چې خپلو ځوانانو او راتلونکو نسلونو ته د داسې ژوند زمینه برابره کړو چې جنګ او نفرت پکې نه وي. پکار ده چې په خپلو ښوونځیو، مدرسو او پوهنتونونو کې دا سوال را اوچت کړو چې د انساني ژوند په بهتري کې زموږ ونډه څومره ده؟ موږ په جهان کې د علم او معرفت په تولید کې کومه برخه لرو؟ موږ د خپل وطن د ابادي او د خپلو خلکو د اسوده ګي لپاره څومره هڅې کړې دي؟ او د ګران وطن د ترقي لپاره څه راته پکار دي؟

اوس موږ د نړۍ یوه برخه یوو، موږ له نړۍ سره باید خپله دغه برخه د یو فعال نړیوال کلیوال په توګه وپالو او د دې لپاره باید کافي چمتووالی ولرو. په خپل ځان، فکر او چلند له سره فکر وکړو او هغه وړتیاوې په ځان کې وروزو چې زموږ د ټولنې د ثبات او نړیوالې کلیوالۍ د پالنې لپاره حتمي او ګټورې وي.

موږ باید د خپل ژوند او ټولنې د خیر او ښېګڼې لپاره له خپلو اسلامي لارښوونو او ملي ارزښتونو الهام واخلو، په خپله ټولنه کې تر بل هر وخت زیات، دې ته اړتیا لرو چې د خپل ګران پیغمبر سیرت ته متوجه واوسو او د خپل ژوند د سمون او بهتري لپاره د هغه مبارک له سیرت څخه زده کړه وکړو. 

 موږ باید ناڅرګندې وېرې، شکونه او بې باورۍ له ځانه وشړو. په خپل اهلیت، ظرفیت او وړتیا ځان وځلوو. له حقایقو سره د مخامخ کېدو جرئت ولرو، ځکه زموږ پیغمیر د علم او پوهې پیغبر و. هغه مبارک چې د الله تعالی له لوري اولین پیغام تر لاسه کړ، هغه د لوستلو پیغام و. دا قرآن عظیم الشان دی چې په قلم او هغه څه چې لیکل ورباندې کیږي، سوګند پکې شوی دی. دا زموږ پیغمبر و چې له زانګو تر ګوره یې د علم د حصول حکم وکړ او دا زموږ پیغمبر و چې د علم او پوهې حاصلول یې له ډېرو سترو عبادتونو څخه وبلل او د عالم خوب یې د جاهل تر عبادت بهتره وباله.

موږ باید د تاریکۍ ګوټونه او لارې ګودرې د پوهې په څراغونو او رڼاګانو روښانه کړو. موږ د راتلونکو څو نسلونو مسوولیت لرو، موږ باید هغوی ته داسې فکر، هیواد او ټولنه په میراث پرېږدو چې هغوی په اسانۍ په کې ځان تثبیت او د پرمختګ په لور ګامونه واخلي.