در تاریخ معاصر افغانستان صرف دو رهبر و قهرمان ملی، افتخار این فداکاری را داشته اند که به پاس دوستی بی حد و حصر ملت و به حکم وجدان پاک و انسانی، به منظور جلوگیری از خونریزی و ویرانی های بیشتر، داوطلبانه از مقام شان کنار رفتند:
شاه امان الله غازی
و داکتر نجیب الله
آن یکی برای اجتناب از خونریزی پلان شده ی استعمار انگلیس که با استخدام پیشوایان ارتجاع سیه اندیش و سیه کار و پیش کشیدن رهزنی به نام حبیب الله معروف به بچه ی سقاو، شرارت راه انداخته بود؛ و این یکی به منظور پیاده کردن مصالحه ی ملی و پایان دادن به جنگ و خشونت چهارده ساله ی تحمیلی از سو ی ارتجاع منطقه ای و جهانی، باز هم با استخدام همان چهره های مرتجع خاین، با افکار زنگ زده ی ضد ترقی و عدالت اجتماعی و استفاده ی سوء از نام مقدس اسلام
.
سالها و سده ها خواهد گذشت و نام نامی هر دو مدافعان استقلال، آزادی، حاکمیت ملی، قانونیت، عدالت، ترقی و رفاه، سرخط تاریخ این سرزمین خواهد ماند.
اما داکتر نجیب الله، در حالی که از پشت به خنجر زده شد و در بند دشمن قرار گرفت و بالآخر به دست دژخیمان آی اس آی افتاد، به تنهایی در برابر آنها رزمید و با تحمل بد ترین شکنجه ها تسلیم خواست های دشمن نشده در زیر شکنجه جام شهادت نوشید و در انتقام بسیج تاریخی چهار راه آریانا و شکست فجیع پاکستان در جلال آباد، در همان چهار راه به دار زده شد.
درود بر نام و روان این فرزند برومند و رهبر پر افتخار!
بزرگداشت از روز شهادت او، نه با سوگ سیاه پوشی و نه با نمایشهای فضولانه و فیر های تفنگ، بلکه با تعهد برای به انجام رساندن رسالت تاریخی انسانی که او در برابر خود و حزب خود قرار داده بود، صورت پذیرفته می تواند.
پویایی در راه آرمانهای برآورده نشده ی نجیب الله، عالی ترین بزرگداشت است از شخصیت او.
افتخار بر آنانی که در تکاپوی یگانه گی برای پیگیری آرمانهای شهید ملت به پا می خیزند!
